พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 682 ไร้ยางอายเกินไปหรือเปล่า

บทที่682 ไร้ยางอายเกินไปหรือเปล่า

บนถนนผู้คนมากมายกำลังเดินไปที่เซ็นทรัลพลาซาของอำเภอคีงเมน

“ได้ยินมาหรือเปล่าว่า วันนี้คุณชายใหญ่ของตระกูลวิรุฬห์ธนกิจจะปะทะฝีมือกับคนที่เศษสวะที่สุด ก็ไม่รู้ว่าที่มาของเศษสวะนี้มาจากไหน ที่สามารถทำให้ตระกูลวิรุฬห์ธนกิจระดมผู้คนมากมาย”

“ไม่ว่าจะมาจากไหน นี่ก็บอกไว้ชัดแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นแค่เศษสวะ น่าจะไม่มีภูมิหลังอะไร วิ่งเข้าหาให้คุณชายตระกูลวิรุฬห์ธนกิจกระทืบโดยเฉพาะ”

“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณว่าคนคนนี้มีความกล้าไปที่เซ็นทรัลพลาซาหรือเปล่า เปลี่ยนเป็นฉัน คงจะวิ่งหนีเป็นอย่างแรกแน่ๆ”

“ไม่หนีถึงเวลาถูกคุณชายตระกูลวิรุฬห์ธนกิจกระทืบอย่างรุนแรง ยิ่งตอกย้ำชื่อเสียงเศษสวะเข้าไปใหญ่ ถ้าหนีไปยิ่งไม่ต้องพูดแล้ว เท่ากับว่ายอมรับโดยตรงว่าตัวเองก็เป็นเศษสวะ ไม่จะหนีหรือไม่หนี คนคนนี้ก็อยู่ไม่สุข”

……

รพีพงษ์และดำเกิงทั้งสองคนกำลังเดินอยู่บนถนน เมื่อได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนที่เดินผ่านไป ใบหน้าของดำเกิงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“โธวัตก็หน้าด้านจริงๆ รอเดี๋ยวพ่ายแพ้ผมบนเวทีประลอง ดูสิว่าเขาจะมีจุดจบอย่างไร”ดำเกิงพึมพำ

รพีพงษ์ยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “อย่าวางมาดใหญ่ไป แม้ว่าสองปีมานี้นายจะเติบโตขึ้นมาก แต่โธวัตอาจไม่ได้ย้ำก้าวอยู่ที่เดิม อย่าได้ประมาณศัตรู”

ดำเกิงยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดว่า: “ศิษย์พี่ เรื่องนี้พี่สบายใจได้ ที่สำคัญยังไงพี่ก็ควรเชื่อมั่นอาจารย์เราบ้าง แม้ว่าฝ่ามือสยบพยัคฆ์จะเป็นศิลปะการต่อสู้โบราณที่สืบทอดกันมายาวนาน แต่ตอนนั้นอาจารย์ก็เคยบอกข้อดีข้อเสียของฝ่ามือสยบพยัคฆ์กับผม เรียกได้ว่าตรงจุดตรงประเด็นเลย เมื่อเทียบกับทักษะวิชาที่อาจารย์ถ่ายทอดให้พวกเรา ฝ่ามือสยบพยัคฆ์แย่กว่าไม่น้อย”

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจเห็นด้วยกับคำพูดของดำเกิงเป็นอย่างยิ่ง แม้ว่าอาจารย์จะไม่เคยบอกข้อดีข้อเสียของฝ่ามือสยบพยัคฆ์ แต่จากทักษะวิชาที่ตัวเองเรียนจากอาจารย์ เขาก็รู้สึกถึงความยอดเยี่ยมของวิธีที่อาจารย์ถ่ายทอดมา

ในระหว่างที่เรียนกับอาจารย์ รพีพงษ์สามารถสัมผัสได้ถึงฝีมือความชำนาญของอาจารย์ ความแข็งแกร่งของหลายร้อยตระกูลรวมกัน และเลือกศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมที่สุด ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนก็ตาม มันก็เป็นฝีมือที่สมบูรณ์แบบ

ดังนั้นแม้ว่ายังไม่เคยประลองพลังที่สุดยอดของฝ่ามือสยบพยัคฆ์ เขาก็รู้ว่าฝีมือความชำนาญของอาจารย์ไม่ใช่ว่าสำนักศิลปะการต่อสู้ใดก็ไม่สามารถเทียบได้

ใช้เวลาไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงเซ็นทรัลพลาซา ในเวลานี้ตำแหน่งตรงกลางของเซ็นทรัลพลาซา ได้ตั้งเวทีประลองขึ้นมาแล้ว เวทีประลองถูกล้อมรอบเต็มไปด้วยผู้คน

