ผู้รักษาสุดแกร่ง - ตอนที่ 220 ไม่รู้จักคนช่วยสนับสนุน

หญิงชราคนนี้ไม่ได้พบรองประธานหวังมากนัก และไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับคนหนุ่มสาวเท่าไหร่ แต่เธอรู้ว่าหวังหรุ่ยมีน้ำหนักมากในซวนหยวนกรุป และรองผู้อำนวยการคนอื่น ๆ ก็ไม่มีพลังเท่าเธอ

เมื่ออายุยังน้อย เธอได้ครอบคลุมท้องฟ้าในบริษัทแล้ว และสิ่งที่เธอพูดก็ไม่ใช่เรื่องตลกเลย

จู้หมิงไม่ได้คาดหวังว่าหวังหรุ่ยจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดหมายเลขของเพื่อนสองสามคน

"สวัสดี ฉันจู้หมิง นายมีความสัมพันธ์กับผู้บริหารระดับสูงของซวนหยวนกรุปใช่มั้ย? นายช่วยผมถามอะไรหน่อย …"

จู้หมิงติดต่อกับเพื่อนหลายคนติดต่อกัน เรื่องแบบนี้ต้องถามถึง

ในเวลานี้ซวนหยวนกรุป

ตอนเที่ยง หวังหรุ่ยกำลังทานอาหารอยู่ในโรงอาหาร

ในบริษัทนี้ หวังหรุ่ยมีเพื่อนไม่มาก เธออยู่ในแผนกตรวจสอบคุณภาพ และเพื่อนร่วมงานของเธอเป็นครอบครัวที่เกี่ยวข้องกันทุกคน ไม่มีใครสามารถเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอได้ ยกเว้นฉินจุน

ดังนั้นเวลากินข้าว หวังหรุ่ยจะกินคนเดียว

ขณะรับประทานอาหาร เพื่อนร่วมงานหญิงก็เดินมา

"ท่านประธานหวัง วันนี้อาหารอร่อยมั้ย เป็นยังไงบ้าง?"

หวังหรุ่ยยิ้ม "ไม่เป็นไรนี่ เชฟโรงอาหารของเรามีฝีมือดี"

เพื่อนร่วมงานหญิงนั่งลงอย่างเป็นธรรมชาติ และทั้งสองก็พูดคุยกันขณะรับประทานอาหาร แม้ว่าหวังหรุ่นจะเป็นรองประธาน แต่เธอก็ไม่มีความเย่อหยิ่งในที่ทำงาน และค่อนข้างสุภาพ

ขณะสนทนา จู่ ๆ เพื่อนร่วมงานหญิงก็พูดขึ้น

"ถังเสินหมายเลข 2 ที่บริษัทของเราเพิ่งนำเสนอนั้นร้อนแรงจริง ๆ นี่มันยอดเยี่ยมจริง ๆ"

หวังหรุ่ยเม้มริมฝีปากของเธอ

"ตระกูลจู้? ตระกูลจู้นั้นไม่มีอะไรดีเลย ไม่มีความเข้าใจ และไม่รู้ว่าจะสนับสนุนเขายังไง"

เพื่อนร่วมงานหญิงเลิกคิ้ว ถามอย่างรวดเร็วเมื่อมีโอกาส

"โอ้ จะพูดยังไงดี"

หวังหรุ่ยกล่าวว่า "พวกเขาไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้ เหตุผลที่เราร่วมมือกับตระกูลจู้ทั้งหมดเป็นเพราะใบหน้าของจู้หลินหลิน พวกเขายกเลิกคุณสมบัติผู้ถือหุ้นของจู้หลินหลิน จริง ๆ มันจบแล้ว"

เพื่อนร่วมงานหญิงยังหัวเราะ และสะท้อนประโยคสองสามประโยค

หลังอาหาร จู้หมิงได้รับแจ้งเรื่องนี้

หลังจากที่จู้หมิงได้รับโทรศัพท์ ใบหน้าของเขาก็ซีด และใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง

หญิงชราขมวดคิ้ว "เกิดอะไรขึ้น เร็วเข้า!"

จู้หมิงถอนหายใจ และเปลี่ยนคำพูดเดิมของหวังหรุ่ย

หญิงชราจ้องมอง ใบหน้าของเธอดูน่าเกลียดเล็กน้อย จู้หลินหลินสำคัญกับเรื่องนี้มากเหรอ?

"แม่ครับ เราจะฟื้นฟูสถานะผู้ถือหุ้นของจู้หลินหลินได้ยังไง?"

หญิงชราส่ายหัว "ไม่ได้ เธอคนนี้มันเจ้าเล่ห์ไปหน่อย และเธอไม่แม้แต่จะสบตาฉันด้วยซ้ำ ถ้าคราวนี้เธอตามใจเธออีก ฉันเกรงว่าครอบครัวนี้จะทำไม่ได้ และต้องยอมเธอ!"

"ซวนหยวนกรุปต้องลากมันไปสักพัก คราวนี้เธอต้องมีความทรงจำที่ดีกว่านี้"

"ยกเลิกตำแหน่งรองผู้จัดการของจู้หลินหลินโดยตรง และลดตำแหน่งเป็นพนักงานธรรมดา!"

ก่อนหน้านี้ที่คฤหาสน์ชิงเหมย จู้หลินหลินไม่ฟังคำพูดของหญิงชรา เหตุการณ์นี้ทำให้เธอรู้สึกแย่ คราวนี้เธอต้องสอนบทเรียนจู้หลินหลิน มิฉะนั้นเธอจะคิดว่ามันคงไม่ทำงานหากไม่มีเธอ

ไม่นาน ข่าวก็ดำเนินต่อไป

หลังจากที่จู้หลินหลินได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็แปลกใจมากเช่นกัน

จากผู้ถือหุ้นเป็นรองผู้จัดการ และจากรองผู้จัดการเป็นพนักงานธรรมดา

คราวนี้คุณย่าโกรธมาก

จู้หลินหลินรู้สึกเสียใจมาก ตอนนี้ผลิตภัณฑ์ยอดนิยมของบริษัทยาจู้กรุป คือถังเสินหมายเลข 2 ถังเสินหมายเลข 2 นี้ถูกพัฒนาโดยจู้หลินหลินจากการผลิตสู่การขาย เธอเองได้เปิดตลาดทีละนิด ต่อสู้ท่ามกลางผลิตภัณฑ์มากมาย

เป็นผลให้ตอนนี้ฮีโร่ที่ใหญ่ที่สุดของบริษัท กลายเป็นพนักงานธรรมดา

แม้ว่าจู้หลินหลินจะใจดี แต่เธอก็โกรธมากในเวลานี้

ฉินจุนได้รู้ และใบหน้าของเขาเย็นชาเช่นกัน

"ดูเหมือนว่าวิธีการที่มอบให้พวกเขายังเบาอยู่"

คิดว่าหญิงชราจะหยุดได้ แต่ไม่คิดว่าจะแย่กว่านี้ ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องสุภาพแล้ว

…

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา หญิงชราไปที่บริษัททุกวัน และดูแลงานเป็นการส่วนตัว ซวนหยวนจะไม่ฟ้องพวกเขาในตอนนี้ อย่างไรก็ตามจู้หลินหลินไม่ได้ถูกไล่ออก แต่ถูกลดให้เป็นพนักงานธรรมดา

เป็นเพียงว่าจู้หลินหลินไม่รู้ว่าจะประกาศเธออย่างไร และเธอก็ขอลาออกหลังจากที่เธอถูกลดตำแหน่ง ซึ่งเป็นไปตามความปรารถนาของหญิงชรา

ไตร่ตรองที่บ้านสักหน่อยเถอะ

ในวันนี้ หญิงชรากำลังมีประชุมตอนเช้าที่บริษัท ทันใดนั้น หลายคนก็บุกเข้ามา สวมสูทและเนกไทสีแดง พร้อมป้ายที่หน้าอกของพวกเขา ซึ่งระบุว่า เขาคือพนักงานจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์

"คุณคือ …"

เดิมการประชุมถูกขัดจังหวะ และหญิงชราไม่พอใจมาก แต่เมื่อเห็นว่าเป็นคนจากเหอกรุป เธอจึงไม่กล้ายุ่งกับมัน

"สวัสดีครับ ผมเป็นผู้จัดการทรัพย์สินของเหอกรุป มาที่นี่เพื่อเก็บค่าธรรมเนียมอสังหาริมทรัพย์

หญิงชราชะงักไปครู่หนึ่ง เขาคือคนจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์จริง ๆ ไม่เคยเก็บค่าทรัพย์สินใด ๆ มาก่อน แล้วทำไมวันนี้จู่ ๆ ถึงมาเก็บล่ะ?

