เสาร์อาทิตย์พราวฟ้าคิดว่าตัวเองจะได้กลับไปนอนที่บ้านกับคุณทิพย์อาภาแต่กลับต้องมานอนโรงพยาบาล

หลังจากที่ไคล์พาเธอออกจากบ้านวันนั้นเธอก็จำได้ว่าวิ่งลงไปอ้วกอยู่หน้าเซเว่นและเป็นลมไปเลย ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นเพดานขาวๆ

คุณทิพย์อาภาทำท่าร้อนรนเข้ามาดูเมื่อเห็นเธอรู้สึกตัว ท่านบอกกล่าวว่าไคล์พาเธอมาส่งและโทรบอกท่าน

แต่ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ที่เธอจะได้ออกจากโรงพยาบาลเธอก็ไม่เห็นหน้าเขาเลย

“กลับไปอยู่บ้านไหมลูก” คุณหญิงทิพย์อาภาเอ่ยถามเด็กสาวที่ท่านเอ็นดู เห็นแบบนี้เธอก็พลอยเป็นทุกข์ไปด้วย ลูกชายของเธอเกินเยียวยาแล้วจริงๆ

พราวฟ้าเม้มปากแน่น ก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำเข้าหากัน คำชักชวนของคุณหญิงทำให้ใจของเธอตกลงตาตุ่ม เธอถามตัวเอง พร้อมแล้วเหรอที่จะไปจากไคล์ เพราะถ้าเธอตัดสินใจว่าจะกลับไป เธอก็จะไม่มีวันได้ใกล้ชิดเขาอีก ไคไม่มีทางให้เธอเข้าใกล้อีก

“พราว….”

คุณหญิงทิพย์อาภามองพราวฟ้าแล้วถอนหายใจ ท่านผิดเองที่ทำอะไรไม่คิดถึงผลลัพธ์พี่ตามมา

“พราวยังทนได้ค่ะ พราวไม่อยากทำให้คุณแม่ผิดหวัง” คุณหญิงทิพย์อาภายกมือขึ้นลูบผมของเด็กสาวเบาๆ

“แม่ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้หนูเจออะไรแบบนี้ แม่ไม่บังคับหรือขออะไรหนูอีกแล้วลูก ถ้าหนูอยากกลับมาอยู่บ้านเราแม่ก็ไม่ว่า”

พราวฟ้าก้มหน้างุดเมื่อได้รับความเอื้ออาทรจากผู้มีพระคุณ

เป็นเธอเองที่ยังไม่พร้อมจะก้าวออกมาจากเขา ถึงเธอจะเจ็บปวดจากการกระทำของเขา แต่ความเจ็บปวดมันก็มีความสุขเล็กๆ ซ้อนอยู่ เธอมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เขา มีความสุขทุกครั้งที่เขาโอบกอด ถึงจะไม่มีความอ่อนโยนก็ตาม

เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เธอเสพติดความรุนแรงจากไคล์

“พราว…พราวขอพยายามอีกหน่อย ถ้าไม่ไหวพราวจะกลับค่ะ”

คุณหญิงทิพย์อาภาพยักหน้าเข้าใจเมื่อได้ยินแบบนั้น ท่านรู้ส่วนหนึ่งที่พราวฟ้ายอมทำตามที่ขอเพราะรักลูกชายของท่าน ลูกชายที่มองไม่เห็นความรักของแม่และคนใกล้ตัวเลย

“และพราวมีเรื่องจะขอ”

“อะไรเหรอลูก”

คุณหญิงทิพย์อาภามาส่งเธอถึงบนห้องแล้วก็กลับไป ในห้องเงียบสนิทไม่มีแม้แต่เงาของไคล์ ท่านก็อยากโวยวายใส่ลูกชายตัวดี แต่ก็รู้ว่าโวยวายไปก็เท่านั้น เพราะไคล์ไม่เคยเข้าใจอะไรเลย

พราวฟ้าพาตัวเองเข้าไปชำระร่างกายในห้อง แล้วกลับมานอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยบนเตียงจนเผลอหลับไป

เสียงดังจากข้างนอกทำให้ร่างกายเธอมีปฏิกิริยาทันที ร่างบางลืมตาขึ้นในความมืด เอียงหูฟังเสียงจากข้างนอก

