“ลูซ พราวจะไปรับเพื่อนที่สนามบินจะไปด้วยกันไหม” พราวฟ้าถามคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง

วันนี้เป็นวันที่ปริมและอะตอมบินมาเที่ยวที่นี่ ส่วนคุณทิพย์อาภาและไคล์ก็กลับไปตั้งแต่เมื่อวานเนื่องจากมีงานด่วนที่บริษัทเข้ามา เธอไม่ได้คุยกับไคล์อีกเลย

วันที่ไปส่งเขาก็เพียงแค่มองไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร ซึ่งมันก็ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น

“อืม ไปสิ” ลูซเงยหน้าขึ้นจากหมอน แต่ก็ยังไม่ยอมลุก

“ไปก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวสิคะ ทำไมขี้เซานัก” พราวฟ้าบ่น

“คร๊าบบบ” ลูซลากเสียงยาวก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้น ยีหัวคนที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ข้างเตียง

“ขอเร็วนิดหนึ่งนะคะ พราวไม่อยากให้เพื่อนรอ” เมื่อเธอพูดแบบนั้น ลูซก็จัดให้ตามคำขอ เขาอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จภายในสิบห้านาที

และทั้งสองคนก็พากันมาที่สนามบิน พราวฟ้าชะเง้อหน้ามองหาเพื่อน ในมือก็ถือโทรศัพท์ไปด้วย

“เครื่องพึ่งจะจอด คงอีกสักพัก” ลูซพูด ดูเหมือนจะมีคนตื่นเต้นที่มีเพื่อนมาหา

“ก็จริง”

“ตื่นเต้นรึไง หืม” ลูซวางมือบนหัวเธอพร้อมกับโยกไปมา

“ตื่นเต้นค่ะ พราวไม่ได้เจอเพื่อนเกือบปี” พราวฟ้าพยักหน้ารับ อีกเรื่องที่เธอตื่นเต้นคือเรื่องของคนข้างๆ เธอยังไม่ได้บอกให้ปริมรู้ ถ้ารู้นะมีหวังกรี๊ดแตกแน่

“รอไปก่อนนะ ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” ลูซบอก

“ค่ะ”

ลูซเดินออกไปเข้าห้องน้ำพราวฟ้าก็กลับมาชะเง้อคอรอเพื่อนต่อ

เสียงโทรศัพท์ของพราวฟ้าดังขึ้น เธอรีบดูก่อนจะกดรับสาย

“ออกมารึยังปริม” ถามเพื่อนโดยไม่ต้องทักทายก่อน

(ออกมาแล้ว เธออยู่ไหนอะ)

“เราอยู่ข้างหน้าเลย เดินออกมาก็เห็น” พราวฟ้ามองหาเพื่อน

(เจอแล้ว) ปริมร้องดีใจเมื่อเจอเป้าหมาย พราวฟ้าเองก็ยิ้มกว้างก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดเพื่อน

“อืมมมม คิดถึงจังเลย” ปริมหอมแก้มพราวฟ้าซ้ายขวา

“คิดถึงเหมือนกัน”

“นี่มีคนคิดถึงอีกคน” ปริมผละออกก่อนจะผายมือไปทางคนที่มาด้วยอีกคน อะตอมยิ้มให้พราวฟ้า พราวฟ้าเองก็ยิ้มตอบ

“กอดมันหน่อยก็ได้ ตั้งแต่เธอไม่อยู่มันก็นั่งเป็นหมาหงอย” พราวฟ้าหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ้าแขนกอดเพื่อนชาย อะตอมเองก็กอดตอบ

“สบายดีไหม” ก่อนจะถามเสียงนุ่ม

“อืม เราสบายดี พวกเธอละ” พราวฟ้าผละออกจากจะถามทั้งสองคน

“สบายมาก อีกแค่ปีเดียวเราก็จะจบแล้ว ต้องสู้” ปริมพูดอย่างเด็ดเดี่ยว

“จ้าสู้”

“แล้วนี่คุณแม่กลับไปแล้วใช่ไหม ฉันมาไม่ทันเลย”

“อืมกลับไปแล้วเมื่อวาน บริษัทมีปัญหานิดหน่อย”

“เอาไว้ฉันไปเยี่ยมท่านที่บ้าน”

“จะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้อีกนานไหม ไปเถอะ” อะตอมพูดขึ้น เมื่อสองสาวไม่มีท่าว่าจะหยุดคุยกัน

“ชิ ก็คนมันคิดถึงหนิ”

“ถึงที่พักค่อยคุยก็ได้”

“จ้า คุณพ่อ โอ๊ยเจ็บนะนายนี่” อะตอมเคาะหัวปริมข้อหาพูดมาก ทำให้คนที่โดนทำโทษร้องโอดโอย

“สองคนนี่ ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนกันพราวนึกว่าเป็นแฟนกันนะเนี่ย” พราวฟ้าแซวขำๆ แต่คนที่โดนแซวกลับชะงัก มองหน้าพราวฟ้าด้วยท่าทีเขินอาย

พราวฟ้าเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสอง ก็ตาโต เธอไม่ได้ซื่อจนมองท่าทางของทั้งสองคนไม่ออก

“อย่าบอกนะว่า” พราวฟ้าเอามือปิดปากที่อ้าขึ้น

“แหะๆ เราขอโทษที่ไม่ได้บอกพราว” ปริมหัวเราะแห้งๆ ให้เพื่อน เรื่องราวของเธอกลับอะตอมเป็นอะไรที่เหลือเชื่อมากๆ จากตอนแรกว่าจะเป็นแม่สื่อให้ชายหนุ่มกับเพื่อนสาวตรงหน้า มันก็ผิดพลาดไปหมดเพราะพราวฟ้าดันมาเรียนต่อต่างประเทศ

แล้วอะตอมเองก็ไม่ได้คิดจะสานต่ออะไร เขาบอกว่าความรู้สึกที่เขามีให้พราวฟ้าเป็นเพียงความรู้สึกที่อยากปกป้องดูแล ในแบบเพื่อน ไม่ใช่แบบคนรัก ตอนแรกเขาเองก็สับสนตัวเองเหมือนกัน คิดว่าตัวเองชอบพราวฟ้า คิดว่าเธอจากมาแบบนี้เขาต้องเสียใจมากแน่ๆ แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น เขารู้สึกเฉยๆ ไม่ได้เสียใจอะไร แต่ก็มีแอบใจหายบ้าง ซึ่งเขารู้ทันทีว่าความรู้สึกนี้ไม่ใช่ความรัก

ส่วนเรื่องราวของเขากับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแฟนตอนนี้ก็ไม่ได้เกิดขึ้นจากความรัก มันเกิดขึ้นจากความผิดพลาด ที่เขาและเธอดันเมาในวันที่ออกไปเที่ยวด้วยกัน แล้วไม่รู้ว่าอารมณ์พิศวาสอะไรเข้าสิงให้เขาและเธอมีความสัมพันธ์กัน

ทั้งสองคนตกใจมากหลังจากที่ตื่นขึ้นมา แทบมองหน้ากันไม่ติดเป็นเดือนๆ จนอะตอมเป็นฝ่ายทนไม่ไหว ต้องหาทางให้ปริมหันหน้ามาคุยกัน

ช่วงแรกๆได้ข้อสรุปว่า ความสัมพันธ์ของเราต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะเพื่อนยังไงก็คือเพื่อน ปริมเองก็ไม่ได้โกรธเขามากเพราะเมาทั้งคู่ ซึ่งข้อนี้ปริมเป็นคนคิดและตกลงเองเรียบร้อย ซึ่งตอนนั้นอะตอมก็พยักหน้าเห็นด้วย

แต่เป็นไงมาไงไม่รู้ ความรู้สึกมันปั่นป่วนไปหมด อะตอมรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่มีผู้ชายคนอื่นเข้ามาคุยกับเพื่อนของตัวเอง ซึ่งปริมเองก็ไม่ต่างกัน

ถึงปากจะบอกว่าไม่ต้องคิดถึงความสัมพันธ์ที่มันผ่านมาแล้ว แต่ถึงยังไงทั้งสองคนก็ลืมไม่ได้

เวลามองหน้ากันก็มองได้ไม่เต็มตา มันมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ จนทั้งสองคนเริ่มทนไม่ไหว ปริมเป็นคนสารภาพกับอะตอมก่อน แล้วทั้งสองคนก็ตกลงว่าจะคบกันดู จนมาถึงทุกวันนี้ ก็คบกันแบบเป็นทั้งเพื่อนแล้วก็แฟน สบายใจขึ้น หลังจากเปิดใจคุยกัน

“ใครจะว่าอะไรละ แต่ต้องเล่าให้เราฟังนะ” พราวฟ้าพูดยิ้มๆ

“จ้า เดี๋ยวเล่า” ปริมเหลือบตามองแฟนหนุ่ม อะตอมก็ยังตีหน้าเรียบเฉย

“ไปกัน กระเป๋ามีแค่นี้ใช่ไหม”

“อืม”

“ว่าแต่เรากลับแท็กซี่ใช่ไหม” ปริมถาม

“อ่อ คือ….” พราวฟ้ายังไม่ตอบเพื่อน เธอหันหน้าหันหลังมองหาคนที่บอกว่าไปเข้าห้องน้ำ ป่านนี้ก็ยังไม่มา

