“รอพราวอีกนิดได้ไหมคะ” ถึงจะเคยมีอะไรกัน แต่ตอนนั้นสติของเธอไม่ครบถ้วนสมบูรณ์

และถึงตอนนี้เธอจะไม่ได้รังเกียจสัมผัสของเขา หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เขาแตะต้อง แต่ถ้าจะให้มีอะไรลึกซึ้งกันอีกครั้ง เธอก็อยากจะมีแบบที่มีเขาเต็มหัวใจ ไม่ใช่ยังสลัดใครอีกคนออกจากใจไม่ได้เต็มร้อย

แต่เธอก็เชื่อว่าลูซจะทำได้ ถ้าเขารอเธอได้เธอก็เต็มใจเดินไปกับเขาจนสุดทาง

ลูซทิ้งตัวลงอีกครั้ง พยักหน้าเข้าใจ เขาเองก็ไม่อยากฟื้นใจเธอ แต่ของแบบนี้จะไม่ได้เลยมันก็ไม่ใช่ ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้ว

“แล้วทำอะไรได้บ้าง” ลูซถามหญิงสาว

พราวฟ้าขมวดคิ้วกับคำถามของเขา

“อะไรยังไงคะ” จะว่าเข้าใจก็ไม่ใช่ เธอไม่อยากตีความหมายไปเอง

“ไม่ให้มีอะไรด้วย แล้วทำอะไรได้บ้าง เช่น กอด จูบ ลึกซึ้งได้แค่ไหน และมาค้างกับแฟนได้ไหม” พราวฟ้าเม้มปากมองคนที่ถามคำถามพวกนั้นหน้าตาย นี่เขากำลังจริงจังอยู่ใช่ไหม

“ก็…” พราวฟ้าครุ่นคิด ว่าเธอควรให้เขาแค่ไหน ยังไงก็ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนกัน เขาย่อมมีสิทธิ์ เพราะถ้าไม่ให้เลยเธอก็กลัวว่าเขาจะไปมีคนอื่น

ลูซเลิกคิ้วมองคนบนตัก รอฟังคำตอบจากเธอ

“พราวให้มาค้างด้วยได้ค่ะ แต่เรื่องพวกนั้นแล้วแต่สถานการณ์” เธอคิดว่านี่เป็นคำตอบที่ดีที่สุด เธอยังไม่มั่นใจตัวเองเลยว่าจะควบคุมตัวเองได้แค่ไหน เพราะถ้าเขาจะทำจริงๆ เธอต้องใจอ่อนอยู่แล้ว

แต่เป็นเพราะจิตใจเธอยังไม่สงบพอเลยต้องขัดขืน บอกให้เขาหยุด และลูซเป็นผู้ชายที่ดี บอกให้หยุดเขาก็หยุดทันที

“โอเคคนสวย แต่บอกไว้ก่อน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสถานการณ์แบบไหนที่จะควบคุมตัวเองได้หรือไม่ได้ ถ้าหยุดทันก็จะหยุดให้ถ้าไม่ไหวจริงๆ ไม่หยุดนะ”

คำพูดของเขาทำให้พราวฟ้าหน้าแดงก่ำ รู้ว่าเขาเป็นคนพูดตรงคนหนึ่ง

“ค่ะ” พราวฟ้าตอบกลับไปสั้นๆ เธอจะพยายามหยุดเขาให้ทันก่อนที่จะหยุดไม่ได้

“แล้วตอนนี้ ขอจูบแบบถึงใจหน่อยได้ไหมครับคุณแฟน”

พราวฟ้าตาโต ยิ่งลูซเปิดเผยตัวตนของเขากับเธอมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้เธอมองเขาเปลี่ยนไป เขาไม่ได้เงียบๆ นิ่งๆ เหมือนเมื่อก่อนสักนิด แต่อย่างหนึ่งที่เหมือนเดิมคือพูดตรงไปตรงมา

“คนบ้า พราวจะไปอาบน้ำนอนแล้วค่ะ” ถ้าเธอให้เขาในตอนนี้มีหวังเขาหยุดไม่ได้แน่ๆ ดูจากสิ่งที่มันดุดันอยู่ตรงก้นเธอตอนนี้

จากที่ตั้งใจจะให้เขารอ เขาคงใช้ความเจ้าเล่ห์หลอกล่อเธอให้ยอมเป็นแน่

“ที่รัก นิดเดียวเอง” พราวฟ้าขนลุกเกรียวกับน้ำเสียงของเขา มองคนที่อ้อนเธอครั้งแรกอย่างไม่เคยเจอ