“มึงยืนตรงๆ ดิ อย่าทิ้งน้ำหนักลงมาแบบนั้นดิวะ” เสียงโวยวายจากด้านนอก ทำให้พราวฟ้านิ่งงัน

มีคนกลับมากับเขา

ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ ไคล์ไม่เคยพาใครมาที่ห้องเลย นอกจากวันนั้น วันที่เขาพาผู้หญิงมานอนที่ห้องและผู้หญิงคนนั้นก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันกับเธอ

“โอ๊ย หนักฉิบหาย” โจชัวโยนไคล์ลงบนโซฟาอย่างหมดแรง พวกเขาก็ทิ้งตัวลงนอนด้วย

“มันเป็นอะไรของมันวะ กูไม่เคยเห็นมันดื่มหนักขนาดนี้มาก่อน” เจฟหันไปถามเพื่อน

“มึงถามกูแล้วกูจะรู้ไหม มึงรู้ไหมไอ้ป้อง”

ปกป้องเหลือบตามองไคล์ที่เมาหลับสนิท ไคล์เป็นคนที่ไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง แต่พวกเขาก็พอรู้ว่าไคล์มีปัญหาทางบ้านและย้ายออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ยังไม่จบมอปลาย

พยายามหาเงินใช้เอง จนพวกเขาได้มาเปิดผับอย่างทุกวันนี้ เขายอมรับว่าเพื่อนคนนี้เก่ง แต่ไคล์เป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ค่อยฟังใคร เชื่อในความคิดของตัวเอง และถ้าเจ้าตัวไม่อยากเล่าเรื่องอะไรให้ใครฟัง ก็จะไม่มีใครได้รู้ ทุกคนเลยไม่รู้ว่าไคล์คิดยังไง

“ไม่รู้” ปกป้องตอบสั้นๆ

เจฟถอนหายใจ

“แล้วเอาไง ปล่อยมันนอนตรงนี้” โจชัวบุ้ยปากไปทางไคล์

“มึงจะพามันไปอาบน้ำรึไง”

“ไม่มีทาง”

“งั้นก็กลับ”

หลังจากตกลงกันได้ ทุกคนก็พากันกลับไป

พราวฟ้านั่งฟังอยู่ในห้องเงียบๆ พอจับใจความได้ พอเสียงเงียบลง เธอก็ค่อยๆ เปิดประตูออกมา เห็นร่างใหญ่ นอนนิ่งอยู่บนโซฟา

ปากบางเม้มปากเข้าหากันแน่น ค่อยๆ เดินเข้าไปดูเขา ไคล์นอนหลับตาพริ้มไม่ขยับ น้อยครั้งที่เธอจะเห็นเขาหลับ เพราะเธอไม่เคยนอนหลับไปพร้อมกับเขาสักครั้ง

อย่างที่รู้ว่าไคล์เป็นผู้ชายที่ใจร้ายกับเธอมาก เขาไม่เคยนอนกอดเธอเลยสักครั้ง พอเสร็จกิจก็ออกไปนอนที่ห้องของตัวเอง

แกร๊ก

เสียงเหมือนมีคนเปิดประตูเข้ามาทำให้พราวฟ้าตาตื่น หันไปมอง แล้วรีบวิ่งกลับเข้าห้องของตัวเองทันที

ปัง

โจชัวคิ้วขมวดมองไปรอบๆห้องของไคล์อย่างไม่ไว้ใจ

“ใคร” เขาถามเสียงเรียบ แต่ก็ได้รับความเงียบกลับมา

เมื่อกี้ถ้าเขาได้ยินไม่ผิดเหมือนได้ยินเสียงคนปิดประตู และมันต้องเป็นห้องใดห้องหนึ่งที่อยู่ในนี้แน่ แต่ใครล่ะจะอยู่ที่นี่ ไคล์อยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ

โจชัวมองเพื่อนที่นอนหลับสบาย

“ไม่ใช่โจรหรอกใช่ไหม” เขาพึมพำกับตัวเองเดินไปที่หน้าประตูห้องนอนหนึ่งในนี้ มือที่กำลังจะจับลูกบิดหยุดชะงักเพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

โจชัวหันไปมอง แสงสว่างจากโทรศัพท์ที่ว่างอยู่ใกล้ๆ ร่างใหญ่ทำให้เขาเดินไปรับอย่างเสียไม่ได้

ที่เขากลับขึ้นมาบนห้องของไคล์อีกครั้งก็เพราะลืมโทรศัพท์ไว้นี้แหละ

“เออ”

