พลิกชีวิต ผมเป็นคนรวยแล้ว / แมงดา? ผมเป็นสายเปย์ต่างหาก - ตอนที่ 192 ต้องเคารพคุณรพี

บทที่192 ต้องเคารพคุณรพี

ช่วงเวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว แค่พริบตาเดียวก็ถึงวันหมั้นของปรางทิพย์และโมไนย

วันหมั้น ความจริงแล้วก็คือครอบครัวของปรางทิพย์และครอบครัวของโมไนยทานข้าวด้วยกันเท่านั้น

ความจริงบจีอยากเรียกไวทยุตมาร่วมด้วย เธอมองว่า ลูกสาวเธอหาแฟนที่เก่งได้ขนาดนี้ วันหมั้นหัวหน้าตระกูลเขมพงศ์ไวทยุตต้องอยู่ในงานด้วย

แต่โมไนยพูดว่าห้องส่วนตัวที่เขาเหมาไว้นั้นไม่ค่อยใหญ่ พอสำหรับสองครอบครัวนั่งพอดี ถ้าเพิ่มอีกคนจะแน่นขึ้นมาทันที

แทนที่จะไวทยุตมาแล้วรู้สึกว่าโมไนยนั้นขี้งก สู้ไม่มาเลยจะดีกว่า

ทั้งสองครอบครัวมาถึงประตูRose&Mary Hostelพร้อมๆกัน ใบหน้าของบจีมีความสุข จูงมือแม่ของโมไนยตลอดเวลา ทั้งคู่พูดคุยกันไม่หยุด

“ฉันจะบอกอะไรให้ ตระกูลเขมพงศ์มีหนึ่งคน เข้าข้างตัวเองที่สุด แต่งกับตระกูลเล็กๆของเมืองริเวอร์ โดนคนแบนตลอด แล้วยังมีลูกเขยเป็นไอ้สวะเกาะเมียกิน เมื่อไม่กี่วันมานี้เธอพาทั้งครอบครัวกลับมาบ้านแม่ แล้วยังโอ้อวดกับฉันอีกว่าเธออยู่วิลล่า ฉันทนดูเธอไม่ได้ ก็ได้ไล่ครอบครัวของเธอออกไปทั้งหมด ผลลัพธ์วันนั้นเธอยังลงไทม์ไลน์ว่าตนเองพักอยู่ที่Rose&Mary Hostelมันชั่งตลกสิ้นดี เธอไม่รู้แน่ๆว่าถ้าจะพักRose&Mary Hostelของเรา ต้องมีคอนเน็คชั่น แล้วสถานการณ์ของครอบครัวเธอ ไม่มีปัญญาพักที่แพงๆแบบนี้แน่นอน” บจีบ่นไม่หยุด

“ใช่ลูกเขยที่ชื่อไอ้สวะรพีพงษ์ที่แต่งเข้านั้นใช่ไหม ฉันได้ยินโมไนยพูด ไม่คาดคิดว่าทั้งครอบครัวจะน่าเกียจได้ขนาดนี้ พวกคุณไล่พวกเธอออกไปหนะถูกต้องแล้ว” แม่ของโมไนยกล่าว

“หากพูดถึงสวะก็ต้องยกให้เขาเลยล่ะ ทั้งครอบครัวก็ด่าเขา ยังไงโมไนยของครอบครัวคุณก็เก่งกว่า สามารถพาพวกเรามาทานข้าวที่Rose&Mary Hostelแห่งนี้ได้” บจียิ้มพลางกล่าว

ใบหน้าแม่ของบจีเต็มไปด้วยความมั่นใจ มีความพอใจในตัวของลูกชายตนเองอย่างมาก

โมไนยเดินไปถึงประตูของRose&Mary Hostelข้างในมีพนักงานสองคนเดินออกมาทันที แล้วขวางพวกเขาเอาไว้

“ผมจองห้องส่วนตัวเอาไว้ ชื่อโมไนย ให้พวกเราเข้าไป” โมไนยกล่าว

“ขอโทษค่ะ วันนี้ที่นี่ได้เหมาเอาไว้แล้วค่ะ การจองได้ถูกยกเลิกไปทั้งหมดแล้วค่ะ พวกเราได้แจ้งไปทางข้อความล่วงหน้าแล้วค่ะ” หนึ่งในพนักงานกล่าว

โมไนยชะงัก แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมาดูทันใด ก่อนหน้านี้สองวันเขาได้รับข้อความหนึ่งฉบับจริงๆ แต่ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นข้อความรบกวน จึงไม่ได้ใส่ใจ

“พวกคุณหมายความว่าไง? ผมจองไว้แล้ว พวกคุณบอกยกเลิกก็ยกเลิก นี่พวกคุณกำลังหลอกลวงผู้บริโภคอยู่นะ?” โมไนยเริ่มเครียดขึ้นมาทันใด

วันนี้เขาพาสองครอบครัวมาRose&Mary Hostelทานข้าวงานหมั้น ถ้าตอนนี้บอกเขาว่าไม่มีวิธีที่จะเข้าไปข้างในล่ะก็ เขาก็ต้องเป็นบ้าแน่ๆ

บจีได้นำเรื่องนี้บอกกับทุกๆคนที่พอจะบอกได้ไปหมดแล้ว หากตอนนี้บอกว่าเข้าไปไม่ได้ นั่นก็ถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายขายขี้หน้าเป็นอย่างมาก

“ขอโทษค่ะ พวกเราได้แจ้งให้คุณทราบแล้ว วันนี้ที่นี่ถูกเหมาไว้แล้ว พวกคุณกลับไปเถอะค่ะ” พนักงานพูดออกมาอีกครั้ง

หลังจากที่บจีและปรางทิพย์ได้ยินคำพูดของพนักงานแล้วนั้น สีหน้าถอดสีทันที

บจีเดินนำหน้าไป แล้วกล่าว “ใครที่มันเหมาRose&Mary Hostelไว้ทั้งหมด พวกแกหยุดหลอกพวกเราได้แล้ว ฉันว่าพวกแกอะตั้งใจ แกรีบให้พวกเราเข้าไป ไม่งั้นพวกเราจะร้องเรียนแกแล้วนะ”

“ฉันบอกแล้ว วันนี้ได้มีคนเหมาไว้แล้ว ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องแม้แต่คนเดียวก็เข้าไปไม่ได้ พวกคุณฟังไม่เข้าใจหรอ?” พนักงานเริ่มกล่าวอย่างรำคาญ

“แกหมายความว่าอะไร แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร แกไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้นะ โมไนยของฉันเป็นคนของท่านยุด ถ้าพวกแกกล้าไม่ให้เขาเข้าไป งั้นพวกแกก็รอรับความพิโรธของท่านยุดได้เลย” ปรางทิพย์ตะโกนออกมา

พนักงานสองคนนั้นได้ยินปรางทิพย์พูดว่าโมไนยเป็นคนของท่านยุด ก็ชะงักงัน แต่ไม่นานพวกเขาก็มีสติกลับมา การเหมาของวันนี้เป็นคำสั่งของท่านยุด ถ้าคนนี้เป็นคนของท่านยุดจริงๆล่ะก็ ท่านยุดจะต้องแจ้งล่วงหน้า

ดังนั้นพวกเธอทั้งสองจึงรับรู้ได้ว่าคนพวกนี้กำลังโกหกอยู่ ไม่แน่อาจจะมาพังงานก็เป็นไปได้

ท่านยุดได้กำชับไว้แล้ว วันนี้ถ้าไม่มีคำสั่งของเขาและคุณรพี ใครก็เข้าไปไม่ได้ทั้งนั้น

ถ้าคนพวกนี้เข้าไปได้ นั้นก็ผิดต่อตำแหน่งหน้าที่ของพวกเธอแล้ว ถึงเวลานั้นผู้ที่โชคร้ายก็ต้องเป็นพวกเธอทั้งคู่

ทั้งคู่มองหน้ากัน ใบหน้าสะท้อนรอยยิ้มอันร้ายกาจ หนึ่งในนั้นเห็นทุกคนที่อยู่นอกประตู แล้วกล่าว “พวกคุณเป็นคนของท่านยุดจริงๆหรอ?”

“หรือยังโกหกได้ด้วยหรอ? ฉันจะบอกอะไรพวกแกไว้นะ โมไนยเป็นคนดังประกบท่านยุด ถ้าวันนี้พวกแกไม่ให้พวกเราเข้าไป งั้นพวกแกก็รอตกงานได้เลย!” บจีกล่าว

โมไนยอับอาย หากยังไม่ถึงจุดที่บจีกล่าวถึงเลย นี่ถ้าท่านยุดรู้เข้า ท่านยุดจะต้องลงโทษเขาแน่ๆ

แต่เขาก็คิดว่าพนักงานหน้าประตูสองคนก็เป็นแค่พนักงานธรรมดาเท่านั้น ไม่มีทางไปยืนยันตัวตนกับท่านยุดแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ขวางบจีไว้

“เหอะเหอะ งั้นพวกคุณรออยู่ตรงนี้ก่อน ฉันจะให้คนไปจัดห้องส่วนตัวไว้ให้” พนักงานคนนั้นพูดขึ้น แล้วก็หันหลังเดินกลับไป

บจีสะใจ หันไปบอกโมไนย แล้วกล่าว “โมไนย ยังไงก็เป็นแกที่เก่งกาจ คนพวกนี้ต้องให้เกียรติแก กลับกันถ้าเป็นไอ้สวะนั่นของครอบครัวศศินัดดาล่ะก็ เกรงว่าเขาคงกลัวจนขี้หดตดหายไปล่ะ”

โมไนยยิ้ม แล้วไม่ได้พูดอะไร

ผ่านไปไม่นาน พนักงานคนนั้นก็วิ่งมา ข้างหลังเขายังมีพนักงานรักษาความปลอดภัยตามมาอีกเพียบ

“รีบจับคนพวกนี้เอาไว้ พวกเขาอยากจะมาวุ่นวายในโรงแรมของเรา วันนี้เป็นวันที่คุณรพีเหมาโรงแรมไว้ ห้ามให้เกิดเหตุใดๆขึ้นเป็นอันขาด ขังไว้ข้างหลัง รอให้ผ่านวันนี้ไปก่อนแล้วค่อยปล่อยออกมา!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบล้อมครอบครัวปรางทิพย์และครอบครัวโมไนยสองครอบครัวเอาไว้

บจีแปลกใจ บอกว่าจะไปเตรียมห้องส่วนตัวให้พวกเขาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงพาพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยมา แล้วยังจะจับพวกเขาเอาไว้อีก

โมไนยก็ขมวดคิ้ว ไม่คาดคิดว่าเรื่องราวก็กลายเป็นแบบนี้

วันนี้เป็นวันมงคลของเขา ถ้ามั่วขนาดนี้ ก็โชคร้ายเกินไปแล้ว

“พวกแกหยุดเดี๋ยวนี้นะ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร พวกแกกล้าจับฉัน ฉันเป็นคนของท่านยุดนะ!” โมไนยตะโกนออกมา

“แกหยุดเสแสร้งได้ล่ะ การเหมาวันนี้เป็นคำสั่งของท่านยุด แม้แต่เรื่องนี้แกยังไม่รู้ แล้วยังโกหกว่าเป็นคนของท่านยุดอีก แกคิดว่าฉันโง่หรือไง?” พนักงานตะโกน

โมไนยชะงัก ไม่คิดว่าการเหมาวันนี้เป็นคำสั่งของท่านยุด

เขาลังเลไปสักพัก แล้วพันไปพูดกับปรางทิพย์ “ปราง เป็นคำสั่งของท่านยุดให้เหมา ไม่งั้นวันนี้พวกเราไปหาที่อื่นเถอะนะ รออีกแป๊กผมค่อยพาพวกคุณมาที่นี่อีกครั้ง”

ใบหน้าปรางทิพย์ไม่เห็นด้วย แล้วกล่าว “คุยกันเรียบร้อยแล้วหนิว่างานหมั้นของเราจักขึ้นที่นี่ ทำไมคิดจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนล่ะ มานี่กับไปที่อื่น มันเหมือนกันไหม”

โมไนยขมวดคิ้ว แล้วกล่าว “แต่นี่เป็นที่ของท่านยุดนะ หรือคุณอยากให้ผมเป็นศัตรูกับท่านยุดหรือไง?”

