พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 522 เพื่อนร่วมเช่า

บทที่ 522 เพื่อนร่วมเช่า

สำนักงานผู้อำนวยการ

ผดุงสิทธิ์นั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ตอนนี้ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกมโนชาเดินเข้ามาพร้อม รพีพงษ์หลังจาก ผดุงสิทธิ์เห็นแล้วเขาก็รีบวางสิ่งที่เขาทำลงและยืนขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยบนใบหน้าของเขา

"คุณรพี เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณได้เป็นอาจารย์รับเชิญที่มหาวิทยาลัยของเรา บ่ายวันนี้คุณมีเวลาไหม ผมวางแผนที่จะจัดการประชุมในมหาวิทยาลัยเพื่อแนะนำคุณรพี" ผดุงสิทธิ์มองไปที่รพีพงษ์และกล่าว

รพีพงษ์ยิ้มให้ ผดุงสิทธิ์และกล่าวว่า "ผมไม่ค่อยชอบงานที่มีคนเยอะ ดังนั้น จึงไม่จำเป็นต้องแนะนำแล้ว เมื่อถึงเวลา พวกเขาจะรู้เองว่าผมเป็นใคร

เมื่อเห็นว่ารพีพงษ์พูดอย่างนั้น ผดุงสิทธิ์ก็ไม่สะดวกที่จะโน้มน้าวอีก เขาจึงทำได้เพียงแค่ยอมแพ้ จากนั้นก็เหลือบมองไปที่มโนชาที่ด้านข้างและพูดว่า "ชา ก่อนอื่นพาคุณรพีไปดูห้องทำงานของเขาก่อน ค่อยไปจัดหาที่อยู่ให้คุณรพี”

มโนชาพยักหน้าทันที

ผดุงสิทธิ์มองไปที่รพีพงษ์อีกครั้งและพูดว่า "คุณรพี ผมยังมีงานบางอย่างที่ยังต้องจัดการ ไปไหนไม่ได้ ดังนั้น ผมคงต้องขอให้ชาพาคุณไปทำความคุ้นเคยกับสถานการณ์ของมหาวิทยาลัยก่อน พวกเราไม่ได้รวยเหมือนที่อื่น อาจมีที่ต้อนรับได้ไม่ดีบ้าง หวังว่าคุณจะให้อภัยนะ”

"ผู้อำนวยการผดุงสิทธิ์เกรงใจเกินไปแล้ว ผมไม่ใช่คนที่เรื่องมากแบบนั้น คุณไปทำธุระของคุณก่อนเลย เดี๋ยวให้ชาพาผมไปทำความรู้จักกับสถานที่นี้ คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับที่เหลือ"รพีพงษ์กล่าว

"คุณรพีไม่ยึดติดกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ นี่ถือเป็นออร่าที่แท้จริงของคนที่มาจากวงค์ตระกูลสูงส่ง" ผดุงสิทธิ์มองไปที่รพีพงษ์ด้วยความชื่นชม

จากนั้น มโนชาก็พารพีพงษ์ออกจากห้องทำงานของผู้อำนวยการ ทั้งสองก็ไปที่ห้องทำงานที่ ผดุงสิทธิ์จัดไว้ให้รพีพงษ์

ห้องทำงานนี้มีขนาดใหญ่มาก เกือบจะเท่ากับห้องทำงานของผู้อำนวยการแล้ว ที่นี่จัดทำขึ้นเป็นพิเศษโดยคณะประวัติศาสตร์ สำหรับศาสตราจารย์ที่รับตำแหน่งหน้าที่เฉพาะของ มหาวิทยาลัยฟูตัน

ผดุงสิทธิ์เอาออกมาให้รพีพงษ์ใช้ ถือว่าให้ความสำคัญกับรพีพงษ์มาก

"คุณรพี ถ้าคุณไม่พอใจกับการจัดวางของที่นี่ บอกฉันได้เลยนะ ฉันจะช่วยคุณตกแต่งตามที่คุณต้องการ" เมื่ออยู่ในห้องทำงานกับรพีพงษ์สองต่อสอง มโนชารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“ ไม่ต้องละ แบบนี้ก็โอเคแล้ว คงใช้เวลาอยู่ในห้องทำงานไม่มากนัก” รพีพงษ์กล่าว

มโนชาผงะไปชั่วขณะ เดิมทีเธอคิดว่ารพีพงษ์จะมาที่นี่ในฐานะศาสตราจารย์รับเชิญ เวลาปกติก็จะอยู่ในห้องทำงาน เช่นนี้เธอจะได้มาขอคำปรึกษากับรพีพงษ์เพื่อสามารถคลุกคลีกับเขาให้มากขึ้น

