“คุณแม่ ดีใจจังเลยค่ะ” พราวฟ้าโผล่เข้ากอดผู้มีพระคุณอย่างแสนคิดถึง เธอเข้ามาหาท่านหลังจากเลิกเรียน และคงมาได้แค่แป๊บเดียวเพราะมีไปที่อื่นต่อ ท่านจะน้อยใจรึเปล่าก็ไม่รู้

“คิดถึงเหมือนกันลูก สบายดีใช่ไหม” คุณทิพย์อาภาหอมแก้มซ้ายขวาของลูกชาย

“สบายดีค่ะ คุณแม่ละคะ เดินทางมาเหนื่อยไหมคะ”

“นิดหน่อยจ๊ะ”

“แล้วนี่พี่คิงไปไหนคะ” พราวฟ้ามองเข้าไปในตัวบ้าน ตอนนี้เธอกับคุณทิพย์อาภาอยู่ที่ศาลาในสวนหลังบ้าน

“อ่อ อยู่บนห้องน่ะ เดี๋ยวก็มา”

“ไงคนสวย” คิงทักทายพราวฟ้าด้วยรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ”

“เป็นไงบ้างลูก”

“เรียบร้อยครับ”

“มีอะไรรึเปล่าคะ” พราวฟ้าถามด้วยความสงสัย สองแม่ลูกหันไปมองหน้ากันทันที

“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แม่บอกให้คิงไปดูเด็กจัดเสื้อผ้าให้น่ะ”

“อ่อ ค่ะ”

“นี่ แม่มีของมาให้เราด้วยนะ”

“อะไรเหรอคะ”

คุณทิพย์อาภาหยิบของที่ต้องการเอามาให้หญิงสาวออกมา แต่คิงไวกว่ารีบคว้าเอาไว้ พราวฟ้าตาโต

“พี่คิง เอามานะ” พราวฟ้ามองแค่เผินๆ ก็รู้ว่าเป็นอัลบั้มรูป

“ยัยเด็กแก้มยุ้ยนี่เป็นใครอ่ะ หน้าตามอมแมม”

“พี่คิงบ้า อย่ามาล้อพราวนะ”

“ฉันล้ออะไรเธอ ก็มันจริง ตอนเธอเด็กๆ นี่ตลกเป็นบ้า”

“น้องออกจะน่ารักคิง” คุณทิพย์อาภาเข้าข้างพราวฟ้า ยิ้มเอ็นดูทั้งสองคน ไม่คิดว่าทั้งสองคนจะสนิทกันขนาดนี้ เธอดีใจที่พราวฟ้าเปิดรับคิง

“ฮ่าๆๆ น่ารักก็น่ารักครับ” คิงทำหน้าทำตาล้อเลียนพราวฟ้า ซึ่งก็ได้รับหน้ามุ่ยๆ กลับมา แต่ก็ไม่ได้จริงจังนะ เพราะใบหน้าสวยหวานยังมีรอยยิ้ม ซึ่งหมายถึงว่าเธอไม่ได้โกรธจริงจัง

“คุณแม่ดูสิคะ ไม่น่าเอามาให้ดูเลย พราวอาย” พราวฟ้าพูดหน้าง้ำงอ คุณทิพย์อาภายิ้มอย่างเอ็นดู เธอมีความสุขมากที่การมาเยี่ยมพราวฟ้าในครั้งนี้ได้เห็นหญิงสาวมีความสุข รอยยิ้มสดใส แถมยังพูดเก่งขึ้น ทำให้เธออดนึกถึงใครอีกคนไม่ได้

คนที่ตัวเองคิดว่าจะมีความสุขแต่ก็ไม่มี

“เดี๋ยวแม่บอกคุณคริสเอารูปคิงตอนเด็กๆ มาให้ดู”

“เอาเลยครับ คิงหล่อตั้งแต่เล็กจนโต”

