“ไคล์มาแล้วเหรอคะ” เอมม่าเดินเข้าไปหาคนที่ตนรอคอยทันทีที่เห็นเขาเดินเข้ามาในผับ

“อืม” ไคล์มองคนที่เกาะแขนตัวเองแล้วเดินขึ้นชั้นบน

“ไคล์จัดการให้เอมม่ารึยังคะ เอมม่าบอกเพื่อนๆ หมดแล้วนะคะ” ไคล์ขมวดคิ้ว จำไม่ได้ว่าไปรับปากอะไรหล่อนไหว

“เรื่อง” เอมม่าหน้าง้ำงอ

“ไคล์อ่ะ ก็ที่เอมม่าจะมาจัดงานวันเกิดที่นี่ไงคะ”

“พรุ่งนี้เหรอ” ไคล์จำได้รางๆ

“ใช่ค่ะ เอมม่าชวนเพื่อนๆ มาหมดแล้วนะคะ”

“อืม เดี๋ยวจะบอกไอ้นิวจัดการให้”

“ขอบคุณมากนะคะ ไคล์น่ารักที่สุดเลย จุ๊บ” เอมม่าหอมแก้มชายหนุ่มเพื่อให้รางวัล ไคล์ไม่สนใจแต่ก็ยอมให้หญิงสาวที่เกาะแขนอยู่ทำ เอมม่าเป็นผู้หญิงที่เขาหิ้วกลับห้องเมื่อวันก่อน ตอนแรกกะว่าจะเลิกแล้วต่อกัน แต่เอมม่าเป็นผู้หญิงที่เอาใจเก่งว่าง่าย ไม่ขี้โวยวาย ไคล์เลยปล่อยให้เอมม่าวนเวียนอยู่รอบตัวโดยไม่ไล่ไป

เอมม่าตามไคล์เข้ามาในห้องที่มีเพื่อนๆ เขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“พรุ่งนี้เอมม่าจะจัดงานวันเกิดที่นี่” พอเข้ามาไคล์ก็บอกหุ้นส่วนทุกคนทันที

โจชัว ปกป้อง เจฟมองผู้หญิงที่เกาะเพื่อนของพวกเขาไม่ปล่อย

“ตามสบาย” ทุกคนไม่ได้ว่าอะไร การที่ผู้หญิงที่พวกเขาควงหรือคั่วด้วยจะมาจัดงานวันเกิดหรือเลี้ยงฉลองกับเพื่อนที่ผับเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

ไคล์หยิบโทรศัพท์ออกมาจ้องไม่วางตา

พราวฟ้ารู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเคาะประตู ร่างบางค่อยๆ ลุกขึ้นสะลึมสะลือ

“คุณคะ คุณ” ร่างบางค่อยๆ เดินไปที่หน้าประตู เปิดมันออก

“โอ๊ย ป้าหัวใจจะวาย เคาะตั้งนานสองนานนึกว่าเป็นอะไรไปแล้วซะอีก” พราวฟ้าขมวดคิ้วมองป้าแม่บ้านอย่างไม่เข้าใจ หรือเป็นเพราะเธอยังมึนๆ หัวอยู่ เธอเป็นอะไรไปนะ

คิดทบทวนก่อนหน้านี้ เธอจำได้ว่าเธอคุยกับไคล์อยู่หน้าห้อง แล้วอยู่ๆ โลกมันก็มืดไปเลย เธอเป็นลมงั้นเหรอ

“ป้ามีอะไรรึเปล่าคะ” ปากบางพึมพำถาม

“ก็พ่อหนุ่มคนที่อยู่ห้องเดียวกันกับหนูเขาบอกให้ป้าขึ้นมาดูหนูหน่อยแล้วให้ซื้อข้าวซื้อยามาให้ นี่จ๊ะ เป็นอะไรมากรึเปล่าจ๊ะ” พราวฟ้ามองถุงข้าวต้มที่ป้าส่งให้อย่างมึนๆ เธอเอื้อมมือไปรับมันไว้ ประมวลผลสิ่งที่ป้าพูด

ไคล์บอกให้ป้าแม่บ้านมาดูเธองั้นเหรอ

“ขอบคุณค่ะ หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“จ๊ะ ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้วจ้ะ งั้นป้าไปนะ”

“ค่ะ”

