ไคล์ขมวดคิ้วกับรถที่สวนทางเขาออกไป เพราะรู้สึกคุ้นตา

“อ้าวคุณไคล์ กลับมาแล้วเหรอคะ” พนักงานสาวทัก

“มีอะไรรึเปล่าครับ” ไคล์ถาม ปกติพนักงานจะไม่ทักตน

“คือเมื่อกี้มีผู้ชายคนหนึ่งบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณพราวฟ้าและขอขึ้นไปที่ห้องบอกว่าเธอสบาย ตอนนี้พาเธอออกไปแล้วค่ะ” ไคล์กำมือแน่นหลังจากฟังจบ เขาวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที

เปิดประตูเข้าไปสำรวจข้างใน ห้องก็ว่างเปล่า

“โถ่โว้ย” โคมไฟข้างหัวเตียงถูกเขวี้ยงลงพื้นอย่างต้องการบันดาลโทสะ ทึ่งหัวตัวเองแรงๆ

ทางด้านอะตอมก็ตรงมายังโรงพยาบาลทันที

“อาหมอครับฝากด้วยนะครับ และผมอยากให้เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนนะครับ” อะตอมพูดกับหมอที่ตนรู้จักเป็นอย่างดี

“เราเป็นคนทำเหรอ” อาหมอถามอย่างไม่อยากจะเชื่อเมื่อเห็นหญิงสาวที่หลานชายพามา รู้สึกคุ้นๆ หน้าอย่างบอกไม่ถูก

“ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้เป็นคนทำ สาบานได้ เธอเป็นเพื่อนผมครับ” อาหมอพยักหน้าเข้าใจและเชื่อในตัวหลานชาย

อะตอมเดินมานั่งรอหน้าห้อง ลูบหน้าตัวเองแรงๆ โทรศัพท์มีสายเรียกเข้ามา เขาหยิบขึ้นมาดูเป็นปริมที่โทรเข้ามา

(ตอมอยู่ไหนวะ ติดต่อพราวได้รึยัง) ปลายสายน้ำเสียงยังร้อนรนเหมือนเดิน อะตอมเงียบ ชั่งใจอย่างใช้ความคิด

“แกอยู่กับใคร”

(คนเดียว ทำไมถามงั้นอ่ะ)

“เอมม่าไปไหน”

(กลับไปแล้ว)

“ฉันอยู่โรงบาล” อะตอมตัดสินใจบอกออกไป

(เกิดอะไรขึ้น แกเป็นอะไร) ปริมถามอย่างตื่นตระหนก

“ฉันเปล่าเป็น แต่เป็นพราว” อะตอมพูดเสียงแผ่ว

(พราวเหรอ แกอยู่โรงพยาบาลไหนฉันจะรีบไป) ปริมถามอย่างร้อนใจกลัวไปหมด

“อาหมอ”

(ฉันจะรีบไป)

เมื่อวางสายอะตอมก็พิงตัวเองกับเก้าอี้อย่างหมดแรง ในหัวเขาคิดไปต่างๆ นานา ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพราวฟ้าต้องเจออะไรบ้าง ผู้หญิงเงียบๆ พูดไม่เก่งต้องแบกรับอะไรไว้เพียงคนเดียว

สายเรียกเข้ามาอีกสายแต่ครั้งนี้ไม่ใช่โทรศัพท์เขา เป็นของพราวฟ้า อะตอมหยิบขึ้นมาดู ชื่อที่ปรากฏทำให้เขาครุ่นคิดว่าจะรับดีรึเปล่า

จนกระทั่งสายตัดไป แต่ไม่ถึงนาทีก็โทรเข้ามาใหม่ เขาจึงตัดสินใจกดรับ

“ครับ”

ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงพยาบาล มองซ้ายขวาแล้ววิ่งตรงไปยังหน้าห้องตรวจที่เธอคิดว่าใช่ เมื่อมาถึงก็เจอกับเพื่อนชายคนสนิทที่นั่งเอามือกุมหน้าผากอยู่ที่เก้าอี้

“พราวเป็นยังไงบ้างแก”

“ยังไม่รู้เหมือนกัน”

“แล้วเรื่องเป็นมันยังไงอะตอมเล่ามาให้หมด” ปริมพูดเสียงเด็ดขาด เธอร้อนใจแทบบ้า รู้สึกเป็นห่วงพราวฟ้าจับใจ

