ถ้าไม่เคลียร์”เกม”นี่ ก็จะออกจากช่องว่างนี่ไม่ได้ เพื่อการนั้นฉันจึงเริ่มสำรวจด้านในวิหารแห่งนี้ พอหันไปรอบๆก็เจอเข้ากับสถานที่ต้องตาอย่างรวดเร็ว

“เป็นดันเจี้ยนจริงๆสินะ”

พอเข้าไปด้านหลังประตูบานใหญ่ในวิหารก็พบกับทางเดินที่ทำจากหินทอดยาวสุดลูกหูลูกตา

จะมองยังไงนี่ก็ดันเจี้ยนชัดๆ เอาเถอะ ลองเคลียร์ก่อนแล้วกัน จะมาหยุดอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ด้วย ทางออกก็ไม่มี แถมกฎก็บอกว่าต้องพิชิตดันเจี้ยนนี้เท่านั้นด้วยก็ต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น

ฉันสวม【รองเท้าหลบหนี】พร้อมกับเอามีดออกมาจากเอวและถือด้วยมือซ้าย ตอนนี้ฉันยังอ่อนแออยู่ใช้มีดน่าจะมีโอกาศรอดมากว่าแท่งไม้นั่น

ความเย็นจากพื้นหินกระทบผิวทำให้รู้เสียวซ่าไปยันกระดูกสันหลัง นี่คือการผจญภัยครั้งแรกที่ใฝ่ฝันในตอนเด็กที่ล้มเลิกไปแล้วตั้งแต่ที่ถูกตราหน้าว่าคนไร้ความสามารถ ก่อนที่จะได้รับการอวยพร ฉันถูกบังคับให้ผึกฝนวิชาดาบของไฮเนมันตั้งแต่เด็ก 

ฉันที่มีความฝันว่าอยากจะเป็น ฮันเตอร์เหมือนกับแม่ไม่ใช่ผู้สำเร็จวิชาดาบเพราะอย่างนั้น ตอนจะรับพรที่วิหารนั่น ฉันแอบปรารถนาว่าขอให้ได้ กิฟท์ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับดาบ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคุณปู่คงปล่อยให้เป็นฮันเตอร์ แต่ว่า ท้ายที่สุดแล้ว กิฟท์ ที่ได้รับกลับเป็นสิ่งที่ทำให้ถูกตราหน้าว่ารอยด่างพร้อย ไม่เพียงแต่สูญเสียงความสามารถในการเป็นฮันเตอร์ที่ใฝ่ฝันเท่านั้นยังรวมไปถึงแนวทางฝึกฝนการใช้ดาบอีกด้วย

นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกประหม่าและขนลุกอย่างสิ้นหวัง

ฉันเดินขนาบข้างกำแพงมาเป็นสิบนาทีแล้วพร้อมกับคอยระวังโดยรอบอย่างระมัดระวังและคอยจับตาดูข้างหลังไปด้วยเพื่อหากเกิดอะไรขึ้นจะได้ถอยกลับได้ทันที นี่คือข้อปฏิบัติขั้นพื้นฐานในการสำรวจดันเจี้ยนแต่ว่ามันก็เป็นเพียงแค่ความรู้จากตำราที่อยู่ในห้องของแม่ที่เคยอ่านสมัยเด็กเท่านั้น

หลังจากเดินขนาบข้างกำแพงหินสีฟ้าไปอีกซักพักก็เจอกับทางแยก ควรไปทางไหนดี？คิดมากแค่เดินตรงไปก็พอแล้ว

“เอ๊ะ？”

ขณะที่กำลังก้าวขาไปข้างหน้า ก็เจอกับสิ่งมีชีวิตปริศนาก้มหมอบเหมือนกำลังกินอะไรซักอย่างอยู่ตรงมุมทางเดินขวามือ ทำให้ความคิดของฉันหยุดชะงัก ทันใดนั้น ความเจ็บปวดฉับพลันก็แล่นไปทั่วร่างกายราวกับมีเสาเข็มแทงเข้าที่กลางหลัง หลังจากหายใจเข้าครั้งนึ่ง และหันไปมองแขนขวาของตัวเอง พบว่า มีของเหลวสีแดงพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ ทำให้เข้าใจสถาณการณ์ปัจจุบันขึ้นมาทันที 

ใช่แล้ว สิ่งที่เจ้าสิ่งมีชีวิตหัวเหมือนกับตั๊กแตนกำลังกินอยู่นั้นคือแขนขวา ของฉันเอง

“อ๊ากกกกกก!!”

