ผู้รักษาสุดแกร่ง - ตอนที่ 573 งั้นนายก็ได้ยินแล้วนะ
พี่หลูผงะไปครู่หนึ่ง แต่เขาไม่คาดคิดว่าฉินจุนจะกล้าให้เขาโทรจริง ๆ
“โอเค งั้นรอแป๊บ!”
พี่หลูโทรไปยังหมายเลขที่บันทึกไว้ในเครื่องโดยตรงที่ชื่อว่าพี่ไป่
ส่วนพี่ไป่คนนี้คือใคร ฉินจุนไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน
เขาติดต่อกับต้วนเป่าตงและเพ่ยเหลียงในระดับเดียวกัน ฉินจุนไม่ได้สนใจว่าพี่ไป่เป็นคนเป็นคนแบบไหน
เมื่อโทรศัพท์โทรออก พี่หลูก็ตะโกน
“พี่ไป่ พี่ไป ผมหลูนะ ช่วยผมด้วย!”
“อาหลู เกิดอะไรขึ้นกับนาย!” พี่ไป่รู้สึกประหม่าเมื่อได้ยินเสียงนี้
“พี่ไป่ ผมถูกคนต่อยแล้ว ผมอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัยการแพทย์!”
พี่ไป่พูดอย่างเย็นชา “ข้างมหาวิทยาลัยการแพทย์ มีคนกล้าแตะต้องน้องชายของฉันเหรอ ให้มันรับโทรศัพท์สิ!”
ฉินจุนสามารถได้ยินได้ชัดเจน เมื่อเขาอยู่ข้างๆ เขา และเขากดสปีกเกอร์โฟนโดยตรง แล้วพูด
“ว่ามา”
พี่ไป่ถามว่า “แกเป็นใคร แกกร่างอยู่กับใคร?”
ในเมื่อมันสามารถล้มพี่หลูได้ น่าจะต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง และยังกล้าให้อาหลูโทรหาคนอื่นแบบนี้ นี่ไม่ใช่เป็นการโอ้อวดเหรอ?
ถ้าไม่ได้มีพื้นฐานเล็ก ๆ น้อย ๆ จะกล้าพูดแบบนี้เหรอ?
ฉินจุนเยาะเย้ย “ฉันไม่กร่างอยู่กับใคร และฉันก็ไม่ใช่คนกร่างด้วย”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินจุน เขาเป็นคนธรรมดา และดูเหมือนว่าเขาจะตกตะลึง
มีคนที่แข็งแรงทางร่างกายขนาดนี้ด้วยเหรอ และเป็นเรื่องปกติที่จะต่อยอาหลู แต่คนนี้เมื่อคนทั่วไปเห็นแล้วจะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน
พี่ไป่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “นามสกุลของฉันคือไป่ แกต้องรู้ไว้ด้วยนะ ไม่มีใครไม่รู้จักพี่ไป่ ถ้าแกต้องการรู้จัก ก็รีบปล่อยน้องชายของฉันออกมา ไม่เช่นนั้น ฉันจะทำให้แกได้เห็นดี!”
ฉินจุนเยาะเย้ยด้วยท่าทางขี้เล่นบนใบหน้าของเขา เขารู้สึกว่าภัยคุกคามนี้มาจากคนที่มีมันสมองที่ตายแล้ว
“อ๋อ งั้นฉันขอดูก่อนว่าฉันจะคิดเห็นยังไงดี?”
เสียงของพี่ไป่มีน้ำเสียงที่คุกคาม
“ไอ้เด็กเวร ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าน้องชายของฉันมีผมหลุดร่วงแม้แต่เส้นเดียว ฉันอยากให้นายดูดี!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฉินจุนก็เย้ยหยัน “โอ้ จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้น แกจงฟังให้ดี”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนยกเท้าขึ้น และเหยียบมันอย่างดุเดือด
ด้วยการคลิก ไหล่ของเขาก็ถูกฉินจุนบดขยี้ทันที
“อ๊า!”
พี่หลูกรีดร้องด้วยเสียงที่บีบหัวใจ ด้วยเสียงของกระดูกไหล่ที่แตกเป็นเสี่ยง มันฟังดูค่อนข้างน่ารำคาญทางโทรศัพท์
ใบหน้าของพี่ไป่ก็เปลี่ยนไป และเสียงในโทรศัพท์ก็มืดมน
“ไอ้เวรเอ๊ย รอก่อนเถอะ!”
