—ตั้งแต่ถูกขังอยู่ในช่องว่างนี่ก็ผ่านมาได้1ปีแล้ว

 

ตอนนี้ฉันกำลังหวด【แท่งไม้คงกระพัน】ไปมา เหตุผลก็ง่ายๆ ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็จะมัวแต่พะวงเรื่องในอนาคตจนกลายเป็นบ้าแน่

แน่นอนว่า ก็หวังให้สเตตัสเพิ่มขึ้นโดยการหวด【แท่งไม้คงกระพัน】อยู่หรอก แต่ยังเหมือนเดิม สเตตัสของฉันยังอยู่ที่0.1ไม่เปลี่ยนแปลง ว่าแล้วเชียวมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นสินะ ยังไงก็เถอะ เพราะการฝึกฝนวิชาดาบอย่างหนักตั้งแต่จำความได้ พอได้หวดแท่งไม้นี่ มันก็ทำให้ลืมอะไรได้หลายๆอย่าง

—ผ่านไป10ปีหลังจากเริ่มเกม

เดือนปีแสนยาวนานผ่านพ้นไป ฉันขีดเส้นจำนวน30เส้นไว้บนผนังหน้าผาเพื่อใช้คำนวณวัน ระหว่างนั้นก็ได้รู้ว่า แผ่นศิลา ในวิหารนั่นมีวันและเวลาระบุไว้อยู่แล้ว จึงเปลี่ยนไปใช้ตรงนั้นแทน

ในช่วงปีแรกๆก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคิดถึงบ้านเกิดกับครอบครัวทุกวันแต่ ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มจำลองต่อสู้ในหัวกับผู้ที่เคยร่ำเรียนมาด้วยกัน จนทำให้ตอนนี้ไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไปแล้ว

—ผ่านไป40ปีหลังจากเริ่มเกม

ฉันจำลองการต่อสู้ในจิตนาการเรื่อยมา จนสามารถชนะพวกเพื่อนร่วมรุ่นในสำนัก ชนะแม้กระทั่งพวกผู้ใหญ่ในสำนัก จนในที่สุดก็สามารถเอาชนะอาจารณ์ผู้สอนได้……..

บรรลุเงื่อนไข 【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว(ขั้นพื้นฐาน)】ได้รับ【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว(ขั้นพื้นฐาน)】

เสียงผู้หญิงไร้ชีวิตชีวาดังก้องในหัว

“เอ๊ะ？”

ฉันตกใจกับการเปลี่ยนแปลงกะทันหันที่ไม่ได้เจอมานานจนทำให้หวั่นไหว พร้อมกับใช้ประเมิน

————————————————————————————

สกิล——【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว(ขั้นพื้นฐาน):วิชาดาบขั้นพื้นฐาน สเตตัสจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อยหลังจากการใช้ดาบสู้จริง

เงื่อนไขการได้รับสกิล:ทำการต่อสู้จำลองโดยใช้ดาบ ติดต่อกันมากกว่า12ชั่วโมงตลอดระยะเวลา40ปี

ระดับ:ขั้นต้น

เงื่อนไขการเลื่อนระดับ:ทำการต่อสู้จำลองโดยใช้ดาบติดต่อกันมากกว่า12ชั่วโมงตลอดระยะเวลา120ปี

———————————————————————————-

สิ่งที่ได้รับครั้งนี้คือ 【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว】ทำอะไรได้บ้างก็ไม่รู้

แน่นอนว่าไม่ได้ต่อสู้จริง บางที การต่อสู้จำลองโดยใช้จินตนาการก็นับรวมด้วย ไม่ว่ายังไง สำหรับฉันก็มีแค่การจำลองสู้กับคนอื่นในจินตนาการเท่านั้น และมีแต่ต้องทำมันต่อไป

 

—ผ่านไป800ปีหลังจากเริ่มเกม

ตอนนี้ฉันสามารถใช้ดาบราวกับแขนขาในการวาดเส้นโค้งราวกับสายน้ำได้แล้ว 【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว(ขั้นพื้นฐาน)】ได้ผ่านขั้นกลางและก้าวสู่ระดับแก่นแท้เป็นที่เรียบร้อย จากการประเมินจนถึงตอนนี้ขอแค่ต่อสู้โดยใช้ดาบก็จะสามารถเพิ่มสเตตัสได้แล้ว คงเป็นผลมาจากการจำลองการต่อสู้ในหัวล่ะมั้งทำให้ไม่รู้สึกว่าพลังกายเพิ่มขึ้นเลย เอาเถอะ ตอนนี้ก็ได้รู้แล้วว่า การใช้ดาบไม่ได้เกี่ยวข้องกับพลังกายหรือสกิล

