ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง - ตอนที่ 103-1 ตัดเอว

ไม่มีใครเข้าใจการทำวันทยหัตถ์แบบชาติก่อนของสวี่ชีอัน แต่ซ่งถิงเฟิงกลับมองเห็นเจตนาสังหารจากฆ้องทองแดงบางคนซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาโดยตรงของฆ้องเงินแซ่จู

“จับเขาไว้ อย่าให้เขาหนี” ซ่งถิงเฟิงตะโกนเสียงดังแล้วพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก เขากดสวี่ชีอันเอาไว้ บิดสองมือไปด้านหลัง จากนั้นกวาดมองทุกคนรอบๆ

“ฆ้องทองแดงสวี่ชีอันโจมตีผู้บังคับบัญชา ไม่เคารพกฎหมาย จะต้องส่งตัวไปที่ทำการเพื่อตัดสินความ”

จูกว่างเสี้ยวเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาปลดเชือกที่บริเวณเอวออกแล้วมัดสหายร่วมงานด้วยตัวเอง

เมื่อเห็นทั้งสองคนจับตัวสวี่ชีอันไว้แล้ว ฆ้องทองแดงที่อยู่รอบๆ ก็ถอนหายใจแผ่วเบา

สีหน้าของซ่งถิงเฟิงไม่น่ามอง เขาเอ่ยเสียงเบาอยู่ข้างหูจูกว่างเสี้ยว “เจ้าพาเขากลับไปที่ทำการ ข้าจะกลับไปก่อนก้าวหนึ่งแล้วรายงานเรื่องนี้ให้หัวหน้าฟัง จำให้ดี อย่าให้ลูกน้องของฆ้องเงินจูคุมตัว ต้องปกป้องเขา”

เมื่อเอ่ยเรื่องเหล่านี้จบ ซ่งถิงเฟิงก็กอบหมัดเอ่ย “คนผู้นี้กับข้าเป็นลูกน้องของฆ้องเงินหลี่เหมือนกัน เมื่อทำความผิดมหันต์เช่นนี้ พวกเราจึงมีส่วนรับผิดชอบ เราจะพาตัวเขากลับไปที่ทำการเอง ทุกท่านยึดทรัพย์ต่อเถิด”

“ได้!”

“ลำบากแล้ว”

ฆ้องทองแดงทุกคนเอ่ย

ในเมื่อซ่งถิงเฟิงรับแล้ว เช่นนั้นก็ต้องรับผิดชอบยามคนร้ายหนีไปในขณะเดียวกันด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกเขาแล้ว

อีกอย่าง ภารกิจการค้นบ้านยึดทรัพย์ก็ยังไม่เสร็จสิ้น ทุกคนยังอยากหาเงินกันอยู่

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวพาสหายร่วมงานที่เล่นรัสเซียนรูเล็ตด้วยกันที่สำนักสังคีตเมื่อคืนมาสองสามคน แล้วคุมตัวสวี่ชีอันไปด้วยกัน

เหล่าซ่งโมโหแล้ว ระหว่างเดินไม่ใส่ใจสวี่ชีอัน ทั้งยังเตะเขาไปสองทีด้วย

เมื่อออกจากจวน เขาก็เดินทางไปก่อนหนึ่งก้าวอย่างรวดเร็ว

สวี่ชีอันถูกมัดตัวไว้ เขานั่งอยู่บนหลังม้าโดยมีฆ้องทองแดงสี่คนคุมตัวอยู่ และเดินทางไปยังที่ทำการ

ตอนนี้เอง ควันหลงจากพลังผ่านไปแล้ว สวี่ชีอันจึงได้เริ่มเป็นกังวลกับตัวเองขึ้นมา

กลัวตายก็กลัวตาย เพียงแต่เขาไม่เสียใจ สตรีบ้านขุนนางต้องโทษผู้นั้นไม่ได้มีความผิดด้วย เดิมทีพวกนางสามารถจากไปโดยไม่บุบสลายได้อยู่แล้ว

สวี่ชีอันปรับตัวเข้ากับกฎของยุคสมัยนี้มาตลอด พยายามทำให้ตนหลอมรวมเข้าไปให้ได้ วางตัวสำรวมคือคำพูดที่เขาเคยพูดกับสวี่ซินเหนียน

