พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 829 ยังขวางทางฉันไว้ไม่ได้

บทที่829 ยังขวางทางฉันไว้ไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นาน อุเอสึงิ ฮารุนำเสื้อผ้าของรพีพงษ์มาที่ข้างบ่อน้ำ วางไว้ที่บนหินตรงหน้ารพีพงษ์

“คุณชาย เสื้อผ้าเอามาแล้ว ฉันช่วยคุณซักแล้ว คุณใส่ได้อย่างไม่ต้องกังวล”อุเอสึงิ ฮารุกล่าวอย่างหน้าแดง

รพีพงษ์ไม่ส่งเสียง รีบเอาเสื้อผ้ามาอย่างรวดเร็ว และสวมไว้บนร่างกายตัวเอง ถึงได้ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ

เขาเดินออกมาจากหลังก้อนหิน เห็นใบหน้าที่เขินอายของอุเอสึงิ ฮารุ ไม่รู้ว่าท่าทางกำลังคิดถึงอะไร รีบกระแอมสองครั้งทันที

“ขอบคุณ”รพีพงษ์เอ่ยปากเบาๆ

“รับใช้คุณชาย เป็นเกียรติของฉัน”อุเอสึงิ ฮารุเอ่ยปาก

รพีพงษ์ไม่อยากกระอักกระอ่วนเพราะปัญหานี้อีกต่อไป จึงเอ่ยปากถามว่า: “สำนักเทพยาเซียนส่งตัวเด็กเหล่านั้นกลับไปหรือยัง?”

“ทั้งหมดถูกส่งกลับไปแล้ว ในช่วงเวลาที่คุณชายหลับใหลไป ที่สำนักเทพยาเซียนไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ นอกจากผู้อาวุโสเหล่านั้นที่รู้สึกว่าคุณชายอยู่ในบ่อน้ำนานเกินไป อยากจะปลุกคุณชาย แต่ก็ถูกเจ้าสำนักระงับไว้”อุเอสึงิ ฮารุเอ่ยปาก

รพีพงษ์พยักหน้า ในใจก็แสดงความซาบซึ้งที่มีต่อจิรภัทร ช่วงเวลานี้เป็นช่วงสำคัญที่เขาจะเพิ่มความแข็งแกร่ง ถ้าหากถูกบังคับให้ตื่น ความพยายามที่ทุ่มเทลงไปล้วนสูญเสียไปเปล่าๆ โชคดีที่จิรภัทรห้ามผู้อาวุโสเหล่านั้นไว้ ไม่อย่างนั้นครึ่งเดือนนี้ ก็จะสูญเสียเปล่าๆ

รพีพงษ์เดินไปด้านหน้า อุเอสึงิ ฮารุรีบตามไป เพราะค่อนข้างตกใจกับความแข็งแกร่งที่รพีพงษ์เพิ่งแสดงออกมา หล่อนจึงถามด้วยความอยากรู้ว่า: “คุณชาย คุณรู้มั้ยว่า ความแข็งแกร่งของคุณตอนนี้คือแดนอะไร?”

“แดนครึ่งดั่งเทพ”รพีพงษ์ไม่ปิดบัง พูดกับอุเอสึงิ ฮารุ

อุเอสึงิ ฮารุพูดคำพูดของรพีพงษ์ซ้ำ จากนั้นเอ่ยปากว่า: “พลังที่คุณชายเพิ่งแสดงออกมานั้น น่าทึ่งจริงๆ ถ้าหากฉันเดาไม่ผิด นายใหญ่ของตระกูลอุเอสึงิ กำลังแสวงหา พลังระดับนี้ สิ่งของที่ตกลงแลกเปลี่ยนกับสำนักเทพยาเซียนในครั้งนี้ น่าจะเป็นเพียงการเตรียมการสำหรับการเลื่อนขั้นเท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของอุเอสึงิ ฮารุ รพีพงษ์ก็ขมวดคิ้วทันที คาดไม่ถึงว่าความแข็งแกร่งของนายใหญ่จะบรรลุถึงระดับนี้แล้ว สิ่งที่เขากำลังไล่แสวงหา น่าจะเป็นพลังแดนดั่งเทพ

