ผู้กล้าคนก่อนอยากจะเกษียณ - ตอนที่ 83 สุดที่รักของผู้กล้าคนก่อน

[  หึ? …. นายพูดอะไรรึปล่าวตะกี้ ? ]

[ ไม่นิ ไม่ได้พูดอะไรนะ ? ]

[ …. ผมรู้สึกเหมือนกับถูกเรียกแฮะ …  สงสัยจะคิดไปเอง ]

หลังจากการพูดคุยกับโวแดนชิจบลง ตอนนี้พวกเรากำลังจับคุออนมัดไว้ ผู้ที่เอาแต่พูดว่าเขาจะหาแก้งลักพาตัวเจอแน่ถ้าหากให้เขาออกตามหาด้วยตัวคนเดียว หลังจากโยนเขาขังไว้ในห้อง พวกเราก็ออกมาจากทางเดิมไปที่โรงฝึกเพื่อไปหาเบอร์นาเดส แต่ว่า …

[ เธอไม่อยู่ที่นี้แฮะ ]

[ อืม เธอไม่อยู่จริงๆ ]

ร่างของเบอร์นาเดสไม่ได้อยู่ที่นี้ ดูเหมือนว่าเธอจะกลับไปก่อนพวกเราแล้ว

[ กลับไปก่อนจริงหรอเนี้ย แย่จริงๆ …. ]

ถึงผมจะเป็นคนพูดเองว่าให้เธอกลับไปก่อนก็ได้ไม่เป็นอะไร แต่บางส่วนในจิตใจของผมก็ยังไม่ได้ให้อภัยเธอ นั้นก็เพราะดูจากร่างกายของเธอแล้วเธอไม่เห็นเหมือนคนป่วยเลยซักนิด

[ อะเห๊ะ ? ดูเหมือนนายจะกังวลเกี่ยวกับแม่สาวนั้นเหลือเกินนะ ยู ]

จีนที่ได้ยินคำพูดของผมเมื่อสักครู่ เขากล่าวออกมาราวกับต้องการจะยั่วโมโหผม ไอ้นิสัยอยากรู้อยากเห็นมันเป็นนิสัยของจีนอยู่แล้ว ดังนั้นเขามักจะพูดอะไรทำนองนี้มาตลอด

[ มันไม่ใช่แบบนั้น … เห้ ! มีอะไร ? ]

เมื่อผมหันไปมองที่ใบหน้าของจีน ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าจีนพูดเล่นไปงั้น แต่ว่าถึงแม้ปากของเขาจะยังคงยิ้มๆ แต่ดวงตาของเขากับดูจริงจังเหลือเกิน

[ แม่หนูซิสเตอร์นั้น …. เธอชื่อเบอร์นาเดสซินะ ? จริงๆแล้ว เธอก็คล้ายคลึงกับ “องค์หญิง” มากเลยนะ ถ้าหากนายหลงเสน่ห์เธอมันก็คงไม่แปลกอะไรหรอก ]

[ หา ? … ผมไม่รู้หรอกนะว่านายกำลังพูดถึงอะไร ? ]

เมื่อผมถามกลับไป จีนก็ได้แต่ยักไหล่และถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

[ ตลอดเลย~ นายนี่มันปากแข็งจริงๆ … ไม่มีใครสามารถต้านทานพลังแห่งรักได้หรอกนะ รู้รึปล่าว ? ]

ไอ้หมอนี่ยังพยายามที่จะพูดต่อ ยิ่งกว่านั้น สิ่งที่เขาพูดออกมา พูดจริงๆเรอะ ? !