ปรางทิพย์หยุดพูดไป แต่ใบหน้ายังคงแสดงความไม่พอใจอยู่ดี

“พอล่ะ พวกแกหยุดเถอะ พวกเราไม่เข้าไปแล้ว พวกเราจะไปที่อื่น” โมไนยกล่าว

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยหยุดลงมือ

พนักงานเพ่งมองไปที่พวกเขา แล้วกล่าว “นี่ค่อยโอเคหน่อย ต่อไปอย่ามาอ้างว่าเป็นคนของท่านยุดอีก ท่านยุดเป็นคนที่พวกคุณสามารถเล่นหัวได้หรอ?”

ใบหน้าบจีเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร ในใจคิดครั้งนี้ทำไมโมไนยจัดการไม่ได้ ไม่เพียงไม่พาพวกเขาเข้าไปทานข้าวในโรงแรมเท่านั้น แล้วยังเกือบจะโดนคนจับไว้อีก

ในขณะเดียวกันนี้เอง ประตูของRose&Mary Hostelมีรถมาจอดหนึ่งคัน ครอบครัวรพีพงษ์ลงจากรถมา วันนี้พวกเขาไปนอกอำเภอสูดอากาศบริสุทธิ์มา เพิ่งจะกลับมาในตอนนี้

พนักงานสองคนนั้นเห็นครอบครัวรพีพงษ์กลับมา ก็รีบกันใหญ่ แล้วตะโกนไปที่โมไนยและปรางทิพย์ทั้งสองครอบครัวว่า “พวกแกรีบหลบๆไป ครอบครัวคุณรพีกลับมาแล้ว ถ้าพวกแกขวางทางพวกเขา เกิดอะไรขึ้นพวกเราไม่รับผิดชอบนะ!”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยรีบไล่ให้โมไนยและปรางทิพย์ทั้งสองครอบครัวออกไปอีกฝั่ง

บจีพึมพำไม่หยุด คุณรพีบ้าบออะไร ให้พวกแกเคารพได้ขนาดนี้

ครอบครัวรพีพงษ์เดินเข้าไปในRose&Mary Hostelศศินัดดาเห็นพวกบจีโดนขวางไว้นอกโรงแรม ก็หัวเราะขึ้นมาทันใด

“รพีพงษ์ แกนี่ใช้ได้นะ คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะโดนขวางอยู่ข้างนอก” ศศินัดดาหัวเราะแล้วกล่าว

รพีพงษ์ไม่ได้พูดอะไร แล้วพาครอบครัวเดินเข้าไปข้างใน

หลังจากที่บจีเห็นครอบครัวศศินัดดาเดินมาแล้วนั้น ก็ชักตาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“ทำไมถึงเป็นครอบครัวพวกเขาได้!” บจีส่งเสียงตกใจ

โมไนยและปรางทิพย์มองไปที่ครอบครัวศศินัดดาอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้มาโผล่ที่นี่

ศศินัดดามองพวกบจีด้วยสายตาที่เหยียดหยาม จากนั้นก็เดินยืดอกเข้าไปในRose&Mary Hostel

มองไปที่ครอบครัวศศินัดดาทั้งครอบครัวเดินเข้าไป บจีก็ตะโกนออกมาว่า “พวกแกทำอะไรหนะ วันนี้Rose&Mary Hostelได้ถูกเหมาไว้หมดแล้ว พวกแกเข้าไปไม่ได้หรอก หรือพวกแกอยากจะมากินเลี้ยงงานหมั้นของครอบครัวเรา”?

