พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 196 ศศินัดดาโดนไล่ออกจากตระกูลเขมพงศ์

บทที่196 ศศินัดดาโดนไล่ออกจากตระกูลเขมพงศ์

ไวทยุตกำลังมีความสุข ทันใดนั้นเมื่อได้ยินเสียงของศศินัดดา ใบหน้าก็บึ้ง

ทุกคนที่อยู่ในสวนก็หันไปมองที่ประตู มองเห็นครอบครัวศศินัดดาสี่คนเดินเข้ามา ล้วนมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

บจีเห็นครอบครัวศศินัดดามาถึง ก็มองไปรอบๆทันที แล้วตะโกน “ศศินัดดา พวกแกยังมีหน้ามาอีกหรอ พวกแกทำลายความสุขของฉัน ท่านไวทยุตจะไล่แกออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว จากนี้ไป พวกแกกับตระกูลเขมพงศ์ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกันอีกต่อไป!”

ทุกคนก็พูดคล้อยตามขึ้นมา

“พูดถูก พวกแกยังมีหน้าอะไรมาฉลองครบรอบวันเกิดของท่ายไวทยุตอีก หรือคิดว่ายังหาเรื่องตระกูลเขมพงศ์ไม่พออีกหรอ?”

“รีบไสหัวออกไปซะ ท่านไวทยตไม่อยากเห็นพวกแก ครอบครัวแกมันไอ้ตัวซวย มาที่นี่ทำไม!”

“โดยเฉพาะรพีพงษ์นั่น วันนี้เป็นวันครบรอบเจ็ดสิบปีของท่านไวทยุต เขาอยู่นี่ จะนำพาความซวยมาให้ท่านไวทยุต!”

……

ศศินัดดามองไปที่ทุกคนอย่างงงงวย ไม่คิดมาก่อนว่าเมื่อเธอมาถึงจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น

ไวทยุตลำบากใจเช่นกัน ความจริงเขาแค่มีความคิดที่จะไล่ศศินัดดาออก แต่ไม่ได้คิดจะไล่ออกไปจริงๆ

ตอนนี้ทุกคนเริ่มตะโกนแบบนี้ เขากลับต้องไล่ศศินัดดาออกจริงๆแล้วล่ะ ถ้าทำไม่ได้ ก็แสดงว่าคำพูดของเขาไม่น่าเชื่อถือ

บจีมองดูครอบครัวศศินัดดาอย่างเยาะเย้ย เธอต้องการผลลัพธ์แบบนี้ ถึงแม้การหมั้นไม่สำเร็จของปรางทิพย์และโมไนยนั้นจะไม่เกี่ยวกับศศินัดดา แต่สามคนกลายเป็นเสือ เธอต้องใส่ไฟให้ศศินัดดาก่อน แม้หล่อนจะแก้ตัวยังไง คนของตระกูลเขมพงศ์ก็จะไม่มีทางเชื่อหล่อนอีก

ศศินัดดาชักตาไปที่บจี หลังจากเห็นสีหน้าเธอแล้ว ก็รับรู้ได้ว่าเธอต้องพูดอะไรไม่ดีให้กับไวทยุตฟังแน่ๆ

“บจี แกหยุดพูดว่าร้ายคนอื่นได้แล้วนะ! การหมั้นของครอบครัวแกไม่สำเร็จเกี่ยวอะไรกับครอบครัวฉัน พ่อ คุณอย่าฟังเธอนะ เธอกำลังใส่ร้ายฉัน วันนั้นครอบครัวฉันบังเอิญพักที่Rose&Mary Hostelพอดี” ศศินัดดากล่าว

“ท่านไวทยุต คุณได้ยินหรือยัง เธอยังพูดโกหกอีก ฐานะของครอบครัวเธอ จะมีปัญญาพักที่Rose&Mary Hostelได้ยังไง เธอตั้งใจจะไปRose&Mary Hostelเพื่อพังงานของครอบครัวฉันโดยเฉพาะ” บจีกล่าว

ทุกคนก็คล้อยตาม ในสายตาพวกเขา ครอบครัวศศินัดดาไม่มีทางที่จะพักที่Rose&Mary Hostelได้ แม้แต่ไวทยุตจะไปพักที่Rose&Mary Hostelสักกี่วัน ก็ยากมากเหลือเกิน

ศศินัดดาเห็นว่าไม่มีใครเชื่อเธอ เริ่มเครียดขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี

ไวทยุตมองไปที่ครอบครัวศศินัดดาอย่างบึ้งตึง แล้วกล่าว “พอล่ะ หยุดทะเลาะได้แล้ว ครอบครัวแกไปจากที่นี่ก่อนละกัน ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก”

