ผู้รักษาสุดแกร่ง - ตอนที่ 41 ป้ารอง

ฉินจุนได้ยินข่าวใหม่จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซุนเจี้ยนหมิ่นทันที

"พี่ชาย มีอะไรให้ช่วยไหม？"

"ช่วยตรวจสอบหน่อยว่าตอนนี้ ถังหมิ่นคุณหนูคนที่สองของตระกูลถังอยู่ตงไห่ไหม？

"โอเค ได้เรื่องอย่างไร ผมจะรีบติดต่อกลับไป"

เรื่องแบบนี้ ให้ซุนเจี้ยนหมิ่นช่วยจะเป็นสิ่งที่มีประโยชน์มากที่สุดอย่างแน่นอน ไม่ถึงห้านาทีซุนเจี้ยนหมิ่นก็โทรกลับ

ฉันพบที่อยู่ที่ถังหมิ่นอาศัยอยู่ตอนนี้แล้ว

ฉินจุน รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าป้าคนที่สองจะยังอยู่ในทะเลจีนตะวันออก

ตอนเด็กๆ ถังหมิ่นและฉินจุนมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก สองพี่น้องพึ่งพากันดั่งชีวิต และติดต่อกันเสมอ

แม้ว่าจะไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้ว แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่เสื่อมคลาย

ฉินจุนมาที่หมู่บ้านตามที่อยู่ที่ซุนเจี้ยนหมิ่นส่งให้เพื่อตามหาบ้านของถังหมิ่น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ประตูก็เปิดออก และผู้หญิงที่คุ้นเคยก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขา

แม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้ากันมาสิบปีแล้ว ป้ารองก็แก่กว่าเดิมมาก แต่ก็รู้ได้ว่าเป็นใคร

เพียงแต่ว่าถังหมิ่นจำฉินจุนไม่ได้

"คุณคือ……"

"ป้ารอง ผมชื่อเสี่ยวจุน"

ตะหลิวในมือของถังหมิ่นหล่นลงพื้น ปากของเธออ้ากว้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

"เสี่ยวจุน! เธอคือเสี่ยวจุน!? เธอยังมีชีวิตอยู่ สวรรค์มีตา!"

ถังหมิ่นร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น และจับมือของฉินจุนแล้วรีบลากเขาเข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นความตื่นเต้นของป้า หัวใจของฉินจุนก็อบอุ่น เลือดข้นกว่าน้ำ

"ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เสี่ยวจุนเป็นอย่างไรบ้าง"

ฉินจุนกล่าวว่า "ป้าที่รอง ไม่ต้องกังวล ผมได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากอาจารย์ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา และชีวิตของผมก็โอเคประมาณหนึ่ง เงินที่ป้าให้ ผมได้รับแล้ว"

ถังหมิ่นปาดน้ำตาของเธอ "เอาล่ะ เธอมีความสามารถในการตั้งหลัก กลับมาคราวนี้ มาอาศัยอยู่ที่บ้านป้านะ หลินเยวี่ยเหยาลูกพี่ลูกน้องของเธอก็อยู่บ้านป้านี่แหละ ตอนนี้ทำงานในโรงพยาบาลเพื่อประชาชน เดี๋ยวอีกไม่กี่วันป้าจะไปหาเธอ เพื่อสร้างความสัมพันธ์ ลองดูว่าจะเข้าไปทำงานในโรงพยาบาลได้ไหม!"

"เอ่อ……"

ฉินจุนรู้สึกท้อแท้เล็กน้อย ด้วยทักษะทางการแพทย์ระดับโลกของเขา โรงพยาบาลขนาดเล็กจะรับเขาได้อย่างไร ？ พวกที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในโรงบาลนั้น ถึงเป็นลูกศิษย์เขา แต่ยังจัดว่าโง่"

ฉินจุนทำได้แค่ยิ้มรับความอบอุ่นของป้ารอง

"นั่งลง แล้วป้ารองจะทำอาหารให้เธอกิน!"

