พราวฟ้ามองท่าทางของอีฟอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป

“ฉันพาไปนั่งนะ พี่เอวานกับเพื่อนๆนั่งอยู่มุมนั้น” อีฟพูดก่อนจะเดินนำทั้งสามคนเข้าไปที่โต๊ะ

“มาแล้วเหรอวะ” เอวานถามเมื่อเห็นลูซเดินเข้ามา

“ฝากด้วยนะเอวาน ฉันไปรับเพื่อนก่อน”

“อืมๆ”

“ว้าว สาวสวยคนนี้ใช่น้องพราวฟ้ารึเปล่าครับ” ทิมมี่ทักขึ้น

“ไม่ผิดแน่มึง สวัสดีครับคนสวย” เอวานสมทบด้วยอีกคน

“นี่รู้จักเพื่อนลิซแล้วเหรอคะ” ลิซ่าทำหน้างงๆ

“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะครับ” เอวานตอบ

“แล้วรู้จักได้ไงคะ ลิซยังไม่เคยพามาให้พวกพี่ๆ รู้จักเลย” ทิมมี่กับเอวานมองหน้ากันก่อนจะเบนสายตาไปที่ลูซ ที่เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมเอ่ยปากตอบคำถามน้องสาวเอง ลิซ่าไม่ใช่คนโง่เธอมองตามสายตาหนุ่มๆ ก็ทำให้ยิ้มกริ่ม

“พราวไม่เห็นเล่าให้ฉันฟังเลยนะ” พราวฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ

“ฉันลืมน่ะ” พราวฟ้ายิ้มแห้งๆ ให้เพื่อน ความจริงเธอเห็นว่ามันไม่สำคัญอะไรที่จะเล่าให้ฟัง

“เอาล่ะๆ นี่เครื่องดื่ม พราวจะดื่มอะไรครับ” เอวานยื่นแก้วเหล้าให้ลิซ่าก่อนจะหันไปถามพราวฟ้า

พราวฟ้ามองน้ำสีอำพันในแก้วก่อนจะมีสีหน้าลำบากใจ เหตุการณ์ครั้งนั้นแวบเข้ามาในหัว

“เธอไม่ดื่มเหรอ” ลิซ่าถามเพื่อน

“อ่อ เปล่าๆ ฉันดื่มได้ ขอเป็นอะไรอ่อนๆ แล้วกันนะ ฉันคออ่อนมาก ช่วยหน่อยสิลิซ” พราวฟ้ากระซิบกับเพื่อน เธอขอความช่วยเหลือจากเพื่อน

“อ่อ ได้งั้นเอาเป็นคอกเทลแล้วกัน” ลิซ่าหันไปสั่งคอกเทลให้เพื่อนสาว พอได้มาพราวฟ้าก็ยกขึ้นจิบ ความหวานของมันทำให้เธอติดใจ ยกขึ้นจิบเรื่อยๆ

พอได้เวลาเป่าเค้กทุกคนที่มารวมตัวกันก็ุร้องเพลงฉลองวันเกิดให้อีฟ โดยมีสาวสวยคนหนึ่งเป็นคนถือเค้กวันเกิดออกมา ลิซ่าแอบกระซิบให้เธอฟังว่า สาวสวยคนนั้นเป็นแฟนของอีฟ ทำให้พราวฟ้าตาโตไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

หลังจากเป่าเค้กจบทุกคนก็แยกย้ายกันไปสนุกสนาน

“ไปเต้นไหมพราว” ลิซ่าชวน พราวฟ้าส่ายหน้า

“เธอไปเถอะ ฉันไม่ถนัด”

“โอเค” แค่นั้นลิซ่าก็ไม่บังคับเธอ ลิซ่าออกไปสนุกกับอีฟและเพื่อนๆ ของเธอ

พราวฟ้านั่งมองคนอื่นๆ ดื่มกินเต้นกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแอบโยกไปด้วยและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ ทำให้เห็นว่าตอนนี้โต๊ะที่เธอนั่งอยู่ไม่มีใครเลยนอกจากเธอ ทุกคนลุกขึ้นไปสนุกหมด แม้กระทั่งลูซก็ไม่ได้นั่งอยู่ที่โต๊ะ

