พราวฟ้าเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่ใต้ตึกแล้วพากันขึ้นเรียน การนอนโรงพยาบาลของเธอเพื่อนทั้งสองคนไม่ได้รับรู้ และเธอคิดว่าไม่รู้ดีที่สุด เพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงและไม่อยากตอบคำถามของเพื่อน

“เลิกเรียนแล้วไปไหนต่อพราว”

“เราว่าจะไปห้องสมุดน่ะ”

“งั้นเราไปด้วย อะตอมไปไหม”

“ไปสิ เราจะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับงานที่อาจารย์สั่งพอดี”

“แล้วเธอล่ะเอมม่า”

“ฉันขอบาย นัดไคล์ไว้”

พราวฟ้าเผลอกำมือแน่น

“งั้นเราไปกันเถอะ” ปริมชวนทุกคน

ทั้งสามคนมาที่ห้องสมุดของคณะค้นหาหนังสือที่ตัวเองต้องการ และนั่งอ่านเงียบๆ การเรียนคณะอักษรนั้นไม่ง่ายต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เน้นไปในเรื่องของการท่องจำ เรียกได้ว่าต้องจำทุกตัวอักษรบนหนังสือเลยก็ว่าได้

ถ้าจำไม่ได้ก็ตอบไม่ได้

แต่การอ่านหนังสือก็เป็นสิ่งที่พราวฟ้ารัก การอ่านหนังสือทำให้เธอจมไปกับมัน เหมือนหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของหนังสือก็ว่าได้ หนังสือทุกเล่มมีเสน่ห์ของมัน เธอถึงเลือกเรียนคณะนี้

“มันดูแปลกๆ ไหมวะที่วิศวะอย่างเรามาเข้าห้องสมุดคณะอักษรเนี่ย”

เสียงของผู้ชายบางกลุ่มดังเข้ามาในห้องสมุด ทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นเงยหน้าขึ้นมอง นักศึกษาสาวบางคนตาโต อาอ้าค้าง

“แปลกสิ มึงรีบไปเลยกูรออยู่ตรงนี้”

“อะไรวะ”

“อาจารย์ใช้มึง”

“เออๆ”

คนทั้งห้องหันไปมองสี่หนุ่มที่ทะเลาะเกี่ยงกันไปมาด้วยความสนใจ

รวมถึงกลุ่มของพราวฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองตาม

“นั้นกลุ่มพี่ไคล์แฟนของยัยเอมม่าหนิ” ปริมทักขึ้น

“พวกเขามาทำอะไร”

ปริมยังพูดต่อ

“เรื่องของเขาเถอะ ไม่ต้องไปสนใจหรอก” อะตอมว่า

“แต่ฉันได้ยินเอมม่ามันบอกว่ามันนัดกับพี่เขาไว้ไม่ใช่เหรอ แล้วคนที่มันนัดมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ปริมถามอย่างสงสัย

“เขาอาจจะยังไม่ไปก็ได้ แกก็เลิกสงสัยได้แล้ว รบกวนพราวอ่านหนังสือ”

อะตอมหันไปมองคนที่ก้มหน้างุดอ่านหนังสือโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

แต่ใครจะรู้ว่าในใจของหญิงสาวนั้นเต้นระทึกแค่ไหน เธอไม่ค่อยได้เห็นไคล์ในมหาลัยเท่าไหร่ เพราะเรียนกันคนละคณะ เจอกันเฉพาะที่ห้องเท่านั้น

แต่ตอนนี้เวลานี้เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอท่ามกลางผู้คน ไคล์เป็นคนที่มีเสน่ห์ เขายืนอยู่ตรงไหนก็เป็นจุดสนใจของใครต่อใครได้ไม่ยาก

อย่างเช่นตอนนี้ที่สาวๆ ในห้องสมุดหันไปมองเขาเป็นตาเดียว เรียกได้ว่ามองทั้งกลุ่มเลยก็ว่าได้

พราวฟ้าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองไปข้างหน้า หลังจากเพื่อนทั้งสองเงียบลงหันไปสนใจหนังสือของตัวเอง

เธอสะดุ้งมือทั้งสองข้างเผลอกำหนังสือเข้าหากันแน่น หลบสายตาคมที่จ้องมองมา

เขาเห็นเธอแล้ว

ไคล์หรี่ตามองกระต่ายตื่นตูมที่สะดุ้งสุดตัว ไม่คิดว่าจะเจอยัยนั่นที่นี่ มุมปากยกยิ้มนิดๆ

“มองอะไรของมึงวะ” ปกป้องที่นั่งอยู่กับไคล์เอ่ยถาม

“ไม่ได้มอง” ไคล์ปฏิเสธ แต่มีหรือคนที่ชอบสังเกตอย่างปกป้องจะเชื่อ เขามองตาม คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน พิศมองหน้าหญิงสาวที่ไคล์จ้องแล้วจ้องอีกไม่วางตา

“ผู้หญิงนั้น……” ปกป้องเอ่ยขึ้น ไคล์หันไปมองทันที ขมวดคิ้วเข้าหากัน นี่มันจำได้ด้วยเหรอ แม่นี่ไม่ได้แต่งตัวเปรี้ยวจี๊ดเหมือนวันนั้นซะหน่อย

“ใช่รึเปล่า” ปกป้องเมื่อเห็นไคล์ไม่ตอบเขาเลยถามย้ำ เขายังจ้องอยู่ที่พราวฟ้าที่ตอนนี้ลุกขึ้นจากโต๊ะหายเข้าไปในชั้นหนังสือ

“ปกติมึงไม่ค่อยพูด ทำไมเรื่องนี้เสือกจังวะ” ปกติไม่ค่อยพูดไม่ค่อยถาม แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงอยากรู้ขึ้นมาได้

ปกป้องหัวเราะในลำคอเบาๆ

“ไอ้โจชัว กับเจฟ คงถามเยอะกว่ากูถ้ามันรู้”

ไคล์กัดฟันกรอด

“กูจะไปช่วยพวกมันหาหนังสือ”

ไคล์เลี่ยงที่จะเดินออกมา การที่พวกเขามาอยู่ที่นี่ก็เพราะถูกไว้วานจากอาจารย์ให้มาหาหนังสือที่ท่านต้องการ ซึ่งมันไม่ได้เกี่ยวกับพวกเขาสักนิด แต่ทำไงได้ในเมื่อโจชัวมันต้องแก้งานวิชาของอาจารย์คนนี้พอดี มันเลยลากพวกเขามาด้วยนี่ไง

และเขาก็พึ่งรู้วันนี้ว่าแม่นางบำเรอของเขาเรียนคณะอักษร ถึงว่าวันๆ พกหนังสือเป็นกองๆ มาเรียน

พราวฟ้าเขย่งเพื่อจะหยิบหนังสือที่ตัวเองหมายตา ทำยังไงก็ไม่ถึงเพราะเธอเตี้ยเกินไป แต่เธอก็พยายามต่อไป

“นี่ใช่ไหม หนังสือที่เธอต้องการ” ร่างบางตัวแข็งทื่อ เลือดในกายสูบฉีดเมื่อรับรู้ถึงความอบอุ่นจากด้านหลัง

เธอค่อยๆ หันหน้าไปมองและเลี่ยงตัวออกมาจากคนที่ตัวใหญ่กว่า

“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆ ไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาช่วยเหลือ เพราะเขาอยู่ใกล้เธอมาก

“ไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะ”

“ค่ะ” พราวฟ้าก้มหัวให้เขา เมื่อเขาเดินออกไปแล้วเธอถึงเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อชอปคณะวิศวะ

เขาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับไคล์

หญิงสาวกอดหนังสือในมือแนบอกเม้มปากเข้าหากัน รีบเดินกลับไปที่โต๊ะ เมื่อสายตาสบเข้ากับสายตาคม มันแข็งกร้าวจนเธอขนลุกซู่ไปหมด

“เป็นเด็กเรียนแบบนี้น่ารักกว่าคืนนั้นเป็นไหนๆ”

“ก็แค่ผู้หญิงง่ายๆ” ไคล์กัดฟันพูด

“จะว่าอะไรไหมถ้ากูอยากลองบ้าง”

ปกป้องหันไปยิ้มมุมปากกับเพื่อน ไคล์ตวัดสายตาแข็งกร้าวมองเพื่อน

“ของเหลือจากกูมึงไม่รังเกียจรึไง”

“แค่ลองไม่ได้จริงจัง มึงบอกว่าเขาจืดชืดคงไม่กินซ้ำหรอกใช่ไหม เพราะอย่างมึงชอบร้อนๆ”

“เรื่องของมึง แต่มึงอย่าลืมกฎของกลุ่มเรา” ไคล์เดินออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด

ปกป้องหัวเราะในลำคอเบาๆ มันคงไม่รู้ว่ามันแสดงท่าทีหัวเสียแค่ไหน เวลาเขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ไคล์กับเธอคนนั้นต้องมีอะไรมากกว่าที่พวกเขาเห็นแน่

กฎงั้นเหรอ กฎมีไว้แหกไม่ใช่เหรอ

“กูกลับก่อนมีธุระ” ไคล์เดินไปหาโจชัวกับเจฟที่ชั้นหนังสือบอกเสียงห้วน

“อ้าว”

ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะได้พูด ไคล์ก็เดินออกไปเลยเห็นแค่หลังไวๆ

ไคล์เดินไปที่รถอย่างหัวเสีย ไอ้ปกมันต้องสงสัยอะไรแน่ ไม่งั้นคนพูดน้อยอย่างมันไม่ออกตัวแรงแบบนี้หรอก แล้วยัยนั่นเหรอน่ารัก ไม่ใช่สเปคของมันสักนิด

แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดมากขนาดนี้ด้วย ใช่ เขาหงุดหงิดถูกแล้ว เพราะเขาไม่ยอมใช้ผู้หญิงคนเดียวกันกับเพื่อนแน่ เขายังไม่เบื่อ

คำว่าไม่เบื่อผุดขึ้นมาในหัวของไคล์

สามเดือนแล้วที่พราวฟ้ามาอยู่กับเขา สามเดือนที่เขานอนกับเธอ มันนานเกินไปที่เขาจะไม่เบื่อเธอ มันต้องมีอะไรผิดพลาด พราวฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่เขาชอบเหมือนอย่างที่ปกป้องบอก แต่ทำไม

“ปวดหัวเว้ย” ไคล์ขยี้หัวตัวเองแรงๆ

ทำไมช่วงนี้ยัยบ้านั่นถึงทำให้เขาหงุดหงิดบ่อยนักนะ