หลังจากที่ลูซออกจากห้องของเธอไปพราวฟ้าก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ตอนนี้หัวสมองเธอสับสนไปหมด เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงเธอได้นอนกับผู้ชายคนอื่น ถึงแม้เธอจะไม่ได้รู้สึกรังเกียจสัมผัสของเขาก็ตาม แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่เธอรัก ใช่ เธอมั่นใจว่าเธอยังไม่ได้รักลูซ เธออาจจะแค่หวั่นไหวไปกับเขา แต่เธอยังไม่ได้รักเขาแน่นอน

แล้วต่อไปเธอควรทำตัวยังไงเมื่อเจอหน้าเขา ทำตัวปกติ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ ถึงเซ็กส์มันจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาแต่มันไม่ใช่สำหรับเธอ

เธอไม่เคยคิดจะมีใคร หรือนอนกับใครอีก ที่เธอบอกกับเขาว่าเธอไม่สนใจ มันไม่ใช่เลยสักนิด เธอไม่ใช่คนที่จะนอนกับใครก็ได้ แต่ทำไมเธอถึงเรียกร้องเขา ทำไมเธอถึงยอมที่จะให้เขาเป็นคนปลดปล่อยเธอ เพียงเพราะเธอหวั่นไหวกับเขางั้นเหรอ

เธอมันเป็นผู้หญิงใจง่ายจริงๆ พราวฟ้า

ความคิดของพราวฟ้าวนเวียนอยู่อย่างนั้นไปมา จนกระทั่งเธอเริ่มบอกตัวเองว่าเรื่องมันผ่านมาแล้ว แก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว เธอควรปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

เมื่อตัดสินใจแบบนั้น หลังจากวันนั่นเธอก็พยายามเลี่ยงที่จะเจอหน้าลูซทุกครั้งที่ลิซ่าชักชวนไปที่บ้าน

“ทำไมเธอถึงไม่อยากไปบ้านฉัน” ลิซ่าจ้องคนที่คอยแต่จะปฏิเสธเธอทุกครั้งที่เธอชวนไปบ้าน

“ฉันแค่ไม่ว่าง”

“แน่ใจนะ ไม่ใช่ว่าเธอต้องการจะหลบหน้าพี่ชายของฉันหรอกนะ” ลิซ่าพยายามคาดคั้นเอาคำตอบกับพราวฟ้าและลูซหลายครั้งกับเรื่องในงานวันเกิดอีฟ แต่ทั้งคู่ก็ตอบเหมือนกันว่าไม่มีอะไร ซึ่งเธอไม่มีทางเชื่อ

ไม่มีอะไรทำไมเพื่อนสาวของเธอต้องหลบหน้าพี่ชายของเธอด้วย ดูได้จากหลายๆ ครั้งที่เจอลูซโดยบังเอิญหรือตอนนี้ที่เธอชวนพราวฟ้าไปที่บ้าน เธอก็คอยบอกแต่ว่าไม่ว่าง

“ฉันจะทำอย่างนั้นทำไม” พราวฟ้าตอบกลับไปทันทีที่เพื่อนสาวพูดแบบนั้น ซึ่งนั่นมันแสดงพิรุธออกมาชัดเจน

“โอเค แต่ฉันจะเชื่อเมื่อวันนี้เธอไปบ้านฉัน วันนี้วันเกิดแม่ของฉันของเราจัดปาร์ตี้เล็กๆ สำหรับคนในครอบครัว”

“คนในครัวครอบแล้วเธอชวนฉันไปทำไม” พราวฟ้าขัด

“ก็ไปในฐานะเพื่อนฉันไง เพื่อนพี่ลูซเองก็ยังไป เพื่อนของลูกๆ แม่ฉันนับเป็นคนในครอบครัวหมดแหละ เพราะเธอเองก็เรียกฉันว่าแม่หนิ จริงไหม” พราวฟ้าเม้มปากเข้าหากัน

“แต่..ฉัน” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็เพราะงานวันเกิดนี่แหละ เธอมีความทรงจำไม่ดีกับงานวันเกิดหลายครั้งแล้ว ทำให้เธอรู้สึกเข็ดกับมัน

“ไม่รู้แหละ ยังไงเธอก็ต้องไป ถ้าเธอไม่ไปแสดงว่าเธอต้องมีอะไรกับพี่ชายฉัน” คำพูดของลิซ่าทำให้พราวฟ้าตาโต ก่อนจะรีบหลบสายตาของลิซ่าที่จ้องจะจับผิดเธอ

“ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย ไปก็ไปสิ” พราวฟ้าตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอก็แค่ทำทุกอย่างให้เป็นปกติ บางทีลูซเองก็คงไม่ได้คิดอะไร มีแต่เธอที่คิดมากอยู่คนเดียว เรื่องแบบนั้นมันคงธรรมดาสำหรับเขาไปแล้ว

“เยี่ยมมากที่รัก ฉันรักเธอที่สุด” ลิซ่ากระโดดเข้าไปกอดเพื่อนหอมแก้มซ้ายขวาอย่างพอใจ

“ปล่อยได้แล้ว” พราวฟ้าดันคนที่กอดเธอออกหน้ามุ่ย

“งั้นไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง งานวันนี้ไม่ได้เป็นทางการอะไรมาก ใส่ชุดธรรมดาได้ไม่ต้องแต่งตัวเยอะ เพราะมีแต่คนในครอบครัวจริงๆ” ลิซ่าเล่ารายละเอียดให้ฟังพร้อมกับลากจูงเพื่อนสาวให้ออกเดิน

ลิซ่าพาพราวฟ้ากลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้อง จากตอนแรกบอกว่าใส่ชุดธรรมดาได้ไม่ต้องแต่งเยอะอะไรมาก มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด ก็เพราะพอลิซ่าเปิดตู้เสื้อผ้าของเธอเพื่อหาชุดให้เธอใส่

เพื่อนสาวของเธอก็กลายเป็นสไตลิสต์ในทันที จากบอกธรรมดาไม่ต้องเยอะ ตอนนี้กลายเป็นว่าพราวฟ้าอยู่ในชุดเดรสตัวสวยหวานแหววแถมยังมีแต่งหน้าให้อีก

ทำให้ตอนนี้พราวฟ้ากลายเป็นสาวหวานขึ้นทันที

“สวยมาก เธอแต่งลุคไหนก็สวย” ลิซ่าพอใจกับผลงานของตัวเอง

“ไหนบอกไม่ต้องแต่งเยอะไง” พราวฟ้าถามเพื่อนเสียงอ่อย

“ก็ไม่เยอะหนิ สวยออก ไปกันเถอะ เอาเสื้อคลุมไปด้วยนะอากาศเย็นแล้ว” ลิซ่าเดินออกไปรอเพื่อนข้างนอกพร้อมกับกำชับให้หยิบเสื้อคลุมออกไปด้วย

สองสาวเดินทางมาที่บ้านในเวลาต่อมา ลิซ่าพาพราวฟ้าขึ้นมาบนห้องเพื่อตัวเองจะได้อาบน้ำแต่งตัวบ้าง

“ลิซ ฉันว่าฉันลงไปช่วยคุณแม่ข้างล่างดีกว่านะ”

“ไม่ต้องหรอก ข้างล่างมีคนช่วยเยอะแล้ว นั่งเล่นอยู่ในนี่แหละ แต่ถ้าเธออยากออกไปฉันก็ไม่ว่านะ แต่ระวังจะเจอพี่ลูซล่ะ” ลิซ่าหรี่ตาพูด

พราวฟ้าเม้มปากเข้าหากันทันที

“เกี่ยวอะไรกับพี่เธอ” พราวฟ้าพึมพำตอบ

“ยะ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว แล้วจะออกไปไหม” ลิซ่าพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ให้กับคนปากแข็ง ดูก็รู้ว่ามีพิรุธ

“ฉันรอไปพร้อมเธอก็ได้ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวสิ จ้องกันอยู่ได้” พราวฟ้าส่งค้อนให้เพื่อน เมื่อลิซ่าเอาแต่จ้องจับผิดเธออยู่ได้

ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องของเธอกับลูซจะปิดได้นานแค่ไหน

แต่สำหรับเธอ เธอไม่มีทางพูดแน่ และเธอก็ขอให้เขาไม่พูดเหมือนกัน ขอให้เขาปล่อยผ่านมันไป ไม่งั้นเธอคงอึดอัดใจทุกครั้งที่คุยกับลิซ่า

ไม่ถึงสามสิบนาทีลิซ่าก็อาบน้ำเสร็จและออกมาแต่งตัว ก่อนจะพากันลงมาจากห้อง

“ลงมากันแล้วเหรอลูก”

“มาแล้วค่ะ มีอะไรให้ลิซกับพราวช่วยไหมคะ แล้วนี่พี่ลูซกับเพื่อนๆ ยังไม่มาอีกเหรอคะ” ลิซ่าวิ่งเข้าไปหามารดาพร้อมกับคำถามยาวเหยียด