ด้านบนของเวทีประลอง มีป้ายแขวนอยู่ บนแผ่นป้าย เขียนไว้ไม่กี่คำว่า“การท้าทายของเศษสวะที่สุดในจักรวาลไม่มีใครเทียบได้มาถึงเร็วๆนี้” ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นฝีมือของคุ้มขวัญ

โธวัตยืนอยู่บนเวทีประลองแล้ว แล้วมองลงไปที่ผู้คนด้านล่าง มีรัศมีของการดูถูก

และอยู่ไม่ไกลจากเวทีประลอง มีเก้าอี้วางอยู่ไม่กี่อัน ปีติภัทรและโสจกรกำลังนั่งอยู่ที่นั่น คุ้มขวัญยืมอยู่ข้างๆ มองกวาดรอบๆตลอด ราวกับกำลังมองหาใครบางคน

รพีพงษ์แวบแรกก็สังเกตเห็นโสจกรกำลังนั่งอยู่ที่นั่น รู้สึกได้ถึงลักษณะที่ไม่ธรรมดาของคนคนนี้ ปีติภัทรที่อยู่ด้านข้างก็ดึงดูดความสนใจของรพีพงษ์ แต่ว่าเขาทำให้รพีพงษ์รู้สึกว่า ไม่ได้แข็งแกร่งกว่าโสจกร

หลังจากบรรลุถึงระดับเน่ยจิ้ง รพีพงษ์ก็เพียงพอที่จะสามารถอาศัยรายละเอียดพวกนี้ แยกความแตกต่างระหว่างยอดฝีมือเน่ยจิ้งและคนธรรมดาออก เขาคาดไม่ถึง ตระกูลวิรุฬห์ธนกิจนี้ กลับซ่อนยอดฝีมือเน่ยจิ้งไว้สองคนจริงๆ และหนึ่งในนั้นก็ยังถือว่ามีกำลังที่ไม่อ่อนแอ นี่มันทำให้เขาประหลาดใจจริงๆ

“นายรู้หรือเปล่าคนที่นั่งอยู่ที่นั่นเป็นใคร?”รพีพงษ์ชี้ไปที่โสจกร แล้วเอ่ยปากถาม

ดำเกิงมองแวบเดียว ส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ไม่รู้จัก แต่ว่าคนที่นั่งด้านข้างเขา ก็คือนายใหญ่ของตระกูลวิรุฬห์ธนกิจ ปีติภัทร”

รพีพงษ์พยักหน้าอย่างครุ่นคิด และไม่ได้คิดอะไรมาก โสจกรมีสถานะอะไรก็ไม่สำคัญสำหรับเขา ภารกิจของเขาในครั้งนี้ ก็คือคุ้มครองไม่ให้ยอดฝีมือของตระกูลวิรุฬห์ธนกิจลงมือกับดำเกิง เรื่องอื่นก็ไม่จำเป็นต้องสนใจ

ในไม่ช้า ทั้งสองคนเดินมาถึงด้านหน้าเวทีประลอง

“เศษสวะดำเกิงอยู่หรือเปล่า ตกลงว่านายมีความกล้าหาญที่จะขึ้นเวทีต่อสู้กับฉันหรือเปล่า ถ้าไม่มีความกล้าหาญนี้ ก็ออกมาขอโทษน้องสาวฉันโดยเร็วที่สุด อย่าทำให้ทุกคนที่นี่เสียเวลา!”โธวัตพูดอย่างหงุดหงิด ตะโกนใส่คนด้านล่างเวที

หลังจากที่ดำเกิงได้ยิน ก็ส่งเสียงอย่างเย็นชา พูดกับรพีพงษ์ไม่กี่ประโยค จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปที่ด้านบนเวทีประลอง

ในพริบตา ดำเกิงก็ยืนอยู่ตรงข้ามโธวัตแล้ว

“ปู่ของนายมาแล้ว!”

โธวัตมองดำเกิงหัวจรดเท้า พร้อมด้วยใบหน้าที่แสยะยิ้ม แล้วเอ่ยปากว่า: “ไม่เจอกันสองปี แกก็ยังบ้านนอกกระจอกไม่เอาไหน ได้ยินมาว่าเมื่อคืนยังให้คนมาด่าน้องสาวฉันที่บาร์อีก ฉันว่าแกคงเบื่อกับการมีชีวิตอยู่แล้วใช่มั้ย ในเมื่อวันนี้นายกล้าที่จะขึ้นเวทีประลองนี้ ฉันก็ไม่มีทางปล่อยให้แกมีชีวิตรอดอยู่ต่อไป!”

ดำเกิงเบะปาก แล้วพูดว่า: “อย่าพูดเกินไปหน่อยเลย ไม่แน่วันนี้คนที่ไม่สามารถเดินลงเวทีประลองได้ อาจเป็นแก”

หลังจากคุ้มขวัญเห็นดำเกิงปรากฏตัวตอนนี้อยู่บนเวที ก็ตะโกนเสียงทันที: “พี่ กระทืบไอ้หมอนี่ให้มันสาหัสไปเลย จากนั้นก็เก็บไว้ให้ฉัน ฉันจะทรมานเขาเป็นอย่างดีเลย!”

โธวัตแสดงท่าทางมือโอเคให้กับคุ้มขวัญ

“ไอ้น้อง ในสองปีที่ผ่านมาความแข็งแกร่งของฉันดีขึ้นมาก ถ้าวันนี้อาจารย์ลุงโสจกรดูอยู่ข้างล่างเวที วันนี้ฉันก็ถือซะว่าแกเป็นกระสอบทราย แสดงให้อาจารย์ลุงโสจกรได้เห็นเป็นอย่างดีเลย!”โธวัตทำท่าทางฝ่ามือสยบพยัคฆ์ให้กับดำเกิง

บนใบหน้าของดำเกิงแสดงรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ พึมพำว่า: “นายแค่ดีขึ้นเอง สองปีมานี้ ความแข็งแกร่งของฉันพุ่งขึ้นอย่างรวดเร็วเหมือนกับจรวด เดี๋ยวแกก็จะได้รู้ความสุดยอดของลูกศิษย์คนที่สองของสำนักอาจารย์ฉัน!”

การต่อสู้ระหว่างทั้งสอง เกิดขึ้นภายในพริบตา

การเคลื่อนไหวของฝ่ามือสยบพยัคฆ์แม่นยำทะมัดทะแมง เกือบจะใช้ทุกส่วนของร่างกายเป็นอาวุธที่สามารถโจมตีได้ ควบคู่ไปกับแรงพลังระเบิดที่ยอดเยี่ยม อยู่ในระหว่างการต่อสู้ มันมีผลที่น่าตกใจเป็นอย่างมาก

โธ่วันเปลี่ยนท่วงท่า โจมตีนาฬิกาชีวิตของดำเกิง การเคลื่อนไหวดูไปแล้วงดงามมาก ผู้คนด้านล่างเวทีดูการต่อสู้ของโธวัต ราวกับกำลังดูหนังกังฟู หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มมีคนปรบมือตะโกนขึ้นมา

ในตอนเริ่มแรกดำเกิงเลือกที่จะป้องกัน อาจารย์เคยบอกกับเขาว่า แม้ว่าแรงพลังระเบิดของฝ่ามือสยบพยัคฆ์จะแข็งแกร่ง แต่จุดอ่อนไม่มีทางที่จะหลอมรวมกับการป้องกันการโจมตีได้ โดยทั่วไปเมื่อตอนที่ใช้ท่าไม้ตาย ก็ง่ายที่จะปรากฏจุดอ่อน

เขาเริ่มเลือกที่จะปกป้อง เพียงเพื่อรอให้จุดอ่อนของโธวัตเปิดเผย

ผู้คนด้านล่างเวทีต่างดูความครึกครื้น ไม่เข้าใจกลยุทธ์ เห็นแต่ดำเกิงปกป้องตลอด คิดว่าเขาสู้โธวัตไม่ได้ ยิ่งทำให้เขาดูไม่ดีขึ้นไปเรื่อยๆ

แต่โสจกรจ้องมองท่วงท่าของดำเกิง หรี่ตาลง

ปีติภัทรมองแผนการของดำเกิงไม่ออก เพียงแต่คิดว่าลูกชายตัวเองเก่งกาจ ยังยิ้มแล้วพูดกับโสจกรว่า: “ศิษย์พี่โสจกร พื้นฐานของลูกชายผมได้รับการฝึกฝนมาตั้งแต่เด็ก ดังนั้นดำเกิงก็เป็นแค่คนที่เอ้อระเหย เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของลูกชายฉัน”

โสจกรส่ายหัว แล้วพูดว่า: “ไอ้เด็กนี่ไม่ได้ธรรมดาอย่างที่นายคิด เขามองจุดอ่อนของฝ่ามือสยบพยัคฆ์ออก รอลูกชายของนายเผยจุดอ่อนออกมา จะคว้าโอกาสในการโจมตีกลับ”