ตอนนี้รพีพงษ์บอกว่าเขาจะไม่อยู่ในห้องทำงานบ่อยๆ มโนชาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ลองคิดดูก็จริง คนอย่างคุณรพีนั้น มีเวลามาสอนแบบเปิดหนึ่งคาบก็ไม่เลวแล้ว เขาจะมีเวลามาอยู่ในห้องทำงานได้อย่างไร

"คุณรพี คาบเรียนแบบเปิดคาบแรกของคุณ กำหนดไว้ในวันจันทร์หน้า ถึงตอนนั้นฉันจะแจ้งให้คุณทราบล่วงหน้า หากคุณต้องการเตรียมอะไรโปรดบอกฉันได้เลย ฉันจะเตรียมมันให้คุณ" มโนชาพูดต่อ

รพีพงษ์พยักหน้า

ทั้งคู่เงียบไปสองสามวินาที ทันใดนั้น มโนชาก็รู้สึกอายเล็กน้อยและไม่รู้จะพูดอะไรกับรพีพงษ์ไปชั่วขณะ

"งั้น … งั้น ตอนนี้ฉันจะพาคุณรพีไปยังที่พักก่อนละกัน ฉันให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยหาที่อยู่ให้คุณรพี" หลังจากนั้นไม่นาน มโนชาก็พูด

รพีพงษ์พยักหน้าและเดินตามมโนชาออกจากห้องทำงาน ทันทีที่ทั้งสองคนมาถึงทางเดินด้านนอก พวกเขาก็ได้พบกับไผทสันต์ที่ออกมาตักน้ำ

ไผทสันต์เห็นรพีพงษ์และมโนชากำลังเดินออกจากห้องทำงานของศาสตราจารย์ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเห็นใบหน้าของมโนชาแดงและมีร่องรอยของความหึงหวงปรากฏขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง

"ชา พวกคุณไปทำอะไรในห้องทำงานของศาสตราจารย์?ผมจำได้ว่ายังได้แบ่งให้ศาสตราจารย์คนไหนนิ?" ไผทสันต์เอ่ยถาม

ความฝันของเขาคือการเป็นศาสตราจารย์ของคณะประวัติศาสตร์และตำแหน่งศาสตราจารย์ที่ว่างอยู่ที่นี่ เขาเชื่อมาตลอดว่าผู้อำนวยการทิ้งไว้ให้เขา

เขารู้สึกว่าเขามีแนวโน้มที่จะได้เป็นรองศาสตราจารย์เมื่ออายุ 30 ปี จากนั้นห้องทำงานนี้ก็จะกลายเป็นพื้นที่ทำงานของเขา

“ ผู้อำนวยการได้ใช้ห้องทำงานนี้เป็นพื้นที่ทำงานของคุณรพีแล้ว ฉันจึงพาคุณรพีมาดูก่อน” มโนชากล่าว

เมื่อไผทสันต์ได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็จมลงทันที ราวกับว่าสิ่งของของตัวเองถูกคนอื่นแย่งไป ในใจเริ่มรู้สึกโกรธเป็นเรื่องธรรมดา

"ชา คุณเข้าใจผิดแล้ว ห้องทำงานนี้จัดทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับอาจารย์ประจำในมหาวิทยาลัยของเรา ห้องทำงานของอาจารย์รับเชิญ มักจะอยู่ชั้นล่าง ผมคิดว่าคุณควรจะพาคุณรพีไปดูชั้นล่างดูจะดีกว่า" ไผทสันต์กล่าว

"อาจารย์ไผทสันต์ นี่คือการวางแผนของผู้อำนวยการ" มโนชาขมวดคิ้วและพูดกับไผทสันต์

"หึ สังคมปัจจุบันช่างวุ่นวายจริงๆ คนบางคนเพื่อเอาดีเข้าตัว กลับสามารถนั่งในตำแหน่งที่ไม่คู่ควรกับความสามารถของตนเอง ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป จะมีสักกี่คนที่จะสนใจเรื่องวิชาการจริงๆ" ไผทสันต์แสดงความไม่พอใจโดยตรง

รพีพงษ์ได้ยินคำพูดของไผทสันต์มองไปที่เขาด้วยรอยยิ้มและถามว่า "อาจารย์ท่านนี้กำลังสงสัยว่าผมไม่มีความสามารถพอที่จะนั่งในห้องทำงานนี้หรือ?"

