ภายในห้องที่มืดสนิท ร่างสูงใหญ่นอนเหยียดตัวบนโซฟา หันไปมองประตูเป็นระยะ

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้เขาดีดตัวขึ้นจ้องมองทางนั้นอย่างไม่วางตา หรี่ตามองคนที่เข้ามา แสงไฟสว่างจ้าขึ้นทำให้เขาต้องหลับตาลงแล้วลืมขึ้นใหม่

พราวฟ้าสะดุ้งตกใจหนังสือในมือแทบหล่นเมื่อเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ในห้อง ทำไมถึงไม่เปิดไฟนะ เธอขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สนใจร่างสูงที่จ้องเธอตามแทบไม่กะพริบ

เขาไม่นัดกับเอมม่าหรอกเหรอทำไมถึงอยู่ที่ห้อง

และการที่เขาจ้องแบบนี้ทำให้เธอประหม่า เลือกที่จะเดินเลี่ยงเข้าไปในห้อง แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตู เสียงดังกังวานก็พูดขึ้นซะก่อน

“ไปเรียนรึไปอ่อยผู้ชาย ไม่ใช่ว่าใครหน้าตาดีหน่อยก็ยอมอ้าขาให้เขาหมด”

พราวฟ้าเม้มปากแน่นรู้สึกเจ็บจี๊ดเข้าไปในอก กำมือเข้าหากันแน่น

ไม่ใช่ว่าเธอยอมเขาแล้วเขาจะว่าอะไรเธอก็ได้

“หมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวหันไปเผชิญหน้า

ไคล์ยิ้มมุมปาก

“อย่าทำมาเป็นไม่เข้าใจ เธอมันร่านแค่ไหนทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ฉันขอเตือน อย่ายุ่งกับเพื่อนฉัน” ไคล์เดินเฉียดเข้าไปใกล้ร่างบางที่ยืนสั่นเท่าด้วยความโกรธ น้อยใจ ปะปนกันไปหมด ปากบางเม้มเข้าหากันจนเจ็บ

“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คุณว่า”

“หึ อ่อเหรอ แต่ที่ฉันเห็นมันไม่ใช่ อย่าร่านให้มันมากนัก ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ร่างกายเธอเป็นของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์เอาไปเร่ขายหรือแจกจ่ายให้ใครเรี่ยราดทั้งนั้น จำไว้”

ริมฝีปากหนาเฉียดไปมาข้างแก้มนวล มือใหญ่ลูบไล้อยู่ที่สะโพกมนขย้ำเบาๆ

ร่างบางนิ่งงันให้เขาทำตามใจที่เขาอยากทำ คำพูดร้ายกาจของเขา เธอจะจดจำไว้ทุกห้วงของความรู้สึก และรอวันที่เธอจะทำใจไปจากเขาได้เต็มร้อย

“เข้าใจไหมแม่นางบำเรอ” กระซิบเสียงแหบพร่า ร่างใหญ่ดันร่างบางชิดประตูห้องนอน

“ฉันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ฉันรู้ตัวดีว่าตัวเองอยู่ตรงไหน” พราวฟ้ากลั้นใจพูดออกไปด้วยความสัตย์จริง สบตาเขาจริงจัง

แววตาที่ส่งผ่านมาทำให้ไคล์ชะงัก มองดวงตานั้นนิ่งงัน

“ทำให้ได้อย่างที่พูด เพราะถ้าเธอทำไม่ได้ หรือร่านไปนอนกับคนอื่นเมื่อไหร่ เธอต้องออกไปจากชีวิตฉันและครอบครัวของฉัน” ไคล์หลบตาปล่อยวาจาร้ายกาจใส่เธออีกครั้ง

พราวฟ้ากะพริบตาปริบๆ กักเก็บน้ำตาที่กำลังคลอเบ้า เขาคงอยากให้เธอออกไปจากชีวิตเขามากสินะ

“ฉันรู้” พูดเสียงเบา การคุยกันครั้งนี้ของเขากับเธอ เธอไม่หลบตาเขาสักนิด ไคล์มองเข้าไปในดวงตานั้นอย่างต้องการหาคำตอบ เขาไม่เคยสบตาเธอจริงจังเลยสักครั้ง หรือเพราะทุกครั้งเธอชอบหลบตาเขา ไม่กล้าสบตา แต่ทำไมครั้งนี้ถึงไม่หลบ

แล้วแววตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง

ไคล์สะบัดหน้าหนี ดันตัวออกห่าง

“ไปทำอะไรให้กินด้วย หิว” เขาเดินหัวเสียกลับมาที่โซฟาตัวเดิม

พราวฟ้ากะพริบตาปริบๆ มองร่างใหญ่ที่เดินออกไป สูดลมหายใจเข้าลึกๆ มาอารมณ์ไหนของเขา แล้ววันนี้ไม่ออกไปไหนรึไง ทุกวันไม่เห็นอยู่ติดห้อง

หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ เดินเข้าห้องเพื่อเก็บของ ก่อนจะออกมาทำอะไรให้คนอารมณ์แปรปรวนกิน

เสียงทีวีเกี่ยวกับข่าวกีฬาดังเข้ามาภายในห้อง

เขาไม่ออกไปไหนจริงๆ คงไม่ได้กวนประสาทเธอเล่นด้วยเรื่องหิว

พราวฟ้าพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องครัว ดูว่ามีอะไรพอทำกินได้บ้าง นี่มันก็ดึกมากแล้ว ทำไมเขายังไม่หาอะไรกินอีก ส่วนเธอนั้นกินมาแต่ข้างนอกกับพวกเพื่อนๆแล้ว

พอเปิดตู้เย็น ก็ไม่มีอะไรอย่างที่คิดไว้จริงๆ เพราะเสาร์อาทิตย์เธอก็นอนป่วยอยู่โรงพยาบาล เลยไม่ได้ซื้ออะไรมาใส่ไว้ เปิดตู้ข้างบน ก็เห็นมาม่าอยู่สองห่อ

เลยตัดสินใจต้มมาม่าใส่ไข่ให้เขา เขาคงไม่เทมันทิ้งหรอกนะ

พอเสร็จเธอก็เดินออกไปเรียกเขา

“เสร็จแล้วค่ะ จะให้ยกมานี่หรือกินข้างใน” ไคล์เหลือบตาขึ้นมอง

“ยกมานี่” เขากำลังติดพันฟุตบอลนัดสำคัญอยู่

พราวฟ้าเหลือบตามองทีวีที่เขาจ้องอยู่ก็พยักหน้าเข้าใจ เขาคงอยู่ห้องดูบอลสินะ เลยไม่ออกไปไหน แสดงว่าเรื่องที่เอมม่าพูดก็ไม่ใช่เรื่องจริง

แล้วทำไมเธอต้องดีใจด้วยนะ

พราวฟ้าเดินกลับเข้าไปในห้องครัวยกถ้วยมาม่าร้อนๆ มาให้ไคล์พร้อมตะเกียบกับช้อน วางลงตรงหน้าเขา

กลิ่นหอมลอยขึ้นเตะจมูก เจ้าของคำสั่งก้มลงมองเมนูอาหารที่หญิงสาวทำให้ ขมวดคิ้วเข้าหากัน

“ต้มมาม่า” อาหารขยะชัดๆ

ไคล์เงยหน้าขึ้นมองพราวฟ้าเขม็ง

“ในตู้เย็นมีของแค่นี้ค่ะ” เธอบอกเสียงเรียบ กลั้นใจรอฟังว่าเขาต้องการอะไรอีกรึเปล่า

“น้ำด้วย” แต่เขากลับขอน้ำ เธอเลยเดินไปเอามาให้

“ขอตัวนะคะ” ตอนนี้เธอง่วงเต็มที เหลือบตามองนาฬิกานี่มันเกือบจะห้าทุ่มแล้ว

“อาบน้ำเสร็จออกมาหาฉันด้วย” ก่อนที่เธอจะเดินถึงประตูห้อง ก็โดนสั่งอีกรอบ

พราวฟ้าถอนหายใจเบาๆ ทำไมวันนี้เขาถึงก่อกวนเธอนัก

ไคล์ตักอาหารขยะที่ตัวเองว่าเข้าปาก รสชาติก็ไม่ได้เลวร้ายนี่นา สายตาก็จับจ้องฟุตบอลนัดสำคัญไปด้วย จนกระทั่งหมดครึ่งแรก

ไคล์เหลือบตามองไปที่ประตูห้องของคนที่ทำให้เขาหงุดหงิดมาทั้งวัน ยัยตัวดีคิดจะขัดคำสั่งเขารึไง ทำไมยังไม่ออกมา อาบน้ำอะไรเป็นชาติ

ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้องของพราวฟ้า แต่ยังไม่ทันจะก้าวถึง เสียงออดหน้าห้องเขาก็ดังขึ้นซะก่อน ทีแรกเขาจะไม่สนใจเพราะไม่ได้นัดใครไว้ และนี่มันก็ดึกมากแล้ว ใครมันมาตอนนี้ แต่ก็ต้องหงุดหงิดเพราะมันดังไม่หยุด

ใครมาวะ เขาเหลือบตามองประตูห้องของพราวฟ้าแล้วตัดสินใจเดินไปที่ประตูห้องเพื่อดูว่าใครมันมารบกวนเขาเวลานี้

พอเปิดออก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูทำให้เขาขมวดคิ้ว สีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจเป็นอย่างมาก