เดิมทีเขาคิดว่าความแข็งแกร่งของนายใหญ่ตระกูลอุเอสึงิอย่างมากก็แดนปรมาจารย์ชั้นสูง ต้องการจะกำจัดนายใหญ่ตระกูลอุเอสึงิ ไม่ได้เป็นเรื่องยากอะไร ตอนนี้ฟังอุเอสึงิ ฮารุพูดแบบนี้ เขาต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้อย่างจริงจัง

ตระกูลอุเอสึงิได้ฝึกฝนวิธีการชั่วร้ายร้ายเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่ง โดยปกติแล้ววิธีนี้ใช้ได้ผลอย่างรวดเร็ว และเป็นทางลัดในการเพิ่มความแข็งแกร่ง ดังนั้นนายใหญ่ตระกูลอุเอสึงิจึงใช้วิธีนี้ทำให้ตัวเองบรรลุความแข็งแกร่งถึงแดนดั่งเทพ ซึ่งนี่มีความเป็นไปได้มาก

“ดูเหมือนว่าจะต้องรีบเดินทางไปที่ประเทศญี่ปุ่นโดยเร็วที่สุด ถ้าหากขัดขว้างเขาได้ก่อนที่จะเลื่อนขั้น ปัญหาก็จะน้อยลงไปบ้าง ไม่อย่างนั้น เกรงว่าจะเป็นการต่อสู้อย่างหนักอีกครั้ง”รพีพงษ์พึมพำกับตัวเอง

แม้ว่าตอนนี้ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์จะเป็นแดนครึ่งดั่งเทพ แต่เขายังมีวิธีลับ และเม็ดยาชั้นเลิศหนึ่งเม็ด ถ้าไพ่ตายหมด แดนดั่งเทพที่เลื่อนชั้นด้วยวิธีที่ไม่เหมาะสม ไม่แน่ว่าจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขา

วันถัดมา

เมื่อจิรภัทรรับรู้ว่ารพีพงษ์ตื่นขึ้นมาเมื่อคืนแล้ว ก็แทบจะกระโดดขึ้นมาด้วยความดีใจทันที เขาจัดให้พ่อครัวในสำนักเทพยาเซียนทำอาหารอร่อยๆมาหนึ่งมื้อเพื่อฉลองการตื่นของรพีพงษ์ในทันที

หลังจากรับประทานอาหารเขาก็แอบไปที่บ่อน้ำแล้วดูแวบหนึ่ง และหลังจากที่เห็นว่าน้ำในบ่อแทบไม่ต่างจากน้ำเปล่า จิรภัทรก็ยังคงเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย

แต่โชคดีที่รพีพงษ์ไม่ได้ดูดซึมฤทธิ์ยาทั้งหมดในน้ำบ่อไปจนหมด ยังเหลือให้เขาอยู่บ้าง อาศัยฤทธิ์ยาที่เหลืออยู่บ้าง พึ่งพาลักษณะเฉพาะของบ่อน้ำนี้ รวมกับการบำรุงยาสมุนไพรของสำนักเทพยาเซียน ฤทธิ์ของบ่อน้ำยังสามารถฟื้นฟูกลับคืนมาได้ เพียงแต่จะต้องใช้เวลานานกว่าเล็กน้อยเท่านั้นเอง

หลังจากที่ดูบ่อน้ำเสร็จ จิรภัทรกำลังจะจากไป แต่ในเวลานี้เขาสังเกตเห็นว่าบริเวณรอบๆนี้ดูเหมือนจะมีบางอย่างน้อยลงกว่าเดิม หลังจากสังเกตเป็นเวลานาน เขาจึงแน่ใจได้ว่าก้อนหินขนาดใหญ่ที่อยู่บนขอบบ่อน้ำหายไป ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว

เขามองไปที่ตำแหน่งเดิมของหินก้อนใหญ่เป็นเวลานาน และเห็นว่ามีก้อนกรวดเล็กๆจำนวนมากอยู่บนพื้น เพราะมีก้อนกรวดหินจำนวนมากอยู่ที่นี่ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คิดมาก

ตอนที่จากไปเขายังคงพึมพำกับตัวเอง ยุคสมัยนี้คนอะไรก็มี แม้แต่ก้อนหินก็ขโมย

เนื่องจากรับรู้ว่าตระกูลอุเอสึงิพยายามที่จะหาวิธีก้าวหน้าไปแดนดั่งเทพ รพีพงษ์ตั้งใจที่จะไม่เลื่อนเวลาออกไป ต้องการที่จะรีบไปยังประเทศญี่ปุ่นให้โดยเร็วที่สุด เพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ที่นั่น ดังนั้นจึงพูดกับจิรภัทรเรื่องที่จะจากไป

จิรภัทรก็ไม่ได้ชักชวนให้อยู่ต่อ รพีพงษ์ใช้เวลาอยู่ที่สำนักเทพยาเซียนครึ่งเดือน ก็เกือบจะทำให้น้ำในบ่อสมบัติล้ำค่าที่สุดของสำนักเทพยาเซียนพวกเขาหมดไป ใครจะไปรู้ถ้าให้รพีพงษ์อยู่ต่อไปอีกจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้นเขาแทบจะอยากให้รพีพงษ์รีบจากไปโดยเร็ว

ก่อนออกเดินทาง รพีพงษ์ได้หยิบไม้สีดำออกมาให้จิรภัทรดู ถามเขาว่ารู้ที่มาของท่อนไม้หรือไม่ จิรภัทรดูอย่างละเอียดเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า ไม้นี้มีลักษณะพิเศษ แต่เขาไม่รู้ที่มาของไม้นี้

ตลอดศตวรรษของการรวบสิ่งของมีค่าของสำนักเทพยาเซียน ไม่เคยมีการบันทึกเกี่ยวกับไม้ชนิดนี้

รพีพงษ์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเก็บไม้ไว้ ดูเหมือนว่าอยากจะทราบที่มาของไม้นี้ ขึ้นอยู่กับโชคชะตาเท่านั้นแล้ว

ไม่ได้อยู่ต่อนานมากนักไป ถามเรื่องไม้เสร็จ รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุก็ต้องจากไป

จิรภัทรนำพาผู้อาวุโสในสำนักเทพยาเซียนทุกคนมาส่งรพีพงษ์พวกเขาทั้งสองคนอย่างมีความสุขมากล้น

เมื่อเดินไปถึงประตูไม้ของสำนักเทพยาเซียน ลูกศิษย์คนหนึ่งวิ่งมาที่ตรงหน้าจิรภัทร เอ่ยปากว่า: “เจ้าสำนัก ถนนข้างหน้าถูกปิดกั้นด้วยหินที่ตกลงมา หินที่ตกลงมามีขนาดใหญ่มาก ต้องใช้เวลาหนึ่งวันในการเคลื่อนย้ายตัวออกไป”

จิรภัทรสับสนทันที มองไปที่รพีพงษ์ เอ่ยปากว่า: “น้องรพีพงษ์ พวกนายรออีกสักวันมั้ย?”

รพีพงษ์ส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็นล่ะ หินก้อนนั้นอยู่ที่ไหน ฉันจะไปดู”

จิรภัทรรีบขยิบตาให้ลูกศิษย์คนนั้น ลูกศิษย์เข้าใจความหมายของจิรภัทร ถึงกับรีบพารพีพงษ์เดินไปที่หินก้อนนั้นตกอยู่

จิรภัทรและคนอื่นๆก็ตามไป อยากจะดูว่าหินก้อนที่ตกลงมาใหญ่แค่ไหน

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนก็เห็นหินที่ตกลงมาที่ถนนสายหนึ่ง ซึ่งปิดกั้นถนนทั้งสายสนิท สองด้านเป็นภูเขา และผู้คนไม่สามารถผ่านได้เลย

