“เอาชนให้เจ้าภาพหน่อยโว้ย”

“พวกเวร กูบอกแล้วว่าวันนี้ติดธุระมาไม่….ด…พราว” คิงโวยเพื่อนแต่ยังไม่ทันจบหลังจากที่มองสำรวจเพื่อนๆ ไปเรื่อยก็มาสะดุดอยู่ผู้หญิงหน้าเอเชีย

“รู้จักด้วยเหรอวะ” เอวานถามขึ้นทันที

“อืม มาที่นี่ได้ยังไง” คิงถามเสียงห้วน ตั้งแต่รู้จักกันมาเดือนกว่าเธอยังไม่เคยได้ยินเขาใช่น้ำเสียงแบบนี้เลยสักครั้ง มันเหมือนไคล์มาก จนทำให้พราวฟ้าตื่นตัว

“คือ…” พราวฟ้าไม่รู้จะอธิบายยังไง

“เธอมากับฉันเอง” ลูซเป็นคนตอบแทน

“แล้วเธอมากับนายได้ยังไง” คิงถามเสียงจริงจัง

“เธอไปกินข้าวที่บ้านฉันมา นายละเป็นอะไรกับเธอ แฟน” ลูซพูดยาวเป็นอะไรประโยคแรกทำให้คิงเลิกคิ้วมองเพื่อน ถึงเขาจะไม่ได้สนิทกับเพื่อนคนนี้มากนักเพราะไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่เพื่อนของเขารู้จักเพื่อนกลุ่มของลูซมีบ้างที่นัดสังสรรค์กัน ทำให้รู้จักกันแต่ไม่สนิท แต่ก็รู้ว่าลูซเป็นคนพูดน้อย

“ฉันเป็นพี่ชายของเธอ แล้วเธอไปกินข้าวที่บ้านนายได้ยังไง” คำตอบของคิงทำให้ลูซเลิกคิ้วมอง พี่ชายอย่างงั้นเหรอ ทำไมตอนที่พ่อเขาซักถามเธอถึงบอกว่ามีคนรู้จักที่นี่ ไม่ได้บอกว่ามีครอบครัวอยู่ที่นี่

“พราวจะอธิบายให้พี่ฟังเองค่ะ”

“ก็ดี ถ้าไม่มีคำอธิบายดีๆ คงรู้นะว่าพี่จะทำยังไง” คิงขู่ ที่จริงเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับการที่พราวฟ้าจะมีเพื่อน แต่มันแปลกไงที่เพื่อนเธอเป็นผู้ชายที่อายุมากกว่า

“นายก็ขู่น้องอยู่ได้ ได้ไอ้ลูซเป็นน้องเขยนี่ดีจะตายห่า” เอวานพูดติดตลก

“น้องเขยเหรอ หึ” คิงหัวเราะในลำคอเบาๆ ปฏิกิริยานั้นของเขาทำให้พราวฟ้ารีบปฏิเสธทันที

“ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” พราวฟ้าโบกไม้โบกมือเป็นพันวัน

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ แต่เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันฟัง ฉันไม่อยากโดนแม่ฉีกอก” คิงนั่งลงสบายๆ ข้างๆ พราวฟ้าที่ก้มหน้างุด

ทำไมเธอต้องแก้ตัวด้วยนะ เขาไม่ใช่ไคล์ซะหน่อย แต่ถึงจะเป็นไคล์ เธอก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาแล้ว

“ไม่ได้ว่าอะไรนี่แสดงว่านายเปิดทางให้ไอ้ลูซเหรอวะ” เอวานพูด

ลูซตวัดสายตาขึ้นมองเพื่อน

คิงหยักไหล่

“แล้วแต่การตัดสินใจของยัยนี่สิ ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันว่ายากหน่อยเพราะยัยนี่พึ่งจะอกหักมา”

พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง และคำพูดของคิงทำให้ทุกคนหันไปมองหญิงสาว ซึ่งมันทำให้เธออึดอัด ทำไมต้องคุยกันเรื่องของเธอด้วยนะ

“หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว จะดื่มก็ดื่ม ฉันกลับเที่ยงคืน” ลูซพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ

“อะไรวะ รีบไปไหน”

“ฝากด้วยแล้วกัน แต่ฉันขอสั่งว่านายห้ามทำอะไรน้องสาวฉันเด็ดขาดถ้าไม่รักไม่ชอบ” คิงพูดบ้าง เขารู้ความหมายของลูซที่บอกว่าจะกลับก่อนเที่ยงคืนดี

“อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว” เอวานยิ้มมีเลศนัย

“ไร้สาระ” ลูซบอกปัด ก็ได้รับเสียงหัวเราะจากทุกคนกลับมา

หญิงสาวที่อยู่ในหัวข้อสนทนาได้แต่นั่งบีบมือเข้าหากันแน่น

“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ แล้วมองหน้าฉันนี่นึกถึงใคร ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก อยากทำอะไรก็ทำไปเถอะ แค่อย่าทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ก็พอ แม่ฉันให้เธอมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอก็ควรมีชีวิตใหม่ที่ดีขึ้น ไม่ใช่แย่ลงหรืออยู่กับที่” คิงเข้าใจสายตาของพราวฟ้าดี

