พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 68 หักคอแก

บทที่ 68 หักคอแก

วันหยุดรพีพงษ์ตื่นขึ้นมาก็มีความสุขราวกับได้ทานของหวานอย่างไรอย่างนั้น

วันนี้อารียาจะเลี้ยงอาหารเขา มันทำให้เขาตื่นเต้นจนไม่สามารถมีอะไรเปรียบได้

หลังจากที่อารียาล้างหน้าล้างตาเสร็จ จู่ๆ เธอก็พูดกับรพีพงษ์ว่า “รพีพงษ์ นายไปภัตตาคารสปริงแยงซีก่อนเลยนะ เมื่อกี้คุณปู่โทรให้ฉันไปจัดการเอกสารที่บริษัทนิดหน่อยน่ะ”

รพีพงษ์มองอารียา แล้วเอ่ยขึ้น “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เหมือนว่าจะเป็นเรื่องเจรจากับสำนักงานสาขาบริษัทซันบับเบิลน่ะ ฉันเลยต้องเตรียมพวกเอกสารสำคัญเอาไว้ก่อน” อารียาตอบ

“ทำความร่วมมือกับบริษัทซันบับเบิล กรุ๊ปเหรอ ถ้าคุณต้องการผมช่วยคุณได้นะ ผมมีเพื่อนอยู่ที่นั่น” รพีพงษ์เอ่ยขึ้น

สีหน้าของอารียาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะมีเพื่อนอยู่ที่บริษัทซันบับเบิล กรุ๊ป

“น่าจะไม่ต้องหรอก พวกเราแค่อยากพูดคุยกับฝ่ายนั้นน่ะ โครงการนี้มีคนแข่งขันกันเยอะ บริษัทของเราแค่บริษัทระดับกลาง ฉันเดาว่าคุณปู่แค่อยากลองดูเท่านั้น คงไม่คิดถึงเรื่องที่จะเจรจาสำเร็จหรอก” อารียาพูด

“โอเค ถ้าคุณต้องการอะไรก็บอกผม” รพีพงษ์พูด

อารียาพยักหน้า จากนั้นก็รีบไปที่บริษัท

รพีพงษ์จัดการตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง เสร็จแล้วจึงออกไปที่ภัตตาคารสปริงแยงซี

อารียาได้จองโต๊ะเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เขาเพียงแค่นั่งรอเธอจัดการที่บริษัทให้เสร็จเท่านั้น

เมื่อถึงหน้าภัตตาคารสปริงแยงซี รพีพงษ์เพิ่งจะเดินเข้าไปก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเขาดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง

“พี่รพี!”

รพีพงษ์หันกลับมา เห็นผู้ชายร่างกำยำกำลังเดินเข้ามา ผู้ชายคนนั้นก็คือพัชรพลคนที่ช่วยเขาดูแลวัตถุโบราณที่วิลล่าฟ้าอนงค์เมื่อครั้งก่อน

พัชรพลคือลูกน้องฝีมือดีของไตรทศ ดังนั้นเขาจึงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างไตรทศกับรพีพงษ์ ก่อนหน้านี้ไตรทศก็เคยพูดกับเขาว่าถึงแม้ว่ารพีพงษ์จะล่วงเกินตัวเองก็อย่าไปหาเรื่องรพีพงษ์

เมื่อรพีพงษ์เห็นว่าเป็นพัชรพลก็ยิ้มออกมาแล้วพูดขึ้นมาว่า “นายมาทำอะไรที่นี่”

“ผมมาช่วยเพื่อนครับ ได้ยินมาว่ามันโดนต่อยวันนี้เลยจะมาแก้แค้น” พัชรพลเอ่ยขึ้น

เพื่อนที่ว่าก็คือหมาป่าดำนั่นเอง หมาป่าดำเคยเป็นลูกน้องรับใช้ของไตรทศ ดังนั้นเมื่อมีปัญหาอะไรไตรทศก็จะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ

ครั้งนี้พัชรพลมาช่วยหมาป่าดำ แต่ทว่าหมาป่าดำบอกเขาว่าให้มาจัดการคนคนหนึ่ง บอกแค่ว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือจะเรียกเขาเม่านั้น แต่ไม่ได้บอกว่าคนที่ให้มาจัดการคือใคร

เขาเองก็คร้านจะถามว่าคือใคร แต่ว่าถ้าเขารู้ว่าเป้าหมายของหมาป่าดำคือรพีพงษ์ ต่อให้ตีเขาให้ตายเขาก็คงไม่มีทางมาเด็ดขาด

แน่นอนว่าถ้ารู้จริงๆ ไตรทศคงจัดการหมาป่าดำจนไม่เหลือชิ้นดี

รพีพงษ์พยักหน้าให้พัชรพลแล้วพูดว่า “นายจัดการเรื่องของนายเถอะ ฉันไปก่อนล่ะ”

พัชรพลรีบพยักหน้าให้รพีพงษ์แล้วพูดว่า “พี่รพีถ้ามีเรื่องอะไรเรียกผมได้นะครับ”

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเดินเข้าไปในภัตตาคารสปริงแยงซี

เขาเดินเข้ามาไม่นาน หมาป่าดำก็พาลูกน้องกลุ่มหนึ่งมาถึงในซอยแถวภัตตาคาร พัชรพลพาคนมาคอยที่นี่แล้ว

“พี่พัชรพล” หมาป่าดำยิ้มแล้วเดินเข้ามาทักทาย

“ไอ้หมอนี่ กว่าจะมาถึงนะ ให้ฉันมารอตั้งนาน ใครกันแน่ที่ทำให้นายระดมคนมาซะเยอะขนาดนี้” พัชรพลเอ่ยถาม

“อันที่จริงก็ไม่ใช่คนเก่งอะไรหรอก ก็แค่ไอ้สวะ ผมสืบมาว่าวันนี้มันจะมากินข้าวที่นี่ เดี๋ยวอีกสักพักผมจะพาคนเข้าไปจัดการมันก่อน ถ้าไม่ไหวผมจะเรียกพี่กับคนของพี่เข้าไปช่วยจัดการ” หมาป่าดำยิ้มแล้วพูด

“ได้ พวกนายรีบหน่อย ถ้าจัดการเสร็จฉันยังต้องพาลูกน้องไปดื่มเหล้า” พัชรพลเอ่ยขึ้น

“ไม่มีปัญหา ถ้าจัดการเสร็จผมจะพาพวกพี่ไปเลี้ยงเหล้า!” หมาป่าดำพูดขึ้น

เขาสืบรู้มาว่าอารียาจองโต๊ะไว้ที่นี่ เมื่อรู้ว่าอารียากับรพีพงษ์จะมากินข้าวที่นี่ ดังนั้นเขาจึงปรึกษากับเจตนิพัทธ์แล้วเลือกลงมือในวันนี้

เดิมทีพวกเขาตั้งใจใช้ช่วงที่อารียาไปเข้าห้องน้ำ ทำให้เธอสลบจากนั้นก็ใช้มือถือของเธอส่งข้อความหารพีพงษ์ ให้มันออกมาข้างหลังภัตตาคารสปริงแยงซี แล้วลงมือจัดการมันในตอนนั้น

แต่เมื่อครู่หมาป่าดำรู้มาว่าอารียาไปบริษัทคนเดียว เขาจึงให้เจตนิพัทธ์พาคนไปคอยอารียาที่บริษัท เมื่อเธอออกมาแล้วค่อยทำให้เธอสลบจากนั้นจึงพามาที่นี่

หลังจากจัดการรพีพงษ์เสร็จ หมาป่าดำจะได้มีค่ำคืนอันหวานฉ่ำกับอารียา วันต่อมาค่อยให้เจตนิพัทธ์เอาตัวเธอไปแล้วบอกว่ารพีพงษ์เป็นคนวางยาเธอเพื่อที่จะทำลายเธอ ดีที่เจตนิพัทธ์มาช่วยไว้ทัน

ยิ่งไปกว่านั้นยาที่อารียากินเข้าไปมันออกฤทธิ์ เจตนิพัทธ์กลัวว่าเธอจะทนกับฤทธิ์ยาไม่ไหวจึงมีอะไรกับเธอ

เมื่อเป็นเช่นนี้อารียาก็ไม่มีทางรอดพ้นเนื้อมือของเจตนิพัทธ์

แผนของเจตนิพัทธ์กับหมาป่าดำดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี แต่ติดตรงที่รพีพงษ์ที่เป็นเป้าหมายของพวกเขา ตราบใดที่รพีพงษ์ยังอยู่แผนของพวกเขาก็จะไม่มีทางสำเร็จตั้งแต่ก้าวแรก

เกือบเที่ยงหมาป่าดำได้รับข้อความจากเจตนิพัทธ์ว่าอารียาอยู่ในมือของเขาแล้ว

หมาป่าดำแสยะยิ้ม จากนั้นก็เรียกให้ลูกน้องไปด้านหลังของภัตตาคาร รอให้เจตนิพัทธ์พาอารียามาส่ง

ไม่นาน เจตนิพัทธ์ก็พาอารียาที่ไม่รู้สึกตัวมาส่งให้หมาป่าดำ

เจตนิพัทธ์พาอารียามาส่งให้หมาป่าดำเรียบร้อยก็กลับไป เพราะเรื่องวันนี้เขาก็ไม่สามารถมีส่วนร่วมด้วยได้ ให้หมาป่าดำจัดการก็พอแล้ว

รพีพงษ์นั่งรออารียาอยู่ภายในภัตตาคารสปริงแยงซี

เขาเหลือบมองนาฬิกาแล้วพบว่าใกล้เที่ยงแล้ว ตามหลักแล้วในเวลานี้อารียาควรจะมาถึงที่นี่แล้ว

เมื่อเห็นว่าเธอยังไม่มา รพีพงษ์ก็เริ่มมีท่าทีร้อนรน เขาหยิบมือถือขึ้นมาจากนั้นจึงกดโทรออกไปหาอารียา