หลังจากพูดคุยไม่กันเพียงกี่คำ ถังหมิ่นก็หยิบวัตถุดิบจำนวนมากออกมาจากตู้เย็นและเตรียมทำอาหาร

ฉินจุนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นมองดูเฟอนิเจอร์ภายในบ้าน

แม้ว่าจะไม่ต่ำมาก แต่ก็เป็นของเก่าทั้งหมด

ในฐานะที่ถังหมิ่นเป็นคุณหนูคนที่สองของตระกูลถัง คุณภาพชีวิตไม่ควรเป็นเช่นนี้

ตอนนั้นถังหมิ่นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

บนฝาผนังของบ้านป้ารองมีรูปครอบครัวสามคน ป้ารองดูแก่ เธออยู่กับผู้ชายที่ดูมีอายุและสุขุม

หญิงสาวร่างผอมในภาพ น่าจะเป็นลูกของครอบครัวป้ารอง เธอชื่อหลินเยวี่ยเหยา

พูดไป พวกเขาเป็นเพื่อนเล่นกันตอนเด็กๆ แต่ไม่ได้เจอกันมาสิบปีแล้ว เลยไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปแค่ไหน

ไม่นานประตูก็เปิดออก หลินเยวี่ยเหยาใส่รองเท้าส้นสูงถือกระเป๋าของเธอเดินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเห็นฉินจุนนั่งอยู่บนโซฟา เธอก็ขมวดคิ้ว

"คุณเป็นใคร？"

ถังหมิ่นรีบเข้ามาและพูดว่า

"เยวี่ยเหยา นี่คือลูกของป้าใหญ่พี่เสี่ยวจุน"

หลินเยวี่ยเหยาผงะไป ขมวดคิ้วและพูดว่า

"ทำไม่กล้ากลับมา？"

ฉินจุนขมวดคิ้วเล็กน้อย คำพูดของหลินเยวี่ยเหยาหยาบคายจริงๆ เธออายุน้อยกว่าแต่ใช้น้ำเสียงวางมาดกับเขา

เมื่อมองไปที่ชุดของฉินจุน หลินเยวี่ยเหยาก็เกิดอัคติ

แม้ว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงปัจจุบัน แต่ตระกูลฉินที่มีอำนาจก็จากไปแล้ว อนาคตเขาคงเทียบกับคนธรรมดาไม่ได้

ถ้าเป็นหลินเยวี่ยเหยาเขาจะหาที่ๆคนไม่รู้จักเลยซักคน และใช้ชีวิตเงียบสงบคนเดียว

ตอนนี้เขากลับมายังตงไห่อีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังวางแผนที่จะแยกตัวจากครอบครัว เดิมที ครอบครัวของพวกเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร ฉินจุนทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงเท่านั้น หลินเยวี่ยเหยารู้สึกรังเกียจเล็กน้อย

"แม่คะ หนูหิวแล้ว ทานข้าวหรือยังคะ？"

ถังหมิ่นดุเธอ ขณะเสิร์ฟอาหาร

"ลูกก็ไม่มีมารยาทเลย ทำไมไม่เรียกพี่เสี่ยวจุนมากินข้าวด้วยกัน！"

หลินเยวี่ยเหยายังคงมีใบหน้าที่เย็นชาและดูใจร้อน เธอหยิบชามและตะเกียบขึ้นมา ไม่ยอมให้ฉินจุนหยิบ และเธอก็ตั้งหน้าตั้งตากิน

ถังหมิ่นคุยกับฉินจุน "เสี่ยวจุน มาชิมฝีมือป้ารองเถอะ"

เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของป้ารอง ฉินจุนก็อดที่จะปฏิเสธไม่ได้

"โอเค"

ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ในช่วงเวลานั้น หลินเยวี่ยเหยามีเพียงอาหารที่อยู่ตรงหน้าในสายตาและเธอไม่อยากพูดคุยกับฉินจุนเลย

หลังจากกินไปสองสามคำ ถังหมิ่นก็คุยพูดขึ้นมา

"เยวี่ยเหยา ตอนนี้โรงพยาบาลเป็นไงบ้าง?"

หลินเยวี่ยเหยากล่าวขณะรับประทานอาหาร

"อย่าพูดถึงมันเลย ช่วงนี้โรงพยาบาลยุ่งมาก"

"คุณปู่จู้เจียจู่รู้ไหม？จู้ซานเตาหน่ะ เมื่อหลายวันก่อนมีผู้ป่วยหัวใจวายเฉียบพลัน ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลของเรา เกือบช่วยชีวิตไม่ได้แหนะ"

ถังหมิ่นตกใจ "จู้ซานเตาเก่งขนาดนั้น ถ้าผู้ป่วยเสียชีวิตที่โรงพยาบาล โรงพยาบาลคงต้องรับผิดชอบไม่น้อย"

หลินเยวี่ยเหยา กล่าวว่า "แต่ไม่เสียชีวิต! โชคดีที่โรงพยาบาลของเรามีหมอเทวดามาช่วย ได้ข่าวว่าในห้องผ่าตัดเขามีความกระปรี้กระเป่า มีชีวิตชีวา มาพร้อมกับเข็มหยินหยางธาตุห้า ฝีมือน่าตกใจ และเขาสามารถช่วยให้คุณปู่จู้รอดได้"

ถังหมิ่นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก "ไม่เป็นไร ฉันไม่รู้ว่าหมอเทวดาคือใคร คยเห็นไหม ไม่ขอคำแนะนำบ้างหรือ？"

หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจ "ฉันจะมีคุณสมบัติที่จะพบได้อย่างไร ว่ากันว่าหัวหน้าหลิวถูกหมอเทวดานั่นอบรมไปหนึ่งยก แถมยังบอกว่าเจ้านายของเราเป็นหมอต้มตุ๋น"

"ได้ยินพยาบาลพูดว่า หมอคนนี้ยังอายุน้ย สูงโปร่ง อายุยังน้อยแถมยังหล่ออีก"

"อะแฮ่ม" เดิมทีฉินจุนไม่อยากสร้างปัญหา แต่มีบางอย่างผิดปกติ นั่นพวกเขากำลังพูดถึงเขาไม่ใช่เหรอ? การได้รับคำชมเป็นการส่วนตัวทำให้เขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงกระแอมเพื่อบรรเทาความอับอาย

เมื่อเห็นฉินจุน หลินเยวี่ยเหยาก็รำคาญ

หรือไม่ก็บอกว่าคนมีความแตกต่างกัน ถ้าจะเปรียบหมูกับคนก็ต่างกันอย่างมาก

วัยหนุ่มสาวเหมือนกัน แต่กับคนบางคนสามารถเป็นแพทย์อัจฉริยะและเป็นที่ชื่นชมของผู้อื่นได้

และบางคนทำได้เฉพาะกับญาติพี่น้องเท่านั้น เขาแทบไม่มีโอกาสเลย

ถังหมิ่นเห็นว่าถึงเวลาอันควรและ จึงถามขึ้นมา

"เยวี่ยเหยา ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาฉินจุนเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ คิดวิธีที่ให้เขาทำงานที่โรงพยาบาลคุณได้ไหม？"

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว "แม่ แม่กำลังพูดถึงอะไร แม่คิดว่าโรงพยาบาลของเราเข้าง่ายหรือ? แม่ลืมไปว่าการเข้าโรงพยาบาลยากแค่ไหนสำหรับหนู เขาเรียนจากข้างนออก จะทำงานโรงพยาลได้อย่างไร？"

ถังหมิ่นเตะเท้าหลินเยวี่ยเหยา และจ้องตาเธอ

"ฉันไม่ได้บอกว่าจะให้เขาไปโรงพยาบาลเพื่อเป็นหมอ! เสี่ยวจุนเพิ่งกลับมาตอนนี้ อันดับแรกหางานที่มั่นคงและ อย่างน้อยก็รู้เรื่องยาจีนนิดหน่อย ไปถึงห้องยาหรือทำงานเบื้องหลังก็ได้!"

หลินเยวี่ยเหยาเม้มปาก แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่แม่ของเธอพูดขึ้นและเธอก็ไม่สามารถดันทุรังต่อได้"

เธอหันศีรษะแล้วถามว่า"คุณได้เรียนหนังสือไหม？ คุณมีประกาศนียบัตรมัธยมปลายหรือเปล่า?"

ฉินจุนส่ายหัว "ไม่"

"ป้ารอง ไม่ต้องเป็นห่วง ผมแก้ปัญหางานเองได้"

สีหน้าของหลินเยว่ยเหยาทรุดลงและเธอก็ไม่ค่อยเต็มใจทันที

"แม่คะ แม่เห็นไหมว่าเขาไม่มีแรงจูงใจในตัวเอง แม่จะช่วยอะไรได้ เขาไม่มีประกาศนียบัตรและปฏิเสธที่จะทำงานหนัก หากต้องการตั้งหลักที่ตงไห่ ก็ฝันไปเถอะ"