พราวฟ้าย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ร่วมเดือนและได้เข้าเรียนเป็นที่เรียบร้อยในสาขาเดิม แต่เธอต้องเรียนภาษาเพิ่มเติม การใช้ชีวิตอยู่ในต่างบ้านต่างเมืองถือว่าลำบากมากสำหรับพราวฟ้า แต่เธอก็ไม่ท้อ เธอเชื่อว่าทุกอย่างมันต้องใช้เวลาในการปรับตัว

และหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอก็ถือว่าเธอทำได้ดี

ส่วนความรู้สึกของเธอตอนนี้ เธอเริ่มทำใจได้แล้ว ทุกคนอาจจะเห็นว่าทำไมเธอไม่ร้องไห้ฟูมฟาย เธอไม่แสดงออกว่าเสียอกเสียใจตอนที่ต้องจากมา เธอบอกเลยว่าเธอเสียใจมาก แต่เธอก็ทำใจไว้แล้วเหมือนกัน เธอร้องไห้มามากพอแล้ว ร้องจนไม่มีแม้แต่น้ำตาจะไหลในวันที่ต้องจากมา

การที่ไคล์ไม่มาตามเธอ ก็เป็นคำตอบแล้วว่าเธอต้องตัดใจจริงๆ ถ้าเขามาง้อเธอสักนิด เธอก็พร้อมที่จะกลับไปอยู่กับเขาให้ครบกำหนด แต่นี่ไม่มีเลย

เธอตัวคนเดียวมาตั้งแต่เกิด ดีแค่ไหนที่มีคนอุปการะเลี้ยงดูจนมีอย่างทุกวันนี้ เธอยอมถอยออกมาเพราะไม่อยากให้ผู้มีพระคุณไม่สบายใจ

และเธอต้องตัดใจให้ได้ เพราะเธอได้ชีวิตใหม่แล้ว

ถึงที่นี่จะเป็นฤดูร้อนแต่อากาศก็ไม่ได้ร้อนมาก เวลากลางคืนสำหรับคนเอเชียอย่างเธอก็ถือว่าเย็นเลยทีเดียว คิงกับคริสโตเฟอร์สองพ่อลูกก็ดูแลเธออย่างดี มีบ้างที่เธอไปกินข้าวบ้านนั้นและคิงมาส่งที่คอนโด

ตอนนี้เธอสามารถมองหน้าคิงได้เต็มตาแล้ว ถึงจะมีเกร็งๆ บ้างและคิดถึงไคล์ทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา และด้วยเหตุนี้ทำให้เธอไม่อยากเจอคิงสักเท่าไหร่

แต่มันก็เลี่ยงไม่ได้มากนัก เพราะคุณทิพย์อาภาฝากเธอไว้กับพวกเขา

เหมือนอย่างวันนี้ เขามารับเธอไปมหาลัยด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าทางผ่านพอดี

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้คนสวย แม่บอกให้ฉันมารับเธอบ้างถ้ามีเวลา”

“ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” พราวฟ้าตอบกลับเขาเบาๆ

“หึ พูดน้อยจังนะ แต่เธอตอบกลับได้แบบนี้ฉันก็ดีใจ เอาไว้ฉันแนะนำเพื่อนผู้หญิงให้รู้จัก เธอจะได้มีเพื่อน” พราวฟ้าเม้มปากเป็นเส้นตรง อยากปฏิเสธแต่ก็คิดว่าพูดไปก็เท่านั้น เธอพบว่าคิงมีนิสัยเหมือนไคล์อยู่หนึ่งอย่างคือความเอาแต่ใจ

หลังจากนั้นไม่เกินอาทิตย์คิงก็แนะนำเพื่อนให้เธอรู้จักจริงๆ ด้วยการพาเธอไปปาร์ตี้ เธอซึ่งไม่ใช่สาวปาร์ตี้ก็ได้แต่ตามน้ำไป เพราะเธอต้องการปรับตัวให้เข้ากับที่นี่และต้องการเรียนรู้อะไรใหม่ๆ เข้ามาในชีวิต

เพื่อนของคิงมีแต่คนเปรี้ยวๆ ทั้งนั้น ทำให้พราวฟ้าเข้ากับพวกเธอไม่ได้สักคน แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เพราะพวกเพื่อนของเขาก็ไม่ได้สนใจเธอเท่าไหร่

แต่งานนี้ก็ทำให้เธอได้เพื่อนมาจริงๆ ซึ่งคนนี้อายุเท่าเธอ ชื่อ ลิซ่า หรือ ลิซ สาวลูกครึ่งไทยสวิส สามารถพูดไทยได้นิดหน่อย เพราะแม่เป็นคนไทย ครอบครัวของเธอย้ายมาอยู่ที่สวิสตั้งแต่พ่อกับแม่แต่งงานกัน และมาทำธุรกิจที่นี่

พราวฟ้าทำความรู้จักกับลิซ่าร่วมเดือนจากฤดูร้อนกลายมาเป็นฤดูใบไม้ร่วง ซึ่งอากาศจะเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนที่เธอมาใหม่ๆ อุณหภูมิของที่นี่ตอนกลางคืนอยู่ที่สิบแปดถึงยี่สิบแปดองศาก็เย็นแล้วสำหรับคนเอเชียอย่างเธอ แต่พอเริ่มเข้าเดือนกันยายน อากาศเริ่มเย็นลงยิ่งกว่าเดิม ทำให้เธอแทบไม่อยากลุกจากที่นอน พอเข้าหน้าหนาวจริงๆ เธอจะปรับตัวได้ไหมนะ แต่ก็ต้องได้ล่ะนะ

“พราว วันนี้เธอไปบ้านฉันไหม ฉันพูดเรื่องของเธอให้แม่ฟัง แม่เลยอยากรู้จักเธอด้วย”

มันเหมือนพรหมลิขิตมากเมื่อ ลิซ่า เรียนสาขาเดียวกันกับเธอ ทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น ลิซ่าเป็นคนพูดเก่ง ช่างคุย ไม่เสแสร้ง ทำให้พราวฟ้าไม่ได้รู้สึกรำคาญหรือเบื่อ ลิซ่าทำให้เธอไม่เหงา

พราวฟ้ารับรู้ได้ว่าลิซ่าเป็นคนจริงใจ เธอจึงสามารถพูดคุยกับลิซ่าได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ

“จะไม่รบกวนเธอเกินไปเหรอ” พราวฟ้ารู้สึกเกรงใจ

“รบกวนอะไร แม่ฉันอยากให้เธอไปมาก ท่านบอกว่าคิดถึงประเทศไทย การที่ฉันมีเพื่อนเป็นคนไทยทำให้ท่านดีใจมากและอยากทำความรู้จักเพื่อนของฉันด้วย นะ ไปเถอะนะ ฉันจะบอกแม่ทำอาหารไทยอร่อยๆ ให้เธอกิน” ลิซ่าโน้มน้าวเพื่อนใหม่ที่คบกันได้ไม่นาน แต่เธอมีความรู้สึกชอบเพื่อนใหม่คนนี้มาก

“ก็ได้”

“เยส งั้นไปกันเลยนะ ไม่มีเรียนแล้วหนิ” พราวฟ้ายังไม่พูดอะไรก็โดนเพื่อนสาวลากออกเดินซะแล้ว บ้านของลิซ่าไม่ได้ใกล้แต่ก็ไม่ได้ไกลจากมหาลัยมากนัก เลยเลือกที่จะเดินเท้าเอา