และในความเป็นจริง แม้พลังกายของฉันจะเท่ากับเด็กพึ่งหัดเดินแต่ก็สามารถเอาชนะปู่—-เอล์ม ไฮเนมัน ในการจำลองต่อสู้ในหัวได้ ปู่ของฉัน เป็นถึงหนึ่งในสมาชิกของปาร์ตี้ผู้กล้าที่ทำการต่อสู้กับสี่มหาจอมมารในอดีต ความสามารถของเขาได้รับการพิสุจน์แล้ว และฉันในตอนนี้สามารถเอาชนะปู่ได้ด้วยวิชาดาบทำให้พลังกายก็เป็นแค่ของเสริม

ใช่แล้วล่ะ วิชาดาบ เรียกอีกอย่างก็คือ เทคนิคการใช้ดาบอยู่เหนือความสามารถทางกายภาพมันก็เท่านั้น

“เอาล่ะ ปู่ก็ใช่ว่าจะอยู่ในยุคทอง โลกนี้ยังเหลือผู้แข็งแกร่งอีกเยอะ”

ก่อนที่จะมาติดอยูที่นี่ ปู่เคยพาฉันไปดูการฝึกสอนของสำนักฝึกหลายๆที่มาก่อน วันแล้ววันเล่าจนสามารถเอาชนะคนเหล่านั้นด้วยการใช้ดาบได้ จนลืมเรื่องทั้งหมดก่อนที่จะถูกขังในที่แห่งนี้แต่ วิชาดาบของคนเหล่านั้นเท่านั้นที่ไม่มีวันลืม

-แกรมนักดาบสองมือ ผู้ที่ได้ชื่อว่านักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในราชรัฐอิซาเบล ที่สามารถใช้ดาบทั้งสองราวกับแขนขาได้

-ดาบเวทย์ซิลเวอร์ คือเอลฟ์ที่ถูกขนานนามว่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด ผู้ที่สามารถผสมผสานระหว่างเวทมนต์กับวิชาดาบเข้าด้วยกันได้

-อัชบัล—–อดีตจักรพรรดิดาบแห่งจักวรรดิ กริตนิล

โลกนี้ยังเต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่ง

 

—ผ่านไป1500ปีหลังจากเริ่มเกม

หลายปีผ่านไป ฉันชนะนักดาบทั้งหมดที่ก่อตัวเป็นรูปร่างในจินตนาการ แม้กระทั้งปู่ที่อยู่ในยุคทอง

หลังจากนั้นก็จินตนาการว่าได้เผชิญหน้ากับนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ ผู้ใช้ดาบยาวนักบุญดาบรุ่นแรก แน่นอนว่า ฉันไม่เคยเจอนักบุญดาบรุ่นแรกเป็นเพียงแค่จินตนาการแต่ก็เชื่อว่าไม่ผิดแน่

แล้วก็หลังจากเอาชนะนักบุญดาบรุ่นแรกได้ ฉันก็ได้รับการถ่ายทอดวิชามาทั้งหมด

 

—ผ่านไป3000ปีหลังจากเริ่มเกม

หลังจากที่เอาชนะนักบุญดาบรุ่นแรกได้ หลังจากนั้นฉันก็ตัดสินใจฝึกฝนโดยท้าทายกับศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดมาโดยตลอด หนึ่งในนั้นคือ นักรบดาบขั้นสูงที่เคยได้ยินมาจากปู่ ผู้ที่เชี่ยวชาญวิถีแห่งดาบและศาสตร์ทุกแขนงเทพดาบผู้ยิ่งใหญ่ และสามารถก้าวข้ามนักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดมาได้แล้ว ตอนนี้คงได้เวลาที่จะต้องสร้างนักดาบในอุดมคติได้แล้ว แต่ว่า ภาพลักษณ์ของเทพแห่งการต่อสู้ที่จินตนาการได้นั้นกลับเป็น ไค ไฮเนมัน หรือก็คือตัวฉันในตอนนี้

หลักจากนั้นการฝึกโดยใช้ตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในจิตนาการอย่างตัวเองเป็นคู่ฝึกก็ได้เปิดฉากขึ้น

