พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 303ตระกูลธนาพัชร์กุลยังไม่มีคุณสมบัตินี้

บทที่303ตระกูลธนาพัชร์กุลยังไม่มีคุณสมบัตินี้

งานเลี้ยงเลิกราก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว

รพีพงษ์ลากร่างกายที่กำลังโซซัดโซเซกลับมาที่ห้องใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่หยอกเย้าในหัวนึกถึงเมื่อครู่นั้นที่ออกไปเข้าห้องน้ำจึงได้ยินบทสนทนาของสองพ่อลูกอยู่ที่หลังประตู

เขาคิดไม่ถึงไม่นึกว่านฤพลจะสอนวิธีอย่างนี้ให้รวินท์เพื่อบรรลุเป้าหมายที่จะได้ตัวเขาไว้ในใจของรพีพงษ์ก็ชัดเจนการแสดงออกของตนเองที่เมืองกรีนโคลเป็นที่จับจ้องเกินไปรวมไปถึงเรื่องที่ตนเองได้ครอบครองแบล็คการ์ดของธนาคารโลกอีกด้วยรวินท์คงบอกนฤพลแล้วแน่ๆนฤพลอยากจะให้ตนเองอยู่ที่นี่ก็คงเป็นความคิดที่ปกติ

เพียงแต่เขาให้รวินท์ใช้วิธีอย่างนี้ก็ค่อนข้างสกปรกอย่างเห็นได้ชัดอันที่จริงพูดให้ไม่น่าฟังสักหน่อยต่อให้รวินท์ยินยอมนี่ก็ถือว่าเขาใช้ลูกสาวของตนเองเป็นเครื่องมือ

ในเรื่องนี้ทำให้รพีพงษ์ค่อนข้างไม่พอใจ

จริงๆต่อให้วันนี้รพีพงษ์ไม่ได้ยินบทสนทนาของนฤพลกับรวินท์ระหว่างรวินท์และรพีพงษ์ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม

รพีพงษ์ดื่มเหล้าอยู่ด้านนอกทำให้ตนเองรักษาสติเอาไว้จนถึงที่สุดเขาจะไม่ให้ตนเองเมาจนถึงขั้นขาดสติดังนั้นในช่วงท้ายๆที่คนของตระกูลธนาพัชร์กุลพวกนั้นเอาเหล้ามาให้รพีพงษ์ดื่มอีกรพีพงษ์ดื่มแล้วก็แอบๆเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า

“ดูแล้วต่อไปคงต้องยั่วเย้าผู้หญิงพวกนั้นให้น้อยๆลงหน่อยเรื่องความรู้สึกถึงเป็นปัญหาที่แก้ไขได้ยากที่สุดในโลก”รพีพงษ์ยิ้มอย่างจำใจนอนลงไปบนเตียงหลับตา

ผ่านไปไม่นานประตูห้องของรพีพงษ์ก็โดนผลักเปิดออกใบหน้าของรวินท์แดงระเรื่อบนร่างกายสวมเพียงแค่ชุดบางๆเท่านั้นสยายผมลงมาท่วงท่าเซ็กซี่

“รพีพงษ์คุณหลับหรือยังคะ?”รวินท์เอ่ยปากถามขึ้น

รพีพงษ์กลับไม่ได้ตอบอะไร

รวินท์คิดว่ารพีพงษ์คงจะเมาแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเดินเข้าไปที่ข้างเตียงก้มหน้าจ้องมองรพีพงษ์ที่อยู่บนเตียงพึมพำ:“รพีพงษ์คุณเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตที่ทำให้ฉันใจเต้นเช่นนี้แม้คุณจะแต่งงานแล้วแต่ฉันก็หมดหนทางที่จะปล่อยคุณไป”

“ถึงจะทำอย่างนี้เป็นไปได้ว่าจะทำให้คุณมีปัญหาแต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณหายไปจากชีวิตของฉันดังนั้น……”

รวินท์พูดๆอยู่ก็นั่งลงไปข้างเตียงโน้มตัวลงไปบนร่างของรพีพงษ์

ในตอนนี้รพีพงษ์ก็ลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหันเขาลุกขึ้นจากเตียงทันทีทำให้รวินท์ตื่นตระหนกตกใจ

เขาไม่ให้โอกาสรวินท์ได้พูดทุบเข้าไปที่ด้านหลังของเธอทันทีทำให้รวินท์สลบลงไป

นำรวินท์ขึ้นไปวางบนเตียงห่มผ้าให้แล้วรพีพงษ์ก็เป่าปากอย่างผ่อนคลายโชคดีที่ในห้องไม่ได้เปิดไฟไม่อย่างนั้นถ้ารพีพงษ์เห็นเสื้อผ้าบนร่างของรวินท์รวมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เป็นไปได้มากว่าอาจจะทนไม่ไหว

“ดูแล้วคืนนี้ก็ต้องไปนอนในห้องของเธออีกแล้ว”

รพีพงษ์ไม่ลังเลสักนิดออกไปจากห้องทันทีไปนอนในห้องของรวินท์ที่อยู่ข้างๆ

เช้าวันที่สอง

นฤพลเดินออกมาจากในห้องของตนเองด้วยความดีอกดีใจเป็นอย่างยิ่งอยากจะไปดูลูกสาวของตนเองกับรพีพงษ์ตอนนี้เป็นอย่างไรถ้าแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วจริงๆต่อให้รพีพงษ์อยากจะไปความสัมพันธ์ขั้นนี้ระหว่างเขากับรวินท์ก็ตัดไม่ขาดแล้วเขาชัดเจนว่ารพีพงษ์ไม่ใช่คนที่ไม่ละอายใจพวกนั้นวันหลังถ้าตระกูลธนาพัชร์กุลมีปัญหาจะอย่างไรรพีพงษ์ก็ต้องยื่นมือมาช่วยเหลือ

เขาเพิ่งจะเดินออกมาได้ไม่ถึงสองก้าวก็รู้สึกได้ถึงความเย็นยะเยือกที่ด้านหลังของตนเองตามมาด้วยลางสังหรณ์ที่ไม่สบายใจในห้วงความคิดเขารีบหันตัวไปก็พบกับใบหน้าที่เย็นชาของรพีพงษ์ไม่รู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“ร……รพีพงษ์ทำไมคุณตื่นเช้าขนาดนี้ไม่นอนอีกหน่อยเหรอ?”นฤพลเอ่ยปากอย่างทำตัวไม่ค่อยถูก

บนร่างของรพีพงษ์ตอนนี้ปรากฏความโหดเหี้ยมออกมาอย่างชัดเจนแม้นฤพลจะให้รวินท์ทำขนาดนี้สำหรับรพีพงษ์แล้วก็ไม่ถือว่าเสียเปรียบแต่รพีพงษ์ไม่ชอบที่คนอื่นวางแผนร้ายต่อเขาต่อให้ไม่ได้มีผลเสียมากมายรพีพงษ์ก็ยอมรับไม่ได้

“ท่านนฤพลเมื่อคืนรวินท์เข้าห้องของผมคุณเป็นคนยุยงส่งเสริมสินะครับ?”รพีพงษ์พูดอย่างเย็นชา

“ร……รพีพงษ์คุณพูดอะไรน่ะเมื่อคืนวินท์เข้าห้องคุณอย่างนั้นเหรอ?งั้นเมื่อคืนพวกคุณสองคน……”

“ทำให้คุณผิดหวังแล้วผมทำให้เธอสลบไปแล้วก็ไปนอนในห้องของเธอ”รพีพงษ์เอ่ยปาก

นฤพลเบิกตาโพลงคิดไม่ถึงไม่นึกว่าเรื่องจะเป็นอย่างนี้รพีพงษ์ก็ต้านทานการยั่วยวนเอาไว้ได้เกินไปแล้วเจ้าหนุ่มนี้ไม่ปกติจริงๆ

“ผมไม่รู้ว่าคุณมีเป้าหมายอะไรครั้งนี้ที่ผมมาช่วยตระกูลธนาพัชร์กุลของคุณก็เพราะเห็นว่าคุณช่วยธฤตญาณแก้แค้นศัตรูของตระกูลรัตนชัยนันท์เอาไว้แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะมาเล่นกับความรู้สึกของผม ผมมาพบคุณแค่เพราะอยู่ที่เมืองกรีนโคลพบตระกูลธนาพัชร์กุลของคุณสะดวกกว่าก็เท่านั้นต่อให้ไม่มีความช่วยเหลือของตระกูลธนาพัชร์กุลผมก็แก้แค้นได้เหมือนเดิม”

“เห็นแก่มิตรไมตรีแต่ก่อนเรื่องนี้ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคุณแต่คุณจำไว้ว่าอยากจะเก็บผมรพีพงษ์เอาไว้ตระกูลธนาพัชร์กุลของคุณยังไม่มีคุณสมบัติพอ”

“ผมไปก่อนช่วยบอกลารวินท์ให้ผมด้วยเธอเป็นผู้หญิงที่ดีช่วยหาคนดีๆให้เธอเถอะครับ”

พูดจบรพีพงษ์ก็ออกจากคฤหาสน์ตระกูลธนาพัชร์กุลตนเองเดินทางไปสนามบิน

หลังจากที่รพีพงษ์ออกไปสักครู่นฤพลถึงเป่าปากยาวๆอย่างผ่อนคลายแล้วก็พบว่าหลังของตนเองเปียกชุ่มไปหมดแล้ว

เมื่อครู่รพีพงษ์ยืนอยู่ด้านหน้าเขาความเย็นยะเยือกที่ไม่มีรูปร่างกดทับเขาเอาไว้จนหายใจไม่ออกเขามีความรู้สึกว่ารพีพงษ์ภายใต้สถานการณ์นี้อยากจะฆ่าเขาแล้วแต่ก็เป็นเรื่องที่อยู่ในความคิดเท่านั้น

“ดูแล้วคงเป็นฉันที่ไร้เดียงสาเกินไปคนที่เหมือนกับมังกรอย่างนี้เป็นไปได้อย่างไรที่จะยินยอมอยู่ในตระกูลธนาพัชร์กุลของฉัน”นฤพลทอดถอนใจด้วยความหดหู่“แต่ทำไมเขาถึงอยู่ที่เมืองริเวอร์ได้ล่ะ?”

“รพีพงษ์รพีพงษ์เขาสกุลลัดดาวัลย์น่ากลัวเช่นนี้หรือว่าเขากับตระกูลลัดดาวัลย์เกียวโตมีความสัมพันธ์อะไรกัน?”

นึกถึงตรงนี้ในใจของนฤพลก็ตกตะลึงถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆงั้นเขาก็เข้าใจแล้วว่าเพราะอะไรรพีพงษ์ถึงบอกว่าตระกูลธนาพัชร์กุลไม่มีคุณสมบัติที่จะมีเขาอยู่ด้วย

ส่ายหัวอย่างจำใจนฤพลไม่คิดเรื่องนี้อีกแล้วตัดสินใจว่าต่อไปถ้าพบเจอเรื่องอย่างนี้อีกเขาจะไม่ยอมเสียสละลูกสาวของตนเองอีกเด็ดขาด

……

อาคารTG

ปิยังกูรนั่งอยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงานโทรหาไตรวิทย์อีกครั้งแต่ก็ยังไม่มีคนรับ

ตอนนี้ผู้ชายที่สวมแว่นตาคนหนึ่งเดินเข้ามาปิยังกูรรีบเอ่ยปากถาม:“มีข่าวของคุณชายหรือยัง?”

คนๆนั้นส่ายหัวเอ่ยปากขึ้น:“ยังหาไม่พบว่าคุณชายไปที่ไหนครับแต่เมื่อครู่พวกเราเจอเที่ยวบินกลับเมืองริเวอร์ของรพีพงษ์แล้ววันนี้ตอนบ่ายครับ”

สายตาของปิยังกูรหรี่ลงทันทีในสายตาปรากฏความโหดเหี้ยมออกมากล่าวอย่างเย็นชา:“เจ้านี่เป็นสิ่งที่สมควรตายทำให้บริษัทอสังหาริมทรัพย์เมค์สของฉันเสียหายไปตั้งมากมายครั้งนี้ห้ามปล่อยเขาไปเด็ดขาด”

“ก่อนหน้านี้ฉันให้นายฝึกฝนกลุ่มมือสังหารอย่างลับๆพวกนั้นกลับมาแล้วสินะได้ยินว่าช่วงก่อนพวกเขาร่วมมือกันฆ่าหมีสีน้ำตาลในหุบเขาลึกวันนี้ก็ถึงเวลาที่จะใช้ประโยชน์จากพวกเขาแล้วไม่รู้ว่ารพีพงษ์จะทนโดนตีได้เท่ากับหมีสีน้ำตาลไหมนะ?”

พูดจบปิยังกูรก็ใช้แรงบีบมือถือของตนเองแต่เดิมคิดว่าจะเหมือนกับในโทรทัศน์ที่ได้แสดงความร้ายกาจของตนเองออกมาแต่พบว่าด้วยพละกำลังของเขาเหมือนกับบีบมือถือให้พังไม่ได้อยู่แล้วจึงหากระดาษมาใช้แทนที่เป็นสัญลักษณ์เพื่อระบายสักครู่หนึ่ง“ไปจัดการให้มือสังหารกลุ่มนั้นเตรียมตัวให้ดีวันนี้ตอนบ่ายฉันไม่อยากให้รพีพงษ์ออกจากสนามบิน!”