“ฉันไม่แน่ใจอะไรทั้งนั้น”

“หมายความว่ายังไง แล้วนายไปพาพราวมาที่นี่ได้ไง แล้วสรุปผู้หญิงในรูปคือพราวจริงๆ เหรอวะ” ปริมร่ายยาวเหยียด

อะตอมพยักหน้า ตอนนี้เขาแน่ใจแล้วว่าผู้หญิงในรูปคือพราวฟ้า เพื่อนของเขา ปริมตาโต ทึ่งหัวตัวเองแรงๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องที่ได้รับรู้

“ทำไมวะ พราวมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไอ้เวรนั่นมันทำไมถึงทำกับพราวแบบนี้” ถามอย่างหัวเสีย อะตอมส่ายหน้า เขายังไม่อยากพูดอะไร ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เขาแค่สงสัย ตอนที่ผู้ชายคนนั้นรับโทรศัพท์เขา ฟังก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้ให้เกียรติพราวเลยสักนิด ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนั้น แต่ตอนนี้ความมั่นใจของเขามันเพิ่มขึ้นมาเกินครึ่งแต่ก็อยากแน่ใจให้มากกว่านี้ก่อนที่จะเล่าให้คนอื่นฟัง

“แล้วแกดูนะ คอมเมนต์แต่ล่ะอย่าง ทุเรศทั้งนั้น แถมยังมีคนที่รู้จักพราวมายืนยันอีกว่าใช่พราวที่เรียกอักษรปีสามจริงๆ” ปริมเลื่อนๆ โทรศัพท์ที่มีคอมเมนต์มากมายให้อะตอมดู

เพจต้นเรื่องที่ลงเป็นเพจของมหาลัยซึ่งเธอไม่รู้ว่าใครลง เพราะปกติเพจนี้จะลงอะไรต้องผ่านการกลั่นกรอกก่อน ถึงตอนนี้จะลบออกไปแล้วก็เถอะ แต่ก็มีคนแคบแล้วเอามาลงใหม่อยู่ดี แถมยังแพร่กระจายไปเยอะแล้วด้วย

“ทางมหาลัยว่าไงบ้าง”

“ยังไม่รู้เหมือนกัน แล้วนี่ที่บ้านพราวรู้เรื่องรึยัง”

“อืม ท่านโทรมาแล้วฉันเป็นคนรับ” ปริมพยักหน้า พวกเธอสองคนไม่รู้จักครอบครัวของพราวฟ้า รู้เพียงแค่ว่าน่าจะมีฐานะ เพราะพราวฟ้าเองก็ใช้ของแพงเป็นบางชิ้นและมีรถขับ

“ถ้าพราวมันตื่นขึ้นมาแล้วรู้เรื่องทั้งหมดมันจะเป็นยังไงวะ”

“เราต้องปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน เราต้องหาตัวคนปล่อยภาพนั้นก่อน”

“จะใครถ้าไม่ใช่ผู้ชายที่พราวอยู่แล้ว และเราจะรู้ว่าใครก็ต้องถามพราว” ไม่มีใครรู้ว่าพราวฟ้ามีแฟน จะไปรู้ได้ไงว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร

“ฉันขอสืบดูก่อน” อะตอมว่า เขาอยากไข้ความสงสัยนี่ด้วยเหมือนกัน

“แกรู้”

“ไม่แน่ใจ”

“อะไรคือไม่แน่ใจ เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้ไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร” ปริมถามอย่างใส่อารมณ์ อะตอมรู้แล้วทำไมไม่อยากบอกเธอ ถ้ารู้ว่าเป็นใครแม่จะจัดให้หนัก มาทำกับเพื่อนเธอแบบนี้ได้ยังไง

ในขณะเดียวกันเสียงรองเท้าส้นสูงดังกระทบพื้นมาแต่ไกลทำให้ทั้งสองคนหันไปมอง ผู้หญิงสูงวัยแต่งตัวดูดีคนหนึ่งกำลังวิ่งเหยาะๆ มาทางนี้

“พวกหนู พวกหนูเป็นเพื่อนของพราวใช่ไหมจ๊ะ” พอมาถึงท่านก็เอ่ยถามทันทีทั้งที่ลมหายใจยังหอบเหนื่อย

อะตอมและปริมเลยสรุปได้ว่าคนนี้น่าจะเป็นแม่ของพราวฟ้า

“ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะคุณป้า”

“สวัสดีครับ”