ผู้ชายคนนี้กำลังทดสอบความรู้สึกเธออยู่รึเปล่า วันนั้นเขาน่าจะได้ยินในสิ่งที่คิงพูด ว่าเธอพึ่งจะอกหักมา แล้วเขาก็เข้ามาปั่นป่วนเธอไม่เลิก

ไม่ได้ พราวฟ้าเธอยังไม่พร้อมจะมีความรักอีกครั้งตอนนี้ ครั้งที่แล้วเธอทุ่มเทไปขนาดไหนแล้วผลสุดท้ายเป็นยังไง มันก็ทำให้เธอเจ็บเจียนตาย เธอจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นอีก

ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ของเธอกับไคล์เธอจำมันได้ดี ทั้งความเจ็บปวดที่เขามอบให้ และความใจง่าย ความร่านของเธอที่ไคล์ก่นด่าเธอทุกครั้งที่มีอะไรกัน เธอกลายเป็นผู้หญิงที่น่ารังเกียจไปแล้วพราวฟ้า คนแบบเธอ คนที่ยอมเอาร่างกายเข้าแลกเพราะคิดว่ามันอาจจะมัดใจเขาไว้ได้ มันน่าสมเพชสิ้นดี

ถ้าคนอื่นรู้เขาคงรับเรื่องของเธอไม่ได้ และคงไม่อยากเข้ามาอยู่ในชีวิตเธอหรอก เพราะฉะนั้น เลิกคิด เลิกหวั่นไหว

พราวฟ้าเตือนสติของตัวเองอีกครั้ง เธอหลงผิดมากพอแล้วกับความรักที่คิดว่ามันหวานซึ้ง แต่แท้จริงแล้วมันมีแต่ความเจ็บปวด เลิกเพ้อถึงมัน และตั้งใจใช้ชีวิตให้มีความสุขเถอะ

เธอหันมาเลือกรูปเพื่อที่จะลงไอจี เลือกไม่นานก็ได้รูปที่ต้องการ

Pf.pf….

เธอเลือกรูปที่ชอบหนึ่งในนั้นแล้วลงโดยไม่ใส่แคปชั่น ผ่านไปยังไม่ถึงห้านาทีปริมก็เข้ามาคอมเม้นต์

Pannisa_99 สวยมาก ทำไมไปอยู่ที่โน่นสวยขึ้นอ่ะ ว่าแต่ใครถ่ายให้?

เธอคาดเดาไว้แล้วว่ายังไงปริมก็ต้องสงสัยว่าใครเป็นคนถ่ายให้เธอ แถมคนถ่ายยังมากดไลน์ในเวลาไล่เลี่ยกันอีก หวังว่าเพื่อนเธอคงจะไม่สังเกตหรอกนะ ไม่งั้นเธอได้ตอบคำถามยาวแน่

Pf.pf คนแถวนั่นแหละ ลงให้ดูแล้วนะ ห้ามทวงอีก

Pannisa_99 จ้าคนสวย ลงบ่อยๆ นะทุกวันยิ่งดี

Pf.pf จะพยายาม

Pannisa_99 เพื่อนจะรอ

พราวฟ้าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกดีที่เพื่อนของเธอไม่สังเกต ไม่งั้นได้ตอบคำถามยาวแน่

หลังจากที่ลงรูปและตอบคอมเม้นต์ของปริมเสร็จเธอก็ปิดคอมและเริ่มทำงานบ้าน คิดว่าจะทำรอเวลานัด เมื่อเสร็จสับทุกอย่างก็พาตัวเองไปอาบน้ำแต่งตัว มาอยู่ที่นี่เธอเปลี่ยนแปลงอะไรหลายอย่างรวมทั้งเรื่องการแต่งตัวที่ดูดีขึ้น

แต่งตัวเสร็จเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นลิซ่าที่โทรเข้ามา

“มาแล้วเหรอ”

(ขอโทษทีจ้ะที่รัก ที่โทรมาก่อนเวลานัด ว่าแต่เธอพร้อมจะออกเลยไหม)

“อืม”

(งั้นลงมาเลย)

พราวฟ้าขมวดคิ้วมองโทรศัพท์อย่างงงๆ ลิซ่านัดเธอสามโมงแต่นี่พึ่งจะสองโมง แถมยังอยู่ใต้คอนโดเธออีกต่างหากจะไม่ให้เธองงได้ยังไง

แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเร่งรีบเพราะแต่งตัวเสร็จแล้ว ดีนะที่อาบน้ำเร็วไม่งั้นคงได้รอกัน พราวฟ้าหยิบกระเป๋าแล้วลงมาข้างล่าง รถสปอร์ตคันหรูจอดอยู่ข้างหน้า ปากบางเม้มเข้าหากันทันทีที่เห็น ทำไมเธอจะจำไม่ได้ว่าเป็นคนใคร

“โทษทีนะที่รัก พอดีมีคนว่างมากเลยมาก่อนเวลานัด ไม่ว่ากันนะ” ลิซ่าเปิดกระจกโบกไม้โบกมือให้เธอแล้วขอโทษเธอหน้าตายิ้มๆ พร้อมกับส่งค้อนให้คนขับรถ

ทำไมไม่เห็นบอกเธอเลยว่าพี่ชายจะไปด้วย

“อืม” พราวฟ้าตอบรับสั้นๆ พยายามไม่สบตากับคนที่เธอทำกับข้าวให้กินเมื่อคืน และก่อกวนเธอเมื่อก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง

“ขึ้นรถเลย” พราวฟ้าเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถเสร็จสับ ลูซก็ออกรถทันทีโดยไม่พูดอะไร

แต่มีช่วงจังหวะหนึ่งที่ทั้งสองคนเผลอสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจผ่านกระจกหลัง และเป็นพราวฟ้าที่หลบตาเขาก่อน ลูซขมวดคิ้วมองท่าทางนั้นของเธออย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาขับรถต่อ โดยมีลิซ่าเป็นคนเปิดบทสนทนา

“ไปเที่ยวด้วยกันแล้วทำไมยังทำเหมือนไม่รู้จักกันอีกล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ” แต่ก็เหมือนเธอจะบ่นลอยๆ มากกว่า

“พี่เองก็เหมือนกัน นั่งนิ่งเป็นหุ่นอยู่ได้” ลิซ่าอดไม่ได้ที่จะแซะพี่ชาย ดูก็รู้ว่าพี่ชายของเธอสนใจเพื่อนสาวของเธอคนนี้ ไม่งั้นคงไม่ทำทีบอกว่าเขาจะไปซื้อของเหมือนกันหลังจากที่เธอบอกว่าจะไปชอปกับพราวฟ้า ใครๆ ก็ดูออก แต่ก็ยังขรึมเมื่อเห็นหน้าเขา

“พูดอะไร” ลูซผลักหัวน้องสาวที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

“พูดอะไรล่ะ ฉันรู้หรอกว่าทั้งสองคนสนใจกัน ไม่ต้องทำนิ่งเกรงใจฉันหรอก ฉันสนับสนุนเต็มที่” คำพูดของลิซ่าทำให้พราวฟ้าตาโต

ลิซ่าถูกเลี้ยงมาให้ซื่อตรงกับความคิดของตัวเอง คิดอะไรก็เลยพูดออกมาอย่างนั้น เพราะยังไงเธอก็อยากได้เพื่อนสาวคนนี้เป็นพี่สะใภ้อยู่แล้ว

“พูดอะไรลิซ” พราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะเอ็ดเพื่อน มือเล็กเผลอขย้ำเข้าชายเสื้อแขนยาว

“นั่นไง คำถามเหมือนกันเดะ ใจตรงกันนะเนี่ย” ลิซ่ายังไม่หยุดแซวทั้งสอง ถึงแม้จะได้รับหน้าบึ้งๆ ของเพื่อนกลับมา

“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ” พราวฟ้าแก้ตัว ก่อนหน้านี้เธอพึ่งจะบอกตัวเองว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับเธออีกและมันจะไม่เกิดขึ้นจริงๆ อย่างที่เธอบอก

ส่วนคนที่มีส่วนร่วมอีกหนึ่งคนก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร ทำให้พราวฟ้าอดไม่ได้ที่จะเผลอตวัดค้อนให้เขาผ่านกระจก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่ลูซหันไปมองเธอพอดี เมื่อเห็นท่าทางนั้นเขาก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจ ทำให้พราวฟ้ายิ่งหงุดหงิด ตัดปัญหากอดอกหันหน้าออกนอกรถ ไม่สนใจเขาอีก

“จะคอยดู” ยังไม่วายที่ลิซ่าจะพูดเสริมอีก

ดูเหมือนการเดินห้างของทั้งสามคนจะมีคนตื่นเต้นอยู่แค่คนเดียวนั่นก็คือคนที่ชวนมา ลิซ่าลากเพื่อนสาวและพี่ชายเข้าร้านนั้นร้านนี้โดยไม่หยุดพัก เลือกซื้อของของตัวเองและของพราวฟ้า โดยมีสายเปย์คอยจ่ายเงินให้

พราวฟ้าไม่สบายใจสักนิดที่เขาเป็นคนจ่ายเงินให้เธอเพราะเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่จะขัดก็ไม่ได้เป็นมีจอมเผด็จการ ส่วนคนจ่ายก็ไม่ว่าอะไรอีกต่างหาก ยอมควักบัตรให้น้องสาวแต่โดยดี

“ลูซ พี่บอกว่าจะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ จะไปซื้ออะไร” ลิซ่าหันไปถามพี่ชายที่บอกว่าจะมาซื้อของแต่เดินตามพวกเธอคอยเป็นบอดี้การ์ดถือของให้ แถมยังไงใจดีจ่ายเงินให้อีกต่างหาก

ไม่ใช่ว่าเธอบังคับให้พี่เธอจ่ายให้หรอกนะ แต่มองตาก็รู้ใจว่าพี่ชายของเธออยากเปย์สาวแค่ไหนเธอเลยจัดให้

“ว่าจะไปดูเลนส์กล้อง”

“เลนส์กล้องงั้นเหรอ งั้นพี่ก็ไปเถอะ” ลูซมองหน้าน้องสาวอย่างงงๆ ลิซ่าขยิบตาให้พี่ชายก่อนจะพูดต่อ

“แต่ก่อนไปเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะ ฉันจะไปเข้าห้องน้ำรู้สึกเหมือนท้องจะเสีย พราวฉันฝากเธอเอาของไปเก็บเป็นเพื่อนพี่ชายฉันหน่อยสิ” ลิซ่ายัดถุงหลายใบใส่มือเพื่อน พราวฟ้ารับมันมาอย่างงงๆ

“ไปก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” ลิซ่าวิ่งออกไปทันที