เมื่อจิรภัทรเห็นเช่นนี้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวังทันที คิดในใจว่าตอนนี้รพีพงษ์อยากจากไปก็ไปไม่ได้แล้ว

“น้อง….น้องรพีพงษ์ หินก้อนนี้ใหญ่เกินไป ต้องใช้เวลาเอาออก ดังนั้นพวกคุณควรรอหลังจากที่เคลื่อนย้ายหินออกไปแล้วค่อยไปเถอะ”จิรภัทรเอ่ยปาก

รพีพงษ์เล็กน้อย แล้วพูดว่า: “แค่หินที่ตกลงมาก้อนหนึ่งเท่านั้นเอง ยังขวางทางฉันไว้ไม่ได้”

หลังจากพูดเสร็จ รพีพงษ์มองไปบริเวณรอบๆ และหยิบไม้จากที่ไม่ไกลขึ้นมา

เขาปลอดปล่อยพลังวิเศษเสนออกมา ไปตามฝ่ามือ ยึดติดบนไม้ ไม้นั้นก็เปล่งแสงสีขาวออกมา

ต่อจากนั้น รพีพงษ์ก็กระโดดขึ้น จับไม้แล้วทุบไปที่ก้อนหินที่ตกลงมา

“แตก!”

รพีพงษ์ตะโกน ไม้กระแทกลงบนก้อนหิน ถ่ายทอดพลังวิเศษเสนผ่านไป หินที่ตกลงมาจะถูกปกคลุมไปด้วยรอยแตกทันที ในพริบตาเดียว หินก้อนนั้นแตกกระจายไปทั่ว เผยให้เห็นเส้นทางสำหรับคนคนหนึ่งคนเดินผ่านไปได้

#####บทที่830 พี่เป็นแฟนผมได้มั้ย

บทที่830 พี่เป็นแฟนผมได้มั้ย

เมืองหนึ่งทางภาคใต้ สนามบิน

รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุทั้งสองคนผ่านการตรวจสอบความปลอดภัย และเดินตรงไปที่ประตูขึ้นเครื่องบิน หลังจากขึ้นเครื่องบิน หาที่นั่งของตัวเองพบ นั่งลงมา

ในเวลานี้พวกเขาทั้งสองคนจะออกมาจากสำนักเทพยาเซียน ได้เป็นเวลาสองวัน สำนักเทพยาเซียนอยู่ในสถานที่ห่างไกล ตั้งแต่ที่พวกเขาออกมาจากสำนัก เดินทางเป็นเวลาสองวัน ถึงค่อยมาถึงเที่ยวบินระหว่างประเทศของเมือง

เพราะในระหว่างทางภูเขาที่รีบร้อนมีหลายแห่งที่เต็มไปด้วยหนาม ตอนที่ออกมาบนตัวของทั้งสองคนก็ทั้งสกปรกทั้งฉีกขาด เพราะรีบร้อนเดินทาง ทั้งสองคนไม่มีเวลาไปซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า รพีพงษ์ซื้อตามข้างถนนมาสองชุด แก้ขัดไปก่อน รอถึงที่ประเทศญี่ปุ่น ค่อยหาเวลาซื้อเสื้อผ้า

ในตอนนี้บนตัวอุเอสึงิ ฮารุสวมเสื้อยืดที่รพีพงษ์ซื้อให้หล่อนซึ่งไม่พอดีกับตัว มองไปแล้วดูหลวมๆ บดบังรูปร่างที่น่าภาคภูมิใจของหล่อนไปทั้งหมด

แต่อุเอสึงิ ฮารุก็ไม่ได้สนใจ ยังรู้สึกมีความสุข เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หล่อนได้รับซื้อเสื้อที่คนอื่นซื้อให้ ไม่ว่าจะถูกแค่ไหน หล่อนก็ปฏิบัติต่ออย่างจริงจัง