ตายแน่ ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียงราวกับไก่ที่ถูกรัดคอพร้อมกับรีบวิ่งตรงไปยังทางออก 

เมื่อกี้โดนอะไรเข้าไป？โดนเจ้านั่นโจมตี？แต่ว่ามองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของมันซักนิด？ แล้วก็เจ้านั่นมันตัวอะไรกันแน่？ไม่สิ เดิมทีทำไมฉันต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่แรกด้วย？ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยซักนิด กลัว น่ากลัวจนไม่รู้จะทำยังไงในสถาณการณ์แบบนี้!!  น่ากลัว!! น่ากลัว!! น่ากลัว!! น่ากลัวววววว!!—–

ความเจ็บปวดแทบคลั่งจนถึงเมื่อกี้หายไปอย่างน่าประหลาดเหลือเพียงความร้อนที่โหมกระหน่ำทั่วร่างกายและความกลัวอันรุนแรงทำให้หัวรู้สึกราวกับโดนไฟช๊อตกระตุ้นให้เริ่มวิ่งสุดแรงเกิด

หลังจากนั้นก็จำไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ฉันเดินไปยังพื้นที่รกร้างหน้าวิหาร ท่ามกลางสติที่เลือนรางพร้อมกับกระโดดลงไปในน้ำพุสีครามอันน่าขนลุกและสติก็ดับลงทันที

 

เมื่อเลิกเปลือกตาขั้นก็เจอกับพระอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้า ฉันหรี่ตามองแสงแดดพร้อมกับหันไปมองรอบๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันกำลังลอยอยู่บนผิวน้ำสีฟ้าคราม เพื่อไม่ให้ตัวเองจมลงไปในน้ำพุฉันจึงเหวี่ยงตัวและรีบปีนขึ้นจากน้ำ

พอทำแบบนั้น ทำให้สมองทำงานได้ไม่เต็มที่

เอ๊ะ ทำไมถึงมาอยู่ในที่แบบนี้？ จำได้ว่าฉันกำลังมุ่งหน้าไปเมืองหลวงตามที่แม่บอก ตั้งแคมป์รอบๆรถม้าประมาณหนึ่งสัปดาห์ได้คุยกับโรส พอตกดึกก็คลานออกจากเต้นเพื่อออกมาผ่อนคลาย แล้วก็เจอกับชายผมแดงคนนั้น—

“——–!!?”

ภาพที่ราวกับฝันร้ายที่เห็นก่อนหน้าค่อยๆเข้าโจมตีราวกับถูกคลื่นซัดจนทั้งร่างหายไป

ใช่แล้ว! ใช่แล้วล่ะ! ฉันโดนเจ้าสัตว์ร้ายพวกนั้นไล่ จนหนีมาถึงที่นี่ เข้าไปในดันเจี้ยนในวิหารนั่น ถูกเจ้าสิ่งมีชีวิตเหมือนตั๊กแตนโจมตีแล้วหนีออกมา—–

จริงสิ! แขนขวา!?

“ข-แขนขวา ยังอยู่……”

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอกจนอยากจะร้องให้ออกมา พร้อมกับจุ่มสะโพกลงพื้นดัง ตุ๊บ

แต่ก็เป็นฝันที่เหมือนจริงมาก ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่มีทางที่แขนขวายังปลอดภัยแน่ ใช่แล้วล่ะ บางที นั่นน่ะ คือความฝัน ในที่สุดสติก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง——-พอคิดแบบนั้น

“เอ๊ะ เสื้อตรงแขนขวามัน…..”

ใช่ จริงอยู่ที่ผิวหนังไม่เหลือรอยแผลซักรอย แต่ ยังเหลือรอยเสื้อผ้าที่ถูกกระชากออกไปจนถึงโคนแขนอยู่และเจอรอยที่เหมือนกับลิ่มเลือดเหลืออยู่ตรงส่วนที่ถูกกระชากไป……..

“น้ำอมฤต”

ฉันพูดคำนั้นที่จู่ๆผุดขึ้นมาในหัวโดยไม่รู้ตัว

ใช่แล้ว พอคิดแบบนั้นเรื่องทั้งหมดนี่ก็ดูสมเหตุสมผลขึ้น โดนเจ้าสิ่งมีชีวิตเหมือนตั๊กแตนนั่นชิงแขนขวาไป วิ่งหนีสุดชีวิต ตกลงไปในน้ำพุน้ำอมฤตและหมดสติไป หรือก็คือ ที่ตอนนี้ที่แขนขวาไม่มีรอยแผลซักรอยก็เพราะน้ำอมฤตนั่นรักษาให้…..