แต่ใบเสร็จรับเงินเป็นเรื่องปกติ และเธอไม่สามารถพูดอะไรได้

"ได้ครับ ราคาเท่าไหร่ครับ?"

"เก็บค่าธรรมเนียมทรัพย์สินสิบปีล่วงหน้า รวมมูลค่าสามสิบห้าล้านหยวนครับ"

"อะไรนะ!"

ใบหน้าของหญิงชราเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

"สามสิบห้าล้าน? ตึกนี้มีมูลค่าเพียงสามสิบล้านเท่านั้น! ทำไมค่าทรัพย์สินของคุณถึงแพงนัก!"

ผู้จัดการทรัพย์สินหยิบสำเนาสัญญาจากกระเป๋า มาวางไว้หน้าหญิงชรา แล้วกล่าวว่า

"ลองดูใกล้ ๆ ก็ได้ เห็นได้ชัดว่ามันเขียนด้วยขาวดำ ค่าทรัพย์สินล่วงหน้าสิบปี แพงกว่าสักแดงเดียวก็ไม่เอา"

"ไม่เกี่ยวกับที่พวกคุณซื้อไปเท่าไหร่ ทำไมครับ ในใจพวกพวกคุณไม่ได้คำนวนบ้างเหรอ?"

ถ้าอาคารพาณิชย์แห่งนี้ไม่ใช่เพราะใบหน้าของจู้หลินหลิน นับประสาอะไรกับสามสิบล้าน พวกเขาจะไม่สามารถซื้อมันได้แม้ในราคาหนึ่งร้อยล้าน

หญิงชราคนนั้นเพิกเฉยต่อความชื่นชม ดังนั้นเธอจึงต้องจัดการ

ใบหน้าของหญิงชราแข็งทื่อเล็กน้อย และต่อหน้าผู้จัดการจำนวนมากในบริษัท เธอไม่สามารถก้าวลงจากตำแหน่งได้เล็กน้อย

"สามสิบห้าล้านใช่มั้ย? ขอเวลาเตรียมตัวสองสามวันก็แล้วกัน"

ผู้จัดการทรัพย์สินไม่ได้ทำหน้าใด ๆ "ขอโทษครับ วันส่งมอบขั้นต่ำที่ระบุไว้ในสัญญาคือวันนี้ และเราต้องรวบรวมทันที หากคุณไม่ชำระเงิน เราจะใช้มาตรการบังคับเพื่อขับไล่คุณ"

เมื่อเสียงนั้นหายไป ดวงตาของหญิงชราก็มืดลงทันที เธอเดินโซเซด้วยไม้เท้า แล้วนั่งลงบนเก้าอี้

ขับไล่ …

จริงจังขนาดนั้นเชียว!

สามสิบห้าล้าน เธอจะไปเอามาจากไหน! เงินทุนหมุนเวียนปกติของบริษัทอยู่ที่ประมาณสิบล้านหยวน และเงินทุนที่ไม่ได้ใช้งานจะต้องถูกนำไปผลิต

สัญญานี้รวมค่าธรรมเนียมทรัพย์สินสูง ตามบริการของบริษัทอสังหาริมทรัพย์เหอกรุป ค่าธรรมเนียมอสังหาริมทรัพย์นี้ไม่แพงเกินไป

ท้ายที่สุด มันคืออาคารพาณิชย์ชั้นนำของเมือง และไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีค่าธรรมเนียมทรัพย์สินที่แพงที่สุด

แต่ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยึดพวกเขามาตลอด และหญิงชราคิดว่ามันไม่เสียค่าทรัพย์สิน แต่เธอไม่คิดว่าจะมาที่นี่ตอนนี้ ดีจริง!

แน่นอนว่า เมื่อจู้หลินหลินอยู่ที่นี่ ค่าธรรมเนียมของที่พักก็ได้รับการยกเว้น แต่ตอนนี้มันต่างออกไป

"คุณผู้หญิง กรุณาชำระค่าธรรมเนียมทรัพย์สินด้วยครับ มิฉะนั้น กรุณาออกจากอาคาร"

หญิงชรากัดฟัน "ฉันไม่ไป คุณจะทำอะไรฉันได้!"