ผลลัพธ์ จากการหวดไม้ต่อเนื่องด้วยเป้าหมายที่ย้อนแย้งพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ กลับกลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันสามารถเอาชนะตัวเองในจินตนาการได้ รู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปหลายเดือนปีจนในที่สุดก็ชนะและได้รับ 【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว จุดสิ้นสุด】มา

【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว จุดสิ้นสุด】ดูเหมือนผลลัพธ์คือทำให้สเตตัสจากการใช้ดาบต่อสู้กลายเป็นขั้นสุดขอบโลก สเตตัสสำหรับนักดาบนั้นก็เป็นได้แค่ของแถม ไม่ได้มีความหมายอะไรมากนัก พูดตรงๆก็ไม่ค่อยจะมีประโยชน์นั่นแหละ

แล้วก็อีกอย่าง ผลลัพธ์จากการกินหนอนนั่นทุกวันทำให้ 【ต้าทานพิษรุนแรง】【ภูมิคุ้มกันพิษ】【ดูดซับพิษ】ผ่านอะไรหลายๆอย่างจนแปรเปลี่ยนเป็น

【ปรับตัวเข้ากับพิษ】

【ปรับตัวเข้ากับพิษ】ก็คือ ความสามารถที่ทำให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับพิษได้ เมื่อได้รับพิษจะทำการดูดซับพิษและแปรเปลี่ยนให้เป็นHPกับMP เป็นพลังที่ไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไหร่สำหรับคนที่วันๆเอาแต่หวดไม้ 

แต่ก็เอาเถอะดีกว่าไม่มีอะไร

“เอาล่ะ ใกล้ได้เวลาที่จะต้องไปแล้วสินะ”

ฉันเตรียมอาหาร 【แมลงพิษร้ายแรง】เรียบร้อย พร้อมกับถือ【แท่งไม้คงกรพัน】และยืนขึ้น

ว่าแต่ ไม่รู้ว่าผ่านมากี่ปีแล้วจนตอนนี้จำเรื่องก่อนหน้าไม่ได้เลยซักนิด แต่ว่า สิ่งที่ช่วยผลักดันให้ฉันก้าวผ่านเดือนปีกว่า1000ปีก็คือวิถีแห่งดาบเรื่องนอกเหนือจากนั้นสำหรับฉันไม่สลักสำคัญ เพราะอย่างนั้น หลังจากที่ล้มตัวเองในจิตนาการและได้รู้ว่าตัวเองได้บรรลุวิถีแห่งดาบแล้ว ทำให้รู้ว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองรู้สึกโดดเดี่ยว เหตุผลก็เพราะ เป้าหมายที่มีชื่อว่าความยากลำบากได้หายไปหมดแล้ว การล้มตัวเองในหลายปีที่ผ่านมาเป็นแรงผลักดันให้ตัวฉันมีชีวิตเลยก็ว่าได้ เนื่องจากบรรลุเป้าหมายนั้นแล้วมีแต่ต้องมองหาเป้าหมายใหม่ ถ้าไม่ทำอย่างนั้น ก็จะสูญเสียตัวของตัวเองไป เป็นข้อเท็จจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ตั้งแต่ที่ล้มตัวเองได้ก็ไม่เหลือตัวตนที่เป็นศัตรูให้ล้มอีกแล้ว ณ เวลานั้นก็เกิดคำถามกับตัวเองว่า ทำไมถึงต้องเริ่มฝึกดาบ คนเรามักมองสิ่งดีๆที่อยู่ใกล้ตัวไม่เห็นนั่นคือฉันในตอนนี้ ความปรารถณาจากก้นบึ้งของจิตใจที่จู่ๆก็นึกขึ้นได้คือสิ่งที่อยู่เบี้องหลังวิหารนั่น

ให้ตายสิเป็นเรื่อหน้าขันซะจริง ไม่รู้ว่าผลักดันตัวเองไปสู่วิถีแห่งดาบมากแค่ไหนจนทำให้ลืมสถาณที่ ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงกับการสู้กับผู้แข็งแกร่งเช่นนั้นได้ ตัวฉันในอดีตที่ไม่คิดว่าจะพิชิตมันได้แม่แต่น้อยดันเจี้ยนใต้วิหารนั่น ข้างในนั้นก็คือนรกตามตัวอักษร การต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าอนาคตจะชนะได้ไหม ไม่มีเรื่องไหนน่ายินดีไปมากกว่านี้แล้ว หรือว่าบางทีสำหรับฉันที่นั่นคือกำแพงอันใหม่ที่ต้องก้าวข้าม

“อืม ชักจะทนรอไม่ไหวแล้วสิ”

ฉันเกรงแก้มเต็มที่เพื่อไม่ให้ยิ้มเล็กยิ้มน้อยพร้อมกับถือ【แท่งไม้คงกระพัน】ด้วยมือข้างเดียวและมุ่งหน้าไปยังแดนนรก 

 

เจ้าตั๊กแตนค่อยๆเดินมาจากด้านหน้า พอใช้ประเมินก็แสดงแค่ชื่อ【มนุษย์ตั๊กแตน】เท่านั้น โฮะโฮ่ แม้แต่ใช้ประเมินยังวัดค่าความสามารถไม่ได้เหรอเนี้ย น่าสนใจดีนิ！มีค่าให้ประมือ ขืนสู้กับศัตรูที่อ่อนแอกว่าตัวเองก็หมดสนุกกันพอดี แบบนี้แหละดี！

เอาล่ะ เพราะผลของ【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว จุดสิ้นสุด】ทำให้ค่าความสามารถทั้งหมดเพิ่มขึ้นเป็น50 จะต้านเจ้านั่นได้แค่ไหนกัน น่าสนุก น่าสนุกจริงๆ

“โอ่ย เจ้าพวกมนุษย์ตั๊กแตน แสดงให้ฉันคนนี้ดูหน่อยว่าเส้นทางที่ต้องมุ่งหน้าไปมันเป็นแบบไหน”

ฉันตะโกนอย่างมีความสุขพร้อมกับเดินไปหาพวกมันอย่างใจเย็น

 

ฉันหลบกรงเล็บของพวกมนุษย์ตั๊กแตนที่เลงมาที่ปลายจมูกทีละตัว พอคิดว่าพวกมันจะจับได้ฉันใช้ทั้งร่างถีบเบี่ยงไปด้านขวาพร้อมกับใช้ดาบไม้ตัดพวกมันอย่างง่ายดาย

“ได้แค่นี้เองเหรอ”

ด้วยเหตุนั้น ฉันทนรับการโจมตีของพวกมันไม่กี่ครั้งก็ทำให้รู้ว่า การโจมตีไร้การขัดเกลา

พรรณ์นี้ ต่อให้ผ่านไป100ปีก็ไม่มีวันถึงตัวฉัน สุดท้ายแล้ว เจ้าพวกนี้ก็เป็นได้แค่ตั๊กแตน……

ฉันพยายามระงับความผิดหวังพร้อมกับจับดาบไม้ จากนั้น….

“【วิชาดาบไคริวรูปแบบดาบเดียว】กระบวนท่าที่หนึ่ง—เส้นมรณะ”

เส้นมรณะวิ่งเข้าหามนุษย์ตั๊กแตน วิ่งผ่านลำตัว แขนขา ลามไปจนถึงหัว

“ก๊ากกก⁉”

นั่นคือคำพูดสุดท้ายของมนุษย์ตั๊กแตน ทั่วทั้งร่างของมันค่อยๆถูกแยกเป็นส่วนๆพร้อมกับเลือดสีเขียวพวยพุ่งและก้อนเนื้อชินเล็กๆกระจัดกระจายเต็มพื้น ฉันสะบัดเลือดออกจากดาบไม้พร้อมกับประเมินตัวเอง

สเตตัสทั้งหมดได้เพิ่มจาก0.1เป็น0.2อย่างน่ายินดีและดูเหมือนว่าความสามารถทางกายภาพจะเพิ่มขึ้นด้วย

ฉันผิดหวังนิดหน่อยที่คู่ต่อสู้เป็นพวกปลาซิวปลาสร้อย—อะไรเล่า ระหว่างนี้ก็ขอแค่เจอผู้แข็งแกร่งจนคนตัวกระจ่อยร่อยอย่างฉันชนะไม่ได้ก็พอหนิ เพราะอย่างนั้น ตอนนี้ยังไม่เจอผู้แข็งแกร่งก็ขอเสริมสร้างกล้ามเนื้อไว้ก่อนก็แล้วกัน

“ถ้าเป็นแบบนั้น…ว่าแล้วเชียวก็ต้องไล่ฟาดพวกสัตว์อสูรนี่แหละ”

ใช่แล้วล่ะ นั่นคือเป้าหมายแรกของฉัน ณ ตอนนี้ พร้อมกับถือ【แท่งไม้คงกระพัน】ด้วยมือข้างเดียว การล่าแมลงที่แท้จริงได้เริ่มขึ้นแล้ว.