“ลูซ กำลังทำให้พราวกลัวนะคะ” เธอพูดตรงๆ เธอรู้สึกกลัวเขาเวอร์ชันนี้มาก

“ฮ่าๆ” ได้ยินแบบนั้นลูซก็หัวเราะออกมาเสียงดัง เขาเองก็ทึ่งตัวเองเหมือนกันที่ทำไปแบบนั้น แต่แค่เขาเห็นหน้าแดงๆ ของผู้หญิงตรงหน้า เขาก็รู้สึกอยากแกล้งเธอ

“แล้วไม่ชอบผู้ชายขี้อ้อนเหรอ”

“ก็…..ก็ชอบอยู่หรอก แต่พอเป็นลูซทำมันดูไม่ชิน” เธอยอมรับว่าชอบแต่ก็ไม่คิดว่าเขาจะทำ

“เดี๋ยวจะทำให้ชินดีไหม”

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ พราวว่าพราวไปดีกว่า จะกลับเลยไหมคะจะได้เดินไปส่ง” พราวฟ้าหาทางออกจากสถานการณ์ เธอรู้สึกว่าจะโดนเขาแกล้งให้เข้าแล้ว

“ใครบอกจะกลับ วันนี้จะนอนกับแฟนครับ”

“แต่ ลูซไม่มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนเลยนะ”

“ไม่มีก็ไม่ใส่ ไม่เห็นยาก” พราวฟ้าตาโต

“ไม่ได้” เขาจะมาไม่ใส่เสื้อผ้าตามใจชอบอย่างนี้ไม่ได้

“ทำไม” ยังจะถาม

“มันหนาว แล้วพราวก็ไม่ชิน กลับเถอะนะคะ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่”

วันนี้เธออยากตั้งหลักก่อน เขารุกเธอมากเกินไปจนเธอจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว

ลูซรู้สึกขัดใจนิดหน่อย แต่ก็ยอมถอย

“โอเค กลับก็ได้ พรุ่งนี้มีเรียนไหม”

“มีค่ะ เลิกสามโมง”

“เดี๋ยวไปรับ”

“ค่ะ” พราวฟ้าคิดว่าตัวเองก็ควรลงจากตักเขาสักทีไม่งั้นคงไม่ได้กลับ แต่ก่อนที่เธอจะปีนลงจากตักแกร่ง ร่างใหญ่ที่เอนตัวอยู่ที่โซฟาก็ดันตัวเองขึ้นมาจับใบหน้าหวานให้หันมารับจูบโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอ

ลูซจูบหญิงสาวจนพอใจก่อนจะปล่อย เมื่อเขาละปากออกพราวฟ้าก็ส่งค้อนให้เขาตาคว่ำ ก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะทุ่มต่ำในลำคอกลับมา

นับตั้งแต่เธอเปิดโอกาสให้เขาเข้ามาในชีวิตตกลงเป็นแฟนกับเขานี่ก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าลูซจะเสมอต้นเสมอปลายกับเธอมาก

ส่วนกับครอบครัวของเขาลูซก็ไม่ได้ปิดบังเขาเปิดเผยเรื่องของเธอกับพ่อแม่เขา ซึ่งพราวฟ้าก็ได้รับความเอ็นดู พวกท่านน่ารักกับเธอมาก ซึ่งมันทำให้พราวฟ้ารู้สึกอบอุ่น และรู้สึกดีมากๆ

พราวฟ้าได้รู้จักนิสัยของลูซมากขึ้นและเธอพบว่าเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์มากๆ แต่ก็เป็นคนรักษาคำพูดได้ดีเหมือนกัน เธอรู้สึกดีมากกับตรงนี้ เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เธอบอกเขาว่าเธอยังไม่พร้อมกับเรื่องบนเตียงและตกลงกันเรียบร้อยเขาก็ไม่เซ้าซี้อีก อาจจะมีนิดหน่อยๆ ตามนิสัยของผู้ชายแต่ก็ไม่เคยเกินเลย

ที่บอกว่าหยุดทันไม่ทันนี่ก็มีเกือบอยู่หลายครั้งแต่เธอยั้งเขาไว้ทัน มันทำให้ในหัวใจของเธอในตอนนี้มีเขาเข้ามาทีละนิดๆ เพราะเขาไม่เคยบังคับฝืนใจเธอเลยสักครั้ง และลูซก็ไม่เคยเอาเรื่องในอดีตมาพูดหรือถามเธออีก

ลูซเหมือนเข้ามาเติมเต็มชีวิตที่เธอต้องการ ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่หวานมาก แต่ก็ไม่แข็งจนเกินไป