"ไม่ใช่สงสัย แต่อายุเท่านี้อย่างคุณ เป็นนักศึกษามากกว่า เป็นศาสตราจารย์ ถือว่าเห็นเราเป็นคนโง่ชัดๆ" ออร่าของไผทสันต์ไม่ได้อ่อนเลย

"เหอะๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันจันทร์ผมมีสอน คุณสามารถเข้ามาฟังได้ ถืงตอนนั้นแล้วคุณจะรู้ว่าผมมีคุณสมบัติที่จะนั่งในห้องทำงานนี้หรือไม่" รพีพงษ์ตอบ

"คุณไม่จำเป็นต้องพูด ผมก็จะไปที่นั่นอยู่แล้ว ผมกลัวว่าจะเห็นมันเป็นแค่เรื่องตลก" ไผทสันต์พูดด้วยความรู้สึกดูถูก

รพีพงษ์ไม่ได้สนใจไผทสันต์อีก เดินไปที่บันได มโนชาเดินตามไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเธอมีความกังวลเล็กน้อย

ไผทสันต์หึเบาๆขณะมองไปที่ด้านหลังของคนทั้งสอง แล้วเดินไปที่ห้องน้ำด้วยความโกรธ

"คุณรพี อาจารย์ไผทสันต์เป็นคนพูดตรงไปหน่อย ท่านอย่าสนใจมันเลยนะ" มโนชาพูดกับรพีพงษ์อย่างกังวล

รพีพงษ์ยิ้มและกล่าวว่า "สายตาที่เย็นชาและการเยาะเย้ยที่ผมเผชิญมาตลอดหลายปีนั้นนับไม่ถ้วน ถ้าผมสนใจมันจริงๆ ผมกลัวว่าผมคงจะรู้สึกหดหู่ใจจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าแล้ว ผมจะเอาความสามารถที่แท้จริงของผมออกมา ทำให้คนเหล่านั้นจำต้องยอมรับผมทั้งปากทั้งใจ”

เมื่อมโนชาได้ยินคำพูดของรพีพงษ์ เธอก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักของน้ำเสียงที่ไม่แคร์ของรพีพงษ์ซึ่งทำให้เธอรู้สึกถึงเสน่ห์ของรพีพงษ์ได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ความรู้สึกนั้น ทำให้การเต้นของหัวใจของมโนชาเร็วขึ้นเล็กน้อย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทั้งสองก็มาถึงชุมชนที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยฟูตันห้องพักที่มโนชาขอให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยหาก็อยู่ที่นี่

มโนชาเหลือบมองนาฬิกาของเธออย่างรีบร้อน จากนั้นกล่าวขอโทษรพีพงษ์"คุณรพี ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องการเช่าบ้านมากนัก ฉันจึงทำได้เพียงขอให้เพื่อนร่วมชั้นช่วยฉันหา ไม่รู้ว่าเขาหาบ้านแบบไหนให้”

"ไม่เป็นไร แค่อยู่ได้ก็พอแล้ว" รพีพงษ์กล่าว

เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอยังไม่มา มโนชาก็โทรหาเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ชายคนหนึ่งก็วิ่งไปตรงหน้าทั้งสอง ยื่นกุญแจให้มโนชาและบอกเลขที่ห้องให้เธอด้วย

"พี่ชา บ้านที่ผมหาให้เป็นคอนโดแบบดูเพล็กซ์ มีสองชั้น ห้องชั้นล่างสองห้อง เช่าโดยนักศึกษาหญิงสองคนของมหาวิทยาลัยเรา ห้องชั้นบนยังว่างอยู่ ผมจึงเช่ามันแล้ว" ผู้ชายพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

มโนชาขมวดคิ้วทันทีและกล่าวว่า "คุณเช่าบ้านแบบที่ห้องเช่าร่วมใช่ไหม?"

"ใช่ คนในมหาลัยของเรา ทุกคนชอบที่จะอาศัยอยู่ในห้องเช่าแบบนี้ ซึ่งมีราคาถูกและดี คุณกับแฟนคุณเข้าไปอยู่ เหมาะสมที่สุดแล้ว" ผู้ชายกล่าว ยิ้มร้ายๆและมองไปที่รพีพงษ์หนึ่งที

ใบหน้าของมโนชาแดงก่ำทันที จ้องมองชายคนนั้น อยากจะตบหัวคว่ำ "คุณพูดไปเรื่อย …

"อะแฮ่ม ไม่เป็นไร ผมจะไม่รบกวนคุณทั้งสองแล้ว ผมยังมีเกมที่ยังเล่นไม่จบ เดี๋ยวจะโดนฟ้องละ" ชายหนุ่มไม่รอให้มโนชาอธิบายแต่อย่างใด เขาหันหลังและวิ่งไปทันที

มโนชากระทืบเท้าด้วยความโกรธ จากนั้นก็แอบเหลือบมองไปที่รพีพงษ์ด้วยความรู้สึกผิด