เธอไม่ได้มองเขาเลย เธอเริ่มกลับมารู้สึกอึดอัดอีกแล้วเวลาเจอเขา เพราะตั้งแต่วันนั้นที่เขาเดินหันหลังให้เธอ มันทำให้เธอไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขาอีก เขาเองก็ดูเหมือนจะไม่อยากพูดกับเธอสักเท่าไหร่ ซึ่งมันเป็นผลดีกับเธอ

“คนสวยชนแก้วหน่อยครับ” เสียงของชายหนุ่มที่ดังขึ้นทำให้พราวฟ้าได้สติหันไปหาคนที่เข้ามาทักเธอ เธอขมวดคิ้วมองเขาเพราะว่าไม่รู้จัก

"ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ผมแมทครับยินดีที่ได้รู้จัก” แมทยื่นมือออกมาทักทายหญิงสาวที่เขาหมายตา

พราวฟ้าเองก็ไม่คิดว่าจะมีคนมาทักตัวเองเพราะเธอไม่รู้จักใคร

“ค่ะ” เธอยื่นมือออกไปจับทักทายเขาตามมารยาท แต่ฝ่ายนั้นกับจับไว้ไม่ยอมปล่อย พราวฟ้าพยายามดึงมือกลับแต่เขาก็ยังไม่ปล่อย

“ดื่มแก้วนี้ก่อนสิครับ แล้วจะปล่อย” ทั้งน้ำเสียงและแววตามีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่จนพราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะระแวง

“รบกวนปล่อยด้วยนะคะ เราไม่รู้จักกัน” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยอมปล่อยมือตามที่หญิงสาวขอ ผู้หญิงคนนี้ถูกใจเขาตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในผับ สาวเอเชียร่างเล็ก

“ขอโทษที่เสียมารยาทครับ เอาเป็นว่า ผมแค่อยากมาทักทาย และบริการเครื่องดื่มคุณ” แมทมองไปที่แก้วคอกเทลของพราวฟ้าซึ่งเธอจิบมันจนหมดแล้ว เขาเลยถือโอกาสยื่นแก้วใหม่ให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” พราวฟ้าคิดว่าถ้าไม่ยอมดื่มเขาคงไม่ยอมไปไหน เลยตัดสินใจรับเครื่องดื่มมา สิ่งที่เขายื่นมาให้เหมือนกับที่เธอดื่ม ซึ่งมันไม่ได้แรงมาก เธอพอดื่มได้

“หมดแก้วครับ” แมทยกแก้วของตัวเองขึ้นมาชนกับหญิงสาวซึ่งพราวฟ้าก็ชนตอบ ยกขึ้นดื่มหมดแก้วตามความต้องการของเขา

“หมดแล้ว ฉันขออยู่คนเดียวนะคะ” พราวฟ้าบอกจุดประสงค์ของตัวเอง แมทชะงักนิดหน่อย แต่แค่แป๊บเดียวก็หัวเราะออกมาเบาๆ

“คุณเป็นคนตรงมาก โอเค บอกชื่อคุณแล้วผมจะไป” พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ เผื่อใครจะช่วยเธอได้ แต่ก็ไม่มีใครที่เธอรู้จักกลับมาที่โต๊ะเลย มองไปที่ลิซ่าเธอก็สนุกอยู่กับเพื่อน

“พราวค่ะ” พราวฟ้าตัดสินใจบอกชื่อเขาไปจะได้จบๆ

“พราว พราว” แมทพยายามออกเสียงชื่อเธอ แต่มันก็ยังไม่ชัด

“ค่ะ ฉันบอกแล้วหวังว่าคุณจะรักษาคำพูดนะคะ” พราวฟ้าตัดบท

“โอเคครับคุณผู้หญิง ยินดีที่ได้รู้จักครับพราว แล้วเจอกันครับ” แมทมองหน้าหญิงสาวยกยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไป

พราวฟ้าถอนหายใจอย่างโล่งอก หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเข้ามาทักเธออีก แต่มีคนที่กลับมานั่งโต๊ะนั้นก็คือลูซ ตอนนี้เขานั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ แต่เขาไม่ได้มองหน้าเธอหรือพูดคุยกับเธอ เขามองไปรอบๆ และจิบเหล้าในมือ

อยู่ๆ พราวฟ้าก็รู้สึกร้อนแปลกๆ บางครั้งก็หนาว ไหล่ทั้งสองข้างห่อเข้าหากัน มีอาการเวียนหัวด้วย จนเธอต้องค้ำยันแขนลงกับโต๊ะนวดขมับทั้งสองข้างแรงๆ

ลูซขมวดคิ้วมองคนที่กุมหน้าผากตัวเองอยู่ เมื่อกี้เขาออกไปสูบบุหรี่กลับเข้ามาก็เห็นเธอนั่งอยู่คนเดียว

“เมา” เขาถามสั้นๆ

พราวฟ้าชะงัก เธอได้ยินเสียงเขาชัดเจน แต่ไม่รู้จะตอบยังไง เธอไม่ได้เมาแน่ๆ เพราะดื่มคอกเทลไปแค่สองแก้ว ถึงเธอจะคออ่อนแต่แค่นี้มันก็ไม่น่าจะเมา

เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร เลยได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบให้เขา

“แล้วเป็นอะไร” ลูซถามต่อเมื่อเห็นหญิงสาวมีอาการแปลกๆ

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ฉันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ” คำอธิบายของหญิงสาวทำให้ลูซขมวดคิ้ว จ้องเธออย่างใช้ความคิด

“ก่อนหน้านี้รับเครื่องดื่มจากใครรึเปล่า” เขาสังเกตเห็นแก้วคอกเทลสองแก้วว่างอยู่ ก่อนที่เขาจะลุกจากโต๊ะเธอมีแค่แก้วเดียวอยู่ในมือ เลยไม่มั่นใจว่าเธอได้สั่งเพิ่มรึเปล่า และการพยักหน้าของเธอก็ทำให้เขาได้คำตอบ

ทำให้ลูซมีสีหน้าหงุดหงิดขึ้นมาอย่างชัดเจน

“กลับกันเถอะ” เขาลุกขึ้นและดึงเธอให้ลุกตาม พราวฟ้าไม่เข้าใจการกระทำของเขา เลยยื้อตัวเองไว้และคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรมาก อีกอย่างลิซ่ายังสนุกอยู่เลย

“ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ อีกอย่างลิซยังสนุกอยู่เลย” เธอเงยหน้าขึ้นพูดกับเขา ทั้งที่หน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ลูซกลอกตาไปมาอย่างหัวเสีย

เธอเป็นผู้หญิงที่ซื่อจริงๆ ใช่ไหม

“อะไรวะลูซ” เอวานเดินกลับมาที่โต๊ะถามขึ้น

“ไม่มีอะไร กูฝากลิซด้วย” ลูซหันไปบอกเพื่อน ก่อนจะตวัดหญิงสาวที่บอกว่าตัวเองไหวแต่แทบทรงตัวไม่อยู่อุ้มขึ้นเดินออกจากผับไปทันที

เอวานได้แต่มองตามเพื่อนตาปริบๆ

“มีอะไรวะ แล้วนั่นมันจะอุ้มเขาไปไหน” ทิมมี่เดินเข้ามาถามอีกคน

“สงสัยจะเกิดเรื่องนิดหน่อย ไม่ต้องสนใจมันจัดการได้ สนุกต่อเถอะ” เอวานตบไหล่เพื่อน ก่อนที่เขาจะเดินไปหาลิซ่า

อีกมุมหนึ่งมีคนมองด้วยความเสียดาย และเริ่มมองหาเหยื่อรายใหม่