พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 25 ไม่มีราชันฟ้าทั้งสามในเมืองริเวอร์ อีกต่อไป

บทที่ 25 ไม่มีราชันฟ้าทั้งสามในเมืองริเวอร์ อีกต่อไป

“ โอ๊ย !!! ”

เสียงร้องโหยหวนไม่ต่างจากหมูที่ถูกเชือดดังไปทั่วทั้งร้านอาหาร

ใบหน้าของอินทัช เต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ความเจ็บปวดนั้นทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวไป

เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า รพีพงษ์ ซึ่งทุกคนมองว่าเป็นแค่ขยะนั้นจะโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้ มันกล้าหักแขนของเขาจนหักไปเลย

พนักงานสองคนที่แอบมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลได้เห็นฉากนี้แล้ว พวกเขาก็รู้สึกสะเทือนใจไม่น้อย

ในเวลานั้นพวกเขากำลังล้อเลียน รพีพงษ์ ที่จะต้องถูกอินทัช จัดการอย่างโหดเหี้ยมแน่นอน โดยที่คิดไม่ถึงว่าจะเป็น รพีพงษ์ ที่หักแขนของอินทัช แทนหลังจากที่หันกลับมา

“ นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย นั้นคือ….. รพีพงษ์ จริง ๆ อย่างนั้นเหรอ ? ”

“ นี่…..มันชักจะน่ากลัวเกินไปแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า รพีพงษ์ จะทำแขนอินทัช หัก ! นั่นคือหนึ่งในสามของราชาโลกมืดเชียวนะ ”

“ เขา…..เขาเป็นแค่ขยะไร้ค่าจริงเหรอ ? ถ้าหากเขาเป็นแค่ขยะแล้วพวกเราล่ะ….นับว่าเป็นอะไร ? ”

พนักงานทั้งสองกลืนน้ำลายเบา ๆ และทัศนคติของพวกเขาที่มีต่อ รพีพงษ์ นั้นถือว่าเปลี่ยนไปมากเลยทีเดียว

หลังจากที่ รพีพงษ์ หักแขนของอินทัช แล้วเขาก็ถามขึ้นว่า “ ยอมรับผิดแล้วรึยัง ? ”

อินทัช เป็นถึงหนึ่งในราชาโลกมืดของเมืองริเวอร์ กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไปร้องขอความเมตตาจากคนอื่นเอา

เขากัดฟันแน่น ความต้องการที่จะกำจัด รพีพงษ์ ยังคงอยู่ และเขาก็มั่นใจด้วยว่าความแข็งแกร่งของเขา ต่อให้มีเพียงแค่แขนเดียวที่เหลือ ก็จะสามารถทำให้รพีพงษ์ ลงไปกองกับพื้นได้

“ ยอมรับก็บ้าแล้ว…. ”

อินทัช พยายามลุกขึ้นจากพื้นด้วยมือเพียงข้างเดียว

เมื่อ รพีพงษ์ เห็นดังนั้นเขาจึงปล่อยมือจากแขนที่หักแล้ว หลังจากนั้นก็จับเข้าที่แขนอีกข้างของอินทัช อย่างรวดเร็ว

อินทัช ล้มลงบนพื้นอีกครั้ง อีกทั้ง รพีพงษ์ ยังจับอยู่ระหว่างข้อต่อของเขาไว้อีก แม้ว่าเขาจะมีความแข็งแรงมากแค่ไหน แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะเคลื่อนไหวหรือใช้กำลังอยู่ดี

“ บ้าเอ๊ย ปล่อยฉันสิวะ ฉันจะสู้กับแก ! ”อินทัช เริ่มตะโกนออกมา

ไตรทศที่อยู่ข้าง ๆ ซึ่งเห็นเหตุการณ์มาตลอด เมื่อเขาได้ยิน รพีพงษ์ ถามอินทัช ว่าสำนึกผิดหรือยังถึงสองครั้ง เขาก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าอินทัช กำลังจะเสียโอกาสที่ดีที่สุดในการเอาชีวิตรอดไป

“ โง่จริง ๆ ในตอนที่ พี่รพี ถามคุณครั้งแรก แค่คุณยอมรับผิดก็คงไม่ต้องมาทนรับความเจ็บปวดแบบนี้แล้ว ”

ไตรทศส่ายหัวไปมา เมื่อนึกถึงตรงนี้ในใจเขาก็เกิดร่องรอยของความกลัวขึ้นมา ในหัวเขาคิดถึงฉากที่เขาได้พบกับ รพีพงษ์ ครั้งแรกในปีนั้น

ถ้าตอนนั้นเขาไม่มีความฉลาดอยู่บ้าง ตอนนี้เขาอาจจะแขนขาหักจนไม่สามารถเชื่อมต่อได้อีกก็เป็นได้

“ โอกาสของคุณหมดไปแล้ว ”

น้ำเสียงของ รพีพงษ์ นิ่งและเรียบเฉย เขาเป็นเหมือนดั่งยมทูตที่สามารถลงโทษผู้อื่นให้ถึงแก่ความตายได้อย่างง่ายดาย

เขาจับแขนของอินทัช อีกข้าง หลังจากนั้นก็มีเสียงหักดังกร๊อบขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเสียงของอินทัช ที่ร้องโหยหวนไม่ต่างจากหมูที่ถูกเชือดอีกเหมือนเคย

“ ฉัน….ฉันรู้แล้ว ฉันยอมรับแล้วปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่กล้าทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ”

หลังจากที่อินทัช ได้ลิ้มรสของความเจ็บปวดและทรมานแล้ว เขาก็ไม่กล้าที่จะต่อกรกับ รพีพงษ์ อีก เขารู้แล้วว่าถ้าหากเขายังจะขัดขืนต่อไป ชั่วชีวิตของเขาที่เหลืออยู่คงทำได้แค่นอนอยู่บนเตียงเท่านั้น

“ คุณผิดตรงไหน ? ” รพีพงษ์ เอ่ยปากถามขึ้น

“ฉันก็คือฉันไม่ควรยั่วโมโหแก และฉันไม่ควรบอกว่าแกเป็นขยะ ”

“ อะไรอีก ? ”

“ ฉัน….ฉันไม่ควรคิดร้ายต่อ อารียา ขอร้องล่ะเมตตาฉันที แขนสองข้างของฉันก็ใช้การไม่ได้แล้ว ต่อไปฉันคงจะเข้าไปวุ่นวายกับแกอีกไม่ได้แล้ว ”

“ ก่อนหน้านี้ผมให้โอกาสคุณไปแล้วแต่คุณไม่ยอมรักษามันไว้เอง ถ้าการเสียใจทีหลังมันมีประโยชน์ละก็ เส้นตายของผมก็มีแค่แสดงผลให้เห็นเท่านั้นแหละ ”

หลังจากพูดเขาก็หักขาทั้งสองข้างของอินทัช อย่างไร้ความปรานี

อินทัช นอนหอบอยู่กับพื้น ตอนนี้แขนขาของเขาทั้งสี่หักหมด แม้ว่าเขาจะอยากจะกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวดแต่ก็ไม่สามารถทำได้

หลังจากที่ รพีพงษ์ สั่งสอนอินทัช เรียบร้อยแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน

ไตรทศมองไปที่อินทัช ที่นอนอยู่บนพื้น พร้อมกับถอนหายใจเบา ๆ ในใจเขารู้สึกอยากจะขอบคุณตัวเองจริง ๆ ที่เลือกติดตาม รพีพงษ์ แทนที่จะต่อต้านและเป็นศัตรูกับเขา

“ จัดการกับเขาให้เรียบร้อยที นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มีราชาทั้งสามในเมืองริเวอร์ อีกแล้ว ” รพีพงษ์ พูดขึ้น

“ ครับ ” ไตรทศตอบรับ

พนักงานสองคนที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลพากันวิ่งหนีด้วยความตกใจ เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่ รพีพงษ์ ทำ ถ้าหาก รพีพงษ์พบว่าพวกเขายังอยู่ที่นี่ละก็ อาจจะฆ่าพวกเขาด้วยก็เป็นได้

จริง ๆ แล้วสิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ รพีพงษ์ รู้มาตลอดว่าพวกเขาทั้งสองคนอยู่ที่นี่ แต่เขาแค่ขี้เกียจจะสนใจก็เท่านั้น

รพีพงษ์ ออกมาจากร้านอาหาร ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ข้างอารียา พร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

“ คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย แล้ว อินทัชล่ะเขาปล่อยคุยออกมาแล้วเหรอ ? ” อารียา ถามอย่างเป็นกังวล

“ ผมไม่เป็นไร เรื่องทั้งหมดจบลงแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ ” รพีพงษ์ พูดขึ้น

