“พราวให้เราขึ้นไปส่งไหม” อะตอมและปริมมาส่งพราวที่หน้าคอนโด

“ไม่เป็นไร เราไหว” หลังจากที่สู้รบในห้องน้ำกับไคล์เธอก็ตาสว่างขึ้น แต่ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก ไข้เหมือนจะกลับมา

“แน่นะ” ปริมยังห่วง เธอสังเกตอาการของพราวฟ้าตั้งแต่นั่งรถมา ไม่พูดไม่จา พราวฟ้าพูดน้อยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เธอจึงไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้คิดยังไง เรื่องเก็บอาการก็เก่งอย่าบอกใคร

“อืม ขอบคุณทั้งสองคนนะที่มาส่ง เจอกันวันจันทร์” พราวฟ้าลงจากรถโบกมือลาเพื่อน หันหลังเดินเข้าคอนโดทันที เธอพาร่างกายอันบอบช้ำขึ้นมาที่ห้อง

ความอดทนทั้งหมดไหลทะลักออกมาเป็นสาย ร่างบางนั่งกอดตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ให้สายน้ำช่วยบรรเทาความเจ็บปวด

เธอเกลียดตัวเองที่เอาชนะไคล์ไม่ได้สักที

เมื่อไหร่กันนะเธอจะมีความกล้าไปจากเขา

เมื่อไหร่กัน

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง ทั้งสายน้ำและม่านน้ำตาบดบังคนที่ย่างกายเข้ามา

“ไคล์” ร่างบางดีดตัวลุกขึ้น ทำไมเขากลับมาในเวลานี้ เขาควรจะอยู่ฉลองต่อกับเอมม่าและเพื่อนของเขาที่ผับไม่ใช่เหรอ

“ไง ฉันว่าห้องน้ำที่ผับมันไม่สะใจเท่าไหร่ ลองเปลี่ยนเป็นที่นี่แทนเป็นไง” ไคล์ย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ เอื้อมมือไปปิดน้ำ เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา ผมเปียกชุ่ม เสื้อผ้าที่ไม่ได้ถอด แนบไปกับลำตัว

ปากบางสั่นระริก สบสายตากับเขานิ่ง ต่อหน้าไคล์เธอจะเป็นผู้หญิงที่ไม่มีชีวิต ยอมตามใจเขาทุกอย่าง แต่ใครจะรู้ว่าเธออ่อนแอแค่ไหน นอกจากตัวเธอเอง

ริมฝีปากคล้ำนิดๆ ก้มลงแนบชิดริมฝีปากสีแดงสดที่สั่นระริก บดขยี้ความร้อนแรงลงไปตามความต้องการของตัวเอง มือใหญ่ลูบไล้ไปตามสะโพกมน

ไคล์รุกล้ำร่างบางด้วยความรุนแรง เขาไม่เคยออมแรงกับร่างกายนี้ ความต้องการที่เขามีทั้งหมดถูกสาดซัดเข้าใส่ร่างบางทุกอณู

พราวฟ้าเงยหน้าขึ้นรับสัมผัสจาบจ้วงของชายหนุ่ม เปิดปากให้เขาได้สอดแทรกลิ้นเข้ามา มือเรียวค้ำยันผนังไว้ทั้งสองข้าง

“อ่า” เสียงหายใจแรงดังขึ้นทันทีที่ทั้งสองละริมฝีปากออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างหอบหายใจ ไคล์เอื้อมมือไปเปิดฝักบัวอีกครั้ง สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบาง สองร่างอยู่ใต้สายน้ำ โดยไม่สนใจจะถอดเสื้อผ้าออก

พราวฟ้ากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอเมื่อเจอกับสายตาของเขา สายตาที่พร้อมตะครุบเหยื่อ สายตาที่พร้อมจะฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆ

มือแกร่งจับที่บั้นเอวกลมกึ่ง บีบเคล้นเบาๆ จับร่างบางพลิกหันหลัง ลูบไล้แผ่นหลังนวลเนียน สอดแทรกมือแกร่งเข้าไปในรอยแยกของชุด ลูบไล้อยู่ที่หน้าท้องแบนราบ

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน บางจังหวะกัดปากตัวเองจนช้ำ

แควก

“ว๊าย”

เสียงฉีกขาดและแรงเสียดสีกับร่างกายทำให้พราวฟ้าร้องออกมาอย่างเผลอไผล เธอรู้สึกเจ็บแสบที่ผิว

ไคล์ฉีกชุดของเธอ ไม่สิ ชุดของปริม

“ชุดแบบนี้มันไม่เหมาะกับยัยจืดอย่างเธอหรอก” เสียงกระซิบแหบพร่าข้างใบหู ขบเม้มเบาๆ จนร่างบางสั่นสะท้าน

ชุดที่เขาบอกว่าไม่เหมาะกับเธอถูกถอดออกไปกองอยู่กับพื้นด้วยฝีมือปีศาจอย่างไคล์

พราวฟ้าได้แต่เก็บความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ ถึงเธอจะแต่งตัวสวยแค่ไหน เขาก็ไม่มองว่าสวย เธอยังคงเป็นแค่ยัยจืดชืดในสายตาของเขา

“หันมา ถอดเสื้อให้ฉัน” คนตัวใหญ่สั่งเสียงเรียบ

พราวฟ้าหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาตามคำสั่ง กระดุมเสื้อเม็ดแรกถูกแกะออกไปอย่างช้าๆ ตามด้วยเม็ดที่สองที่สามจนถึงเม็ดสุดท้าย มัดกล้ามเรียงตัวสวยเผยให้เห็น

“กางเกง” ไคล์ถอดเสื้อออกไปเอง บังคับร่างบางให้นั่งลง

พราวฟ้าเม้มปากแน่น ลูบน้ำออกจากใบหน้า เธอมองกางเกงเขานิ่งชั่วอึดใจก่อนจะเอื้อมมือไปแกะกระดุม ดึงรูดมันลงมา ไคล์มองท่าทางเชื่องช้าของเธออย่างหงุดหงิด เขาเลยสงเคราะห์ให้โดยการถอดบ๊อกเซอร์เอง

“จัดการมันซะ” ไคล์พูดเสียงเรียบ ปิดน้ำ ทุกวันนี้เขาเหมือนเอากับหุ่นยนต์บอกให้ทำอะไรก็ทำ ไม่มีปากมีเสียง ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงเขี่ยทิ้งไปนานแล้ว แต่นี่เป็นนางบำเรอที่แม่เขาหามาให้ เขาก็ควรสงเคราะห์เอานานหน่อย

มือเล็กเอื้อมไปจับสิ่งที่มันชี้หน้าเธออยู่ตอนนี้ กลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ครอบครองมันตามคำสั่งของเขา ทันทีที่ลิ้นร้อนชื้นแตะลงบนส่วนปลาย ร่างแกร่งก็เกร็งกระตุก ยันมือข้างหนึ่งกับผนังห้องน้ำ อีกมือจับหัวทุยลูบเบาๆ

ถึงหุ่นยนต์ตัวนี้จะหน้าตาจืดชืดไม่มีชีวิตชีวา แต่ทุกครั้งที่อยู่บนเตียง ก็รู้งานใช่เล่น สอนไม่กี่ครั้งก็เป็นงาน แบบนี้สิถึงสมกับที่เขาเก็บไว้กินนานๆ

ปากบางครอบครองท่อนลำขึ้นลงเป็นจังหวะ ทำทุกอย่างให้คนตรงน่าพอใจ

ไคล์เงยหน้าขึ้นเม้มปากแน่น กรามแกร่งบดเข้าหากัน หน้าท้องเกร็งกระตุก ความเสียวแปลบแล่นไปทั่วช่องท้อง เอาสอบสวนเข้าใส่ความชุ่มชื้น

ครางเสียงกระหึ่มในลำคอ เมื่อเรียวลิ้นเล็กตวัดเข้าส่วนหัว จนเขาหมดความอดทน

จับร่างบางลุกขึ้น หันหลัง ดึงรูดชื้นเล็กด้านล่างออก จับใบหน้างามให้หันมารับจูบดุเดือดจากเขา

ส่งแก่นกายเข้าร่องชุ่มชื้น

“อือ” เพราะความไม่อ่อนโยนของเขาทำให้เธอเจ็บ แต่ก็ได้แต่ร้องครางในลำคอ กำมือแน่นกับผนังห้องน้ำ แอ่นตัวรับความเจ็บปนเสียวที่เขามอบให้

เธอชินแล้วกับสัมผัสแบบนี้ แรงขับเคลื่อนเกิดขึ้นทันทีที่ทั้งคู่ผสานกัน เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องน้ำ

เสียงครวญครางดังขึ้นพร้อมกับเสียงคำราม

“อือ พอ พอแล้ว”

ร่างบางพลิกตัวหนีคนที่ยุ่มย่ามตามร่างกายของเธอ ตั้งแต่ในห้องน้ำจนมาที่เตียง ไคล์ยังไม่หยุดร่วมรักกับเธอเลย ร่างกายเธอรับเขาไม่ไหวอีกแล้ว

แล้วพรุ่งนี้เธอต้องกลับบ้าน ยังไม่รู้เลยว่าจะได้กลับกี่โมง

“หึ นึกว่าหุ่นยนต์อย่างเธอจะถึกกว่านี้ซะอีก” เสียงแว่วมาไม่ได้ทำให้พราวฟ้าตอบโต้ได้เลย เธอเหนื่อยเกินกว่าจะพูดกับเขา

และถึงเธอจะมีสติเขาคงไม่คาดหวังกับคำพูดตอบกลับของเธอ เพราะเธอพูดน้อยอยู่แล้ว

ไคล์มองร่างบางที่หลับไปนิ่งๆ มุมปากยกยิ้มนิดๆ พอใจกับผลงานของตัวเอง เขาลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าทั้งของเขาและของเธอออกมา จากนั้นเดินไปที่ถังขยะ ทิ้งมันลงไปอย่างไม่ไยดี

เศษผ้าแบบนั้นจะเก็บไว้ทำไม

เดินกลับมาที่เตียงมองร่างบางนิ่ง แล้วเดินออกไปจากห้อง กลับไปที่ห้องของตัวเอง