ศศินัดดาบึนปาก แล้วกล่าว “แม้แต่ประตูพวกแกยังเข้าไปไม่ได้ แล้วยังมีหน้าพูดว่าจะจัดงานหมั้นที่นี่ หน้าไม่อาย”

“แก!” บจีตะโกนอย่างโมโห

ปรางทิพย์ดึงชุดของบจี แล้วกล่าว “แม่ อย่าไปสนใจพวกเขา เดี๋ยวพวกเขาโดนจับก็จะรู้เอง”

ดวงตาบจีเป็นประกาย มองไปที่ศศินัดดาอย่างดูแคลน แล้วกล่าว “งั้นพวกแกก็เดินเข้าไปดูสิ เดินเข้าไปให้พวกเราดู”

ศศินัดดาไม่ได้หยุด แล้วเดินตรงเข้าไปในRose&Mary Hostelพนักงานสองคนนั้นก็รีบหลีกทางให้พวกเขา แล้วคำนับ

เหตุการณ์นี้ทำเอาโมไนยและปรางทิพย์ทั้งสองครอบครัวมึนงง ตอนนั้นพนักงานบอกว่ายังจะจับพวกเขาเอาไว้เลย ทำไมพวกศศินัดดาเข้าไปแล้วไม่มีปัญหาอะไรเลย

หลังจากที่ครอบครัวศศินัดดาเข้าไปแล้ว ศศินัดดาหันไปมองบจี ยิ้มพลางกล่าว “พวกเราเข้ามาแล้ว เห็นหรือยัง แกคิดว่าโมไนยเก่งไม่ใช่หรอ ตอนนี้แม้แต่เข้ายังเข้าไม่ได้ แล้วยังคุยโวโอ้อวดกับฉันอีก ตลกจริงๆ”

บจีมองไปที่พนักงานสองคนนั้นอย่างไม่เข้าใจ แล้วถาม “วพกแกบอกว่าวันนี้ที่นี่ถูกเหมาไว้หมดแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมพวกแกไม่ขวางพวกเขาไว้?”

พนักงานทั้งคู่มองหน้ากัน แล้วพูดพร้อมกันว่า “ผู้เหมาวันนี้คือครอบครัวของคุณรพี ทำไมพวกเราต้องขวางพวกเขาเอาไว้”

บจีงงขึ้นมาทันที ครอบครัวคุณรพี? หรือ คนที่เหมาที่นี่ไว้คือ รพีพงษ์?”

โมไนยและปรางทิพย์ทั้งคู่มองไปที่รพีพงษ์อย่างคาดไม่ถึง แารียาตะโกนออกมา “นี่เป็นไปไม่ได้ ที่แกพูดว่าคุณรพี หรือหมายถึงไอ้สวะรพีพงษ์นี่?”

พนักงานทั้งคู่ชักตาไปที่ปรางทิพย์ทันที

“ต้องเคารพคุณรพี!”

“คุณรพีบ้าบออะไร เขาก็แค่ไอ้สวะ คิดไม่ถึงว่าพวกแกจะเคารพเขาได้ขนาดนี้ ฉันว่าพวกแกโดนเขาหลอกแล้วล่ะ พวกแกรีบจับพวกเขาไว้สิ!” ปรางทิพย์ตะโกน

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ล้อมพวกเขาไว้อีกครั้ง แล้วมองไปที่พวกเข้าอย่างดุดัน คนพวกนี้กล้าดูถูกคุณรพี หาที่ตายจริงๆ แน่นอนว่าพวกเขาไม่ยินยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นแน่ๆ

รพีพงษ์เห็นดังนี้ ก็โบกมือ แล้วกล่าว “อย่าไปสนใจพวกเขา”

พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยจึงหยุดลงมือ

ในขณะนี้ศศินัดดาชักตาไปที่บจี ยิ้มพลางกล่าว “บจี แกอยากจะเข้ามาทานข้าวที่นี่มากใช่ไหม? เพียงแค่แกชดใช้ค่าหยกของฉันที่แกทำแตกเพียงพอ ฉันจะให้พวกเขาอนุญาตให้พวกแกเข้ามา เป็นไง?”