“คุยกันก่อนได้ไหม” น้ำเสียงที่อ่อนลงของเขาทำให้เธอพราวฟ้าแปลกใจ เขาจะมาไม้ไหน

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วค่ะ ปล่อยฉันเถอะ” เมื่อเขาอ่อนลงเธอก็อ่อนลงด้วย คิดว่าถ้าพูดใส่อารมณ์ใส่กันก็คงเหนื่อยเปล่า

“ทำไมจะไม่มี เธอทิ้งฉันมาโดยไม่บอกอะไรฉันสักคำ”

น้ำเสียงเหมือนน้อยใจของเขานั้นคืออะไร แล้วไอ้คำว่า ทิ้ง เขาใช้คำผิดรึเปล่า เธอไม่ได้ทิ้งเขาสักนิดแต่เป็นเขาที่ผลักไสเธอออกมาเอง ทำไมถึงมาพูดแบบนี้

“คุณเป็นคนไล่ฉันออกไปจากชีวิตคุณเอง อย่าลืมสิ” พราวฟ้าตอกย้ำในสิ่งที่เขาทำ

“ใช่ ฉันทำแบบนั้น และทุกครั้งเธอก็ไม่ไปไหนไม่ใช่เหรอ เราตกลงว่าจะอยู่ด้วยกันจนครบหกเดือน ถ้าเธอทำให้ฉันรักเธอไม่ได้เธอถึงจะไป แต่มันไม่ถึงกำหนดสักนิด เธอผิดข้อตกลง” ไคล์ยกเรื่องข้อตกลงที่ทำกันไว้มาอ้าง

คำพูดของเขาเหมือนเธอเป็นคนผิด

“ฉันสงสารคุณแม่ค่ะ ท่านไม่อยากทำร้ายฉันอีก และฉันก็รับปากกับท่านว่าถ้าคุณทำร้ายฉันจนต้องเข้าโรงพยาบาลอีกฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง” พราวฟ้าคิดว่าควรพูดตรงๆ กับเขา การประชดประชันกันทำให้เรื่องไม่จบไม่สิ้นสักที

“เหรอ ฉันเองสินะที่ผิด” ไคล์พึมพำ เขารู้ตัวว่าตัวเองผิด ผิดทุกอย่าง ผิดจนไม่กล้าขอให้เธออภัย

“มันผ่านไปแล้วค่ะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ ฉันคืนทุกอย่างให้คุณแล้ว ฉันไม่มีอะไรให้คุณแล้วค่ะ”

คำพูดของเธอทำให้คนฟังรู้สึกเจ็บจี๊ดไปถึงหัวใจ เธอคืนทุกอย่างให้เขาหมดแล้วจริงๆ ใช่ไหม แม้แต่เขาคนที่เคยอยู่ในใจเธอ เธอก็คืนมันมาให้เขาแล้วใช่ไหม

แม้จะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่แม่บังเกิดเกล้าบอกว่าพราวฟ้านั้นรักเขาเธอถึงยอมทุกอย่าง แต่ในใจลึกๆ เขาก็เชื่อเต็มร้อยและอยากให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ

“แม้แต่หัวใจของเธอก็ไม่มีฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม”

พราวฟ้าตัวแข็งทื่อเมื่อได้ยินคำถามของเขา เขารู้ได้ยังไง หรือว่าคุณแม่บอก ปากบางเม้มเข้าหากัน เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ เขามาทำแบบนี้มาพูดแบบนี้กับเธอทำไมอีก

ถ้าถามว่าในหัวใจของเธอตอนนี้ยังมีเขาอยู่ไหม เธอไม่รู้ เธอคิดว่าเธอตัดใจจากไคล์ได้แล้ว เธอรักลูซตอนนี้เธอพูดได้เต็มว่าปากเธอรักลูซ เธอมีความสุขที่ได้อยู่กับลูซ เขาเป็นผู้ชายที่เธอใฝ่ฝัน ลูซไม่เคยทำร้ายจิตใจของเธอ

แต่พอเจอไคล์อีกครั้ง ความทรงจำเก่าๆ มันก็หวนกลับคืนมา ถึงแม้มันจะมีแต่ความทรงจำที่เลวร้าย แต่มันก็มีบางเรื่องที่เธอลืมไม่ได้และไม่เคยลืม ภาพต่างๆ ที่เธอทำร่วมกับเขามันวนเข้ามาในหัวเธออีกครั้ง