บางที ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นในดันเจี้ยนใต้วิหารนั่นเป็นความจริงทั้งหมดล่ะก็ หมายความว่า ถ้าอยากจะแข็งแกร่งขึ้นก็ต้องกลับไปที่ ที่เหมือนนรกนั้นอีกครั้งเหรอ

“อย่ามาล้อเล่นน่า! ไม่เอาด้วยหรอก! แค่เรื่องนี้เท่านั้นไม่เอาด้วยเด็ดขาด!”

มองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเจ้าตั๊กแตนนั่นแม้แต่เศษเสี้ยวด้วยซ้ำ ถ้าสิ่งที่เจ้านั่นโจมตีเป็นคอไม่ใช่แขนล่ะก็ ฉันคงตายไปแล้ว ที่รอดมาได้ก็เพราะดวงล้วนๆ

“ไม่สิ ยังหรอก ใช่ว่าจะเป็นแบบนั้นเสมอไป แขนขวาก็ปลอดภัยแล้วด้วย…….”

ฉันพยายามปลุกใจตัวเองและมองกลับไปที่วิหารพร้อมกับเห็นรอยเลือดจำนวนมากกระเซนเต็มพื้นสุดขอบการมองเห็นของตัวเอง

“ฮะฮ่า…….”

งั้นเหรอ นั้นสินะ เป็นแบบเองสินะ สิ่งที่ฉันต้องการมักถูกปฎิเสธในรูปแบบที่เลวร้ายที่สุดเสมอ

เพราะโชคชะตาที่แสนโหดร้าย ทำให้ฉันร้องไห้สุดเสียงในรอบหลายปี

หลังจากร้องไห้ในที่สุดก็ใจเย็น ทำให้เริ่มคิดอะไรอย่างใจเย็นได้มากขึ้น ตอนนี้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ล้มเจ้าตั๊กแตนนั่นไม่ได้ จะวิ่งฝ่าไปก็มีแต่จะตกเป็นเหยื่อของมันเท่านั้น แต่ว่า วิธีที่จะออกจากที่นี่ได้ก็มีแค่ต้องเคลียร์ดันเจี้ยนนี่เท่านั้น

หรือว่ารอจนถึงตอนเช้าโรสเมรี่อาจจะส่งทีมค้นหามาก็ได้？ไม่สิ เหล่าบริวารของโรสเมรี่เหล่านั้นอาจจะเมินคำสั่งออกตามหาก็ได้ ไม่สิ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ  ถึงจะเป็นคำสั่งของคุณอัลพวกนั้นก็คงปฎิเสธอยู่ดี แล้วอีกอย่าง เวลาข้างในกับข้างนอกถูกหยุดอยู่ รอให้เวลาผ่านไปจนถึงตอนเช้าคงเป็นไปไม่ได้

แย่เลย มืดแปดด้าน ยังไงก็จะมาตายในที่แบบนี้ไม่ได้ อีกอย่างมีความเป็นไปได้ว่าสถาณการณ์เป็นใจยังหลงเหลืออยู่ อย่างเช่นคนที่ติดอยู่ในช่องว่างนี่ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว ถ้าหากมีคนที่พยายามจะหลบหนีออกจากดันเจี้ยนแห่งนี้อยู่ถ้ารออยู่ที่นี่ก็มีโอกาสที่จะเจอกัน

อย่างเช่น การจัดหาน้ำและอาหารเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ณ จุดนี้ ในแง่ของน้ำ ใช้น้ำอมฤตแก้ปัญหาได้เพราะมันผุดออกมาจากน้ำพุแบบไร้ขีดจำกัด ปัญหาจริงๆอยู่ที่อาหาร

“ว่าแล้วเชียว ไม่มีเหรอเนี้ย……”

พอหันไปรอบๆครั้งหนึ่ง ไม่เจอแม้แต่ถั่ว ใบไม้ สัตว์เล็กสัตว์น้อย จะเจอก็แต่ หนอนผีเสื้อที่อยู่ใต้เงาหินนั่น แต่พวกมันมีพิษร้ายแรงจนกินไม่ได้ เอาเถอะถึงจะไม่มีพิษฉันก็ไม่อยากกินอะไรที่มันน่าขยะแขยงแบบนั้นอยู่ดี

คุ!ยังหรอกน่า ถ้าเวลาหยุดนิ่งทั้งด้านในและด้านนอก ทำให้ไม่แก่ บางทีคงไม่มีแนวคิดเรื่องความหิวเลยด้วยซ้ำหรือเป็นไปได้ว่าน้ำอมฤตสามารถยับยั้งความหิวได้ ตอนนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใส่มันลงไป

เอาเป็นว่า อย่าเผาผลาญกำลังกายโดยไม่จำเป็น

ฉันนอนลงกับพื้นพร้อมกับปิดเปลือกตาลง