“อะไรคือเป็นยังไง” พราวฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็หล่อไหม ถูกสเปคเธอรึเปล่า” คำถามของลิซ่าทำให้เธอชะงัก

“ก็ดูดี” แต่พราวฟ้าก็ยอมตอบ ตอบตามความจริงที่ตาเห็น ว่าพี่ชายของเพื่อนคนนี้ดูดีจริงๆ หล่อเกินตาเกินตาอย่างที่เพื่อนบอก

“แล้วอีกข้อล่ะ”

“ทำไมต้องถามเรื่องนี้ เธอคิดจะจับฉันเป็นพี่สะใภ้รึไง” พราวฟ้าถามตรงๆ เธอไม่ได้โกรธเคืองหรืออะไร

“แล้วได้ไหมละ ฉันถูกชะตากับเธอมากนะ ชอบเธอมากด้วยชอบมากจนอยากได้เป็นพี่สะใภ้” ลิซ่าพูดไปตามความรู้สึก

“ฉันไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหรอก” พราวฟ้าก้มหน้าพูดเสียงเศร้า

“โถ่ สาวน้อย ไม่ดีที่เธอว่านี่ถึงขนาดเคยฆ่าใครตายรึไง ถ้าไม่เคยแสดงว่าเธอต้องมีดีสิ อย่าว่าตัวเองอย่างนั้น ฉันเป็นคนที่คบคนยาก ยังอยากเป็นเพื่อนกับเธอเลย เธอต้องมีดีแน่ๆ ฉันเชื่อแบบนั้น”

พราวฟ้าหัวเราะในลำคอเบาๆ กับคำเปรียบเปรยของเพื่อนสาว

“อ้าวลูซกลับมาแล้วเหรอลูก” มาริสาทักทายลูกชายที่เดินเข้ามาในบ้าน

“ครับ”

“แล้วแด๊ดเราล่ะ”

“กำลังตามมาครับ ผมกลับมาก่อน”

“เหนื่อยไหมลูก”

“สบายมากครับ ผมขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ”

“จ๊ะ แต่แม่วานอะไรหน่อย อาบน้ำเสร็จไปตามน้องลงมาทานข้าวด้วยนะ”

“ครับ”

ครอบครัวของมาริสาทำธุรกิจอยู่ที่นี่ เรียกได้ว่ามีฐานะในระดับหนึ่ง ตอนนี้ลูซเซียนหรือลูซลูกชายเพียงคนเดียวกำลังจะเรียนจบ ผู้เป็นพ่อจึงให้เข้าไปศึกษางานที่บริษัท เรียนจบจะได้เข้าไปช่วยงานทันที ซึ่งลูซเองก็ไม่ขัดเพราะเขาก็ชอบในงานของบิดาอยู่แล้ว นั่นก็คือ งานเกี่ยวกับสถาปนิกการออกแบบบ้านหรือสิ่งที่เป็นโครงสร้างต่างๆ ซึ่งตรงกับสายที่เขาเรียนมา

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จลูซก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของน้องสาว เคาะประตูสองสามทีก็ไม่มีใครมาเปิด สงสัยจะหลับ เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต

ภาพที่เห็นทำให้สองขาของชายหนุ่มชะงัก ขมวดคิ้วมองที่เตียง

บนเตียงไม่ได้มีแค่น้องสาวของเขาเท่านั้น แต่มีหญิงสาวอีกคนหนึ่งซึ่งเขาไม่เคยเห็นหน้า และไม่คิดด้วยว่าน้องสาวของเขาจะพาเพื่อนมาบ้าน เพราะเขากับน้องสาวมีนิสัยที่คล้ายกันคือหวงความเป็นส่วนตัวของตัวเอง

ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆ

ร่างบางที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงทำให้เขาอยากเดินเข้าไปค้นหา ผู้หญิงแบบไหนกันนะที่ทำให้น้องสาวของเขาถึงขนาดพามาบ้านได้

ใบหน้าสวยหวานละมุนหลับพริ้ม แค่นี้เขาก็พอมองออกแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนเอเชีย เพราะแม่เขาก็สวยหวานแบบนี้เหมือนกัน

“อือ” เสียงครางงึมงำทำให้เท้าแกร่งหยุดชะงัก

“อ้าวพี่ลูซ มาทำอะไรที่ห้องลิซอะ” ลิซ่าขยี้ตาเบาๆ พร้อมบิดขี้เกียจพอลืมตาเต็มที่ก็เห็นพี่ชายยืนอยู่ข้างเตียงไม่พูดไม่จาอะไร

“แม่ให้มาตามลงไปทานข้าวน่ะ”

“อ่อ กี่โมงแล้วเนี่ยหลับเพลินเลย พี่ออกไปก่อนเถอะเดียวฉันตามลงไป” ลิซ่าออกปากไล่พี่ชาย