ขณะเดียวกันก็เป็นสิ่งที่เขาพูดกับตัวเองด้วย

อย่างน้อยตอนนี้ตนก็เป็นทหารขั้นแปด จึงทำได้เพียงปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมเท่านั้น

จนกระทั่งเขาเห็นชะตาชีวิตที่เด็กคนนั้นต้องพบเจอ ศรัทธาที่ค่อยๆ ถูกแช่แข็งของตัวเขาก็พลันร้อนแรงสว่างไสวขึ้นมาทันใด เขาตามหาความตั้งใจแรกเริ่มของตนพบแล้ว

…

“ย่ะ ย่ะ ย่ะ…” ซ่งถิงเฟิงควบม้าทะยาน ด้านหนึ่งฟาดก้นม้า อีกด้านร้องลั่นว่า “หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลทำงาน หลีกไป หลีกไปให้หมด”

คนเดินถนนพากันถอยหลบอย่างตื่นตระหนก เสียงด่าแช่งดังขึ้นเป็นทอดๆ

ซ่งถิงเฟิงเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง เขาควบม้าอย่างรวดเร็วจนกลับมายังที่ทำการของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล จากนั้นก็รีบพุ่งเข้าไปในที่ทำการ แม้แต่เชือกม้าก็ยังไม่ได้โยนให้เจ้าหน้าที่พลเรือนผู้เฝ้าประตูด้วยซ้ำ

…

หลี่อวี้ชุนกำลังทำงานอยู่ในห้อง หูของเขาขยับ เงยหน้าขึ้น รออย่างเงียบๆ อยู่ชั่วครู่ ซ่งถิงเฟิงก็พุ่งเข้ามาในโถงชุนเฟิง

“เกิดเรื่องอะไร!” หลี่อวี้ชุนเอ่ยถาม

ฝีเท้ารีบร้อนกังวลเช่นนี้จะต้องมีเรื่องมารายงานแน่

“สวี่ชีอันเกือบจะฆ่าฆ้องเงินจู หัวหน้า รีบไปช่วยเขาเร็ว” ซ่งถิงเฟิงพูดรัวเร็วยิ่ง หลี่อวี้ชุนยังไม่ทันได้ถามกลับ เขาก็เอ่ยต่อ “จูกว่างเสี้ยวกับสหายร่วมงานคนอื่นกำลังคุมตัวเขากลับมาที่ทำการ อีกไม่นานฆ้องทองคำจูก็จะได้รับข่าวแล้ว ข้ากลัวว่าสวี่ชีอันจะไม่มีแม้แต่โอกาสจะกลับมายังที่ทำการขอรับ”

หลี่อวี้ชุนไม่ได้ถามต่อ เขาพลันผุดลุกขึ้นแล้วเดินนำซ่งถิงเฟิงพุ่งออกจากโถงชุนเฟิง

จุดหมายของเขาชัดเจนยิ่ง นั่นคือโถงเสินเชียงของหยางเยี่ยน

ผู้ที่สามารถจัดการกับฆ้องทองคำได้มีแค่ฆ้องทองคำเท่านั้น

ทั้งสองเดินกันรวดเร็ว หลี่อวี้ชุนเดินไปพูดไป “ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ซ่งถิงเฟิงหอบหายใจเล็กน้อยแล้วพูดรัว “คนแซ่จูจะหยามเกียรติสตรีบ้านขุนนางต้องโทษ สวี่หนิงเยี่ยนขัดขวาง ทั้งคู่ขัดแย้งกัน สวี่หนิงเยี่ยนใช้ดาบเดียวฟันจนฆ้องเงินจูบาดเจ็บ ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย…”

เมื่อซ่งถิงเฟิงพูดจบ เขาก็เสริมรายละเอียดเข้าไป ซึ่งรวมไปถึงเรื่องที่ฆ้องเงินจูจงใจเพ่งเล็งและหาเรื่องยุ่งยากให้กับสวี่ชีอันก่อนออกเดินทางด้วย

หยามเกียรติสตรีบ้านขุนนางต้องโทษเหรอ

ถ้าหากบอกว่าตอนแรกเริ่มหลี่อวี้ชุนยังรู้สึกตำหนิสวี่ชีอันที่ไปฟันฆ้องเงินจูบาดเจ็บอยู่บ้างแล้วล่ะก็ ตอนนี้เขามายืนอยู่ข้างสวี่ชีอันอย่างมั่นคงทีเดียว

“อีกเดี๋ยวพอเจอฆ้องทองคำหยางเจ้าก็พูดอีกรอบ แต่ต้องจำไว้ให้ดีว่าอย่าได้พูดถึงเรื่องที่ฆ้องเงินจูจงใจหาเรื่องสวี่ชีอันออกมา” หลี่อวี้ชุนกล่าวเตือน

ซ่งถิงเฟิงชะงักไปครู่หนึ่ง พริบตาก็เข้าใจ เขาร้องรับว่า “อืม” อย่างหนักแน่น

ถ้าหากพูดถึงเรื่องความขัดแย้งในที่ทำการออกไป บางทีฆ้องทองคำหยางอาจจะคิดว่าความขัดแย้งระหว่างสวี่ชีอันและฆ้องเงินจูนั้นเกี่ยวพันกับเรื่องส่วนบุคคล

มันก็จะเท่ากับว่าเป็นการคิดแก้แค้น

หากไม่พูดถึง EG4YAup2hySgcimq8MkLuB6e34rNB2SF9h94LL1ryzzq ใช่แล้ว นี่คือการใช้กฎอย่างเที่ยงธรรม

โครงสร้างรวมหลายกลุ่มค้นบ้านยึดทรัพย์ก็เพื่อป้องกันการเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง เป็นการกำกับดูแลซึ่งกันและกัน

แต่สวี่ชีอันก็ยังมีความผิดอยู่ เป็นความผิดพลาดที่ร้ายแรงอย่างยิ่ง การกระทำที่ถูกต้องของเขาก็คือกลับไปรายงานที่ที่ทำการ ไม่ใช่ลงมือด้วยตัวเอง แล้วยังทำให้ผู้บังคับบัญชาบาดเจ็บสาหัส

ไม่ว่าจะเป็นที่ทำการที่ไหนก็ตาม ดูจากความผิดแล้ว การสังหารผู้บังคับบัญชาจะต้องได้รับโทษสถานหนักคือตัดเอว

“เขายังช่วยได้หรือไม่” ริมฝีปากของซ่งถิงเฟิงแห้งผาก

“…” หลี่อวี้ชุนเหลือบมองเขา “ไม่รู้”

ทั้งคู่มายังโถงเสินเชียง วันนี้หยางเยี่ยนไม่ได้อยู่กับเว่ยเยวียนที่หอเฮ่าชี่ เขานั่งทำสมาธิ ฝึกลมหายใจรับพลังปราณ

ดูเหมือนว่าเขายังไม่คิดที่จะลืมตา ยังคงฝึกลมหายใจต่อไป โคจรพลังทั่วร่าง

หากเป็นช่วงเวลาปกติ หลี่อวี้ชุนจะต้องรอคอยอย่างเชื่อฟัง รอกระทั่งโคจรพลังเสร็จสิ้นแล้วจึงค่อยกล่าวธุระ

แต่วันนี้ไม่อาจรอได้ หลี่อวี้ชุนเอ่ยเสียงเคร่งขรึม “ฆ้องทองคำหยาง เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ”

หยางเยี่ยนลืมตา ใบหน้าไร้อารมณ์ ไม่มีความโกรธหรือไม่พอใจใดๆ “เรื่องอะไร”

หลี่อวี้ชุนเหลือบมองไปที่ซ่งถิงเฟิง คนหลังรายงานเรื่องข้อพิพาทของสวี่ชีอันกับฆ้องเงินจูตอนไปยึดทรัพย์ออกมาทันที และปกปิดความขัดแย้งส่วนตัวตอนเข้ามารวมกลุ่มเอาไว้

หลี่อวี้ชุนเสริมต่อ “ด้วยอุปนิสัยของฆ้องทองคำจู เกรงว่าสวี่ชีอันจะไม่ได้กลับมาขอรับ”

หยางเยี่ยนเผยสีหน้าเคร่งขรึม “ข้ารู้แล้ว”