ที่สำคัญรูปลักษณ์ของอุเอสึงิ ฮารุก็ไม่ใช่ว่าเสื้อผ้าจะสามารถเพียงพอที่จะประมาณได้ ต่อให้หล่อนสวมใส่แปลกแค่ไหน เกรงว่าบางคนก็คิดว่าหล่อนเป็นผู้นำเทรนด์แฟชั่น เพราะรูปร่างหน้าตาของหล่อน ไม่ใช่เสื้อผ้าโดดเด่นกว่าคน แต่เป็นหล่อนที่มีรูปร่างหน้าตาที่สวยงามและมีสง่าราศีที่กำลังโดดเด่นกว่าเสื้อผ้า

ในทางตรงกันข้ามกับรพีพงษ์ ที่ตอนแรกก็สวมใส่ดูไม่ค่อยดี ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสินค้าราคาถูก เห็นได้ชัดว่ายิ่งเหมือนเด็กยากจน

หลังจากที่นั่งลงมา บนใบหน้าของอุเอสึงิ ฮารุปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาเป็นระยะๆ รพีพงษ์รู้สึกแปลกๆ จึงเอ่ยปากถามว่า: “เธอหัวเราะอะไร?”

อุเอสึงิ ฮารุหันหน้าไปมองรพีพงษ์ เอ่ยปากถามว่า: “หัวเราะเจ้าสำนักคนนั้นของสำนักเทพยาเซียนและผู้อาวุโสของพวกเขา วันนั้นคุณสามารถใช้ท่อนไม้ทุบตีก้อนหินขนาดใหญ่ที่ตกลงมาให้แตกกระจายได้อย่างง่ายดาย พวกเขาทุกคนต่างก็ตกตะลึง แม้ว่าจะผ่านมาแล้วสองวัน แต่เมื่อนึกสีหน้าของพวกเขา ก็รู้สึกว่าตลกดี”

รพีพงษ์ยักไหล่ หลังจากที่เขาทุบตีก้อนหินที่ตกลงมาในวันนั้นแล้ว จิรภัทรและคนอื่นๆต่างก็นิ่งอึ้ง รอดึงสติกลับคืนมาได้ จิรภัทรก็วิ่งไปตรงหน้ารพีพงษ์ ถามว่าเขายินดีที่จะเป็นเจ้าสำนักคนต่อไปของสำนักเทพยาเซียนหรือเปล่า ต้องการให้รพีพงษ์คุ้มครองสำนักเทพยาเซียน

รพีพงษ์ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก หลังจากบดขยี้หินที่ตกลงมาแล้ว เขาพาอุเอสึงิ ฮารุออกจากที่นั่น

ดูเหมือนว่ารพีพงษ์จะไม่แปลกใจเลย หลังจากที่บรรลุความแข็งแกร่งถึงแดนครึ่งดั่งเทพ นี่เป็นเพียงการกระทำขั้นพื้นฐานเท่านั้นเอง

อย่างไรก็ตามเรื่องของการบดขยี้หินที่ตกลงมาทำให้รพีพงษ์ตระหนักว่าถึงเวลาแล้วที่ตัวเองจะต้องหาอาวุธที่มีประโยชน์

เขาแนบพลังวิเศษเสนอยู่บนไม้ แม้ว่าก้อนหินที่ตกลงมาจะถูกบดขยี้ แต่ไม้ในมือก็เป็นเพราะไม่สามารถแบกรับพลังของพลังวิเศษเสนไว้ได้ หลังจากโจมตีหนึ่งครั้ง ก็กลายเป็นผง

ดังนั้นอาวุธที่มีประโยชน์ที่มีคุณภาพดี จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งสำหรับรพีพงษ์ในตอนนี้ หลังจากที่ปลดปล่อยพลังวิเศษเสน เพียงแค่มีอาวุธให้ใช้ ความแข็งแกร่งของรพีพงษ์ถึงจะสามารถขยายใหญ่ได้สูงสุด

หลังจากที่ก้าวเข้าสู่แดนดั่งเทพที่แท้จริง รพีพงษ์สามารถใช้พลังวิเศษเสนเปลี่ยนแปลงอาวุธที่ตัวเองต้องการ ไม่ต้องพึ่งพาอาวุธจริงเป็นอาวุธอีกต่อไป