“อืม” ซึ่งลูซก็ไม่ขัด แอบมองหญิงสาวที่นอนอยู่ใกล้ๆ น้องสาวนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

“น้องล่ะลูก”

“กำลังลงมาครับ” พอลงมาข้างล่างก็เจอกับบิดาและมารดากำลังจัดโต๊ะอาหาร

ครอบครัวเขาเป็นแบบนี้เสมอไม่แบ่งว่าใครเป็นชายเป็นหญิง ถึงจะมีบริวารไว้คอยรับใช้ แต่ถ้าอยากทำเองหรืออยากช่วยกันก็ทำได้เสมอ เหมือนอย่างที่พ่อกับแม่ของเขาช่วยกันจัดโต๊ะอาหารอยู่ตอนนี้

“ดูแม่เราสิ ทำอาหารเหมือนเลี้ยงคนทั้งบริษัท”

“คุณก็ เรามีแขกหนิคะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าหนูพราวชอบอะไร เลยทำหลายอย่าง” ลูซขมวดคิ้วเข้าหากัน แขกของบ้าน หรือเพื่อนของน้องสาวเขาชื่อพราวอย่างนั้นหรือ พราว ออกเสียงยากเหมือนกันนะ

“สำคัญเหรอครับ” มาริสาเงยหน้ามองลูกชายยิ้มๆ ลูกชายของเธอเป็นคนพูดน้อยหน้านิ่ง แต่เธอก็เข้าใจคำถามของลูกชายได้โดยไม่ต้องถามซ้ำ เพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด

“แม่ชอบเธอนะ น่ารักอ่อนหวาน ลิซก็ชอบ ลูกว่าถ้าน้องชอบถึงขนาดพามาบ้านอย่างนี้สำคัญไหมละ” ลูซพยักหน้า

“นั่นไงลงมากันแล้ว” จอร์นหันมองไปทางบันได

“อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้วเหรอคะเนี่ย” ลิซ่าจูงมือพราวฟ้ามาหาทุกคน

“ใช่จ้ะ พาเพื่อนมานั่งได้แล้วลูก”

“ค่ะ” ลิซ่าพาพราวฟ้ามานั่งร่วมโต๊ะอาหาร

“ลิซขอแนะนำเพื่อนใหม่ลิซให้แด๊ดกับพี่ลูซรู้จัก นี่พราวฟ้าค่ะ เป็นคนไทย ส่วนนี้แด๊ดของฉันและพี่ลูซ” พร้อมกับแนะนำเพื่อนสาวให้พ่อกับพี่ชายรู้จัก

“ว้าว คนไทยเหมือนแม่เราน่ะสิ” จอร์นร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

“ใช่ค่ะ น่ารักอ่อนหวานเหมือนแม่เลย” ลิซ่าพูดอย่างภูมิใจ

“สวัสดีค่ะ” พราวฟ้าไม่รู้จะทำตัวยังไงกับคำชมครั้งแล้วครั้งเล่าของลิซ่า ได้แต่ยกมือสวัสดีทุกคนตามมารยาทของคนไทย

“ไหว้สวยมาก” จอร์นดูเหมือนจะตื่นเต้นกว่าใครที่ลูกสาวมีเพื่อนเป็นคนไทย

“ใช่ไหมล่ะแด๊ด ลิซชอบพราวที่สุดเลย อยากได้มาเป็นพี่สะใภ้เลยด้วย”

แกร็ง

เสียงช้อนกระทบจานดังขึ้นทำให้ทุกคนหยุดชะงักแล้วหันไปโฟกัสทางต้นเสียง

ลูซจ้องน้องสาวเขม็ง

“พูดอะไรดูหน้าเพื่อนเธอด้วย” อดไม่ได้ที่จะดุน้องสาว

“แหม พราวเขาไม่ว่าอะไรหรอก ใช่ไหมจ๊ะ” ลิซ่ายิ้มแย้มกับเพื่อน ซึ่งไม่ได้สังเกตหน้าเพื่อนตัวเองอย่างที่พี่ชายว่า ตอนนี้พราวฟ้าทำหน้าเหมือนกลืนข้าวไม่ลงยังบอกว่าไม่ว่าอะไร

“เอาล่ะๆ ทานข้าวกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวจะเย็นซะก่อน หนูพราวรู้จักหมดทุกอย่างใช่ไหมจ๊ะที่แม่ทำ” มาริสาบอกทุกคน แล้วหันมาสนทนากับสมาชิกใหม่ คำแทนตัวเองของผู้เป็นแม่ทำให้ลูซคิ้วขมวดเข้าหากันแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหรือทักท้วงอะไร