“มั่นหน้าจังนะคะ” พราวฟ้าเบ้ปากให้คนที่มั่นใจในตัวเอง

“แน่นอน อย่างน้อยก็หล่อกว่าแฟนเธอ” พราวฟ้าถลึงตาใส่

คุณทิพย์อาภาชะงักก่อนจะถามออกไป

“แฟนเหรอลูก หนูมีแฟนแล้วเหรอ” ทั้งสองคนชะงัก พราวฟ้าหันมามองคุณทิพย์อาภาหน้าเจื่อนลง

“คือ…”

“ครับลูกสาวของแม่มีแฟนแล้ว แถมยังรักกันมากกกก” เป็นคิงที่ให้คำตอบแทน พราวฟ้ามีท่าทีอึกอัก

“พราวขอโทษนะคะคุณแม่” เธอเอ่ยขอโทษผู้สูงวัยเสียงอ่อย

“ขอโทษทำไมลูก หนูไม่ได้ทำอะไรผิด เขาดีกับหนูไหม วันหลังพามาแนะนำกับแม่บ้างสิ” เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นคุณทิพย์อาภาก็รีบถามกลับทันที

เธอจะว่าอะไรได้ จะกล้าขัดขว้างความสุขของเด็กผู้หญิงคนนี้รึ

“คือ..”

“อะไรสาวน้อย แค่นี้ก็ไม่กล้าพูดเหรอ แฟนเธอเป็นเพื่อนคิงเองครับแต่ก็ไม่ได้สนิทมาก มันเป็นคนดีครับเชื่อใจได้” คิงออกหน้าแทนอีกครั้ง เขาเหลือบตามองคนที่หลบอยู่ตรงพุ่มไม้ มุมปากกระตุกยิ้ม

ไคล์ยืนมองหญิงสาวที่เขาไม่เจอเกือบปี ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาหลอกตัวเองมาตลอดว่าดีใจที่พราวฟ้าออกมาจากชีวิตเขาได้ เพื่อนๆ หรือคนรอบข้างต่างบอกว่าเขา อกหัก ผู้หญิงทิ้ง แต่เขากับปฏิเสธว่ามันไม่ใช่ เขาไม่ได้เป็นอย่างนั้นสักนิด

ไม่ได้เป็น

แต่ทุกครั้งที่เขานอน ทุกครั้งที่หลับตาหรือมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น เขาจะเห็นแต่หน้าคนที่เขาบอกว่าเกลียด พราวฟ้า ผู้หญิงที่เขาเกลียดตั้งแต่เจอหน้า คนที่มาแย่งความรักจากคนรอบข้างไปจากเขา เขาพยายามผลักไสเธอทุกอย่าง ทำทุกทางให้เธอออกไปจากชีวิต ทำร้ายเธอสารพัด

จนทำให้เธอจากไปได้สำเร็จ

ในวันที่ไม่มีเธอทำให้ชีวิตเขารู้สึกว่างเปล่า ซึ่งเขาตีความหมายของมันว่ามันคือเรื่องดี ทุกอย่างได้กลับมาเป็นของเขาคนเดียวอีกครั้ง

แต่การที่ได้กลับบ้านคุยกับแม่ ท่านบอกว่าที่ผ่านมาทั้งหมด ที่ผู้หญิงคนนั้นทำเพราะเธอรักเขา ซึ่งเขาไม่เชื่อสักนิด เพราะเธอไม่เคยแสดงอะไรให้เห็นเลยสักนิด เธอเฉยชา เธอไม่สนใจเขา ไม่เคยดูแล ไม่เคยมีรอยยิ้มให้เขาเลยสักครั้ง มีหน้าที่เดียวที่เธอทำมันตลอดอยู่กับเขาคือหน้าที่บนเตียง

