พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 217 จักรพันธ์

บทที่217 จักรพันธ์

ณ Blue love

รพีพงษ์กับโยษิตานั่งที่ข้างหน้าของหน้าต่างม่านยาว พลางจิบกาแฟ พลางชมวิวทิวทัศน์ของดงเย็น

“ความจริงบางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ แกมีความสามารถที่จะให้ทุกคนเคารพในตัวแกแท้ๆ แต่แกกลับอดทนมาโดยตลอด แกไม่เก็บท่าทีที่คนพวกนั้นมีต่อแกมาใส่ใจจริงๆหรอ?” โยษิตาถาม

ปกติไม่แสดงออกใดๆ แต่จู่ๆก็ทำขึ้นมา ความยิ่งใหญ่ของฉัน จะขึ้นอยู่กับสถานการณ์ บางครั้งถ้าใช้อำนาจตัวเองมั่วซั่ว ก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ดี” รพีพงศ์กล่าว

“ดูๆแล้วหลายปีมานี้แกโตขึ้นเยอะเลยนะ” โยษิตาหัวเราะพลางพูด

“ทุกอย่างเป็นไปเพราะคุณ ไม่โตไม่ได้หรอก” รพีพงษ์เพ่งไปที่โยษิตาแล้วกล่าว

“ดูแล้วแกยังคงเกลียดแค้นฉันนะ ฉันมาเชิญคุณกลับไปด้วยตัวเองแล้ว หรือมันไม่สามารถทำให้แกลืมเรื่องราวในตอนนั้นได้เลยหรอ?” โยษิตากล่าว

“นี่มันคนล่ะเรื่องกัน ผมไม่เคยพูดว่าจะตกลงกลับไปพร้อมคุณ แล้วต้องยกโทษให้คุณ แล้วที่ผมกลับไปก็เพราะจดหมายฉบับนั้นที่พ่อฝากไว้ให้ผมต่างหาก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย” รพีพงษ์กล่าว

โยษิตาทำได้เพียงหัวเราะเท่านั้น แล้วไม่พูดอะไรอีก ทั้งคู่นั่งกันอย่างเงียบสงบ เมื่อต่างคนต่างดื่มกาแฟในแก้วของตัวเองหมด โยษิตาก็เริ่มพูดต่อ

“วันนี้ตอนกลางคืนฉันจะกลับไปเกียวโต แกยังต้องอีกนานเท่าไหร่ถึงจะกลับไป?” โยษิตารู้นิสัยของรพีพงษ์ดี ว่าเพื่อจดหมายฉบับนั้นแล้ว เขาจะต้องกลับไปเกียวโตแน่นอน ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลับไปพร้อมกับรพีพงษ์

“รอให้จัดการเรื่องทางนี้เสร็จก่อน ก็น่าจะเป็นช่วงสองสามวันนี้แหละ

โยษิตาพยักหน้า แล้วกล่าว “ประตูของตระกูลลัดดาวัลย์ เปิดรอรับการกลับมาของแกตลอดเวลา”

“กลัวก็แค่หลังประตูจะมีมีดซ่อนอยู่” รพีพงษ์หัวเราะ

โยษิตาสะดุ้ง ประหลาดใจเล็กน้อย เหมือนรพีพงษ์จะรู้อะไรมาแล้ว?

แต่เธอก็ไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมา สีหน้ายังคงมองไปที่รพีพงษ์ดังเดิม

“พี่สาวฉันมีแค่แกคนเดียว ตอนนั้นเป็นเพราะร้อนรน ถึงได้ไล่แกออกจากตระกูลลัดดาวัลย์ หลายปีมานี้เธอได้คิดไตร่ตรองอย่างถีถ้วนแล้ว เพียงแค่แกกลับไป หัวหน้าคนต่อไปของตระกูลลัดดาวัลย์ ก็คือแก ไม่ว่าแกจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ มันคือความจริงที่ได้กำหนดไว้แล้ว

เมื่อโยษิตาพูดจบ ก็ยืนขึ้นจากเก้าอี้ หันเดินลงบันไดไป

“เจอกันที่เกียวโต”

รพีพงษ์หันไปมองนอกกระจก มองไปที่เงาของโยษิตาที่เดินจากดงเย็นไป เขาก็หลับตาลง

“พวกคุณให้ผมกลับ เพื่อให้ผมไปรับมรดกของตระกูลลัดดาวัลย์จริงหรอ? หรือคุณมั่นใจแล้วว่าหลังจากที่ผมได้รับมรดกของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วนั้น จะไม่ทำอะไรพวกคุณแล้ว? เกรงว่ากลับไปครั้งนี้ เรื่องราวจะไม่ง่ายอย่างที่คิดไว้” รพีพงษ์พึมพำ

จากนั้นเขาไม่คิดมากอะไรอีก ยืนขึ้น แล้วกลับบ้าน

หลังจากที่ศศินัดดาและศักดารู้ว่ารพีพงษ์เป็นทายาทของตระกูลลัดดาวัลย์แล้วนั้น ท่าทีต่อรพีพงษ์ก็เปลี่ยนไปต้อนรับขับสู้ทันที

เสียงในการพูดของศศินัดดาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาก เมื่อเสียงของเธอนุ่มขึ้น ทั้งครอบครัวก็แลดูสามัคคีขึ้นเยอะ

รพีพงษ์ดีใจสำหรับการเปลี่ยนแปลงในครั้งนี้ อย่างน้อยครอบครัวก็จะไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว ทุกๆวันล้วนได้ยินแต่เสียงด่าของศศินัดดา

เกียวโต คฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลลัดดาวัลย์

ในห้องลับใต้ดิน มีผู้หญิงมาที่นี่แต่งกายอย่างหรูหรา หยิบกุญแจขึ้นมา เปิดประตูห้องล่างนี้

อายุของผู้หญิงคนนี้ราวๆสี่สิบใกล้จะห้าสิบ ถึงแม้บนใบหน้าจะมีรอยตีนกาอยู่บ้าง แต่ก็ยังคงมองออกว่า เมื่อตอนวัยรุ่นนั้นเธอชั่งสวยงามเหลือเกิน

ดวงตาของผู้หญิงคล้ายคลึงกับของโยษิจา ถ้ามองให้ดีๆล่ะก็ สามารถมองเห็นหน้าของรพีพงษ์ได้เลยทีเดียว

คนนี้คือหัวหน้าคนปัจจุบันของตระกูลลัดดาวัลย์พอดี พี่วาวของโยษิตา แม่ของรพีพงษ์ วีธรา

เธอเดินเข้าไปในห้องใต้ดิน แล้วเปิดไฟภายในห้อง ห้องใต้ดินนี้มีแค่เตียงหนึ่งใบและโต๊ะหนึ่งตัวเท่านั้น ขณะนี้ก็มีวัยรุ่นหนึ่งคนกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเปิดไฟ เขาก็ลืมตาขึ้น แล้วนั่งขึ้นจากเตียง

วันรุ่นคนนี้หล่อเหลา เพียงแต่เป็นเพราะต้องอยู่ในห้องใต้ดิน ดูๆไปจะสกปรกโสโครกมาก แต่ถ้าดูดีๆแล้ว จะเห็นได้ว่า รูปร่างเด็กวัยรุ่นคนนี้กับรพีพงษ์นั้นคล้ายคลึงกันมาก ถ้าไม่ดูให้ละเอียด แยกความแตกต่างของทั้งคู่ไม่ออกเลยทีเดียว

คนนี้มีชื่อว่าจักรพันธ์ เป็นพี่น้องแม่เดียวกันแต่ต่างพ่อ คนที่รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่นั้นน้อยมาก

จักรพันธ์เห็นวีธรา ก็รีบกล่าวอย่างดีใจทันทีว่า “แม่ คุณช่วยผมหาตัวตายตัวแทนได้หรือยัง?”