เขาลุกขึ้น ก้าวหนึ่งก้าวก็หายไปจากห้องโถง

…

จูหยางเป็นหนึ่งในหนึ่งสิบฆ้องทองคำของหน่วยงานลาดตระเวนยามวิกาลของเมืองหลวง เขาเป็นทหารขั้นสี่ เข้าร่วมกองทัพตั้งแต่อายุยังน้อย เริ่มทำงานเป็นทหารนายหนึ่ง ระหว่างทางก็สะสมความดีความชอบทางทหารจนกลายเป็นหัวหน้ากองร้อย จากนั้นก็ต้องตาเว่ยเยวียน ก่อนถูกรับเข้ามาในหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล ฝึกฝนให้เป็นสำคัญ

นับว่าเป็นฆ้องทองคำสายตรงของเว่ยเยวียน ตำแหน่งต่ำกว่าบุตรบุญธรรมสองคนนั้นเล็กน้อย

จูหยางมีลูกชายสามคน คนโตไม่ได้เรื่องทั้งบุ๋นทั้งบู๊ คนรองเรียนหนังสือครึ่งๆ กลางๆ ทำงานอยู่ในกรมข้าราชการ

มีเพียงลูกคนที่สามจูเฉิงจู้คนเดียวเท่านั้นที่มีพรสวรรค์ยอดเยี่ยม เป็นฆ้องเงินที่อายุน้อยที่สุดในหน่วยงานลาดตระเวนยามวิกาล ได้รับความสำคัญจากจูหยางอย่างยิ่ง

ตอนนี้เอง ฆ้องเงินใต้บัญชาคนหนึ่งก็รีบร้อนพุ่งเข้ามา สีหน้าดูไม่ได้ “ใต้เท้า ใต้เท้า ไม่ดีแล้ว คุณชายจูเกิดเรื่องแล้วขอรับ…”

จูหยางที่ก้มหน้าอ่านม้วนเอกสารอยู่เงยหน้าขึ้น ได้ยินฆ้องเงินกล่าวต่อว่า “คุณชายจูถูกฆ้องทองแดงคนหนึ่งฟันบาดเจ็บ เป็นตายยากคาดเดา คนถูกส่งกลับมายังที่ทำการและกำลังรักษาอย่างเร่งด่วน ผู้น้อยส่งคนไปเชิญโหรของสำนักโหราจารย์แล้วขอรับ”

จูหยางรีบไปยังโถงของลูกชายโดยมีฆ้องเงินนำไป เขามองเห็นบุตรตัวน้อยหลับใหลไม่ได้สติและเห็นบาดแผลใหญ่ที่หน้าอกของเขา

ฆ้องเงินใต้บัญชาสองสามคนกำลังสลับกันถ่ายพลังปราณส่งให้เขา คงความเคลื่อนไหวของการทำงานในร่างกายเขาไว้ โดยมีหมอประจำหน่วยงานสองคนกำลังรักษาอยู่

ฆ้องทองคำจูหน้าดำ “สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง”

หมอทั้งสองคนคล้ายกับไม่ได้ยิน มือไม่หยุดเคลื่อนไหว ทั้งห้ามเลือด ใส่ยา ฝังเข็มต่อชีวิต และเย็บบาดแผล

“หากแผลดาบฟันลงลึกกว่านี้อีกครึ่งชุ่น หัวใจก็จะถูกผ่าแล้ว ตอนนั้นต่อให้เป็นโหรของสำนักโหราจารย์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ขอรับ” หมอคนหนึ่งเงยหน้ากล่าว

“เป็นเพราะอาวุธวิเศษฆ้องทองแดงขวางการโจมตีถึงชีวิตให้ใต้เท้าจู จึงโชคดีรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ปราณดาบแทรกซึมเข้าไปในอวัยวะภายใน หากไม่ดึงพลังปราณออกมา อย่างมากที่สุดใต้เท้าจูก็อยู่ได้ครึ่งชั่วยามขอรับ”

“เมื่อไหร่โหรของสำนักโหราจารย์จะมา” ฆ้องทองคำจูเสียงดังขึ้นทันที

“ส่งคนไปเชิญแล้วขอรับ ไม่นานก็คงมาถึง” ฆ้องเงินที่นำเขามาตอบกลับ

ฆ้องทองคำจูพยักหน้า “ใครเป็นคนทำ”

ฆ้องเงินตอบกลับ “ฆ้องทองแดงสวี่ชีอัน ลูกน้องของหลี่อวี้ชุนขอรับ…”

สวี่ชีอันหรือ

…………………………………