อาจเพราะเขาเริ่มรู้สึกแล้วว่าผมกำลังหงุดหงิด หรือไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคือสิ่งที่เขาหวังเอาไว้ เขาดึงหมวกลงมาปิดบังสายตาของเขาและเริ่มพูดต่อ 

[ แม่หนูนั้นน่ะคล้ายกับ องค์หญิงโอลิเวียในหลายๆอย่าง ไม่ใช่รึ ? ยู ]

โอลิเวีย ฟิน ลูเทอร์เซีย ลีเซเลี่ยน

>>>>> … ยูคุง อะไรคือสิ่งที่นายอยากจะทำรึ ? <<<<<

เธอคล้ายกับซิลเวียและอลิเซีย

>>> นายรู้รึปล่าว~ เราคิดว่าไอ้สิ่งที่เรียกว่า “ท่องเที่ยวไปรอบโลก”น่ะ มันคงจะเจ๋งน่าดู ! <<<

มาตัดสินอนาคตของคนอื่นแถมยังหัวเราะหน้าตาเฉย

>>> หลังจากได้เที่ยวไปรอบโลกแล้ว ตอนนั้น เราจะสอนยูคุงเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่รอบโลกเอง ! <<<

และอายุเยอะกว่าผมนิดหน่อย เป็นเด็กผู้หญิง ที่ดูธรรมดา

>>> นายไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่เยี่ยมหรอกรึ ? <<<

[ พูดบ้าๆ ไม่มีทางที่เธอจะเหมือนหรอก .. แม่นั้นไม่คล้ายกับ”เธอ”ซักหน่อย ]

[ หรอกรึ ? ]

เมื่อผมตอบกลับไป จีนถึงกับตาโตราวกับว่าคำตอบนั้นไม่ตรงกับที่เขาคาดเอาไว้

[ ผมหมายถึง ดูสิ หนองโพของเบอร์นาเดสน่ะใหญ่กว่าตั้งเยอะ มันใหญ่เสียจนสามารถเอาไปหนีบสิ่งของได้เลย รู้รึปล่าว ? แม้แค่นั้นจะเรียกว่าน่าตกใจแล้ว แต่ทั้งรูปร่างและก้นของเธอยังเซ็กซี่สุดๆ!! …  ได้ยินแค่นี้ก็น่าจะพอรู้แล้ว นายเองก็เคยอยู่ใน “นรก” ตอนนั้น คงจะเข้าใจความสุดยอดของเบอร์นาเดสบ้างแล้วสินะ ? ]

หลังจากได้ยินการยืนยันของผม จีนถึงกับนิ่งไปชั่วชณะ และแล้ว เขาก็เริ่มที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง

[ ฮ่าๆๆ มาคิดๆดูแล้ว ตอนนั้น นายก็ไปขโมยชุดชั้นในจากแคมป์พักของพวกผู้หญิง ข้าจำได้มันเป็นผลงานชิ้นโบแดงเลยนี่ ตอนนั้นนายทำอะไรนะ? อ้อ นายพูดเสียงดังว่า “ผลการวัดขนาดหน้าอกออกมาแล้ว ผลที่ได้ …. ขาดแคลนมาก !! ” ตอนนั้นมันโครตจี้เลย ]

อุก ! ดะ,ได้โปรดอย่างทำให้ผมนึกถึงเรื่องในอดีตที่อยากจะลืมที ผมในตอนนั้นกำลังอยู่ในช่วงขาดแคลนสิ่งยั่วยวนใจน่ะ

[ จำได้เลยตอนนั้นที่ ฟิโอน่ากับนายหญิงของเธอพยายามจะเผานายให้กลายเป็นเถ้าด้วยเวทย์เพลิง ตอนนั้นมันทำให้ข้าขำเกือบตาย ]

อ่า~ ฟิโอน่า หือ? น่าคิดถึงจริงๆ คนที่ถูกเรียกว่าฟิโอน่านั้นเป็นพี่สาวคนโตของตาลุงกิลเล่ แต่เธอไม่เหมือนกับตาลุงกิลเล่เลยสักนิดที่ร่างกายของเขาโตไปอย่างเหมาะสมกับอายุ เพราะเธอยังคงเป็นชาวเอลฟ์ที่ยังสาวและงดงามเหมือนดั่งชาวเอลฟ์ทั่วๆไป

ก็เพราะเหมือนกับเอลฟ์ทั่วไปนี่แหละ เห้อ หน้าอกของเธอเลยเล็กมากๆ

[ ขนาดเอลฟ์ที่เกลียดเวทย์มนตร์ประเภทไฟเพราะพวกเขาคิดว่ามันเป็นสัญลักษ์แห่งการทำลายล้างแท้ๆ ]

[ นั้นแสดงให้เห็นถึงว่านายทำเธอโกรธขนาดไหน ]

ผมไม่อยากจะจำมันเลย ผมไม่อยากจะนึกถึงเลยว่าไอ้เวทย์มนตร์สายไฟที่พวกเธอทั้งคู่ยิงออกมานั้นมันเป็นเวทย์มนตร์ทำลายล้าง(มือธนูสีชาด) ถ้าหากตอนนั้นลีโอไม่ตามมาช่วยผม ผมคงกลายเป็นเถ้าไปแล้ว ถึงแม้ต่อให้ตาย ผมจะฟื้นกลับมาได้ทันทีก็เถอะ

[ อืม ก็แบบนี้แหละ …… อย่าเอาโอลิเวียและเบอร์นาเดส”มาเทียบกัน” เพราะโอลิเวียนั้นสำหรับผมคนเดียว ! ]

เมื่อผมตอบกลับไปพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ จีนก็ยกมือทั้ง 2 ขึ้นราวกับ”ยอมแพ้แล้ว”

[ ข้าหวังว่าข้าจะสามารถพูดออกมาได้อย่างหนักแน่นเช่นนายนะ …. ฟุฟุฟุ ข้ายอมแพ้ ]

ผมไม่รู้ว่าเขาแพ้อะไร แต่ดูเหมือนว่าจีนจะกำลังเข้าใจอะไรบางอย่างด้วยตัวเองอีกแล้ว

◇

[ โอ้วว ยาชิโระคุง ! ]

[ หือ? ]

มันเป็นตอนที่พวกเราออกมาจากที่พักของโวแดนชิและกำลังมุ่งหน้ากลับโรงแรม

จู่ๆผมก็ถูกเรียกมาจากด้านข้าง

[ นายอยู่แถวๆนี้ตามที่ข้าคาดเอวไว้จริงๆด้วย เป็นไงบ้างล่ะ เรื่องโวแดนชิ ? ]

ในจังหวะที่ผมหันไปมอง ผมก็พบกลับ ฟาลฮาร์ท เอ็นแฮนด์ และผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูอายุมากกว่าผม 2-3 ปีและอยู่ในชุดเดรส

[ เอ่ออ ]

ความช๊อคที่ได้รับมันมากพอที่ทำให้ผมเผลอหลุดเสียงแปลกๆออกมา และดวงตาของผมได้แต่มองไปยังหญิงสาวในชุดเดรสคนนั้น

[ ถึงผมจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร แต่ …. คุณเกี่ยวข้องกับตระกูลเครสโตเรีย รึปล่าวครับ ? ]

และเมื่อถามออกไป หญิงสาวคนนั้นก็ตาโตขึ้นราวกับเธอประหลาดใจ

[ ดูเหมือนท่านจะทราบดีนะคะ … ถูกต้องแล้วค่ะ ดิชั้นคือ องค์หญิงแห่งราชวงค์เครสโตเรีย แมรี่ ฟิ เครสโตเรีย ]

ผมบอร์นทองงดงามที่ม้วนเป็นลอนยาวถึงเอวของเธอ ที่มีดวงตาอันเข้มแข็ง ที่ผมถามเช่นนั้นออกมานั้นเพราะเธอคล้ายกับ เฮนเรียสต้า ดี เครสโตเรีย (ยัยยูริหัวม้วน) ที่เป็นคนรู้จักของผมในตอนที่ผมอยู่ที่เมืองลิสวาเดีย