“คืออะไร”

“รอแป๊บนะ” พราวฟ้าบอกเพื่อนก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์

“ขอโทษที คนเยอะ” ยังไม่ทันได้กดโทรออกร่างสูงก็เดินเข้ามา

“พราวนึกว่าเป็นอะไรซะอีก” พราวฟ้าพูดอย่างเป็นห่วงคนตรงหน้า

“เป็นอะไรละ แค่ไปเข้าห้องน้ำ” ลูซโยกหัวคนคิดมากเบาๆ

“แหะ ก็ไม่รู้สิคะ” พราวฟ้าหัวเราะแห้งๆ เธอคิดมากไปเองจริงๆ เขาแค่ไปเข้าห้องน้ำเอง

“พราว พราวฟ้า” เสียงเรียกของปริมทำให้พราวฟ้าหันไปมอง

ปริมมองคนมาใหม่ไม่ว่างตา ทำปากขมุบขมิบถามเพื่อนว่าใคร

“เอ่อ…นี่ลูซ คือ… แฟนพราว ส่วนลูซนี่ปริมกับอะตอมค่ะ”

ปริมกับอะตอมมองหน้ากัน เป็นปริมที่อ้าปากค้างตาโต กับการแนะนำของเพื่อนสาว

“แฟน OMG” ปริมร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ มองสำรวจผู้ชายที่เพื่อนแนะนำว่าเป็นแฟนอย่างไม่ละสายตา ผู้ชายคนนี้หล่อมาก หล่อแบบลูกครึ่งไม่ได้ฝรั่งจ๋าซะทีเดียว

“ใช่จ้ะ พราวก็ต้องขอโทษทั้งสองคนด้วยที่ไม่ได้บอก ถือว่าหายกันนะ” พราวฟ้าพูดยิ้มๆ เธอยังคิดอยู่ว่าจะบอกเพื่อนยังไง มีเรื่องมาหักล้างแบบนี้ถือว่าดีไป

ปริมส่งค้อนให้เพื่อนเบาๆ

“ก็ได้ๆ หายกัน เธอก็ต้องเล่าให้ฟังด้วยนะ”

“จ้า”

“เออ ลืมทักแฟนเพื่อนเลย สวัสดีค่ะลูซ” พอนึกได้ปริมก็ก้มหัวทักทายลูซ

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ เจอตัวเป็นๆ สักที”

“อะไรนะคะ” ปริมถามอย่างไม่แน่ใจ

“คือ พราวเล่าเรื่องทั้งสองคนให้ลูซฟังบ่อยๆ น่ะ ลูซเลยรู้จักก่อนที่จะเจอตัวจริง”

“อ่อ”

“งั้นไปที่พักกัน” พราวฟ้าพาทั้งหมดเดินไปที่รถของลูซ

“ห้องนอนพราวมีห้องเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วจะให้เรานอนที่ไหน เราจะจองห้องก็ไม่ให้จอง” ปริมถามระหว่างเดิน

“อ่อ พักที่คอนโดของลูซน่ะ หรือปริมจะนอนกลับเราก็ได้”

“ไม่ได้”

“ไม่ได้”

สองเสียงตะโกนขึ้นพร้อมกัน ทำให้สองสาวหันไปมอง

“ทำไมไม่ได้คะ” พราวฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็..”

“เธอจะไปเบียดพราวทำไม” ลูซยังไม่ทันได้พูดอะตอมก็พูดขึ้นก่อน

“เบียดอะไร พราวนอนคนเดียว” ปริมว่าอย่างซื่อๆ

พราวฟ้าหันไปมองหน้าลูซ เธอเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการสื่อทันที แต่เธอไม่เข้าข้างเขา เพื่อนเธอมาทั้งทีเธอก็อยากนอนกับเพื่อนบ้าง

“นอนกับพราวได้ สาวๆ เขามีเรื่องต้องคุยกัน”

ลูซขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พอมาถึงรถเขาก็ช่วยอะตอมยกกระเป๋าขึ้นรถ แล้วทำหน้าที่ขับรถพาทุกคนไปที่พัก

“เธอจะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว” ขึ้นรถมาได้อะตอมก็แย้ง หันไปถามคนข้างๆ

ปริมเม้มปากแน่น

“ให้ลูซไปนอนเป็นเพื่อนก็ได้นะ” พราวฟ้าเสนอ ลูซมองหน้าหญิงสาวอย่างคาดโทษ ที่ทำอะไรไม่ปรึกษาเขาก่อน ใครเขาอยากจะไปนอนกับเพื่อนเธอกัน เขาอยากนอนกอดเธอเหมือนทุก ๆ วันมากกว่า