พูดเสร็จ ก็วางสายทันที
พี่หลูที่นอนอยู่บนพื้นถูกเหยียบโดยฉินจุนสองสามครั้ง ในเวลานี้ เขาทรุดตัวลง อ่อนแรง และเดินกะเผลกอยู่บนพื้น
พี่ถังคนนั้นก็เวียนหัวเพราะการตบของฉินจุน และเธอนั่งบนพื้นเป็นเวลานาน และยังไม่ได้ลุกขึ้น
แม้ว่าการต่อสู้แบบนี้จะมีชีวิตชีวา แต่ก็มีเพียงไม่กี่คนที่กล้าดูพวกเขา และพวกเขาทั้งหมดมองจากระยะไกล
ไม่นาน เมื่อมีรถตู้หลายคันแล่นผ่านไป ผู้ชมทั้งหมดก็แยกย้ายกันไป
พวกเขารู้ว่านี่คือนักเลงตัวจริงที่กำลังมา
พวกอันธพาลกลุ่มนี้แข็งแกร่งกว่า การต่อสู้เหล่านี้เป็นไปอย่างดุเดือดและโหดเหี้ยม
ฉินจุนเป็นเพียงคนที่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย คาดว่าเป็นไปได้ที่มือและเท้าของเขาจะหัก
มีคนลงจากรถ สวมสูทสีขาว และสร้อยทองเส้นใหญ่ห้อยอยู่ที่คอของเขา
หลังจากที่ลงมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ถือไม้เท้าในมือแล้วตะโกน
“ห๊ะ ใครกันที่แตะต้องน้องชายของฉัน!”
“พี่ไป่!” พี่หลูที่กำลังนอนอยู่บนพื้นตะโกนอย่างเจ็บปวด ทั้งขาของเขาแทบจะหมดแรงทั้งหมด
พี่ไป่มองอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ อาหลูที่กำลังนอนอยู่บนพื้น เหมือนกับคนพิการ เห็นได้ชัดว่าไหล่ของเขาหักโดยฉินจุนเป็นคนทำ
“ไอ้เวร แกรนหาที่ตายใช่มั้ย!”
ด้วยแท่งเหล็กในมือ พี่ไป่เดินไปหาฉินจุนทีละก้าว
มีคนมากกว่าสิบคนเข้าและออกจากรถตู้ทั้งสองคัน และล้อมฉินจุนไว้
เมื่อพี่ไป่กำลังจะเข้าใกล้ฉินจุน จู่ ๆ ก็มีใครบางคนพูดขึ้น
“นี่ … พี่ไป่!”
ชายคนนั้นวิ่งไปหาพี่ไป่ และพูดด้วยเสียงต่ำ
“คนนี้เหมือนปรมาจารย์ฉินใช่มั้ย?”
พี่ไป่พูดอย่างดูถูก “หมาที่ไหนมันชื่อปรมาจารย์ฉินอะไรกัน …”
หลังจากพูดจบ พี่ไป่ก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบ และพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ปรมาจารย์ฉิน ปรมาจารย์ฉินคือคนไหน?”
“พี่ไป่ นั่นคือปรมาจารย์ฉินที่ทั้งพี่ตงและบอสเป่ยเคารพอย่างมาก!”
พี่ไป่ก็ลดม่านตาลง “แกแน่ใจเหรอ?”
“ฉันรู้สึกเหมือนฉันเคยเห็นเขามาก่อน แต่ฉันไม่แน่ใจ”
ตอนนี้ที่เขาพูดไปแล้ว พี่ไป่ไม่กล้าแสดงท่าทางฉุนเฉียว หากเป็นปรมาจารย์ฉินจริง ๆ เขาก็ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะตัดหัวปรมาจารย์ฉิน
พี่ไป่รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และส่งวิดีโอคอลหาหลงอี้ฮุย
หลังจากนั้นไม่นาน หลงอี้ฮุยก็เชื่อมต่อ และการแสดงออกของเขาทางโทรศัพท์ก็ใจร้อนเล็กน้อย
“ว่าไง?”
“คุณหลง มีคนอยู่ข้างฉัน ดูสิว่าคุณจำเขาได้มั้ย!”
พี่ไป่หันกล้องไปรอบ ๆ และเหลือบมองที่ฉินจุน
ใบหน้าของหลงอี้ฮุยเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
“ปรมาจารย์ฉิน?”
ใบหน้าของพี่ไป๋เปลี่ยนไปอย่างมาก และพูดว่า “นั่นคือปรมาจารย์ฉินจริงเหรอ?”
ใบหน้าของหลงอี้ฮุยเริ่มจริงจังอย่างผิดปกติ
“เสี่ยวไป่ ถ้านายกล้าที่จะยั่วโมโหปรมาจารย์ฉิน ขนาดฉันจะไม่สามารถช่วยชีวิตนายได้! นายยังไม่ได้ปะทะกับปรมาจารย์ฉินเลยใช่มั้ย?”