รพีพงษ์ตั้งใจหลังจากที่ไปประเทศญี่ปุ่นแล้ว ดูว่าสามารถหาอาวุธที่เหมาะสมได้หรือไม่

ไม่นานนัก เครื่องบินก็เต็มไปด้วยผู้คน ตามคำเตือนของพนักงานต้อนรับ ทุกคนต่างก็รัดเข็มขัดนิรภัย หลังจากนั้นไม่นานเครื่องบินก็ออก

เนื่องจากรูปลักษณ์ของอุเอสึงิ ฮารุนั้นโดดเด่นมาก จึงดึงดูดความสนใจของเพื่อนร่วมชาติชายจำนวนมากบนเครื่องบิน และหลายคนจะมองหล่อนเป็นครั้งเป็นคราว

อุเอสึงิ ฮารุเคยชินกับการถูกจับตามอง ดังนั้นจึงไม่สนใจ

หล่อนกลับมองไปที่รพีพงษ์ที่ด้านข้างเป็นครั้งเป็นคราว แต่รพีพงษ์ทำราวกับว่าหล่อนเป็นเหมือนอากาศไปโดยสิ้นเชิง นั่งอยู่ที่นั่นคิดถึงสิ่งต่างๆ

ที่นั่งอยู่ข้างๆรพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุเป็นชายชราและเด็กที่อายุประมาณสิบปี

เด็กคนนั้นจ้องมองไปที่อุเอสึงิ ฮารุ และหลังจากนั้นไม่นาน ก็พูดกับอุเอสึงิ ฮารุว่า: พี่สาวครับ พี่สวยจังเลยครับ”

อุเอสึงิ ฮารุหันหน้ามายิ้มให้เด็กชาย แล้วพูดว่า: “ขอบคุณค่ะ”

“ผู้ชายที่นั่งข้างๆพี่สาว เป็นแฟนของพี่เหรอครับ?”เด็กผู้ชายถามต่อ

อุเอสึงิ ฮารุหน้าแดงทันที และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ไม่ใช่”

เด็กผู้ชายถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วพูดต่อว่า: “ถ้าอย่างนั้นก็ดี งั้นผมสามารถเป็นแฟนพี่สาวได้มั้ยครับ?”

อุเอสึงิ ฮารุหยุดชะงักด้วยคำถามของเด็กผู้ชาย หล่อนยังไม่เคยได้รับคำสารภาพจากเด็กชายอายุสิบขวบมาก่อน

ผู้ชายรอบๆต่างก็มองเด็กน้อยด้วยความอิจฉา เด็กคนนี้ พูดในสิ่งที่พวกเขาอยากจะพูดแต่ไม่กล้าพูด

รพีพงษ์รู้สึกตลกกับคำพูดของเด็กชาย หันหน้าไปมองเขาแวบเดียว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า

ชายชราที่นั่งข้างๆเด็กน้อยมองไปที่หลานชายของเขาอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วพูดว่า: “เด็กบ้า ยังไม่โตก็กล้าจีบผู้หญิงแล้ว คนอื่นสวยขนาดนี้ ไม่มีทางที่จะชอบเด็กบ้าอย่างแกได้หรอก”

“ถ้าอย่างเพียงแค่ฉันกลายเป็นผู้แข็งแกร่งเหมือนรพีพงษ์ เธอจะชอบผมใช่มั้ย?”เด็กชายมองไปที่ปู่ของตัวเองอย่างจริงจัง ช่วงนี้ปู่ของเขาเอาแต่เล่าเรื่องของรพีพงษ์ให้เขาฟัง เขาก็ได้ถือว่ารพีพงษ์กลายเป็นไอดอลของตัวเอง

“ระดับยอดฝีมืออย่างรพีพงษ์ไม่ใช่ว่าจะบรรลุถึงได้อย่างสบายๆ พลังของตัวเขาเอง ต่อสู้กับห้าตระกูลศิลปะการต่อสู้โบราณ หายากมากทั้งในอดีตและปัจจุบัน อัจฉริยะอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าจะสามารถเป็นได้ง่ายๆ”ชายชรากล่าวด้วยความทอดถอนใจ

