พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 195 ขอให้มีชีวิตยืนยาว

บทที่195 ขอให้มีชีวิตยืนยาว

ในห้องเรสสิเดนท์ ศศินัดดาวิ่งมาอย่างตื่นเต้น

“ลูกสาว แกเดาสิว่าเมื่อกี๊ฉันเห็นอะไร ครอบครัวบจีกำลังทะเลาะกับพ่อของโมไนยอยู่ ปรางทิพย์ก็ร้องจะเป็นจะตาย โมไนยก็ไม่รู้ไปไหน พวกเขาต้องคุยไม่ลงตัวแล้วแน่ๆ ช่างน่าขำจริงๆ!” ศศินัดายิ้มพลางกล่าว

อารียาชะงัก ไม่คาดคิดว่าวันหมั้นของปรางทิพย์จะกลายเป็นเช่นนี้ เธอหันไปมองรพีพงษ์ที่อยู่ข้างๆ ตอนนั้นรพีพงษ์ไม่ได้กลับมาพร้อมกับเธอ บอกว่าจัดการธุระบางอย่าง ตอนนี้ศศินัดดาวิ่งมาบอกถึงสถานการณ์อันเลวร้ายของครอบครัวบจี อารียาอดลังเลไม่ได้ว่าเป็นฝีมือของรพีพงษ์

“คุณทำใช่ไหม?” อารียาถาม

“พวกเขาทำเองต่างหาก” รพีพงษ์ยิ้มพลางพูด

อารียาพยักหน้า แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

ศศินัดดาไม่รู้ว่าพวกเขาทั้งคู่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร หันไปทางรพีพงษ์ แล้วกล่าว “รพีพงษ์ แกรู้ใช่ไหมว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นจึงตั้งใจเอาห้องส่วนตัวVIPให้พวกเขา ให้พวกเขาดีใจไปก่อน?”

รพีพงษ์ยิ้มพลางกล่าว “ผมได้ยินมาว่าฮวงจุ้ยของห้องส่วนตัวVIPนั้นไม่ค่อยดี อาจเพราะพวกเขาเจอเข้ากับอะไรล่ะมั้ง”

ศศินัดดากลัวขึ้นมาทันที แล้วกล่าว “ยังดีที่เราไม่ได้ไปกินข้าวที่ห้องส่วนตัวVIPนั้น ไม่งั้นไม่แน่คนที่โชคร้ายอาจเป็นพวกเราก็ได้”

อารียาเอือมระอา รู้สึกว่าศศินัดดาหลอกง่ายเหลือเกิน

“ลูกสาว แกรีบมาดูนี่ ก่อนหน้านี้บจียังหยิ่งผยองอยู่เลย ตอนนี้พวกเราจะต้องดูสถานการณ์อันเลวร้ายของครอบครัวพวกเขา”

ศศินัดดาพูดมาหนึ่งประโยค จากนั้นก็ดึงอารียามา เดินไปข้างนอก

รพีพงษ์เบื่อหน่าย เขาเกรงว่าศศินัดดาและครอบครัวบจีจะตบตีกันขึ้นมา ดังนั้นจึงลุกขึ้นและเดินตามไป

ในRose&Mary Hostelครอบครัวบจีได้เดินออกจากห้องส่วนตัวVIPมา

พ่อของโมไนยได้ขอโทษกับครอบครัวบจีหลายครั้ง แต่ปรางทิพย์ไม่ฟังแม้แต่อย่างใด ทั้งคู่รู้สึกเอือมระอา และก็ไม่รู้ว่าโมไนยวิ่งหนีไปไหนแล้วด้วย พวกเขาทำได้เพียงออกจากที่นี่ไปก่อน

ตอนนี้ปรางทิพย์ได้หยุดร้องแล้ว บจีได้ปลอบโยนอยู่แสนนาน ทั้งสามถึงได้เดินออกมาจากห้องส่วนตัว

ในขณะนี้ศศินัดดาก็พาอารียาและรพีพงษ์ทั้งคู่เดินมา มาเจอกับครอบครัวของบจีพอดี

ทำทีมองไปอย่างอัปยศอดสู แต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสะใจ แล้วกล่าวอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “ทำไมใบหน้าของทุกคนแลดูทุกข์ระทมขมขื่นจัง วันนี้เป็นวันหมั้นไม่ใช่หรอ โมไนยล่ะ ทำไมเหลือแค่ครอบครัวแกครอบครัวเดียวล่ะ?”

