เห็นทีพระองค์ต้องสืบเรื่องนี้ให้กระจ่างเสียแล้วพระองค์รักอิงเออร์ก็จริงอยู่แต่สิ่งใดที่เป็นภัยต่อบัลลังก์ก็ควรระวังไว้มิใช่หรือทรงยอมรับว่ากลัวความจริงอยู่เหมือนกันเสด็จแม่พระองค์มิเคยมองสิ่งใดพลาด

วังเสิ่นหยางกงตำหนักเฟยเทียน

“เป็นนางกำนัลตำหนักใหญ่พะยะค่ะ เป็นคนของคุณหนูหลานจริงๆ พวกนางติดต่อส่งข่าวผ่านสาวใช้คนสนิทของคุณหนูหลานพะยะค่ะ”

เหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างพระองค์ เป็นคนของนางจริงๆ

“แล้วเรื่องอื่น”

“ตอนนี้ทางฝั่งนั้นยังมิเคลื่อนไหวสิ่งใดคุณหนูหลานก็มิได้มีสิ่งใดน่าสงสัยพะยะค่ะ”

“อืม ตามต่อไป”

“พะยะค่ะ”

“แล้วนางกำนัลคนนั้นจะให้กระหม่อมจัดการเช่นไรพะยะค่ะ”

“เก็บเอาไว้ก่อน อย่าให้นางรู้ตัว”

“พะยะค่ะ”

“หานอี้”

“พะยะค่ะท่านอ๋อง”

“นางเป็นเช่นไรบ้าง”

ตำหนักหลันเทียน

“พวกเจ้าไปพักเถิด ข้าคัดตำราเล่มนี้เสร็จก็จะเข้านอนแล้ว”

“เพคะ”

ร่างเล็กของทั้งสองออกไปแล้วเหลือเพียงร่างบอบบางนั่งคัดตำราอยู่เพียงลำพังตำราพระสูตรนี้นางคัดมาหลายร้อยเล่มแล้วเพื่อส่งไปยังอารามและสถานที่ปฏิบัติธรรมต่างๆ ทั่วเมืองหลวงและนอกเมืองการคัดตำราทำให้นางจิตใจสงบมีสมาธิและมีสติมากขึ้นผู้ใดจะรู้ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยเช่นนี้นางเป็นคนใจร้อนเพียงใดสิ่งเหล่านี้ทำให้นางใจเย็นขึ้นและควบคุมตัวเองได้ดียิ่ง

“เป็นภรรยาแต่กลับไม่รู้จักปรนนิบัติสามี นี่หรือสะใภ้แสนดีของเสด็จแม่”

ร่างบอบบางที่กำลังตั้งใจคัดตำราสะดุ้งตกใจเสียงทุ้มยียวนนั้นของผู้บุกรุกยามวิกาล

“มิใช่เป็นรับสั่งของพระองค์เองหรือเพคะ”

“หึ ยอกย้อนเก่งเสียด้วย”

เมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าตรัสกวนอารมณ์ไม่หยุดนางจึงคร้านจะใส่ใจหยิบพู่กันมาคัดตำราต่อปล่อยให้บุรุษที่ยืนพิงหน้าต่างลอบมองนางอย่างพินิจ

เจอกันครั้งนั้นพระองค์มิได้สังเกตใบหน้านางให้ชัดเจนวันนี้ใบหน้าเล็กไร้ซึ่งเครื่องประทินโฉมใดๆ เส้นผมดำสนิทปล่อยยาวสยายถึงเอวเล็กเงางามราวไหมชั้นดีใบหน้าเนียนใสผิวแก้มขาวอมชมพูเปล่งปลั่งมิได้ขาวซีดเซียวเหมือนวันนั้นริมฝีปากอวบอิ่มเเดงจัดอย่างคนสุขภาพดีคางเรียวกลมกลึงจมูกเล็กโด่งเป็นสันคิ้วเรียวได้รูปงดงามรับกับหน้าผากเนียนดวงตาเฉี่ยวคมกลมโตหวานฉ่ำแพขนตาดกหนางอนยาว ยามกระพริบราวผีเสื้อขยับปีกทำเอาพระทัยมังกรสั่นไหว

นี่มิใช่งดงามเกินไปหรือ? เหตุใดถึงมีข่าวลือว่านางอัปลักษณ์ความงามเด็ดขาดเพียงนี้มีใครกล้ากล่าวว่าตนงดงามต่อหน้านางได้ แต่! เดี๋ยวนะ แล้วรูปลักษณ์ซีดเซียวราวคนป่วยอมโรคในวันนั้นคือนางตั้งใจหลอกพระองค์งั้นสินะ ยายชีตัวแสบ!!

ร่างบางที่ตอนนี้ในใจมิได้นิ่งเหมือนใบหน้าและกิริยาที่แสดงออกมา คนบ้านี่ จะกล่าวสิ่งใดก็ไม่กล่าวมายืนมองนางอยู่ได้เป็นนานแล้วอีกทั้งวันนี้นางมิได้ประทินโฉมคงรู้แล้วว่าวันนั้นนางตั้งใจหลอกพระองค์

“นี่เจ้ามิเห็นหรือว่าเปิ่นหวางยืนอยู่”

“เห็นเพคะ”

ร่างบางถอนหายใจก่อนลุกเดินมาที่โต๊ะร้ำชารินน้ำชาหอมกรุ่นใส่ถ้วยก่อนเชิญอีกคนให้นั่ง

“เชิญประทับก่อนเพคะ”