“ผมไม่สน ต่อไปผมจะกลายเป็นยอดฝีมือเหมือนกับรพีพงษ์แบบนั้น พี่สาว พี่เชื่อผมนะ ผมมีศักยภาพที่ดีมาก พี่ตอบตกลงเป็นแฟนกับผมก่อน จากนี้ไปผมจะพยายามอย่างแน่นอน”เด็กชายมองไปที่อุเอสึงิ ฮารุอีกครั้งที่

อุเอสึงิ ฮารุก็เต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน ถ้าหากเด็กชายคนนี้รู้ว่าคนที่นั่งอยู่ด้านข้างก็คือรพีพงษ์ จะมีท่าทีแบบไหน

“เรื่องนี้….ฉันไม่สามารถตัดใจได้ นายต้องถามเขา”อุเอสึงิ ฮารุโยนปัญหาไปที่ตัวรพีพงษ์

เด็กผู้ชายมองไปทางรพีพงษ์ แววตาเผยถึงความเป็นปรปักษ์ แล้วพูดว่า: “นายจะยอมให้เธอเป็นแฟนของผมหรือเปล่า จะบอกนายให้ ฉันแข็งแกร่งมาก ฉันจะแข็งแกร่งเหมือนกับรพีพงษ์ ถ้านายไม่เห็นด้วย ในอนาคตนายจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน”

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วมองไปที่เด็กชายและพูดว่า: “ความจริงแล้วฉันก็แข็งแกร่งเหมือนกัน นายเรียกรพีพงษ์คนนั้นมาดีกว่า ให้เขามาต่อสู้กับฉัน?”

หลังจากที่ชายชราได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ ก็เอ่ยปากทันทีว่า: “น้องชาย ไม่ควรจะพูดจาเหลวไหลแบบนี้นะ รพีพงษ์ได้รับการยอมรับว่าเป็นคนอันดับหนึ่งในแวดวงศิลปะการต่อสู้ นายกล้าท้าทายเขา จะสร้างแต่ความเดือดร้อนให้กับตัวเองมาก”

ในสายตาของชายชรา สิ่งที่รพีพงศ์พูดออกมานั้นค่อนข้างหุนหันพลันแล่น ยอดฝีมือระดับสูงอย่างรพีพงษ์ จะสามารถท้าทายได้ตามใจชอบได้อย่างไร

รพีพงษ์เพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก เอนหลังลงไปบนที่นั่งแล้วหลับตาเพื่อพักผ่อน

เด็กชายยังคงไม่ยอมแพ้ โดยที่ขอให้อุเอสึงิ ฮารุเป็นแฟนของตัวเองตลอด อุเอสึงิ ฮารุก็ปวดหัว โชคดีที่ชายชราสั่งสอนเด็กชายไป ให้เขาอยู่สงบลงมา ไม่อย่างนั้นอุเอสึงิ ฮารุก็จะต้องทนทุกข์ไปตลอดทางนี้

เมื่อเครื่องบินลงจอด รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุได้ลงจากเครื่องบิน ชายชราและเด็กชายเดินตามอยู่ด้านหลัง มองดูด้านหลังของรพีพงษ์ ชายชราก็รู้สึกคุ้นๆทันที หลังจากที่ในหัวก็ปรากฏความคิดที่เป็นไปได้อย่างหนึ่ง เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหารูปภาพตอนที่รพีพงษ์ต่อสู้กับห้าตระกูลใหญ่

หลังจากที่เห็นรูปร่างหน้าตาของรพีพงษ์บนรูปภาพ ชายชราอุทานขึ้นมาทันทีว่า: “คน….คนนั้น คือรพีพงษ์!”

เขารีบเงยหน้ามองไปด้านหน้า เพียงแต่ในเวลานี้รพีพงษ์และอุเอสึงิ ฮารุได้หายไปแล้ว ไม่รู้ว่าไปที่ไหน