พี่ไป่เหงื่อออกทั่ว และส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
“ยังเลย ฉันเพิ่งมา”
หลงอี้ฮุยถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไร อย่ามีความขัดแย้ง มิฉะนั้น นายจะไม่รอดจริง ๆ รีบไปขอโทษปรมาจารย์ฉินซะ หากคุณประมาทเลินเล่อเพียงเล็กน้อย ฉันจะไม่สามารถช่วยนายได้เลย!”
หลังจากพูดแล้ว หลงอี้ฮุยก็ปิดโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ต้องการให้ปรมาจารย์ฉินเห็นเขา ไม่เช่นนั้น เขาจะต้องรับภาระจากเสี่ยวไป่อีกครั้ง
หลังจากวางสายแล้ว ใบหน้าของพี่ไป่ก็ซีดมาก เขาคิดว่าฉินจุนยังเป็นเด็กน้อย แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะกลายมาเป็นหัวหน้าใหญ่
พี่ไป่เดินไปหาฉินจุนทีละก้าว ใบหน้าของเขาซีดขาวกว่าเสื้อผ้าบนร่างกายของเขา
อาหลูที่นอนอยู่บนพื้น ยังงุนงงเล็กน้อย
“พี่ไป่ จัดการมันซะ!”
พี่ไป่จ้องเขม็ง “เขาสิอยากจะจัดการนาย!”
หลังจากนั้น เขาก็เตะมัน และเตะไปที่ไหล่ของอาหลูอีกครั้ง
“อ๊ะ!” อาหลูร้องกรีด ดวงตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
“พี่ไป่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น …”
เขาเห็นพี่ไป่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความเคารพ เดินไปหาฉินจุน และก้มตัวลงเก้าสิบองศา
“ปรมาจารย์ฉิน! ผมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง โปรดยกโทษให้ผมด้วย!”
น้องชายคนอื่น ๆ ก็ถูกปิดตาด้วย ยืนอยู่ข้างหลังไม่กล้าขยับ เจ้านายคนนี้เป็นอะไร? ทำไมคุณถึงเรียกปรมาจารย์ฉิน?
พี่ไป๋เป็นคนหยิ่งยโส เมื่อไหร่กันที่ก้มหัวให้คนอื่น?
พี่ไป่ก้มลง และจ้องมองพวกเขา
ลูกน้องทุกคนตกตะลึง และรีบตามไปโค้งคำนับ
“ปรมาจารย์ฉิน!”
ฉินจุนมองไปที่พี่ไป่ด้วยท่าทางขี้เล่น และพูดอย่างเย็นชา
“ไม่ได้บอกว่าจะทำให้ฉันได้เห็นดีเหรอ? ไหนล่ะเห็นดีอะไร?”
พี่ไป่ตัวสั่นและเหงื่อออก “ปรมาจารย์ฉิน มันเป็นความผิดของผม ผมไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ถ้าผมต้องการจะฆ่า ผมจะเชื่อฟังปรมาจารย์ฉิน!”
ฉินจุนเยาะเย้ย เหลือบมองไปที่อาหลูบนพื้น แล้วถาม
“แล้วก็ แกไม่ได้บอกเหรอว่ามีคนมาจัดการฉัน แล้วจะเห็นผลลัพธ์อะไร?”
“ตอนนี้แกบอกฉันสิว่า ฉันกำลังทำอะไรอยู่ และฉันต้องทนรับผลอะไรบ้าง?”
อาหลูก็ตกตะลึงเช่นกัน เขารู้ว่านี่เป็นชายร่างใหญ่ที่เขาไม่สามารถยั่วยุได้ และพูดอย่างขมขื่น
“ใช่ ฉันคิดผิด โปรดปล่อยมือ แล้วปล่อยฉันเถอะ …”
ซูฮวนตะลึง เธอไม่ได้คาดหวังว่าคนจำนวนมากในสังคมจะก้มหัวให้ฉินจุนได้เพียงนี้? ทำไมฉินจุนถึงแข็งแกร่งขนาดนี้!
“เสี่ยวฉิน ปล่อยเขาไปเถอะ ไม่เป็นหรอก แค่ตั้งแผงขายของเท่านั้นเอง”
พี่ถังซึ่งนอนอยู่บนพื้น รู้สึกไม่มีความสุขในทันทีเมื่อเห็นฉากนี้
“พวกแกทำอะไร! คนตัวเล็ก ๆ แค่นี้ก็จัดการไม่ได้ ต้องให้ลูกชายของฉันลงมือเท่านั้นถึงจะทำได้ใช่มั้ย!”
YOU MAY ALSO LIKE