ส่วนเรื่องผู้หญิง เธอพูดไม่ได้จริงๆ ว่าไม่กังวลเพราะเขาหน้าตาดีขนาดนี้ เธอต้องกังวลอยู่แล้ว แต่ลูซเป็นคนตรงๆ และเปิดเผย เขาบอกว่าเขารับปากว่าไม่มีใครในขณะที่คบกับเธอ เธอไม่ต้องกลัว เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบวันไนท์สแตนด์กับผู้หญิง ถ้ามีแฟนเขาก็จะซื่อสัตย์กับแฟนแค่คนเดียว

ตอนแรกพราวฟ้าเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่เขาก็ทำให้เห็น เขารายงานเธอทุกอย่าง ทั้งที่เธอไม่ได้ขอ แต่ที่เธอเชื่อจริงๆ เพราะเวลาของเขาส่วนใหญ่จะอยู่กับเธอ ทำให้เธอเชื่อว่าเขาไม่มีใครจริงๆ

พราวฟ้าซึมซับความเป็นต่างชาติขึ้นเรื่อยๆ เธอกล้าเปิดเผยตัวตนมากขึ้น มีความเป็นตัวของตัวเองสูงและกล้าที่จะแสดงออก แต่งตัวเป็น กล้าสบตาคนอื่น ซึ่งสิ่งเหล่านี้ลูซบอกให้เธอเป็นคนปลดปล่อยมันออกมา

“ลูซค่ะ วันนี้ไม่ไปทำงานกับแด๊ดเหรอคะ ทำไมยังไม่ลุกอีก” พราวฟ้าถามคนที่นอนเล่นอยู่บนเตียงของเธออย่างสบายใจ ทุกวันนี้ถึงจะยังไม่มีอะไรกันแต่เขาก็มานอนกับเธอเป็นว่าเล่น เธอไม่น่าอนุญาตให้เขามาค้างได้เลย เพราะเขานอนที่ห้องเธอบ่อยกว่านอนบ้านตัวเองอีก

“ไม่ วันนี้ฟรีอยู่กับพราวครับ” เขาตอบทั้งที่หน้ายังมุดอยู่กับหมอน

“แต่วันนี้พราวฟ้าไปทำงานที่ห้องสมุดมหาลัยนะคะ”

ลูซผงกหัวขึ้นมา

“อืม” ครางรับสั้นๆ เหมือนรับรู้

พราวฟ้าไม่พูดอะไรอีก เดินออกจากห้องหาอะไรรองท้อง เลือกที่จะทำไข่ดาวไส้กรอกและขนมปังปิ้งให้ทั้งเขาและเธอ เรื่องอาหารพราวฟ้าเองก็หัดทำอาหารตะวันตกเหมือนกันรวมทั้งอาหารสวิสด้วยซึ่งได้คุณแม่ริสาเป็นครูสอน

ตอนนี้ถึงจะยังไม่คล่องหรืออร่อยมากแต่ก็พอกินได้

พอทำเสร็จก็เดินเข้าไปเรียกชายหนุ่ม

“ลุกขึ้นไปทานอาหารเช้าก่อนค่ะ”

“เสร็จแล้วเหรอ” ลูซถามแทบไม่ลืมตา ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเมื่อคืนเขาไปเที่ยวกับเพื่อนมา เข้ามาหาเธอตอนตีสอง เธอเองก็ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามา ตื่นขึ้นมาก็เจอเขานอนอยู่ข้างๆ

“ค่ะ พราวต้องรีบออกไปนะคะนัดลิซไว้ ไปช้าเธองอนแน่”

พราวฟ้าบอกเขา เพราะเขาไม่ยอมขยับสักที พูดไปแบบนั้นลูซก็ยังนิ่งสงสัยจะง่วงจริงๆ

“งั้นก็นอนไปนะคะ พราวไปก่อนนะ”

พูดออกไปก็ได้รับความเงียบกลับมาเหมือนเดิม พราวฟ้าเลยปล่อยให้เขานอนไป ก่อนที่ตัวเองจะเก็บของและหยิบกระเป๋าเดินออกมาด้านนอกกินอาหารที่ทำก่อนจะออกจากห้องไป

“hi ดาลิ้ง” มาถึงก็เห็นลิซ่ารออยู่หน้าตึกก่อนแล้ว เธอโบกมือให้อย่างร่าเริง

“ขอโทษทีช้าไปหน่อย”

“เพราะพี่ชายตัวดีฉันอีกละสิ” ลิซ่าพูดอย่างกับตาเห็น

“นิดหน่อย ไปกันเถอะ”