พราวฟ้าเดินเลี่ยงออกมาแต่ยังไม่ออกไปหาลูซ เธอกดรับสายของเขา

“ค่ะลูซ พราวท้องเสียนิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวออกไปนะคะ ลูซไปรอที่โต๊ะเถอะค่ะ”

“อยู่ข้างในเหรอ”

“ใช่ค่ะ ได้ยินเสียงลูซตะโกนเรียกอยู่เนี่ย พราวไม่เป็นอะไรกลับไปรอที่โต๊ะนะคะ”

ไม่ใช่ว่าเธออยากโกหกเขา แต่ไม่ใช่ตอนนี้ที่เธอจะเล่าให้เขาฟัง

“โอเค ถ้ามีอะไรโทรเรียกนะ”

“ค่ะ” พอวางสายพราวฟ้าก็เป่าลมออกจากปากเบาๆ ไคล์มองการกระทำของเธอนิ่งๆ จากด้านหลัง เขาไม่ได้เดินเข้าไปรั้งเธอไว้อีก

พราวฟ้าเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาเคยรู้จัก เธอมีเล่ห์เหลี่ยม ไคล์เดินหลบออกไปจากตรงนั้นและหายเข้าไปในความมืด

พราวฟ้าหันกลับไปมองด้านหลังก็ไม่เห็นคนที่เธอเดินจากมาอีก

จนตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจการกระทำของไคล์ ที่เขามาหาเธอและบอกอยากได้เธอคืน คืออะไร แล้วแววตาเศร้าของเขานั้นอีกคืออะไร

ตอนนี้เธอคิดออกแค่อยากเดียวคือเขาอยากเอาเธอกลับไปทรมานเหมือนอย่างเคย เธอไม่มีทางให้มันเป็นอย่างนั้นแน่ เขาไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเธออีกแล้ว ไม่มีสิทธิ์บังคับเธออีกแล้ว

เมื่อเห็นว่าลูซเดินกลับโต๊ะไปแล้วพราวฟ้าก็เดินตามออกไป เธอส่งยิ้มให้เขาเมื่อเห็นว่าเขามองมา ลูซคงมองว่าเธอจะกลับมาตอนไหน

ก็เขาเป็นแบบนี้ เธอจะกล้าทำให้เขาเสียใจได้ยังไง

“เป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ ลิซ่าละคะ”

“โน่นไง” พราวฟ้ามองตามก็เป็นลิซ่าเดินเข้ามากับอีฟ มีผู้ชายคุ้นหน้าคุ้นตาเดินตามหลังมา มันทำให้เธอชะงัก แต่พอเห็นรอยยิ้มของเขา ก็ทำให้เธอเบาใจ

คนนี้สิคิง เธอกวาดสายตาไปรอบๆ เผื่อว่าจะเห็นใครอีกคน แต่ก็ไม่เจอ หวังว่าเขาจะกลับไปแล้ว

“ไง…” คิงทักเธอ พราวฟ้ามองเขาเขม็งจนคนโดยมองขมวดคิ้ว เลิกคิ้วถามเป็นในๆ ว่าอะไร

“เอาเค้กไปจุดเทียนกัน” ลูซกระชิบชวน พราวฟ้าจึงหันมาสนใจเขา ลุกขึ้นเดินออกไป

ถึงลูซจะดูเย็นชากับลิซ่าแต่เขาก็รักน้องมาก ไม่งั้นคงไม่ทำอะไรให้ขนาดนี้ เค้กก้อนที่พี่ชายตั้งใจทำให้น้องสาวถูกยกออกมา พร้อมกับเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ดังขึ้น

ลิซ่าหันไปมองทางต้นเสียงก็อ้าปากค้าง มองเพื่อนสาวกับพี่ชายที่เดินเคียงกันออกมา

“โอ้ว..” เธอร้องออกมาอย่างดีใจ ปรบมือไปกับเสียงเพลง

“อธิษฐานสิ” ลูซว่า

ลิซ่าหลับตากุมมือเข้าหากันก่อนจะอธิษฐานและเป่าเค้ก เป่าเสร็จเธอก็มองเค้กหน้าตาออกแปลกๆ หน่อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพี่ชาย

“อย่าบอกนะว่าพราวทำเค้กก้อนนี้ให้” ลิซ่าหันไปถามเพื่อนสาว พราวฟ้าส่ายหน้ายิ้มๆ ขยิบตามองไปทางชายหนุ่มที่ถือเค้ก

ลิซ่าตาโตทันที เข้าไปกอดเอวพี่ชาย

“รักพี่ที่สุดเลย นี่คือของขวัญวันเกิดฉันใช่ไหม”

“อืม” ลูซตอบรับเบาๆ ลิซ่าส่งค้อนให้พี่ชาย

พี่ชายเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด ลูซยังเหมือนเดิม จะไม่เหมือนเดิมคือตอนที่อยู่กับสาวสวยข้างกายนี่แหละ