“ต้องการอะไรคะ พูดมาตรงๆ เลยดีกว่า คุณต้องการเห็นฉันเจ็บ หรือเห็นฉันหายไปจากโลกนี้คุณถึงจะพอใจ” เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเขาจริงๆ เขามาพูดแบบนี้ต้องการอะไร มาหลอกล่ออะไรเธออีก

“ไม่ใช่” ไคล์พูดเสียงแผ่ว น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขา และคำว่าหายไปจากโลกนี้ของเธอ มันทำให้เขาเจ็บ เขาไม่เคยต้องการอย่างนั้นเลยสักนิด เขาไม่เคยต้องการให้เธอหายไปจากโลกนี้ ไม่เคยต้องการให้เธอหายไปจากสายตาของเขา

“ไม่ใช่ก็ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันอยากได้เธอคืน เธอจะว่ายังไง” ไคล์ตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ อย่างที่เธอต้องการ

เขาทนอยู่มาได้เป็นปีๆ ได้ยังไงเขาไม่รู้ อยู่ในสภาพที่เพื่อนๆ และแม่ของเขาต่างเป็นห่วง ทุกคนต่างพูดกรอกหูว่าเขานั้นเหมือนคนไม่มีชีวิตกินแต่เหล้า แต่ตอนนั้นเขากลับคิดว่าตัวเองกำลังฉลองและดีใจต่างหาก แต่มันไม่ใช่

เขาคิดถึงผู้หญิงคนนี้ เขาต้องการเธอ

พราวฟ้าเหมือนโดนสาป ไคล์เหมือนเอาค้อนหนักๆ มาทุบหัวเธอ เขาบอกว่าเขาอยากได้เธอคืนอย่างนั้นเหรอ

“เพื่อสนองความต้องการของคุณเหรอคะ เพื่อไปอยู่ในที่เดิมที่ฉันจากมา” เขาอยากเอาเธอกลับไปทรมานอย่างนั้นเหรอ

“ใช่ แต่ไม่ใช่แบบเดิม ฉัน…..”

“พราว”

เสียงเรียกชื่อของหญิงสาวทำให้ทั้งสองคนชะงัก พราวฟ้ารู้ทันทีว่าเสียงนั้นคือใคร เธอดันตัวออกจากอ้อมกอดของไคล์ทันที และมันก็หลุดง่ายๆ

เสียงลูซตะโกนเรียกเธอหน้าห้องน้ำหญิง ใช่ เธอหายมานานแล้ว แล้วเขาคงเป็นห่วงถึงมาตาม พราวฟ้าเตรียมจะเดินไปหาลูซ แต่ก็มีมือคว้าแขนเธอไว้ซะก่อน เธอหันกลับไปมอง ก็เจอสายตาเหมือนอ้อนวอนไม่ให้เธอไป

ปากบางเม้มเข้าหากัน ทำไมนะ ทำไมเขาไม่ทำแบบนี้เมื่อหนึ่งปีก่อน ตอนนั้นเธอเฝ้ารออ้อนวอนต่อสิ่งต่างๆ ให้เขามาหาเธอ ให้เขามารั้งเธอไว้ แค่เขามาหาเธอตอนนั้น เธอคงไม่จากมา

“อย่าไป” ไคล์พูดเสียงอ่อน สายตาอ้อนวอน เขาหมดท่าแล้วจริงๆ

จากคนร้ายกาจในตอนแรก กลับเหมือนคนที่คิดอะไรไม่ออก พอจะเห็นเธอเดินไปหาคนอื่น เขาก็แทบทนไม่ไหว

พราวฟ้าไม่เคยเห็นไคล์ในโหมดนี้ เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ ไม่เข้าใจ

เสียงโทรศัพท์ของพราวฟ้าดังขึ้นเธอจึงให้ความสนใจกับมัน พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าลูซโทรเข้ามา ปากบางเม้มเข้าหากัน ก่อนจะดึงแขนออกจากมือไคล์ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น

เธอจะทำให้คนที่รักเธอมากๆคนหนึ่งเสียใจได้ยังไง เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด