“อะไรนะคะ” เธอไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาพูด

“ลงรูปต้องให้เครดิตคนถ่ายไหม” ลูซพูดย้ำ พราวฟ้าชะงักไป

“เอ่อ…”

“หรือไม่กล้า” เขาเลิกคิ้วท้าทาย ปากบางเม้มเข้าหากัน

“ทำไมจะไม่กล้าละคะ”

“จะรอครับ” ลูซยิ้มกริ่ม ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาบ้าง และบอกหญิงสาวเป็นในๆ ว่าเขาจะรอการแท็กจากเธอ

พราวฟ้าก้มมองรูปที่เธอตั้งสเตตัสไว้เรียบร้อย ก่อนจะตัดสินใจให้เครดิตคนขี้ทวง ในเมื่อเธออยากลองสักตั้งเธอก็จะไม่ลังเลอะไรอีก อนาคตจะเป็นยังไงก็ชั่ง ในวันที่เขารู้อดีตของเธอ จะเกลียดกันก็ชั่ง ให้ถึงวันนั้นเธอก็จะยอมรับมันเอง

และตอนนี้เธอก็ได้เปิดแอคเคาท์เป็นสาธารณะแล้ว เธอไม่ใช่คนดังจะเปิดหรือปิดก็ไม่ต้องกังวลอะไร เพราะมีคนติดตามแค่สามคน

Pf.pf…ความสบายใจ Cr.Lucian_25

พราวฟ้าพิมพ์แคปชั่นเป็นภาษาไทยพร้อมกับแท็กเขา

“แปลว่าอะไร” ลูซเงยหน้าขึ้นถามทันที เขาฟังภาษาไทยออกแต่อ่านไม่ออก พราวฟ้ายิ้มในหน้า

“กดแปลเอาสิคะ”

“หึ” ซึ่งก็ได้รับเสียงหัวเราะในลำคอของลูซกลับมา

แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยพูดอะไรเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นซะก่อนมันเป็นแจ้งเตือนจากไอจีเธอนั่นแหละ พราวฟ้ากดเข้าไปดูทันที ถ้าไม่ผิดคาดน่าจะเป็นเพื่อนของเธอไม่คนใดก็คนหนึ่งแน่ๆ และมันก็ใช่จริงๆ

Pannisa_99 พราว พราว อะไรยังไง cr.คืออะไร เขาคือใคร

Pannisa_99 เราเข้าไปส่องไอจีเขาแล้ว เขาเป็นช่างภาพเหรอ ผู้หญิงหรือผู้ชายเพราะเราเห็นมีแค่ภาพเดียวที่เป็นภาพคน ผู้ชายกับผู้หญิง

พราวฟ้ามองข้อความที่ปริมมาเม้นต์รัวๆ ติดกันสองข้อความ เพื่อนเธอเก็บความอยากรู้ไว้ไม่อยู่เลยจริงๆ

Pannisa_99 พลีสสสส พราวเพื่อนรักมาตอบคำถามเพื่อนเดี๋ยวนี้ มีอีกคนกำลังจะอกแตกตายเหมือนฉัน @ATOM_99

รัวมาอีกหนึ่ง

“ตอบเพื่อนสิ พิมพ์มาซะยาวเลย” ลูซเอ่ยแซว ถึงเขาจะไม่เข้าใจว่ามันแปลว่าอะไรแต่ก็พอเดาได้

“ค่อยตอบก็ได้ค่ะ” พราวฟ้าเมินคำพูดของเขาหันออกไปสนใจวิวด้านนอก ลูซเองก็ไม่เซ้าซี้เธอต่อ ชมความงามของธรรมชาติไปกับเธอด้วย เขาชินกับภาพตรงหน้าไม่ได้ตื่นตาตื่นใจอะไร

“สวยมากเลยค่ะ” พราวฟ้าร้องว้าวออกมาเมื่อวิวด้านนอกของเธอคือทิวเขาสูง แสงแดดอ่อนๆ ส่องลงมาทำให้เพิ่มความสวยงามอีกเท่าตัว