“ขอบคุณนะ ไม่คิดว่าจะทำให้ด้วย รักที่สุดเลย ทั้งสองคนเลยนะ” ลิซ่ากอดหอมแก้มพี่ชายแล้วเผื่อแผ่มาให้แฟนพี่ชายด้วย

“รักเธอเหมือนกัน มีความสุขมากๆ นะ นี่ของขวัญ” พราวฟ้าหอมแก้มเพื่อนสาวกลับพร้อมกับเอาของขวัญออกมาให้

“น่ารักที่สุด” ลิซ่ารับของขวัญมาด้วยความดีใจ

หลังจากนั้นทุกคนที่มางานก็ทยอยเอาของขวัญมาให้เจ้าของวันเกิด ซึ่งมีไม่เยอะซึ่งมีเพื่อนของพี่ชายรวมอยู่ด้วย ส่วนเพื่อนของลิซ่ามีแค่อีฟ พราวฟ้าและเพื่อนที่เรียนด้วยกันไม่กี่คน

พราวฟ้านั่งลงข้างๆ คิง ลูซขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เธอเลยได้โอกาสหันมาคุยกับคิง

“อะไร เห็นจ้องตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” คิงเลิกคิ้วถาม

“มีอะไรปิดบังกันรึเปล่าละ” พราวฟ้าหน้ามุ่ย คิงยักไหล่ให้

คงเจอแล้วสินะ

“แล้วเป็นไง ได้รำลึกความหลังกันไหม” คิงถามกวนๆ แต่ได้ฝ่ามืออรหันกลับมา

“โอ๊ยเจ็บนะเว้ย” พราวฟ้าไม่ได้ฟาดเบาๆ เธอฟาดแรงพอสมควร ก็หมั่นไส้

“ทำไมไม่บอกกันก่อนคะ”

“มันไม่ให้บอก” คิงตอบเสียงเรียบ พราวฟ้านิ่งไป

“เขามาทำไมคะ”

“ยังไม่ได้คุยกัน” คิงเลิกคิ้วถาม

“ไม่เชิง แต่พราวยังไม่รู้เจตนาของเขา”

คิงถอนหายใจเบาๆ

“มันคงคิดถึงเธอมั้ง”

ปากบางเม้มเข้าหากันทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

“อย่ามาพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลย”

“ไม่เชื่อ”

“อือ”

เธอไม่เชื่อหรอกว่าไคล์จะคิดถึงเธอ ถึงแม้พฤติกรรมของเขามันจะแปลกๆ ก็เถอะ

“ตัวจริงของเธอมาแล้ว” เมื่อหญิงสาวไม่เชื่อคิงก็ไม่พูดอะไรอีก เขาเลือกให้พราวฟ้าอยู่กับปัจจุบันมากกว่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากจะช่วยพี่ชายแต่มันเป็นคนที่ปล่อยเธอมาเอง แถมยังทำร้ายเขาสารพัด ถ้าอยากได้เขาคืนก็ต้องพยายามเอง แต่ดูท่าแล้วคงยาก

พราวฟ้าเงยหน้าขึ้นมองลูซที่กำลังเดินมา

หลังจากนั้นทั้งหมดก็พากันดื่มและคุยกันไปด้วย เจ้าของวันเกิดก็ออกไปเต้นอย่างสนุกสนาน พราวฟ้านั่งอยู่กับลูซ เธอยกค็อกเทลขึ้นจิบบ้างเป็นบางครั้ง เธอดื่มเก่งกว่าแต่ก่อนเยอะ

บางครั้งก็หัวเราะและยิ้มไปกับคำพูดของเพื่อนๆ ลูซ คิงเองก็ยังร่วมวงอยู่ด้วย

สายตาคมจ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างเจ็บปวด รอยยิ้มเสียงหัวเราะของเธอที่เขาไม่เคยได้รับมันทำให้เขาเจ็บ ไคล์พึ่งรู้ว่าการแอบมองโดยทำอะไรไม่ได้มันเจ็บแค่ไหน เวรกรรมคงตามทันเขาแล้วสินะ ชดใช้ยังไงก็ไม่มีวันหมด และเขาคงไม่มีวันได้เธอคืน

ร่างสูงเดินออกไปจากผับ กลับไปที่บ้าน คุณทิพย์อาภานั่งรอลูกชายด้วยความกระสับกระส่ายพอเห็นก็รีบลุกเดินเข้าไปหา

“ไคล์ เป็นยังไงบ้างลูก”

“ไม่เป็นอะไรครับ ขอตัวขึ้นข้างบนนะครับ” ไคล์บอกมารดาก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง

“ไม่ไปทักทายพ่อหน่อยเหรอลูก” ไคล์ชะงัก

“เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกันครับ” พูดจบร่างสูงก็เดินขึ้นห้องไป

คุณทิพย์อาภาถอนหายใจเบาๆ เธอไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ ลูกชายของเธอรู้ตัวในวันที่สายเกินไป แล้วเธอเองก็ไม่สามารถบังคับใครได้อีก ถ้าเธอไปขอให้พราวฟ้าช่วยอีกครั้งเธอคงเป็นแม่ที่ใจยักษ์ใจมาร