เธอไม่แสดงออกสักนิดว่ารักเขา แล้วแบบนี้จะให้เขาเชื่อได้ยังไง

แต่ทุกเหตุการณ์และทุกสัมผัสของเธอและเขามันยังตราตรึงอยู่ในความรู้สึกของเขา ไม่มีวันไหนที่เขาไม่นึกถึงเธอ เขาคิดว่าตัวเองต้องหาคำตอบกับเรื่องนี้ หลังจากที่หนีใจตัวเองมานานนับปี เขาตัดสินใจมาที่นี่

แต่เหมือนเขาจะทำอะไรผิดพลาดไปเยอะ เขามาช้าไป

หัวใจเขาสั่นไหว กำมือแน่นเข้าหากัน เขาได้ยินทุกอย่าง แฟนอย่างนั้นเหรอ ไหนบอกว่ารักเขา มันก็แค่คำโกหกสินะ ร่างสูงเดินออกมาจากตรงนั้น ภาพต่างๆ ที่เขาเคยทำกับพราวฟ้าแล่นเข้ามาในหัว เขาไม่เคยลืม ไม่เคยลืมเลยสักวันว่าเขาทำอะไรกับเธอไว้บ้าง ไม่แปลกที่เธอจะเกลียดเขา แต่แค่คิดว่าร่างกายของเธออาจจะเป็นของคนอื่นไปแล้ว มันก็ทำให้เขาแทบควบคุมตัวเองแทบไม่ได้

ไคล์ขึ้นมาบนห้องนอนก่อนจะกวาดทุกอย่างที่ขวางหน้า

เขามาช้าไปใช่ไหม

กำปั้นใหญ่พุ่งเข้าใส่กำแพง ระบายความคับคั่งในใจ หลายต่อหลายครั้ง เลือดสีแดงสดซึมออกมาจากส่วนที่ปริแตก แต่เจ้าของมือไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

เพราะความเจ็บทุกอย่างมันมากองอยู่ก้อนเนื้อทางด้านซ้ายทั้งหมด เขารู้สึกเจ็บ เจ็บเหมือนจะขาดใจ เขาไม่เข้าใจว่ารักผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาปฏิเสธตัวเองมาตลอด จนแน่ใจในวันนี้ วันที่เธอมีคนอื่นอยู่เคียงข้าง เขารักผู้หญิงที่เขาเกลียด รักคนที่เคยทำร้าย

ไคล์ลงมาจากห้องก่อนจะขับรถออกไปด้วยความรวดเร็ว

พราวฟ้าเดินเข้ามาในบ้าน มองท้ายรถด้วยความงุนงง ใครขับรถออกไป มองไปทางที่ตัวเองเดินมา คิงกับแม่ก็อยู่ตรงนั้น

ยังมีคนอื่นอยู่ที่บ้านอีกเหรอ เพราะคุณคริสก็ไปทำงาน พราวฟ้าเก็บความสงสัยไว้ในใจเธอเดินเข้าไปเอาของว่างในครัวแล้วเดินกลับมาที่สวน

“พี่คิง ใครเอารถพี่ออกไปข้างนอกอะ” เธอเอ่ยถามชายหนุ่มทันที

คิงมองหน้าผู้เป็นแม่

“ไม่รู้สิ โจรรึเปล่า” คิงหน้าตื่น แต่ไม่ได้จริงจัง ทำให้พราวฟ้าไม่ได้ตกใจไปกับเขาด้วย

“ยังจะล้อเล่นอีกนะคะ”

“ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรหรอก มีนัดไม่ใช่เหรอวันนี้” คิงเปลี่ยนเรื่อง

“ใช่ค่ะ พราวขอโทษคุณแม่ด้วยนะคะที่ไม่ได้อยู่ด้วย” เมื่อเขาไม่ใส่ใจพราวฟ้าเองก็ไม่เซ้าซี่ต่อ

“มีนัดเหรอลูก”

“ค่ะ ขอโทษนะคะ เอาไว้พรุ่งนี้พราวจะมาอยู่ด้วยทั้งวัน”

“ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปเถอะ พรุ่งนี้ค่อยมาหาแม่ใหม่”

“ไปยังจะไปส่ง” คิงเสนอ

“มีคนขับรถพี่ออกไปแล้วหนิค่ะ”

“ไปเถอะ วันนี้วันดีจะให้สาวสวยได้นั่งลูกรักสักวัน” พราวฟ้าเข้าใจในทันทีว่าเขามีรถอีกคัน

“ค่ะ พราวไปก่อนนะคะ จุ๊บ” พราวฟ้าเข้าไปหอมแก้มทั้งสองข้างของผู้มีพระคุณแล้วเดินออกไปพร้อมกับพี่ชาย

คุณทิพย์อาภามองตามหลังคนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆ ดูเหมือนการมาอยู่ที่นี่ของพราวฟ้าจะทำให้หญิงสาวมีความสุขขึ้นจริงๆ เธอคิดถูกแล้วสินะ

มือเหี่ยวย่นหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหาไคล์ทันที รอสายไม่นานทางนั้นก็รับ

“ไคล์อยู่ที่ไหน ออกไปข้างนอกใช่ไหมลูก” คนที่ขับรถออกไปจะเป็นคนอื่นไม่ได้นอกจากไคล์

(ครับ)

“เป็นอะไรรึเปล่าลูก”

(ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวก็กลับ)

ปลายสายพูดแค่นั้นก่อนจะตัดสายไป คุณทิพย์อาภาถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ให้ไปส่งที่ไหน” คิงหันมาถามหญิงสาว

“คอนโดค่ะ ว่าแต่พี่ไปไหมคะวันนี้”

“ไปสิ”

“เจอกันนะคะ”

“อืม เจอกัน”

พราวฟ้าลงจากรถก็ตรงขึ้นไปข้างบนทันที เปิดประตูเข้าไปก็เจอกับร่างสูงที่ยืนทำอะไรสักอย่างอยู่ในห้องครัว

“ทำอะไรอยู่ค่ะ” เธอเดินเข้าไปหาเขา

“กลับมาแล้วเหรอ มาช่วยดูนี่หน่อยสิ ใช้ได้ไหม” สิ่งที่ลูซหลีกทางให้เธอดูคือเค้กก้อนหนึ่งสภาพหน้าตามันไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ แต่ถ้าบอกว่าคนตรงหน้าทำคนรับก็ต้องพอใจมากแน่ๆ

พราวฟ้าหัวเราะเบาๆ

“ถึงขนาดลงทุนทำเค้กเองเลยเหรอคะ เป็นพี่ชายที่เยี่ยมมาก” เธอยกนิ้วโป้งให้เขา วันนี้ที่เธอบอกว่ามีนัด คือเป็นวันเกิดของลิซ่า

พราวฟ้ารู้สึกว่าตัวเองจะดวงสมพงศ์กับวันเกิดจริงๆ

“แค่อยากลองดู ชิมให้หน่อย” ลูซป้ายเค้กยื่นส่งมาให้หญิงสาว เธออ้าปากรับลิ้มรส

“อืม ครั้งแรกใช้ได้เลยนะคะ”

“จริงดิ” เขาทำหน้าตื่นเต้นอย่างไม่น่าเชื่อ

“จริงสิคะ วันเกิดพราวขอแบบนี้บ้างนะคะ” พราวฟ้าส่งสายตาปริบๆ ให้เขา

“ได้ครับคนสวย แถมคนทำให้ด้วยใช้บริการได้ตลอดชีวิต” สายตาแพรวพราวบวกกับคำพูดทำให้หัวใจเธอสั่นไหว เขาทำเธอเขินอีกแล้ว

“พราวไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ออกไปกัน” หญิงสาวกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องไป

ลูซได้แต่หัวเราะเบาๆ ตามหลังแล้วหันกลับมาจัดการเค้กที่ตัวเองทำ ยิ้มอย่างภูมิใจ