หลังจากที่ครอบครัวบจีเห็นศศินัดดาทั้งสามแล้วนั้น สีหน้าตามเดิมก็บูดบึ้งอยู่แล้ว ขณะนี้ยิ่งดูไม่ดีเข้าไปใหญ่

บจีมองไปที่ศศินัดดาอย่างโมโหเกรี้ยวกราด แล้วด่า “ศศินัดดา เป็นเพราะพวกแก พวกแกเอาโชคร้ายมาให้พวกเรา ถึงทำให้ปรางทิพย์ของเราเจอกับไอ้เลวโมไนยนี่ ต้องเป็นเพราะพวกแกแน่ๆ ครอบครัวพวกแกจะต้องไม่ตายดีแน่นอน!”

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “แกหยุดให้ร้ายคนอื่นได้ล่ะ ตอนที่ปรางทิพย์ของแกกับไอ้โมไนยนั่นได้กัน พวกเรายังไม่กลับมาเลยนะ แปลว่าครอบครัวของแกทุกคนตาบอด ตอนนี้ยังมาโกรธเคืองพวกเราอีก”

บจีพูดไม่ออกขึ้นมาทันที ศศินัดดาพูดก็ไม่ผิด ตอนที่ปรางทิพย์และโมไนยเป็นแฟนกันนั้น จะโทษครอบครัวศศินัดดาไม่ได้จริงๆ

เพียงแต่เธอไม่รู้ ถ้าปรางทิพย์และโมไนยไม่ยั่วโมโหอารียาละกัน งานหมั้นของครอบครัวพวกเขาวันนี้ก็ยังคงราบรื่นต่อไป และเรื่องที่โมไนยแอบไปมีอะไรกับพนักงานนั้น พวกเขาก็อาจไม่รู้ไปตลอดกาล

ปรางทิพย์ชักตาไปที่อารียา ดูๆแล้วตอนนี้ ถึงแม้อารียาจะแต่งงานกับไอ้สวะรพีพงษ์นี่ ก็มีความสุขกว่าเธอเยอะมาก

แล้วตอนนี้รพีพงษ์ก็ไม่ได้เป็นสวะอย่างที่คิด เขาขับปอร์เช่ อยู่โรงแรมRose&Mary Hostelแล้วจะเป็นไอ้สวะได้ยังไงกัน

ในใจปรางทิพย์เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาอย่างรุนแรง เธอไม่พอใจ เธอคิดว่าอารียาไม่ควรจะมีชีวิตที่ดีกว่าเธอ

“ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันไม่มีความสุข พวกแกก็ต้องไม่มีความสุขเช่นกัน อารียา ทำไมแกมีความสุขกว่าฉัน แกจงเก็บช่วงเวลาดีๆเหล่านี้เอาไว้ให้ดี ไม่นานฉันจะให้พวกแกได้ลิ้มลองความผิดหวัง!” ในใจปรางทิพย์พึมพำ

“พวกแกสะใจให้มันน้อยๆหน่อย ถึงแม้ปรางทิพย์ไม่ได้แต่งกับโมไนย แต่ตำแหน่งในตระกูลเขมพงศ์ ก็ยังสูงกว่าพวกแกอยู่ดี ท่านไวทยุตไม่มีทางเชื่อว่าพวกแกพักที่Rose&Mary Hostelงานวันเกิดครั้งนี้ของเขา ไม่แน่พวกแกอาจไม่มีสิทธิ์เข้าร่วมก็เป็นได้นะ ศศินัดดา ฝากไว้ก่อนเหอะ ฉันจะทำให้ท่านไวทยุตไล่แกออกจากตระกูลให้ได้!”

บจีตะโกนออกมา แล้วก็พาตุลยวัตและปรางทิพย์ออกจากที่นี่

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “ครั้งนี้ฉันเอาของขวัญชิ้นใหญ่มา พ่อของฉันจะไม่ให้ฉันเข้าร่วมงานวันเกิดได้ยังไงกัน นอกจากเขาไม่อยากได้ของขวัญชิ้นใหญ่ที่ฉันเตรียมมาให้”

หลังจากที่งานหมั้นพังลง ครอบครัวบจีก็สงบเสงี่ยมอยู่หลายวัน หลังจากที่ปรางทิพย์ทบทวนดีแล้ว ว่าจะตัดความสัมพันธ์กับโมไนยอย่างเด็ดขาด

ความจริงบจีอยากให้ปรางทิพย์คิดให้ถีถ้วนอีกครั้ง เพราะโมไนยทำงานให้ท่านยุด ลูกเขยที่ดีแบบนี้ไม่ใช่จะหาง่ายๆ ถึงแม้นอกใจแล้ว ก็ให้อภัยได้

แต่ปรางทิพย์ยอมรับไม่ไหว ดังนั้นยังยืนยันที่จะตัดความสัมพันธ์กับโมไนย

บจีเบื่อหน่าย ทำได้เพียงตอบรับปรางทิพย์ แล้วแจ้งไปยังพ่อของโมไนย

ผ่านไปหลายวัน ปรางทิพย์ได้รักษาแผลใจหายดีแล้ว ครอบครัวบจีก็กลับมาสงบอีกครั้ง

เพราะไวทยุตจะครบรอบเจ็บสิบปีแล้ว ครอบครัวบจีทำเพื่อให้ไวทยุตชอบพอ แทบจะไปคฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ทุกวัน เพื่อช่วยจัดสิ่งของที่ต้องใช้ในงานเลี้ยงวันเกิด

แล้วก็ได้ฉวยโอกาสนี้พูดเรื่องร้ายๆของครอบครัวศศินัดดาให้ไวทยุตฟัง คิดเสมอว่าจะทำอย่างไรให้ไวทยุตไล่ศศินัดดาออกจากตระกูล

แต่ช่วงหลายวันนี้ครอบครัวศศินัดดาได้เที่ยวบริเวณรอบๆของอำเภอหยก เพราะปกติไม่ค่อยมีโอกาสได้มาสถานที่ที่มีเขาสวยทะเลใสแบบนี้ ดังนั้นรพีพงษ์จึงได้พาพวกเขาเที่ยวสักกี่วัน

ชั่วพริบตางานเลี้ยงครบรอบเจ็ดสิบปีของไวทยุตก็มาถึง

วันนี้ ศศินัดดาได้เรียกรพีพงษ์และอารียาตื่นแต่เช้า แล้วก็เน้นย้ำพวกเขาว่าให้สวมชุดดีๆ วันนี้เป็นวันเกิดของไวทยุต เธออยากให้ครอบครัวดูมีหน้ามีตาต่อหน้าตระกูลเขมพงศ์

“รพีพงษ์ อย่าลืมรูป《ตกปลาใต้เขาเขาซี》ล่ะ นี่คือของขวัญที่ฉันจะให้พ่อของฉัน ของขวัญที่พวกตระกูลเขมพงศ์ให้นั้นไม่มีทางดีไปกว่าของฉันแน่” ศศินัดดากล่าว

รพีพงษ์พยักหน้า หลังจากเก็บเสร็จแล้ว ถือรูปนั้นออกจากRose&Mary Hostelแล้วนำรูปไว้ในกระโปรงรถของรถปอร์เช่

ทั้งครอบครัวนั่งบนรถ รพีพงษ์ขับรถไปที่คฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์

คฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ เป็นเรือนสี่ประสานที่มีอายุยาวนานหลังหนึ่ง พื้นที่ใช้สอยใหญ่มาก ตำแหน่งของมันอยู่ที่ในตัวเมืองอำเภอหยก

ถึงแม้ตระกูลเขมพงศ์เทียบไม่ได้กับจิรายุศ แต่ก็ถือเป็นตระกูลต้นๆของอำเภอหยก ตระกูลธรรมดาก็เทียบไม่ได้

หลานเหลนเพื่อนทั้งหลายของไวทยุต ทุกครั้งที่ถึงวันเกิด คนเหล่านี้จะเดินทางมาจากทั่วทุกหนทุกแห่ง เพื่อมาฉลองวันเกิดให้กับไวทยุต

ขณะนี้ในคฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ บริเวณรอบๆบ้านเต็มไปด้วยอาหาร ทุกคนที่มาร่วมฉลองล้วนนั่งลงเพื่อฉลอง ในช่วงสองปีมานี้ครอบครัวของตุลยวัตประพฤติตัวได้ดี ดังนั้นจึงสามารถนั่งร่วมโต๊ะอาหารเดียวกับไวทยุตได้

“ท่านไวทยุต คุณดูครอบครัวศศินัดดาสิ ช่วงนี้ที่กลับมาถึงอำเภอหยกก็มาหาท่านแค่หนึ่งครั้ง วันนี้เป็นวันครบรอบเจ็บสิบปี พวกเขาถึงกระทั่งตอนนี้แล้วยังไม่มาอีก นี่เหมือนวางมาดต่อท่านเลยนะ”บจีกล่าว

หลังจากที่ไวทยุตได้ยินบจีกล่าวแล้ว ก็ยิ้มดูแคลนขึ้นมา ในใจคิดว่าครอบครัวศศินัดดาทำเกินไปหน่อยแล้ว

“แล้วท่านไวทยุตท่านรู้ไหม แฟนของปรางทิพย์นั้น ชื่อโมไนย เป็นคนที่ทำงานให้ท่านยุดนะ วันนั้นครอบครัวพวกเราทั้งสองจะหมั้นแล้ว แต่กลับถูกศศินัดดาป่วน ดวงของปรางทิพย์ชั่งขมขื่นจริงๆ กว่าจะหาแฟนดีๆแบบนี้ได้ กลับถูกครอบครัวศศินัดดาทำพัง”บจีร้องไห้ออกมาทันที

หลังจากที่ทุกคนได้ยินคำพูดของบจีแล้ว ก็ล้วนตกใจ พวกเขาล้วนรับรู้เรื่องที่ปรางทิพย์กับโมไนยจะหมั้นกัน เพียงแค่หลังจากวันนั้น บจีบอกว่าหมั้นไม่สำเร็จ แม้แต่เหตุผล พวกเขาก็ไม่รู้

ตอนนี้บจีพูดแล้ว พวกเขาถึงได้รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเป็นเพราะครอบครัวของศศินัดดาทำป่วน

“ศศินัดดานี่ทำเกินไปแล้ว โมไนยเด็กคนนั้นฉันเคยเห็น เป็นวัยรุ่นไฟแรงในอำเภอหยกของเรานะ ไม่คาดคิดว่าจะถูกเธอป่วน

“ก็ถูก ศศินัดดาอยู่ที่เมืองริเวอร์ก็โดนรังแก ไม่คาดคิดหลังจากกลับมาแล้วยังหาเรื่องคนในตระกูลตัวเองอีก ชั่งน่าเกลียดจริงๆ”

“ครอบครัวพวกเขาทั้งหมดก็ไม่เห็นจะมีอะไร รพีพงษ์นั่น คือสวะของเมืองริเวอร์ ครั้งก่อนฉันไปสัมมนาที่เมืองริเวอร์ แม้แต่พนักงานโรงแรมก็รู้ถึงชื่อเสียงของรพีพงษ์ จากที่ฉันดู พวกเราตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวศศินัดดาเถอะ ญาติแบบนี้ ไม่มีก็ไม่ใช่จะเป็นอะไร”

“ฉันเห็นด้วย ไล่ศศินัดดาออกจากตระกูลเขมพงศ์ของเรา ต่อไปนี้จะไม่ติดต่อใดๆกับพวกเขาอีก คนแบบนี้ มีเพียงจะหาเรื่องมาให้พวกเรา วันเกิดพ่อ ก็ไม่คิดที่จะให้ของขวัญดีๆสักหน่อย แล้วจะมีพวกเขาไว้ทำไม”

……

บจีเห็นผู้คนเป็นไปกับเธอด้วย ในใจก็หัวเราะดูแคลน แต่ยังเสแสร้งว่าตนเองน่าสงสารอยู่ ราวกับว่าตัวเองถูกกระทำอย่างทารุณอย่างไรอย่างนั้น

ใบหน้าของไวทยุตบูดบึ้ง เขาไม่ชอบศศินัดดาอยู่แล้ว และมีความรังเกียจรพีพงษ์เป็นทุนเดิม ตอนนี้ยิ่งได้ยินทุกคนอยากให้ไล่ศศินัดดาออกจากตระกูลเขมพงศ์ ในใจก็เกิดความคิดนี้ขึ้นมาเช่นกัน

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดถึงเรื่องนี้ ไวทยุตหายใจลึกๆ แล้วกล่าว “พอล่ะ ตอนนี้ไม่พูดเรื่องนี้ก่อนละกัน วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน พูดเรื่องดีๆหน่อยละกัน เมื่อสองวันก่อนฉันเพิ่งได้ของรักมาหนึ่งชิ้น เอามาให้พวกแกดู”

พูดจบ ไวทยุตมองไปที่คนข้าง คนนั้นรีบลุกขึ้นทันที ไปในห้องแล้วเอารูปออกมารูปหนึ่ง โชว์ให้ทุกคนได้เห็น

“รูปนี้คือ《ตกปลาใต้เขาเขาซี》Tang Yinวาดด้วยตนเอง ฉันไปตลาดโบราณสวรรค์ซื้อมันมาในราคาสูง คนนั้นไม่รู้ค่าของมัน คิดว่ารูปนี้ไม่ใช่ของจริง ขายฉันในราคาสามแสน ถ้าเอารูปนี้ออกขาย สามารถขายได้เป็นร้อยล้านเลยนะ!”ไวทยุตพุดอย่างมั่นใจ

ทุกคนตะลึง ไม่คาดคิดว่ารูปนี้จะมีราคาแพงได้ขนาดนี้

ในขณะนี้ทุกคนล้วนประจบสอพลอไวทยุต ถ้าอนาคตไวทยุตไม่อยู่แล้ว เมื่อต้องแบ่งทรัพย์สิน พวกเขาก็อยากจะได้รับส่วนแบ่งบ้าง

ในขณะนี้เอง ครอบครัวศศินัดดาก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลเขมพงศ์ ศศินัดดาดีใจ เมื่อได้มาถึงก็รีบตะโกน “พ่อ ฉันมาร่วมฉลองวันเกิด ครั้งนี้ฉันเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ของคุณ คุณต้องชอบแน่ๆ!”

ในมือเธอกำลังถือ 《ตกปลาใต้เขาเขาซี》รูปที่ตระกูลลัดดาวัลย์ให้มาพอดี