(เสร็จรึยัง กูง่วง) เจฟโทรมาตาม

“เออๆ เสร็จแล้ว แต่กูมีเรื่องคาใจวะ”

(อะไร)

“เหมือนมีคนอยู่ในห้องไอ้ไคล์”

(ผีรึเปล่า) เจฟพูดเสียงตื่น

“ผีบ้านมึงสิ โจรรึเปล่าวะ”

(โจรบ้านมึงสิ ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่ดียิ่งกว่าสถานีตำรวจอีก แล้วกูก็อยู่ตรงนี้ยังไม่มีใครน่าสงสัยขึ้นไปข้างบนเลย) โจชัวคิดตาม

ความปลอดภัยของคอนโดดีเยี่ยมแค่ไหนพวกเขารู้ดี ไม่มีทางที่คนนอกจะเข้ามาได้ ถ้าไม่มีคนในพาเข้ามา

“กูอาจจะหูฝาด” เขาคิดว่าบางทีตัวเองอาจหูฝาด เสียงประตูนั่นอาจจะเป็นประตูที่เขาปิดเองก็ได้

(เออ มึงหูฝาด ลงมาได้แล้วไม่งั้นมึงก็เดินกลับเอง ง่วงจะตายซัก)

“เออ”

โจชัวหันไปมองประตูห้องนอนห้องอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หวังว่าเขาจะคิดไปเองจริงๆ นะ

พราวฟ้ากุมมืออยู่ที่หน้าอก หัวใจเต้นระทึกอยู่หลังประตู เธอกลัวแทบตายว่าจะโดนเพื่อนของไคล์จับได้ว่าเธออยู่ที่นี่

มือเรียวลูบหน้าตัวเอง พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ หวังว่าจะไม่มีใครกลับมาอีกนะ

หญิงสาวนั่งนิ่งอยู่สักพักก็ลุกขึ้นเข้าไปในห้องน้ำหาผ้าขนหนูและอ่างใส่น้ำใบเล็กเดินออกมาด้านนอก ว่างลงใกล้ๆ ร่างใหญ่ที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง

ผ้าผืนเล็กสีขาวสะอาดค่อยๆ ซับไปตามใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ขนตาดกเป็นแผงคิ้วเข้มแทบจรดกันทั้งสองข้าง ไคล์เป็นผู้ชายที่ผู้หญิงทุกคนต่างหลงใหล และเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น เธอเฝ้ามองเขามาตั้งแต่เล็กจนโต แอบใจเต้นระทึกทุกครั้งที่เขากลับบ้าน

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยพูดดีกับเธอเลย แต่ทำไมเธอถึงไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

ร่างใหญ่มีปฏิกิริยาทันทีที่มีสิ่งรบกวน

“อือ” มือใหญ่ปัดป่ายไปทั่วเพื่อไล่สิ่งที่น่ารำคาญ

พราวฟ้านั่งมองคนที่หลับใหลอย่างเงียบๆ เธออยากจดจำเขาไว้ในความทรงจำให้เยอะที่สุด ถึงแม้มันจะไม่มีความทรงจำดีๆ ระหว่างเธอกับเขาเลย ถึงเขาจะร้ายกาจกับเธอแค่ไหน เธอก็อยากเก็บเขาไว้ให้ลึกสุดใจ

มันคงต้องมีสักวันที่เธอจะหมดรักผู้ชายคนนี้ได้

หลังจากที่ไม่ได้ดื่มเหล้าจนเมามานานอาการปวดหัวตึบๆ เป็นสิ่งที่เขาไม่ได้สัมผัสมันนานแล้วเช่นกัน ไคล์นวดคลึงขมับตัวเองแรงๆ เผื่อมันจะบรรเทาความปวดได้

เสียงเปิดประตูห้องของคนที่เขาคิดว่ายังไม่กลับมาทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง ไคล์ขมวดคิ้วมองร่างบางที่อยู่ในชุดนักศึกษา เธอเดินไปที่หน้าประตูใส่รองเท้าแล้วออกจากห้องไปทันที

ยัยบ้านี่ไม่เห็นรึไงว่าเขานั่งอยู่ตรงนี้

แล้วทำไมเขาต้องสนใจ

ร่างสูงลุกขึ้นเดินนวดขมับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย