ผู้รักษาสุดแกร่ง - ตอนที่ 166 พี่！

เมื่อเห็นฉินจุนปรากฏตัวขึ้น ภายในใจของหลินเยวี่ยเหยาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมา ราวกับว่าเห็นความหวังยังไงอย่างนั้น

พวกจ้าวเฟิงสามคนต่างมองหน้ากัน ก่อนจะปล่อยตัวหลินเยวี่ยเหยา แล้วจึงพุ่งเข้าไปหาฉินจุน

พวกจ้าวเฟิงสามคนภายในมือมีไขควงเป็นอาวุธ ฉินจุนแค่ตัวคนเดียวไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องกลัวมัน

"ตายซะ！"

ฉินจุนยกขาขึ้นถีบออกไปอย่างรุนแรง

พลั่วะ！

ร่างของจ้าวเฟิงกระเด็นออกไปหลายเมตร ไม่ได้มีอะไรมากมายเลย ไม่มีท่ากังฟูเท่ ๆ แต่อย่างใด ก็แค่กระโดดเตะง่าย ๆ จ้าวเฟิงก็กระอักเลือดกลางอากาศแล้ว

จากนั้นก็หมดสติไปทันที

ส่วนที่เหลืออีกสองคนฉินจุนก็ไม่ได้เกรงใจแต่อย่างใด ถีบทั้งสองเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนโดนถีบจนลอยกระเด็นออกไปกระแทกเข้ากับรถBMW ทำเอากระจกของรถBMWแตะกระจายทันที อวัยวะภายในของพวกเขาเหมือนกับได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ที่มุมปากมีเลือดไหลออกมา ก่อนจะหมดสติไปตาม ๆ กัน

หลินเยวี่ยเหยานอนอยู่ที่พื้น เธอช็อกไปเลยกับสิ่งที่เห็น

การปรากฏตัวของฉินจุน ราวกับเทพที่ลงมายังโลกมนุษย์ เขารวดเร็วมาก ๆ เมื่อกี้สามคนนั้นยังคุกคามเธออยู่เลย ภายในเวลาเพียงแค่ชั่วพริบตาก็หมดสติสลบอยู่ตรงหน้าเธอ

นี่ นี่ใช่ฉินจุนไหม？

พอเห็นหลินเยวี่ยเหยาของอยู่ที่พื้น เสื้อผ้าหลุดรุ่ย ฉินจุนก็รีบเดินเข้าไปประคองเธอขึ้นมา

"ไม่เป็นไรใช่ไหม？"

เมื่อได้เห็นสายตาที่เป็นห่วงเป็นใย ทันใดนั้นความรู้สึกผิดต่าง ๆ  ก็ประเดประดังขึ้นมาในหัวใจของเธอ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา

หลินเยวี่ยเหยาซุกเข้าไปในอ้อมกอดของฉินจุน ก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

"พี่……"

……

ผ่านไปครู่หนึ่ง หลินเยวี่ยเหยาเริ่มรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ก็ผละตัวออกจากอ้อมกอดของฉินจุน ก่อนจะมองหน้าเขาอย่างรู้สึกผิด

"ขอโทษนะ เรื่องก่อนหน้านี้ทั้งหมดฉันผิดเอง"

ฉินจุนไม่ได้โกรธอะไรอยู่แล้วจึงเอ่ย "ไม่เป็นไรหรอก เธอไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เรากลับไปกันก่อนเถอะ"

ฉินจุนโยนร่างของทั้งสามคนนั้นเข้าไปในรถBMW หลังจากนั้นก็พาหลินเยวี่ยเหยาขึ้นรถของเมิ่งเหวินกังกลับไป

"สามคนนั้นจะทำยังไงกันดี？"

"เมิ่นเหวินกังจะจัดการเอง"

จริง ๆ แล้วฉินจุนควรจะฆ่าสามคนนี้ด้วยซ้ำ แต่ว่าถ้าทำแบบนั้นต่อหน้าหลินเยวี่ยเหยามันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นก็ช่างมัน เขาเชื่อว่าเมิ่งเหวินกังจะจัดการมันได้อย่างดี

หลังจากขึ้นรถมา ภายในใจของหลินเยวี่ยเหยายังคงหวาดกลัว เธอจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่ โชคดีที่ฉินจุนมาช่วยเธอไว้ได้ทันเวลาพอดี

"เอ้อ นาฬิกาเรือนนี้……แพงมากใช่ไหม？"

จริง ๆ แล้วหลินเยวี่ยเหยารู้ราคาของมันอยู่แล้ว แต่ว่าเธอแค่อยากจะขอบคุณฉินจุนต่อหน้า เพราะถึงอย่างไรแล้วนี่ถือว่าเป็นของขวัญที่แพงที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับมา

อีกอย่างเธอแปลกใจมากว่า นาฬิกาอันนี้กลับสามารถส่งสัญญาณบอกตำแหน่งได้ด้วย ขนาดว่าโทรศัพท์ของเธอเป็นสัญญาณ5G แต่พอมาอยู่ที่ภูเขาใหญ่แห่งนี้กลับไม่มีสัญญาณเลยแม้แต่นิดเดียว

ฉินจุนเอ่ย "ก็ไม่เท่าไหร่หรอก ราคาเป็นเรื่องรอง ที่สำคัญคือมันมีฟังก์ชันที่สามารถช่วยชีวิตได้ นาฬิกาเรือนนี้ผู้คิดค้นเป็นทหารเก่าน่ะ สัญญาณครอบคลุมทั่วโลก สามารถระบุตำแหน่งได้อย่างแม่นยำ ไม่อย่างนั้นใครจะหาตัวเธอได้ในที่ภูเขาที่รกร้างไม่มีใครเลยแบบนี้？"

"อ๋อ" ทันใดนั้นหลินเยวี่ยเหยาก็รู้สึกว่า ฉินจุนในตอนนี้ไม่เหมือนกับฉินจุนที่เธอรู้จักเมื่อก่อน

เขารู้จักพวกทหารด้วยเหรอเนี่ย？

ถ้าสามารถผลิตคิดค้นเทคโนโลยีขนาดนี้ได้ จะต้องไม่ใช่นายทหารเล็ก ๆ ธรรมดาแน่นอน จะต้องเป็นนายทหารที่เก่งกาจมาก ๆ แต่ก่อนเธอคิดว่าฉินจุนไม่ได้มีคอนเนกชั่นอะไรกับใครเขา แต่ตอนนี้ดู ๆ แล้วเธอมองเขาต่ำไปจริง ๆ

"จะยังไปโรงแรมจื่อจิงฮวาไหม？"

หลินเยวี่ยเหยาส่ายหน้า ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะไปไหนแล้ว อยากกลับบ้านอย่างเดียว

พอกลับมาถึงบ้าน หลินเยวี่ยเหยาสวมเสื้อคลุมของฉินจุนเอาไว้ เพื่อไม่ให้แม่ของเธอสังเกตเห็น เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ทำให้คนช็อกได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่บอกแม่ดีกว่า เธอไม่อยากให้แม่กังวลใจอีก

"เยวี่ยเหยาทำไมกลับมาเร็วจังล่ะลูก มันเป็นงานเลี้ยงวันเกิดไม่ใช่เหรอ？"

หลินเยวี่ยเหยารีบเดินเข้าไปในห้อง พูดไปพลางเปลี่ยนเสื้อผ้าไป

"งานเลี้ยงจบแล้วค่ะแม่ คืนนี้กินข้าวที่บ้านนะคะ！ทำกับข้าวเยอะ ๆ นะคะพี่ฉินจุนจะกินข้าวที่บ้านด้วย！"

ถังหมิ่นชะงักไปครู่หนึ่ง นี่หลินเยวี่ยเหยากินยาอะไรผิดมาหรือเปล่า เหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอเรียกฉินจุนว่าพี่？

ถงหมิ่นหันไปมองฉินจุน ฉินจุนเองก็ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง

ถังหมิ่นยิ้มออกมา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เยวี่ยเหยาทำตัวดีกับฉินจุนเธอเองก็ดีใจ

"โอเคถ้าอย่างนั้นคืนนี้เรากินข้าวด้วยกัน"

การทานอาหารที่บ้านของป้ารองคืนนี้เป็นครั้งที่น่าพอใจที่สุด ป้ารองทำอาหารเต็มโต๊ะไปหมด งานของลุงเขยเองก็ราบรื่น เขาดื่มกับฉินจุนไปหลายแก้วเลยทีเดียว

ส่วนหลินเยวี่ยเหยาก็ปฏิบัติตัวดีกับฉินจุนขึ้นมาก ตอนอยู่บนโต๊ะอาหารเธอคีบอาหารให้ฉินจุนตั้งหลายครั้ง ลบล้างภาพจำของทุกคนไปหมด

ขณะที่กำลังรับประทานอาหารกันอย่างมีความสุขอยู่นั้น จู่ ๆ โทรศัพท์ของหลินเยวี่ยเหยาก็มีสายเข้า เธอขมวดคิ้วก่อนจะรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทันที

"เกิดอะไรขึ้นเยวี่ยเหยา มีเรื่องอะไรทำไมต้องรีบร้อนออกไปตอนดึกดื่นป่านนี้？"

"หนูมีเคสด่วนต้องรีบไปค่ะ"

อาชีพหมอก็เป็นแบบนี้ เมื่อใดที่มีผู้ป่วยเมื่อนั้นก็ต้องทำงาน ถังหมิ่นสองสามีภรรยาต่างชินกันแล้ว

"ฉันไปกันเธอดีกว่า"

ดึกขนาดนี้แล้ว อีกอย่างหลินเยวี่ยเหยาก็เป็นผู้หญิงด้วย เข้า ๆ ออก ๆ มันอันตราย

พอนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นวันนี้เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้น หลินเยวี่ยเหยาจึงพยักหน้า ให้ฉินจุนไปเป็นเพื่อนอย่างน้อยก็ปลอดภัยขึ้นมาหน่อย

ไม่นานทั้งสองคนก็มาถึงที่โรงพยาบาล หลินเยวี่ยเหยารีบสวมเสื้อคลุมสีขาวอย่างรวดเร็ว และไปที่ห้องฉุกเฉิน เธอเห็นเด็กหญิงอายุสี่ห้าขวบนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย เอามือกุมท้อง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ส่วนสีหน้าพ่อแม่ของเธอที่อยู่ด้านข้างก็เต็มไปด้วยความร้อนอกร้อนใจ

"คุณหมอ！คุณหมอมาแล้ว รีบมาช่วยลูกสาวดิฉันเร็วค่ะ！"

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว "เด็กป่วย？ทำไมพวกคุณถึงส่งมาแผนกฉุกเฉินล่ะ？ควรส่งไปแผนกกุมารเวชกรรมสิ！"

หลินเยวี่ยเหยาเป็นหมอแผนกอายุรกรรม หมอแต่ละสายนั้นแตกต่างกันมาก หมอแต่ละด้านก็มีความเชี่ยวชาญของตัวเอง ถึงแม้ว่าจะมีพื้นฐานเหมือนกัน แต่ก็มีความแตกต่างระหว่างกันอยู่มาก

สาวน้อยคนนี้อายุแค่สี่ห้าขวบ ป่วยก็ควรส่งตัวไปที่แผนกกุมารเวชกรรมถึงจะถูก

พ่อของเด็กร้อนใจอย่างสุด ๆ "มามัวแต่แผนกโน้นแผนกนี้อะไร พวกคนไม่ใช่หมอกันหรือไง ทำไมจะตรวจลูกสาวผมไม่ได้！ชีวิตคนมันสำคัญนะ！"

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว มองดูอาการของเด็กน้อยก็สาหัสจริง ๆ ถ้าหากไม่รีบช่วยตอนนี้อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต

"โอเคค่ะ ฉันจะตรวจดูก่อน ส่วนอีกฝั่งหนึ่งรีบโทรไปตามคุณหมอหลี่แผนกกุมารเวชให้เขามาที่นี่！"

หลินเยวี่ยเหยาสวมสเต็ตโทสโคปเข้าที่หูเพื่อทำการวินิจฉัยโรค โชคดีที่เด็กน้อยมีปัญหาเกี่ยวกับด้านอายุรกรรม หลินเยวี่ยเหยายังพอที่จะหาทางรักษาได้

หลังจากทำการตรวจเสร็จสิ้น หลินเยวี่ยเหยาก็เอ่ยถาม

"ช่วงนี้เด็กกินอะไรแปลก ๆ เข้าไปหรือเปล่าคะ？"

"คุณหมอหมายความว่ายังไง อะไรแปลก ๆ ？ก็อาหารขนมที่คนกินปกติทั่วไป จะมีของแปลก ๆ มาจากไหน？" พ่อของเด็กเอ่ยถามกลับด้วยท่าทางโมโห

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว "ไม่มีก็ไม่มี คุณรนอะไร？"

พูดจบเธอก็ทำการวินิจฉัยโรคต่อ

หลังจากนั้นไม่นานหลินเยวี่ยเหยาก็เอ่ย

"ฉินคิดว่าที่เด็กมีอาการปวดท้อง น่าจะเกิดจากอาการอาหารเป็นพิษ เราจะล้างท้องก่อน"

พูดจบ หลินเยวี่ยเหยาก็รีบเตรียมทำการล้างท้องให้เด็กน้อย

ฉินจุนกลับขมวดคิ้วแล้วเอ่ย

"อย่าเพิ่งล้างท้อง เด็กยังเล็กเกินไป การล้างท้องอาจนำไปสู่อาการเจ็บป่วยอย่างอื่นได้ง่าย เท่าที่ฉันดู เธอไม่เหมือนอาการอาหารเป็นพิษ"

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้วเอ่ย "พี่ไม่รู้เรื่องอย่ามาพูดอะไรมั่ว ๆ ！"