“ จบลงแล้ว ? ” อารียา เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ อย่างนั้น ไตรทศล่ะเขาเป็นอะไรกับคุณเหรอ ? ”

เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้สามารถจบได้อย่างแน่นอนเพราะมี ไตรทศไม่ว่าอย่างไรก็ตามผู้ที่จะล้มหนึ่งในสามราชันฟ้าได้ ก็คงจะมีเพียงราชาอีกคนหนึ่งเท่านั้น

และเธอก็ไม่เคยคิดว่า รพีพงษ์ จะสามารถล้มอินทัช ได้ด้วยตัวเขาเองอย่างแน่นอน

“ เอ่อ….ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ ” รพีพงษ์ ตอบ

“ ไม่ได้เป็นอะไรกัน ? อย่างนั้นเขาจะมาช่วยคุณทำไม ? ” อารียา ถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ ผมใช้เงินจ้างเขามาน่ะ เงินสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้อยู่แล้ว ” รพีพงษ์ ยกเหตุผลขึ้นมาพูดแบบผ่าน ๆ

อารียา ยังรู้สึกไม่เชื่ออยู่ดี แต่พอนึกถึง หัวใจวีตัส เส้นนั้นที่ รพีพงษ์ มอบให้เธอ ของสิ่งนั้นมีราคากว่า 100 ล้านเชียวนะ พอคิดได้ดังนั้นเธอจึงเลิกสงสัย รพีพงษ์ ถ้าหากเขาจะใช้เงินจ้าง ไตรทศมาจริง ๆ

เพียงแค่ผู้ชายคนนี้เขาชักจะร่ำรวยเกินไปรึเปล่า

แบบนี้นับเป็นการซ่อนเงินรึเปล่านะ ? อารียา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกเมื่อมีความคิดแบบนี้แล่นเข้ามาในหัวเธอ

ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย แต่ถ้าพูดตามเหตุและผลละก็ เงินที่ อารียา ไม่รู้ ก็ถือว่าเป็นเงินส่วนตัวของ รพีพงษ์ ทั้งหมด

รพีพงษ์ เห็น อารียา หัวเราะออกมาใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความงงงวย ก่อนจะถามขึ้นว่า “ คุณหัวเราะอะไร ? ”

“ ไม่มีอะไรหรอก เราไปกันเถอะ ”

อารียา รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเธอจึงรีบเดินนำไปข้างหน้า

เรื่องในครั้งนี้ทำให้เธอได้รู้ซึ้งถึงความอันตรายของธายุกรสักที เธอตัดสินใจแล้วว่าในวันพรุ่งนี้เธอจะเอาเรื่องที่เกิดขึ้นไปบอกกับ นภทีป์

ในเวลาเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ถึงความน่าเชื่อถือของ รพีพงษ์ อีกครั้ง ดูเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ รพีพงษ์ ได้คิดและเตรียมการมาก่อนแล้ว

หากไม่ใช่เพราะรพีพงษ์ ครั้งนี้เธออาจจะถูก……ไปแล้วก็ได้

“ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปหาคุณปู่เพื่อคุยที่เกิดขึ้น ครั้งนี้ธายุกร ทำเกินไป ” อารียา พูดขึ้น

“ ผมจะไปกับคุณ ” ไม่ว่า อารียา ต้องการจะทำอะไรเขาจะคอยสนับสนุนเธอเสมอ

อารียา เม้มริมฝีปากแน่นแต่ในใจกลับแย้มยิ้มออกมา

ณ เวลานี้ตราบใดที่มี รพีพงษ์ อยู่เธอก็รู้สีกสบายใจแล้ว

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินกลับไปตามถนนสายหนึ่ง อารียา เหลือบไปเห็นร้านเครื่องใช้ไฟฟ้า เธอจึงหยุดเดิน

และจ้องไปที่โทรทัศน์ด้านในที่ตั้งโชว์อยู่แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า “ โทรทัศน์เครื่องที่บ้านก็เก่ามาก ดูได้แค่ไม่กี่ช่องเองแม่ก็บอกฉันมาหลายครั้งแล้ว แต่เงินเดือนเดือนนี้ก็ยังไม่พออยู่ดี…… ”

รพีพงษ์ มองไปที่ อารียา ที่มีท่าทางปวดใจเพราะอยากจะซื้อของแต่ทำไม่ได้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา

หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรกลับก็คว้าแขนของ อารียา แล้วพาเธอเดินเข้าไปในร้านทันที