ทั้งที่ความจริงภาพตรงหน้าเป็นภาพที่ชินตาและไม่ตื่นตาตื่นใจอะไรอย่างที่ลูซบอก แต่พอผู้หญิงตรงหน้าเขาพูดและตื่นเต้นไปกับมัน ทำไมเขาถึงมองว่ามันสวยมากกว่าทุกครั้งที่เห็น

ลูซอดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปวิวและรูปของสาวสวยเอาไว้

รอยยิ้มไม่ได้หายไปจากใบหน้าหวานแม้สักเสี้ยวนาทีตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถไฟสายนี้ พราวฟ้าตื่นตาและเพลิดเพลินไปกับสองข้างทาง มีบางครั้งที่ลูซคุยกับเธอพร้อมกับส่งสายตาที่ทำให้เธออดที่จะเขินอายไม่ได้

ความรู้สึกของเธอตอนนี้คือ ความโรแมนติก ใช่ โรแมนติกมาก

“หิวไหม” ล่วงเลยมาหลายชั่วโมงจนถึงเที่ยงวัน

“หิวแล้วค่ะ” พราวฟ้าไม่ปิดบังเพราะเธอเริ่มหิวจริงๆ

เมื่อหญิงสาวบอกแบบนั้นลูซก็เรียกพนักงานมาสั่งอาหาร ในรถไฟมีครบครันทุกอย่าง ทั้งบริการด้านอาหารและเครื่องดื่ม

“อยากสั่งอะไรเป็นพิเศษไหม” เขายื่นเมนูให้เธอ

“ลูซสั่งเลยค่ะ พราวกินอะไรก็ได้”

“โอเค” ลูซหันไปสั่งอาหาร พอพนักงานเดินออกไปเขาก็เอาแต่จ้องเธอ ซึ่งมันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก

ก็สายตาของเขาน่ะสิ

“มีอะไรรึเปล่าคะ”

“ฉันชอบนะเวลาที่เธอแทนตัวเองด้วยชื่อ” พราวฟ้านึกว่าเขาจ้องเธอเรื่องอะไร

“อ่อ ค่ะ ฉันเผลอตัวไปหน่อย”

“แทนตัวเองด้วยชื่อสิ ฉันอยากให้เธอทำแบบนั้น” คำขอตรงๆ ของเขาทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน

“คะ?”

“พราว แทนตัวเองว่าพราว” หัวใจดวงน้อยเต้นรัวกี่ครั้งแล้วกับผู้ชายตรงหน้า ทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อเธอ เธอเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเอง แถมชอบเรียกร้องอะไรที่ทำให้เธอเขินอยู่เรื่อย

“ก็ได้ค่ะ” เป็นเธอต้องเอ่ยรับปากเขาอย่างเสียไม่ได้ แต่พอนึกอะไรได้ก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

“แล้วลูซไม่แทนตัวเองด้วยชื่อหรือพี่บ้างเหรอคะ สำหรับคนไทยคำว่าฉันเธอมันดูห่างเหินมากเลยนะคะสำหรับคนที่เริ่มคุยกัน” พราวฟ้ายิ้มพราย อยากลองแกล้งเขาดูบ้าง เธอไม่ได้หวังให้เขาทำตามหรอก แต่ก็แอบคิดนิดๆ ว่ามันจะเป็นยังไงนะถ้าเขาแทนตัวเองว่าลูซหรือเรียกตัวเองว่าพี่กับเธอ

ลูซเลิกคิ้วมองหญิงสาวตรงหน้าที่ยิ้มล้อเลียนเขา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“ได้สิ ชอบแบบไหน” พราวฟ้าชะงัก เพราะผิดคาดไม่คิดว่าเขาจะยอม

“เอ่อ…ล้อเล่นค่ะ ไม่ต้องก็ได้ มันจะดูแปลกๆ นะคะ”

“ไม่เห็นแปลกในเมื่อพราวก็ทำแบบนั้น ชอบแบบไหนบอกสิ” ลูซเท้าแขนทั้งสองข้างไว้กับโต๊ะแล้วโยกตัวมาหาเธอข้างหน้าพร้อมกับสายตาแพรวพราว นี่เธอกำลังโดนเขาแกล้งคืนใช่ไหม

“เอ่อ..”