ศศินัดดาใจเต้นตึกตัก ถ้าไวทยุตลั่นวาจาออกมาแล้ว งั้นเกรงว่าเธอคงจะโดนไล่ออกจากตระกูลเขมพงศ์จริงๆ

“พ่อ คุณอย่าฟังพวกเขาพูดมั่วสิ เรื่องของครอบครัวบจีไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันจริงๆ นี่ฉันมาฉลองวันเกิดให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ ครั้งนี้ฉันเอาของขวัญชิ้นใหญ่มาให้โดยเฉพาะเลยนะ ของขวัญชิ้นนี้คุณต้องชอบแน่ๆ คุณอย่าไล่ฉันไปสิ” ศศินัดดากล่าว

ไวทยุตคิดช่วงหลายปีมานี้ของขวัญที่ศศินัดดาให้มานั้นถ้าไม่ใช่นมหนึ่งลัง ก็เป็นไข่ไก่หนึ่งลัง ไม่มีอะไรพิเศษ ถึงแม้ครั้งนี้ศศินัดดาบอกว่าจะให้ของขวัญชิ้นใหญ่ เขาก็ไม่คิดว่าจะเป็นของพิเศษอะไร

บจีมองไปรอบๆ เธอก็รู้ว่าเมื่อก่อนศศินัดดาไม่เคยให้อะไรดีๆเลย ตอนนี้สามารถฉวยโอกาสนี้ ให้ศศินัดดาขายหน้าคนสักครั้ง

ไวทยุตกำลังจะพูดให้ศศินัดดาออกไป เขาไม่อยากเห็นของขวัญที่ศศินัดดาเอามา

ทันใดนั้นบจีก็กล่าวขึ้นมา “ท่านไวทยุต ไม่งั้นดูว่าของขวัญที่ศศินัดดาให้นั้นเป็นอะไร ถ้าครั้งนี้เธอให้ของขวัญชิ้นพิเศษกับท่านจริงๆ ก็ไม่ใช่ว่าจะยกโทษให้ไม่ได้ ถ้าของขวัญของเธอทำให้ท่านไวทยุตพอใจ ครอบครัวฉันจะไม่เอาเรื่องเธออีก”

ทุกคนของตระกูลเขมพงศ์ก็อยากที่จะดูว่าของขวัญที่ศศินัดดาเอามานั้นเป็นอะไรกันแน่ ถ้าเหมือนกับเมื่อก่อน พวกเขาก็ยังสามารถที่จะหัวเราะเยาะเย้ยศศินัดดาอย่างสะใจได้อีก

“ใช่ ให้พวกเราดูว่าเธอจะให้ของขวัญเป็นอะไร กล้าพูดว่าเป็นของชิ้นใหญ่ ฉันล่ะอยากจะรู้ว่าของขวัญชิ้นใหญ่ที่ว่านั้นคืออะไร”

“น่าจะเป็นพวกนมหรือไข่อะไรประมาณนี้ แค่ครั้งนี้เอามาเยอะหน่อย ก็เลยถือว่าเป็นของขวัญชิ้นใหญ่”

ทุกคนหัวเราะเยาะขึ้นมา

ศศินัดดาเอารูป《ตกปลาใต้เขาเขาซี》ขึ้นมาทันที เดินไปข้างหน้าของไวทยุต แล้วกล่าว “พ่อ ครั้งนี้ที่ฉันเอามาให้คุณเป็นภาพวาดจริงของจิตรกรถางหูโป๋ที่มีชื่อเสียงเลยนะ 《ตกปลาใต้เขาเขาซี》รูปนี้ประเมิณมูลค่าไม่ได้เลยนะ ได้ยินมาว่าสามารถขายได้เป็นร้อยล้านเลยนะ”

ต่อมาเธอยังหยิบรูปนั้นชูขึ้นอย่างสะใจ ให้ทุกคนได้ดู

หลังจากทุกคนที่อยู่ในสวนได้ดูรูปที่อยู่ในมือของศศินัดดาแล้วนั้น ก็ไม่ได้แสดงความตื่นตกใจแต่อย่างใด แต่กลับหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

ศศินัดดาแปลกใจ ไม่รู้ว่าคนพวกนี้เป็นอะไรไปแล้ว รูปนี้ของตนราคาเป็นหลักร้อยล้านจริงๆ พวกเขาต้องตกใจสิ แต่ทำไมหัวเราะขึ้นมาล่ะ?

“พวกแกหัวเราะอะไร รูปนี้ของฉันมูลค่าหลักร้อยล้านจริงๆนะ นี่ฉันก็มีเอกสารรับรองด้วยนะ!” ศศินัดดากล่าว

หลังจากที่ไวทยุตได้ยินแล้ว ก็ทุบโต๊ะทันที แล้วกล่าวอย่างโมโห “รีบเอารูปนี้ของแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ต่อไปอย่าให้ฉันเจอแกอีก!”

ศศินัดดามองไวทยุตอย่างสงสัย แล้วกล่าว “พ่อ เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆให้ฉันไสหัวไปล่ะ?”

บจียิ้มดูแคลน แล้วกล่าว “ศศินัดดา แกโง่จริงหรือแค่แกล้งโง่ เอารูปของปลอมมาหลอกท่านไวทยุต แล้วยังกล้าพูดอีกว่าของขวัญตัวเองชิ้นใหญ่”

“รูปนี้ของฉันเป็นของแท้นะ แกกล้าดียังไงมาบอกว่ารูปของฉันปลอม!” ศศินัดดากล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

บจีชี้ไปที่คนนั้นที่ถือรูป《ตกปลาใต้เขาเขาซี》อยู่ แล้วกล่าว “ของแกจะเป็นของจริงได้ยังไง ถ้าของแกเป็นของจริง แล้วจะอธิบายรูปนั้นว่ายังไง?”

ศศินัดดาหันไปมองตรงนั้น พบว่าในมือคนนั้นก็ถือ《ตกปลาใต้เขาเขาซี》ถ้าไม่ตั้งใจดูรูปทั้งสองล่ะก็ เหมือนกันจนแยกไม่ออก

“เป็นไปได้ยังไง! นี่จะมี《ตกปลาใต้เขาเขาซี》อีกรูปได้ไงกัน? รูปนั้นต้องเป็นของปลอมแน่ๆ” ศศินัดดาตะโกนออกมา

สีหน้าของไวทยุตแย่ลงทันที เมื่อทุกคนในตระกูลเขมพงศ์ได้ยินแล้วก็เริ่มว่าศศินัดดาขึ้นมา

“แกพล่ามมั่วอะไรตรงนี้ รูปนั้นท่านไวทยุตซื้อมาเองกับมือ จะเป็นของปลอมไปได้ยังไงกัน”

“ไร้สาระจริงๆ สายตาของท่านไวทยุตไม่มีทางดูผิดแน่นอน แกเอารูปปลอมมาหลอกลวง แล้วยังกล้าพูดว่าภาพของท่านไวทยุตปลอมอีก”

รอยยิ้มของบจียิ่งร้ายขึ้น หันไปมองไวทยุตแล้วกล่าว “ท่านไวทยุต คุณก็เห็นแล้ว ศศินัดดานี้ไม่ยอมเปลี่ยน ฉันคิดว่าสิ่งที่เธอนำมานั้นจะเป็นของขวัญชิ้นใหญ่อะไร ไม่คาดคิดว่าเป็นเพียงภาพปลอมภาพหนึ่งเท่านั้น วันนี้ถ้าท่านไวทยุตไม่ได้ซื้อภาพจริงกลับมาเอง ไม่แน่อาจจะโดนเธอหลอกก็ได้ คนแบบนี้ อยู่ในตระกูลเขมพงศ์ไม่ได้นะ”

ทุกคนคล้อยตาม

อารียและศักดามองไปที่ศศินัดดาอย่างเคร่งเครียด พวกเขาก็คาดไม่ถึงว่าไวทยุตจะซื้อภาพ《ตกปลาใต้เขาเขาซี》กลับมาเช่นเดียวกัน

รพีพงษ์นิ่งสงบ ราวกับไม่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใดอย่างนั้น หรือจะพูดว่า สิ่งเหล่านี้สำหรับเขาแล้ว ก็ไม่ได้สำคัญอะไร

เพราะศศินัดดาก็ไม่ได้ทำดีอะไรกับเขา เขาไม่มีความรู้สึกใดๆต่อตระกูลเขมพงศ์ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรที่คอขาดบาดตาย ปัญหาแบบนี้ เขาก็ไม่สนใจ

แน่นอน ว่าเขาก็ไม่ได้นิ่งดูดาย เมื่อกี้เขาได้โทรไปหาจิรายุศแล้ว เน้นย้ำให้เขาพาอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณมาด้วย

ปรางทิพย์เห็นครอบครัวของศศินัดดาเจอปัญหาแบบนี้ ใบหน้าก็สะท้อนรอยยิ้มอันมีความสุขที่เห็นคนอื่นเป็นทุกข์ออกมา ในตอนนี้เธออดไม่ไหวที่จะเห็นครอบครัวศศินัดดาอับอายขายขี้หน้า

“นี่……เป็นไปได้ยังไง รูปของเธอเป็นรูปที่ตระกูลลัดดาวัลย์ให้มา จะปลอมได้อย่างไรกัน แต่ทำไมพ่อฉันถึงได้ซื้อกลับมาอีกภาพล่ะ……” ศศินัดดามองไปที่ภาพทั้งสองอย่างตกตะลึง

ไวทยุตชักตาไปที่ศศินัดดา แล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น “แกยังไม่ไสหัวไปอีก หรือจะให้ฉันเอาคนมาไล่พวกแกออกไป?”

“พ่อ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ ภาพนี้ เป็นภาพจริง” ศศินัดดากล่าวอย่างอ้อนวอน

อารียาเห็นดังนี้ ก็รีบยืนด้านหน้า อ้อนวอนแทนศศินัดดา “คุณตา ภาพนี้ของแม่ฉันเป็นของจริง พวกเรามีอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณของเกียวโตปรมัตถ์เซ็นรับรองว่าเป็นของจริง ไม่ได้หลอกคุณจริงๆ”

“ชิ ไอ้หนังสือรับรองนั้น ปลอมแปลงขึ้นมาก็ได้ แกคิดว่าท่านไวทยุตหลอกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ สายตาของผู้เฒ่าเขา เยี่ยมกว่าหนังสือรับรองว่าเป็นของจริงอีก” บจียิ้มอย่างเยาะเย้ย ไม่เพียงทำให้ศศินัดดาเสียชื่อเสียง ในเวลาเดียวกันก็ประจบสอพลอไวทยุต

เมื่อเห็นศศินัดดาไม่ขยับตัว บจีก็เดินเข้าไปโดยตรง แย่งเอาภาพ《ตกปลาใต้เขาเขาซี》มา แล้วถือเดินไปที่ประตู

“ของแบบนี้ ไม่ควรจะอยู่ที่นี่” พูดจบ เธอก็โยนภาพนั้นออกไปนอกประตู

ดีที่ภาพนั้นมีการห่อด้วยวัสดุพิเศษเอาไว้แล้ว โยนนิดหน่อยก็ไม่พัง มิเช่นนั้นเกรงว่าบจีต้องรับภาระในการชดใช้ของในราคาหลักร้อยล้านนั่น

“พวกแกยังไม่รีบไสหัวไปอีก มิเช่นนั้น ท่านไวทยุตจะต้องไล่พวกแกออกไป เหมือนที่ฉันโยนรูปนั้นทิ้ง!” บจีชักตาไปที่ครอบครัวของศศินัดดา

ศศินัดดากัดฟัน แล้วกล่าว “ได้ พ่อ คุณเป็นคนไล่ฉันออกจากตระกูลเขมพงศ์เองนะ ถึงเวลานั้นอย่าเสียใจละกัน”

“รีบไสหัวไป พวกแกมันไม่เอาถ่านทั้งครอบครัว ฉันจะเสียใจได้ยังไง โดยเฉพาะไอ้รพีพงษ์นั่น ทำได้เพียงแค่เอาโชคร้ายมาให้คนอื่นเท่านั้น ชีวิตนี้ฉันไม่อยากเจอมันอีก!” ไวทยุตกล่าวอย่างเยือกเย็น

ศศินัดดาหันหลังกลับ มองไปที่อารียา แล้วกล่าว “ลูกสาว ในเมื่อพวกเขาไล่พวกเราออกจากตระกูลเขมพงศ์แล้ว งั้นต่อจากนี้ไป พวกเราก็จะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับพวกเขาอีก”

อารียาถอนหายใจ ไม่คิดมาก่อนว่าแม่ของเธอก็เผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกันกับเธอ ก็ต้องโดนคนบีบให้ออกจากตระกูล เพียงแค่เธอได้พบกับรพีพงษ์ ทุกครั้งรพีพงษ์จะสามารถแก้ไขสถานการณ์ให้เธอได้ตลอด แต่ศักดาทำอะไรไม่ได้เลย ศศินัดดาถูกไล่ออก เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

ทั้งครอบครัวยังไม่ทันออกไป ในขณะเดียวกันนี้เองนอกประตูก็มีคนเดินเข้ามา มายังตรงหน้าของไวทยุตอย่างเร่งรีบ แล้วกล่าว “คุณท่าน ท่าน…..ท่านยุดมา บอกว่าจะมาฉลองวันเกิดให้กับท่าน แล้วยังพาอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญด้านวัตถุโบราณของอำเภอหยกมาด้วย”

ไวทยุตรีบยืนขึ้นทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี ในใจคิดเขาเพิ่งจะไล่ครอบครัวศศินัดดาออกไป เรื่องดีๆก็เข้ามาแล้ว ดูๆแล้วตัดสินใจเรื่องนี้ได้อย่างถูกต้องจริงๆ

ไวทยุตกล่าว

บจีมองไปที่ศศินัดดาอย่างเยาะเย้ย แล้วกล่าว “ตอนนี้รู้แล้วสินะว่าครอบครัวแกมันเป็นไอตัวเฮงซวย พอพวกแกออกไป ตระกูลเขมพงศ์ก็มีข่าวดี แม้แต่พระเจ้าก็ไม่เข้าข้างพวกแก!”