“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย” พราวฟ้าตอบเขาเสียงอ้อมแอ้ม

“แล้วอย่างไหน” คิงก้มหน้าลงพูดกับหญิงสาว

“พราวไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แค่รู้จักกับน้องสาวเขาแล้วไปกินข้าวที่บ้านเขามา น้องสาวเขาเลยให้เขามาส่งแต่ดันมาโผล่ที่นี่ซะได้” พราวฟ้าถือโอกาสอธิบายให้คิงฟัง เพราะทั้งสองนั่งใกล้กัน

“อืมๆ ฉันจะเชื่อ ไม่บอกแม่หรอก”

“พราวอยากกลับ” พราวฟ้าพูดขึ้น เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ เธอไม่รู้จักใครเลยด้วยซ้ำ แล้วเธอไม่ชอบที่แบบนี้ด้วย คิงเลิกคิ้วมอง

“บอกมันสิ ฮ่าๆ” บุ้ยปากไปทางคนที่พาเธอมาแล้วหัวเราะออกมา หลังจากที่ได้รับค้อนงามๆ กลับมา

“โอเค งั้นลองบอกมันก่อนไหม ฉันจะไปส่งเอง”

“ไม่จำเป็นมั้งคะ” พราวฟ้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องบอกลูซสักนิดเพราะเธอกับเขาไม่ได้รู้จักเป็นการส่วนตัว แค่เป็นคนที่ต้องมาส่งเธอเท่านั้น

“เถอะน่า บอกไปเถอะ ลุกออกไปเฉยๆ ได้ไง” พราวฟ้าส่งค้อนให้คิง ทำไมเขาถึงชอบกวนประสาทเธอนัก

พราวฟ้าหันไปมองลูซที่คุยกับเพื่อน ๆ อยู่ เธอเม้มปากเป็นเส้นตรง แล้วสะกิดที่แขนเขา ลูซหยุดชะงักหันมาเลิกคิ้วมองเธอ

“ฉันจะกลับแล้วค่ะ ให้พี่ไปส่ง” พราวฟ้าไขความกระจ่างให้เขา เขาก็พยักหน้า

คิงก็ลุกขึ้นเมื่อเห็นแบบนั้น

“ไปไหนวะ” เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้าภาพลุกขึ้น

“ไปส่งน้องเดี๋ยวมา”

“อ้าว มากับไอ้ลูซไม่ใช่เหรอ”

“เขาอยากกลับ แต่ไอ้ลูซมันยังไม่กลับไงกูเลยต้องไปส่ง” คิงว่า

“พวกกูจะมั่นใจได้ไงว่ามึงจะกลับมา” เพื่อน ๆ แย้ง

“เห็นกูเป็นคนยังไง”

“ไม่มีสัจจะ”

“วะ แล้วพวกมึงจะเอาไง” คิงเท้าเอวถาม

“ถ้ามึงไม่กลับมา ไอ้ลูซต้องเป็นคนจ่ายเพราะมันมาก่อนมึง” เอวานพูดขึ้น

“ใช่เรื่อง” ลูซตวัดสายตามองเพื่อน

"งั้นมึงก็ไปส่งน้องเขาสิ เพราะถ้าไอ้คิงไม่กลับมามึงต้องจ่าย” เอวานให้ทางเลือกเพื่อน ลูซมีสีหน้าหงุดหงิดทันที

พราวฟ้าเม้มปากมองพวกเขาโต้เถียงกัน ทำไมเรื่องของเธอถึงได้กลายเป็นประเด็นอีกแล้วนะ

“ฉันกลับเองได้ค่ะ” เธอแย้งขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมอง เธอบอกลูซไปแล้วว่ากลับเองได้ เขาก็ไม่ยอมยังลากเธอเข้ามา

“ไม่ได้ ฉันจะไปส่ง” คิงบอกเสียงเข้ม

“ลูซมึงเตรียมตัวจ่ายได้เลย”

“รำคาญพวกมึงชิบ ไป” ลูซพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เขาลุกขึ้นแล้วลากหญิงสาวตัวปัญหาออกมา

ทุกคนโห่แซวตามหลัง

พอมาถึงรถลูซก็ปล่อยเธอ

“นอนดึกไม่ได้ว่างั้น” ถามเธอเสียงเงียบ

“เปล่า ฉันแค่…ไม่ชอบที่แบบนี้” พราวฟ้าบอกเขาตามตรง เธออึดอัด ไม่รู้จะทำตัวยังไง อยู่ไปก็ได้แต่นั่งเงียบๆ สู้กลับไปนอนเล่นที่ห้องดีกว่า

ลูซถอนหายใจออกมายาวๆ เปิดประตูรถแล้วดันเธอเข้าไป

“ชื่อคอนโดอะไร” ออกรถได้ไม่นานลูซก็หันมาถามหญิงสาว พราวฟ้าก็บอกชื่อคอนโดให้เขาไป ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึงที่หมาย