“ว่าไงครับ” รอยยิ้มเผยตรงมุมปากของเขา ทำให้พราวฟ้าอดหมั่นไส้ไม่ได้ ชิ

“ลูซค่ะ พราวอยากให้แทนตัวเองว่าลูซ เพราะพราวเองก็ไม่ได้อยากมีพี่ชาย” คนที่โดนหยอดโดยไม่ทันตั้งตัวชะงัก แต่ก็แค่แป๊บเดียวก่อนจะหัวเราะออกมา

ส่วนคนที่ใจกล้ากลับหลบสายตาคมหน้าแดงระรื่นเม้มปากตัวเองแน่น เธอพูดอะไรออกไปพราวฟ้า

“งั้นแสดงว่าตอนนี้ พราวก็เป็นแฟนกับลูซแล้วงั้นสิครับ” พราวฟ้าหน้าร้อนผ่าวตาโต หันไปมองคนที่พูดยิ้มหน้าระรื่น

“พูด…พูดอะไรคะ ยังไม่ตกลงซะหน่อย” เธอยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนเขาซะหน่อย และเขาก็ยังไม่ขอเธอด้วยซ้ำ แค่ให้โอกาสเขาเอง

“ก็เห็นบอกไม่อยากมีพี่ชาย นึกว่าอยากมีแฟน”

“ลูซ อย่าแกล้งพราวนะ” พราวฟ้าต้านทานการแกล้งของเขาไม่ไหวเธอเลยได้แต่กระเง้ากระงอใส่เขา

“ฮ่าๆ” ลูซหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเห็นท่าทางของคนตรงหน้า เธอส่งค้อนให้เขา

“ล้อเล่นครับ” เห็นเธอเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นเวลาอยู่กับเขา ทำให้เขารู้สึกดี

“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ” พนักงานมาเสิร์ฟอาหารทำให้ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ

“เชิญครับคนสวยอย่ามัวแต่เขิน” แต่ก็ไม่วายที่เขาจะล้อเลียนเธอ หลังจากพนักงานเดินออกไป

“นี่” พราวฟ้าเผลอเอ็ดเขาเบาๆ พร้อมกับส่งสายตาพิฆาตไปให้

“โอ้ว น่ากลัวจริง ฮ่าๆ” แต่มีหรือที่คนโดนเอ็ดจะกลัวเขากลับแกล้งทำเป็นกลัวและหัวเราะเสียงใสออกมา ทำให้ได้รับค้อนงามๆ กลับมาหนึ่งที

“ไม่ล้อแล้ว ทานเลยๆ” หลังจากนั้นทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ ทานอาหารไปด้วยพร้อมกับดูวิวสองข้างทางและอีกหนึ่งอย่างคือ รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าของทั้งสองคน มีบ้างที่สองสายตาเผลอประสานกัน ทั้งคู่ต่างเข้าใจความหมายนั้น

พราวฟ้าเองก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ความรู้สึกที่มันหอมหวานและอิ่มเอมเป็นแบบนี้นี่เอง

“ไม่ต้องแทนตัวเองแบบนั้นแล้วนะคะพราวแค่ล้อเล่น ถ้าลูซพูดแบบนั้นมันดูจั๊กจี้ยังไงไม่รู้ ให้พราวพูดคนเดียวก็พอ” ลูซพยักหน้าเข้าใจเธอ ผู้ชายแบบเขาถ้าทำตัวมุ่งมิ้งมันก็จั๊กจี้จริงๆ นั่นแหละ

“ได้ครับที่รัก” คนโดนหยอดรีบสวนกลับหน้าร้อนผ่าว

“ไม่เรียกที่รักด้วย ยังไม่ได้เป็นซะหน่อย” ความเขินอายเกิดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ทำไมเขาชอบทำให้เขินอยู่เรื่อยเลยนะ

“หึ” ลูซไม่พูดอะไรได้แต่หัวเราะในลำคอเบาๆ มองหน้าแดงๆ ของเธออย่างชอบใจ ไม่คิดเหมือนว่าจะได้มานั่งตกลงกับผู้หญิงเรื่องแทนตัวเอง