ประตูปิดลงร่างบางก็เอนหลังพิงประตูอย่างหมดแรง ไถลนั่งลงกับพื้น ร่างกายเธอจะเจ็บจะป่วยยังไงเธอก็ทนไหว เขาจะทรมานเธอทางกายยังไงเธอก็รับได้หมด แต่นี่เธอเป็นลมต่อหน้าต่อตาเขา เขายังไม่สนใจว่าเธอจะเป็นจะตายยังไง

ถึงจะให้คนอื่นมาดู แต่มันก็ลบล้างความใจร้ายของเขาไม่ได้

พราวฟ้าหลับตาซึมซับความเจ็บปวดที่มันกัดกินหัวใจเธอลึกเข้าไปทุกที

จะมีสักวันไหมที่เขาจะใจดีกับเธอ

พราวฟ้าพาร่างกายที่อ่อนแรงกลับเข้ามาในห้อง กินข้าวกินยาและเข้าไปนอนในห้อง เธอจะไม่ยอมให้ร่างกายอ่อนแออีก เธอต้องเข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจ

“พราวเป็นยังไงบ้าง ไหวรึเปล่า”

พราวฟ้ามาเรียนตามปกติในวันต่อมา แล้ววันนี้เธอต้องไปงานวันเกิดของเอมม่าด้วย ดีที่เธอดีขึ้นแล้ว

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วล่ะ”

“ตอนเย็นจะไปรึเปล่า ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปนะ” อะตอมบอก เขาเก็บความสงสัยไว้ในใจ ทั้งที่ภายในกระวนกระวายแทบตาย แต่เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าเขาก็ไม่กล้าที่จะถามหรือซักไซ้เธอ เขาเป็นแค่เพื่อนไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อน

“เราไหว รับปากเอมม่าไว้แล้วไม่อยากผิดคำพูด” ใจจริงเธอก็อยากไปเห็นอะไรๆ กับตาตัวเอง เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรู้สึก

“ไปเถอะฉันจะได้มีเพื่อน ไปแค่แป๊บเดียวก็ได้ถ้าไม่ไหวก็กลับ”

“อืม”

เวลาสองทุ่ม

“พราวมาดูชุดนี้สิใส่ได้ไหมฉันซื้อมาตั้งนานแล้วแต่ไม่ได้ใส่” พราวฟ้ามาแต่งตัวที่ห้องปริมเพราะปริมเป็นคนลากเธอมา เหตุผลคือเธอไม่มีชุดใส่

ปริมเองก็ไม่มีชุดเซ็กซี่ๆ เยอะหรอกแต่ชุดเธอก็ไม่ได้เชยเหมือนชุดที่พราวฟ้ามี เธอเลยต้องลากเพื่อนมาที่ห้อง

“ไม่โป๊ไปใช่ไหมปริม” พราวฟ้าพลิกซ้ายพลิกขวามองชุดที่เพื่อนเอามาให้ มันเป็นเสื้อแขนยาวก็จริงแต่มันโชว์ข้างหลังแถมข้างหน้ายังเว้าลึกเป็นตัววี

“ไม่หรอก เขาก็ใส่กันอย่างนี้ทั้งนั้น นานๆ ใส่ทีรับรองสวย เราอยากเห็นพราวแต่งแบบนี้นานแล้ว” พราวฟ้าเม้มปากแน่น

“ไปเถอะ ไปเปลี่ยน แล้วนี่บราปีกนก ใส่เป็นไหม” พราวฟ้าส่ายหน้าเมื่อเพื่อนยื่นบรามาให้

“นี่ใส่แบบนี้นะ” ปริมบอกวิธีใส่ให้กับเพื่อนสาว พราวฟ้ามองตาปริบๆ รับมาไว้ในมืออย่างงงๆ

“ไปใส่ได้แล้ว”

ร่างบางเดินหอบชุดเข้าห้องน้ำ

ส่วนปริมก็จัดการเปลี่ยนชุดของตัวเองที่ด้านนอกพอเปลี่ยนเสร็จก็นั่งรอเพื่อน มองห้องน้ำเป็นระยะ

“พราวใส่ได้ไหม”

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมร่างบางในชุดสีดำแขนยาว ความยาวเลยเข่าขึ้นมาหนึ่งคืบเต็มๆ หน้าอกที่ใหญ่เกินตัวโผล่วับ ๆ แวม ๆ ออกมาให้เห็น ทำให้ร่างบางดูเซ็กซี่ขึ้นมาทันที

“สวยมากพราว ซ้อนรูปด้วยนะเนี่ย” พราวฟ้าดึงชุดซ้ายทีขวาทีเพราะเธอไม่ชิน แถมบราที่ใส่ก็กลัวมันจะหลุด

“เราไม่มั่นใจเลยปริม” เธอพูดเสียงอ่อย

“ต้องมั่นใจ ลองเปลี่ยนตัวเองบ้าง วันเดียวก็ยังดี พราวสวยมากนะรู้ไหม รับรองทุกคนต้องตะลึง มาๆ เราแต่งหน้าให้” ปริมดึงเพื่อนให้นั่งลงแล้วจัดการลงมือแต่งหน้าให้ทันที เธอเองก็ไม่ใช่สาวสังคมชอบเที่ยว แต่ก็พอแต่งได้บ้าง

และลุคสำหรับพราวฟ้าวันนี้ก็คือลุคใสๆ ไม่เข้มเกินไปเพราะพราวฟ้าเป็นคนผิวหน้าดีอยู่แล้ว แต่จะเน้นไปที่สีลิปที่เข้มขึ้น แค่นั้นก็ทำให้เพื่อนเธอเซ็กซี่น่าค้นหาขึ้นมาแล้วล่ะ

สีลิปสติกแดงเลือดนกถูกปาดลงบนริมฝีปากบาง

“เม้มปากหน่อย” พราวฟ้าเม้มปากตามที่เพื่อนบอก

“เสร็จแล้ว ชมผลงานจ้า พราวสวยมากเลยอ่ะ โอ๊ย รู้อย่างนี้จับแต่งตัวตั้งนานแล้ว” พราวฟ้ากะพริบตาปริบๆ มองตัวเองในกระจก

นี่มันเธอจริงๆ เหรอ

เหมือนคนละคนเลย

“สวยใช่ไหม”

“มันแปลกๆ นะพราวว่า” พราวฟ้าไม่มั่นใจในตัวเองเธอไม่ชิน

“ไม่แปลกสวยออก ไปๆ นั่งรอ หรือโทรหาอะตอมให้มารับเราได้แล้ว เราขอแต่งหน้าแป๊บ” ปริบดึงเพื่อนไปนั่งที่เตียง ภูมิใจกับผลงานของตัวเอง เหลือบตามองพราวฟ้าที่นั่งกดโทรศัพท์พร้อมกับแต่งหน้าไปด้วยรอยยิ้มกริ่ม

“อะตอมมาถึงแล้วปริม”

“อ่ะ เสร็จพอดีไปกัน พราวลองใส่ส้นสูงไหม” ปริมเลือกรองเท้าให้เพื่อน

“เราไม่ถนัด”

“งั้นเอาส้นแค่นี้ก็ได้ ไม่สูงมาก น่าจะเดินถนัดนะลองสิ” รองเท้าสีดำเข้าชุดยื่นมาวางตรงหน้า เท้าเรียวสวยสวมเข้าใส่ เธอกับปริมตัวเท่าๆ กัน เลยใส่เสื้อผ้ารองเท้าด้วยกันได้

“พอดีแปะ เพอร์เฟคมาก ไปกันอะตอมรอนาน”

การที่อยู่ในชุดแบบนี้ทำให้พราวฟ้าไม่ชิน เธอเผลอดึงทุกครั้งที่ก้าวเดิน

คนที่นั่งรออยู่ในรถหรี่ตามองสองสาวเพื่อนสนิทของตัวเอง อ้าปากค้างทันทีเมื่อเห็นคนหนึ่งแต่งตัวแบบที่เขาไม่เคยเห็น

อะตอมเปิดประตูลงจากรถลงไปยืนมองเต็มๆ ตา

“ไงตาค้างเลยละสิ”

“อืม”

“แปลกไหม” พราวฟ้าถามเพื่อนชาย

“แปลก แต่สวยดี” อะตอมพูดความจริง ที่แปลกเพราะไม่เคยเห็นเธอแต่งแบบนี้ แต่มันเป็นความแปลกที่สวยมาก

ปกติพราวฟ้าก็น่ารักอยู่แล้ว พอแต่งแบบนี้มันทำให้หญิงสาวดูน่าค้นหามากขึ้น

“เอ้าจะไปไหม มัวแต่งจ้องอยู่นั่นแหละ” อะตอมได้สติยิ้มแหยๆ ให้เพื่อนแล้วเดินไปเปิดประตู ปริมให้พราวฟ้านั่งหน้า

พอมาถึงผับทั้งสามก็ลงจากรถเดินมาที่หน้าผับ

“พราวเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมทำหน้าแบบนั้น” อะตอมถามอย่างเป็นห่วง

“เราไม่มั่นใจเลยอะตอม” เธอพูดกับเพื่อนตรงๆ

“เอาเสื้อตอมไปใส่ไหม” อะตอมจะถอดเสื้อแขนยาวให้เพื่อนใส่

“ไม่ต้องเลย เพื่อนจะสวยจะขัดทำไม พราวอย่าคิดมาก เห็นไหมมองดูรอบๆ สิ ใครเขาก็แต่งแบบนี้ทั้งนั้น ลองหน่อยนะ นะ อยากโชว์เพื่อนสวย เข้าไปเถอะ ยัยเอมม่ารอนานแล้วมั้งเมื่อกี้ก็ไลน์มาตาม” ปริมดึงเพื่อนเข้ามาข้างใน

พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง มองบรรยากาศที่เธอไม่คุ้นเคย สายตาผู้ชายหลายคนหันมามองเธอ เธอไม่กล้าสบตากับใคร

ในชีวิตนี้ผู้ชายคนเดียวที่เข้าใกล้เธอได้ก็มีแค่ไคล์ และอีกคนคืออะตอมเพื่อนของเธอ

และถึงเธอจะไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์แล้ว แต่บรรยากาศแบบนี้เธอก็ไม่คุ้นชินอยู่ดี แต่เธอก็อดที่จะมองรอบๆ ไม่ได้ เพราะนี้เป็นผับของไคล์ ที่นี่สินะที่ที่เขามาทุกคืน

"์ยัยปริมทางนี้"เอมม่าโบกมือให้เพื่อน ซึ่งตอนนี้เธอนั่งอยู่กับเพื่อนๆของไคล์ ปริมโบกมือให้และเดินเข้าไปหาเจ้าของวันเกิด

“สุขสันต์วันเกิดนะเอมม่านี่ของขวัญของพวกเรา” ปริมยื่นของขวัญให้เพื่อน

“ขอบใจจ้ะ แล้วไหนล่ะพราวอ่ะ ไม่มาหรอก” ปริมถามชะเง้อมองหาอีกคน

“นี่ไงพราว สวยจนจำไม่ได้เลยล่ะสิ” ปริมดันพราวฟ้ามาข้างหน้า ซึ่งทำให้เอมม่าตะลึงแต่ก็แป๊บเดียว เธอเปลี่ยนมาทำตาโตร้องว้าวแทน

“ว้าว สวยอ่ะ นี่พราวเหรอเนี่ย แหมแต่งสวยเพื่อมาฆ่าเจ้าของวันเกิดรึไงยะ” คำพูดของเอมม่าทำให้พราวฟ้าเม้มปากแน่น

“บ้าเหรอเอมม่า พราวแต่งยังไงมันก็ไม่เซ็กซี่เท่าแกหรอก” ปริมแก้ตัวให้

“ย่ะ แต่วันนี้พราวสวยจริงๆ ฉันแนะนำผู้ชายหล่อให้เอาไหม เปิดหูเปิดตาบ้าง” พราวฟ้าส่ายหน้า

“อย่ายุ่งดีกว่า สนใจงานวันเกิดเธอเถอะ” อะตอมพูดแทรก เอมม่าถลึงตาใส่

“หวงจริงนะ”

“ไปนั่งกันดีกว่า เธอจะให้พวกฉันนั่งโต๊ะไหน” ปริมรีบเปลี่ยนเรื่อง

“มานี่เลย โต๊ะนี่ วีไอพี” เอมม่าดึงทั้งสามคนมาที่โต๊ะ

“พี่ๆ คะ นี่เพื่อนเอมม่าค่ะ นี่ปริม พราว แล้วก็อะตอม สองสาวโสดนะคะจีบได้ ยกเว้นไคล์ห้ามจีบ”

พราวฟ้าตัวแข็งทื่อตั้งแต่เดินเข้ามาและเห็นว่าใครอยู่ที่โต๊ะด้วย

ไคล์และเพื่อนๆ ของเขา