เมื่อปลายสายรับโทรศัพท์ ทว่าเสียงจากปลายสายกลับไม่ใช่เสียงของอารียา

“ในที่สุดแกก็คิดถึงเมียของแก ตอนนี้แกรีบมาที่ซอยหลังภัตตาคาร ไม่งั้นเมียของแก…หึหึ” หมาป่าดำพูดจบก็วางสาย

สีหน้าของรพีพงษ์เปลี่ยนไปในทันที เขาลุกขึ้นแล้วรีบไปด้านหลังของภัตตาคารอย่างไม่ลังเล

เขาฟังออกว่าเสียงนั่นเป็นเสียงของหมาป่าดำ แต่สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึงก็คือมันโดนเขาต่อยซะขนาดนั้น ยังกล้ามาหาเรื่องเขาอีก รพีพงษ์รู้สึกเสียใจที่ไม่จัดการมันให้เละไปซะตั้งแต่วันนั้น

รพีพงษ์ก้าวด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึงในซอยด้านหลังของภัตตาคาร

คนของหมาป่าดำมาคอยอยู่ที่นี่แล้ว เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์มาถึง พวกมันก็แสยะยิ้มร้ายกาจ

ในกลุ่มของพวกมัน มีไม่น้อยที่เคยโดนรพีพงษ์ต่อย เพราะฉะนั้นวันนี้พวกมันจึงอยากแก้แค้น

ในมือของหมาป่าดำถือท่อนเหล็กเอาไว้ เขาแสยะยิ้มแล้วมองรพีพงษ์ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ดูเหมือนว่าแกจะรีบน่าดูเลยนะ มาซะเร็วเชียว”

“เมียของฉันอยู่ที่ไหน” รพีพงษ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความน่ากลัว

“เหอะ เหอะ จะหาเมียแกไปทำไม ถ้าผ่านวันนี้ไปเมียของแกก็ไม่ใช่ของแกอีกต่อไป เมียของแกก็แบ่งให้ฉันเถอะ!” หมาป่าดำพูดด้วยเสียงดัง

“แกหาเรื่องตายหรือไง!” รพีพงษ์กำหมัดแน่น

หมาป่าดำมีสีหน้าไม่พอใจ จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “ยังมาทำอวดเก่ง วันนั้นถ้าฉันไม่ดื่มเหล้าเถื่อน นายคิดว่านายจะสู้ฉันได้เหรอ”

“วันนี้แกจะได้ลิ้มรสฝีมือของฉัน หลังจากนี้แกจะได้เป็นไอ้สวะจริงๆ!”

หมาป่าดำพูดจบลูกน้องของมันก็พุ่งเข้าไปหารพีพงษ์

ครั้งนี้ในมือของพวกมันมีอาวุธ ดังนั้นจึงไม่กลัวรพีพงษ์แม้แต่น้อย

รพีพงษ์หรี่ตาลงเล็กน้อย หลังจากที่พวกมันพุ่งเข้าม เขาคว้าเอาไม้ในมือของหนึ่งในคนกลุ่มนั้นจากนั้นก็ลงมือตีเข้าไปที่ตัวของพวกมัน

หมาป่าดำก็พุ่งเข้ามาหาเขาเช่นกัน มันกำลังจะเอาท่อนเหล็กในมือตีไปที่หัวของเขา รพีพงษ์เห็นเช่นนั้นเขาก็รีบหลบอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เอาท่อนไม้ฟาดไปที่ขาของมันจนท่อนไม้หัก

“วันนี้ฉันไม่ได้ดื่มเหล้าเถื่อน ทำไมยังต่อยไอ้หมอนี่ไม่ได้อีก” สีหน้าของหมาป่าดำเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขากุมขาของตัวเองแล้วร้องโอดครวญ

รพีพงษ์ใช้ความสามารถในการต่อสู้ เพียงพริบตาเดียวพวกมันก็ทำให้พวกมันไปนอนกองกันอยู่บนพื้น

เขาบีบคอของหมาป่าดำ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “พาเธอออกมา ไม่งั้นฉันหักคอแกแน่!”

สีหน้าของหมาป่าดำเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “แกปล่อยฉันก่อน ฉันจะให้คนพาเมียแกออกมา”

รพีพงษ์ปล่อยมือ หมาป่าดำรีบหยิบมือถือขึ้นมา แต่ทว่าเขาไม่ได้โทรให้คนพาอารียาออกมา เขากดโทรออกไปหาพัชรพล

“พี่พัชรพล รีบมาที่นี่ ไม่รู้ไอ้หมอนี่ไปกินยาอะไรมา ผมรับมือมันไม่ไหวแล้ว!”

หลังจากที่วางสาย หมาป่าดำมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความเกลียดชังแล้วพูดออกมาว่า “ดีนะที่ฉันยังมีคนช่วย ไม่งั้นฉันคงสู้แกไม่ได้ อีกเดี๋ยวพี่ใหญ่ฉันก็จะมาแล้ว แกไม่รอดแน่!”