ปีติภัทรขมวดคิ้ว ไม่คาดคิดว่าโสจกรจะรู้สึกว่าดำเกิงจงใจปกป้อง เขากลับไม่รู้สึกว่าลูกชายตัวเองจะสู้คนบ้านนอกคอกนาไม่ได้ คิดในใจว่าเดี๋ยวโธวัตชนะแล้ว ก็จะรู้ว่าใครผิดใครถูก

ในไม่ช้า กลยุทธ์ของโธวัตระเบิดออกมาหมดแล้ว จุดอ่อนปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในกลยุทธ์ ดำเกิงคว้าโอกาสนี้ไว้ ใช้โอกาสโจมตีกลับ และใช้กำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของตัวเองออกมาโดยตรง เคลื่อนไหวเพื่อโจมตีจุดอ่อนของโธวัต บีบคั้นให้เขาถอยหลังครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่มีโอกาสโต้กลับเลย

ผู้คนด้านล่างเวทีเห็นสถานการณ์การต่อสู้ที่พลิกแพลง ก็เบิกกว้างทันที มีความรู้สึกว่าเหลือเชื่อ

สีหน้าของปีติภัทรเคร่งเครียด คว้าที่จับของเก้าอี้ด้วยมือข้างเดียว ไม่คาดคิดว่าจะจริงอย่างกับที่โสจกรพูด จุดอ่อนของลูกชายของตัวเองถูกดำเกิงคว้าไว้แล้ว

เดิมทีโธวัตคิดว่าตัวเองสามารถอาศัยท่วงท่าที่สับสนหลอกผ่านไปได้ คาดไม่ถึงภายในแวบเดียวก็ถูกดำเกิงมองทะลุ

เรียกได้ว่าทหารแพ้ราวกับภูเขาล้ม หลังจากที่โธวัตเผยจุดอ่อนออกมา ไม่สามารถต้านทานการโจมตีของดำเกิงได้ หายใจได้ไม่กี่วินาที ก็ถูกดำเกิงจูงจมูกไป

ในที่สุด โธวัตก็ต้านทานหมัดหนักของดำเกิงไม่ได้ นั่งลงบนพื้น

ดำเกิงคว้าโอกาสไว้ กดโธวัตลงกับพื้นทันที จากนั้นต่อหน้าทุกคน บนก้มของโธวัต ตีอย่างรุนแรง

“วันนี้ฉันจะสั่งสอนแกแทนพ่อของแกเอง ใครให้แกอวดดี สมควรถูกเฆี่ยนตีแล้ว!”

หลังจากพูดจบ ดำเกิงก็ตีลงบนก้มโธวัตอีกครั้ง

ทุกคนด้านล่างเวทีต่างส่งเสียงหัวเราะ

เมื่อปีติภัทรเห็นฉากนี้ ก็ยืนขึ้นด้วยความโกรธ สีหน้าของเขาก็เขียว กัดฟันและตะโกนว่า: “แกกล้าทำให้ลูกชายของฉันอับอายต่อหน้าผู้คนมากมายได้ยังไง คิดว่าคนตระกูลวิรุฬห์ธนกิจจะรังแกได้ง่ายๆขนาดนี้เลยเหรอ!”

หลังจากพูดเสร็จ ปีติภัทรก็พุ่งขึ้นไปบนเวทีประลองอย่างรวดเร็ว ต้องการจะลงมือกับดำเกิง

สีหน้าดำเกิงเปลี่ยนไป รีบวิ่งไปที่ด้านล่างเวทีประลอง

อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถหลบหนีการไล่ล่าของยอดฝีมือเน่ยจิ้งได้ เมื่อเห็นฝ่ามือของปีติภัทร ต้องการที่จะตบลงบนหลังของดำเกิง

“ศิษย์พี่ ช่วยผมด้วย!”ดำเกิงตะโกนเสียงดัง

ในขณะนี้ มีร่างปรากฏต่อหน้าปีติภัทร ซัดหมัดออกไป ขัดขวางปีติภัทรไว้

“ลูกของคุณความสามารถไม่เท่าคนอื่น แพ้แล้วก็สมควรโดนตี ก็เป็นสัจธรรมแล้ว คุณในฐานะนายใหญ่ของตระกูล ยอมเดิมพันแต่ไม่ยอมรับแพ้ ไร้ยางอายเกินไปหรือเปล่า?”

สายตาของรพีพงษ์ที่สงบนิ่งราวกับน้ำ ตกไปที่บนตัวปีติภัทรที่กำลังโมโห