“ค่ะ” พราวฟ้าตอบรับสั้นๆ

“งั้นลองชิมเลยจ้ะ ไม่รู้ว่าจะถูกปากรึเปล่าแม่เองก็ไม่ได้กลับไทยนานแล้ว” พราวฟ้าชิมอาหารตรงหน้า

“อร่อยมากค่ะ รสชาติไทยแท้เลยค่ะ”

“ใช่ลูก ริสาทำอาหารไทยอร่อยมาก แด๊ดเองก็ติดใจจนตามจีบเขามาเป็นแม่ของลูกนี่แหละ” จอร์นเอ่ยชมภรรยา

“คุณก็”

“ก็จริงหนิ เขาว่าผู้หญิงไทยมีเสน่ห์ที่ปลายจวัก ถ้าผู้ชายคนไหนได้ชิมก็จะรักจะหลงเหมือนผมทุกวันนี้ไง”

“ไม่จีบกันสักวันจะได้ไหมคะ ลิซเลี่ยนจะตายอยู่แล้ว” ความหวานของพ่อแม่ทำให้ลูกสาวเลี่ยนได้ทุกวัน แต่เธอก็ยิ้มทุกครั้งที่เห็นพ่อแม่จีบกัน เพราะนั่นแสดงว่าทั้งสองคนยังรักกันดี

“น้อยๆ หน่อยเถอะ”

“หนูพราวทำอาหารเป็นไหมจ๊ะ” มาริสาหันมาพูดกับหญิงสาวต่อ

“เป็นค่ะ แต่อาจจะไม่เก่ง” พราวฟ้าถ่อมตน

“ไม่เก่งแต่ทำเป็นก็ถือว่าดีแล้วล่ะจ๊ะ ลูกสาวแม่นี่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง สอนไม่รู้จะสอนยังไง” มาริสายิ้มเอ็นดูก่อนจะขายลูกสาวให้เพื่อนใหม่ฟัง

“แม่อ่ะ อยู่ๆ มาเผาลิซได้ไง” ลิซ่าหน้าง้ำงออย่างไม่จริงจังนัก ก็เธอไม่ได้ชอบเข้าครัว การทำอาหารเป็นอะไรที่ยุ่งยากมากสำหรับเธอ

“ก็จริงนะ ไม่รู้ว่าจะขายออกรึเปล่า จนป่านนี้แล้วยังไม่เคยมีแฟนเลยสักคน”

“ชิ หยุดพูดเรื่องแฟนเถอะค่ะ ยังไงลิซต้องมีแน่ๆ แฟน แค่ตอนนี้ยังไม่เจอคนที่ใช่”

“จ้า แม่กลัวว่าเราจะขึ้นค้านหน่ะสิ”

“แม่อ่ะ” สองแม่ลูกเถียงกันไปมา แต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญให้กับทุกคน เห็นว่ามันน่ารักด้วยซ้ำ

“ว่าแต่ หนูพราวมาอยู่ที่นี่นานรึยัง” จอร์นเป็นฝ่ายคุยกับเพื่อนใหม่ของลูกสาวบ้าง

“เดือนกว่าค่ะ พราวพึ่งย้ายมาเรียนที่นี่”

“แล้วอยู่ที่นี่คนเดียวหรืออยู่กับญาติละ”

“มีคนรู้จักอยู่ที่นี่คะ แต่พราวเช่าคอนโดอยู่คนเดียว”

พราวฟ้าบอกตามความเป็นจริง

“อืม แล้วเป็นไงชอบที่นี่ไหม” จอร์นชวนคุยต่อ

“ชอบค่ะ ที่นี่สวยมาก”

“เมืองไทยก็สวยเหมือนกันนะ โดยเฉพาะทะเลไทย แด๊ดชอบมาก เคยไปเที่ยวกับริสาหลายครั้งแล้ว”

“แต่ลิซกับพี่ลูซยังไม่เคยไปสักครั้ง” ลิซ่าพูดแทรกขึ้นมา หลายครั้งที่เธออยากไปเมืองไทยแต่แม่กับแด๊ดก็ยังไม่เคยพาไปสักที แม่ของพวกเธอไม่เหลือญาติอยู่ที่เมืองไทยแล้ว ทำให้ไม่ได้กลับเมืองไทยตั้งแต่พวกท่านเสีย

“แด๊ดยังไม่ว่างไง”

“ชิ ไม่ว่างตลอด ลิซให้พราวพาไปก็ได้ เนอะพราวฟ้า วันไหนที่เธอกลับไปเยี่ยมบ้านชวนฉันด้วยนะ ฉันไปด้วย” พราวฟ้ายิ้มบางๆ

“ได้สิ” ได้สิของเธอไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกัน

เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะพร้อมกลับไปที่นั่น

“รับปากแล้วนะ”

“อืม”