วีธราเดินไป นั่งข้างๆจักรพันธ์ ด้วยใบหน้าแห่งความรักแล้วกล่าว “จักรพันธ์ แกรออีกสองวันนะ อีกสักสองวัน ไอ้สวะรพีพงษ์มันจะกลับมาแล้ว

ถึงเวลานั้นพวกเราส่งมันให้กับหอการค้าสมน. แกก็จะปลอดภัยแล้ว”

จักรพันธ์ได้ยินคำพูดของวีธรา สีหน้าบึ้งตึง อารมณ์ไม่ดีแล้วกล่าว “อีกสองวันอีกแล้ว ครั้งที่แล้วคุณก็พูดแบบนี้ ผมอยู่ที่ลับนี่มานานหลายวันแล้วนะ ร่างกายจะมีขนออกมาแล้วเนี่ย แล้วผมก็ไม่ได้แตะต้องผู้หญิงมาหนึ่งเดือนแล้วนะ คุณรู้บ้างไหมว่าผมต้องอดกลั้นขนาดไหน?”

วีธราเห็นจักรพันธ์โมโห ก็รีบปลอบโยน “จักรพันธ์ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ครั้งนี้ไอ้สวะรพีพงษ์จะต้องกลับมาแน่นอน รอให้เขากลับมา ฉันจะหาวิธีจับตัวมัน ถึงเวลานั้นพวกเราส่งเขาออกไป แล้วพูดว่าคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นรพีพงษ์เป็นคนจับไป ถึงเวลานั้นแกก็สามารถออกไปได้อย่างเฉิดฉายแล้ว และคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นฉันได้ขังเอาไว้ในที่ลับแล้ว ถึงเวลานั้นก็จะได้ลิ้มลองคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.แล้ว”

“ครั้งนี้มันก็ชั่งซวยจริงๆ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. ที่สำคัญที่สุดคือหอการค้าสมน.ยังเข้าใจผิดคิดว่าพวกเราได้ฆ่าคุณผู้หญิงของพวกเราตายแล้วเสียอีก ชั่งน่าปวดหัวเหลือเกิน” จักรพันธ์อารมณ์ไม่ดี

วีธราหัวเราะ แล้วกล่าว “จักรพันธ์ เพียงแค่แกชอบ แม่จะช่วยให้แกได้เธอมา แม้จะเป็นคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. ฉันก็จะหามาให้ ความจริงคนของหอการค้าสมน.คิดว่าคุณผู้หญิงของพวกเขาได้เสียชีวิตลงแล้ว ก็เป็นแผนที่ฉันวางไว้ ถึงเวลานั้นรพีพงษ์จะเป็นตัวตายตัวแทนที่จะถูกส่งไปยังหอการค้าสมน. แกก็สามารถที่จะเอาคุณผู้หญิงของหอการค้าสมน.เป็นทาสข้างกายได้ตลอดกาลแล้ว คนของหอการค้าสมน.ไม่คิดไม่ฝัน ว่าคุณผู้หญิงของพวกเขาถูกฉันขังเอาไว้ในที่ลับแห่งหนึ่ง”

“คุณคิดว่าคนของหอการค้าสมน.จะเชื่อไหมว่ารพีพงษ์เป็นคนจับตัวคุณหญิงของพวกเขาไป? จักรพันธ์ถาม

“เรื่องนี้แกสบายใจได้ ที่หอการค้าสมน.นั้นมีรูปตอนที่แกจับคุณหญิงของพวกเขาเพียงรูปเดียวเท่านั้น พวกเขาก็ดูตามรูปนี้แล้วแกะรอยมาถึงตระกูลลัดดาวัลย์ของเรา แกกับรพีพงษ์คล้ายคลึงกันมาก คนของหอการค้าสมน.คิดว่าเรื่องนี้รพีพงษ์เป็นคนทำ ถึงเวลานั้นพวกเราเอารพีพงษ์ส่งให้กับหอการค้าสมน. ถึงแม้รพีพงษ์จะปฏิเสธเขาก็คิดว่ากำลังแก้ตัว” วีธราหัวเราะแล้วกล่าว

“งั้นก็ดี แต่รพีพงษ์ก็เป็นลูกชายของคุณ คุณทนเห็นเขาตายแทนผมได้หรอ?” จักรพันธ์ถาม

สีหน้าของวีธราเปลี่ยนไปทันที แล้วกล่าว “ไอ้สวะนั่นก็ถือเป็นลูกชายของฉันได้ไง ลูกชายของฉันมีแค่แกคนเดียวเท่านั้น เขาก็แค่เมล็ดพันธุ์แห่งความชั่วร้าย ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยคิดว่าเขาเป็นลูกชายฉันเลยด้วยซ้ำ ตอนนั้นไม่ได้ฆ่าเขา ก็ถือว่าฉันมีไมตรีต่อเขาแล้ว”

จักรพันธ์ยิ้ม แล้วกล่าว “พูดอีกก็ถูกอีก ตอนนั้นคุณก็โดนบีบให้แต่งงานเข้าตระกูลลัดดาวัลย์ ในตัวรพีพงษ์มีเลือดของตระกูลลัดดาวัลย์อยู่ เขาไม่คู่ควรที่จะเป็นลูกชายของคุณ ผมได้ยินมาว่าตอนที่เขาอยู่เมืองริเวอร์ทุกคนต่างมองเขาว่าเป็นไอ้สวะ ขยะแบบนี้ ตอนนั้นน่าจะฆ่าทิ้งไปเลย”

“จักรพันธ์ แกก็อย่าพูดแบบนี้ ตอนนั้นถ้าฉันฆ่าเขาแล้ว ตอนนี้พวกเราจะไปหาตัวตายตัวแทนที่ไหนได้อีก ต่อให้ตระกูลลัดดาวัลย์มีอำนาจ ก็แตะต้องหอการค้าสมน.ไม่ได้ แกอยากได้คุณผู้หญิงของหอการค้าสมน. แล้วยังไม่อยากดูหอการค้าสมน.เพ่งเล็ง ก็มีแค่วิธีนี้วิธีเดียว” วีธรากล่าว

“รู้แล้ว รู้แล้ว ผู้หญิงของหอการค้าสมน.นั้นดูให้ผมดีๆ อย่าให้ใครแตะต้องได้ รอให้ผมออกไปได้ จะต้องมีความสุขกับเธอให้สาสมหน่อย” จักรพันธ์พูดอย่างเสียอารมณ์

ถึงแม้จักรพันธ์จะเสียอารมณ์ แต่วีธราก็ไม่โกรธเคืองใดๆ ในใจของเธอ จักรพันธ์คือพระเจ้าของเธอ ไม่ว่าจักรพันธ์อยากได้อะไร เธอก็จะหามาให้จักรพันธ์เสมอ

“แกไม่ต้องเป็นห่วง แม่จะดูเด็กผู้หญิงคนนั้นให้ ผู้หญิงที่จักรพันธ์ของฉันชอบ จะให้คนอื่นจับต้องได้อย่างไรกัน” วีธรากล่าว

“แม่ ผมได้ยินมาว่ารพีพงษ์ได้แต่งงานอยู่ที่เมืองริเวอร์ ภรรยาสวยอยู่นะ ไม่งั้นคุณก็เอาภรรยาของเขากลับมาให้ผมด้วยซิ ให้ผมได้ปลดปล่อย” ใบหน้าของจักรพันธ์สะท้อนรอยยิ้มแห่งความลามกออกมา

วีธราพยักหน้า แล้วกล่าว ‘ได้ได้ได้ รอให้รพีพงษ์มาก่อน จัดการเรื่องของหอการค้าสมน.จบ ฉันจะเอาภรรยาของรพีพงษ์นั้นมาให้แก แกไอ้เด็กคนนี้ ความต้องการด้านนี้ไร้ขีดจำกัดจริงๆ”

“อิอิ ใครให้ผมเป็นลูกชายของแม่ล่ะ” จักรพันธ์หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์