งานวันเกิดของคุณมาริสาถูกจัดขึ้นที่สวนหลังบ้านที่มีบรรยากาศร่มรื่นในตอนกลางวัน แต่ตอนนี้เวลากลางคืนมีแสงไฟประดับระยิบระยับอย่างสวยงาม

“กำลังมาน่ะ ลูกพาหนูพราวไปนั่งเถอะ เสร็จแล้ว”

“ค่ะ จุ๊บ สุขสันต์วันเกิดนะคะ รักแม่สุด” แต่ก่อนที่จะไปนั่งลิซ่าก็กอดเอวมารดาแล้วหอมแก้มซ้ายขวาพร้อมกับอวยพรวันเกิด

“จ้า แม่ก็รักหนู”

“สุขสันต์วันเกิดนะคะคุณแม่ พราวไม่มีของขวัญให้เลย ไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดคุณแม่ด้วย ลิซไม่บอก” พราวฟ้าถือโอกาสโยนความผิดให้เพื่อน

“ฉันจะบอกเธอหลายครั้งแล้ว แต่เธอสิมีแต่รีบกลับให้โอกาสฉันพูดไหม ชิ”

“เอาละๆ ไม่ต้องมีของขวัญหรอก แค่มาแม่ก็ดีใจแล้ว ความจริงแม่ไม่ได้อยากจัดงานด้วยซ้ำแต่ยัยตัวแสบอยากจัด เชิญคนโน้นคนนี้เต็มไปหมด”

พราวฟ้าหันไปมองลิซ่าที่ยิ้มแหย่ๆ ส่งมาให้

“ก็ลิซอยากจัดให้แม่หนิ แด๊ดยังเห็นด้วยกับลิซเลย จริงไหมคะแด๊ด”

“ลูกว่าไงแด๊ดก็ว่างั้น” จอร์นตอบกลับมาสบายๆ

“จ้า พวกเดียวกันหนิ พาพราวไปนั่งเถอะเสร็จแล้ว”

“ค่ะ”

ลิซ่าพาพราวฟ้ามานั่งโต๊ะที่ตอนนี้มีอาหารมากมายจัดเรียกอยู่พร้อมกับขวดไวน์และแก้วไวน์ทรงสวยหรูประดับอยู่บนโต๊ะ

“นั่นไงพี่ลูซกับพี่เอวานและพี่ทิมมาแล้ว” ลิซ่าตะโกนขึ้นโบกไม้โบกมือไปทางพี่ชาย อดไม่ได้ที่พราวฟ้าจะหันไปมองตาม ผู้ชายสามคนเดินเข้ามา

เพียงแค่หันไปเธอก็สบเข้ากับสายตาคมที่มองมาทางนี้ พราวฟ้ารีบหันหน้ากลับมาทันที

“สุขสันต์วันเกิดครับมัม มีความสุขมากๆ นะครับ” เอวานอวยพรคนแรก

“มีความสุขมากๆ นะครับ สวัสดีครับแด๊ด” ทิมมี่อวยพรต่อ และหันไปทักทายจอร์น

“สวัสดีเด็กๆ เชิญนั่งๆ”

“ว้าว วันนี้คุณพราวฟ้าคนสวยก็มาด้วย” เอวานนั่งลงก็แซ่วพราวฟ้าพร้อมกับรอยยิ้มแพรวพราว แอบอดเหลือบตามองลูซไม่ได้

ตั้งแต่วันเกิดน้องสาวของเขาวันนั้น ที่ลูซพาหญิงสาวคนนี้ออกไป เขาก็พยายามถามว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมบอก ปิดปากเงียบ บอกแต่ว่าไม่มีอะไร แต่บอกเลยเขาไม่เชื่อ โดนยาขนาดนั้นไม่มีอะไรได้ยังไง

“สวัสดีค่ะ” พราวฟ้าทักทายกลับตามมารยาท

“พี่ลูซนั่งสิ ยืนอยู่ทำไม นั่งๆ” ลิซซ่าดึงแขนพี่ชายให้นั่งลง

ลูซเองก็นั่งตามแรงดึง อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองคนข้างๆ ที่วันนี้แต่งตัวหวานแหววเป็นพิเศษ ตั้งแต่วันที่เธอบอกว่า วินๆ ทั้งคู่ เขาก็ไม่ค่อยได้เจอเธออีก พอจะเจอเธอก็เอาแต่หลบหน้า ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ถือว่าเขาให้เวลาเธออีกนิด

ต่อไปนี้เป็นของจริง