ตามคาด ปิดเรื่องนี้กับโรสไปก็ไม่ได้อะไร พอคิดแบบนั้น ก็เลยจำเป็นต้องไปปรึกษาโรสกับอาร์โนลด์ และตอนนนี้ก็กำลังคุยเรื่องที่ว่านั่นพร้อมกับกินข้าวเย็นอยู่ที่โรงอาหารชั้นหนึ่งของโรงแรม

ถึงจะเป็นแบบนั้น ตอนนี้ก็เป็นช่วงที่โรสจะต้องเป็นห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองมากที่สุด แต่ก็ยังยกเรื่องยุ่งยากอย่างการซื้อขายทาสขึ้นมาพูด ที่แรกก็นึกว่าเธอจะโกรธ แต่…

“เรื่องการไถ่ตัวเด็กคนนั้นฉันก็เห็นด้วยเหมือนกันค่ะ แล้วก็ตอนนี้ดูเหมือนเมืองหลวงกำลังวุ่นวายเนื่องจากคดีของลอร์ดแฟรคตันอยู่พอดี เพราะงั้นเลยถูกสั่งให้พำนักที่เมืองนี้ไปจนกว่าเจ้าหน้าตุลาการจะมาถึงค่ะ”

โรสซึ่งเป็นเจ้าหญิงถูกโจมตี ถ้าคนเป็นพ่อล่ะก็ ต้องสั่งให้จัดการเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน ไม่เคยได้ยินว่าราชาเพิกเฉยต่อโรส อีกทั้งโรสยังเป็นนักบุญที่สามารถอัญเชิญผู้กล้าได้ เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่ขาดไม่ได้ในการทำสงครามกับเผ่าปีศาจ นึกภาพตอนถูกทิ้งไม่ออกเลยซักนิด

ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่า—

“เพื่อสกัดกั้นองค์ชายงี่เง่านั่นเหรอ？”

“ค่ะ ถ้ากลับไปเมืองหลวง อาร์โนลด์ก็จะกลับไปหาท่านพ่อ ทำให้ผู้คุ้มกันของฉันหายไป จนกว่าจะสกัดกั้นฝ่ายกิลเบิร์ตได้ในระดับหนึ่ง จงรอจังหวะอยู่ที่นั่นซะ คิดว่านี่คือคำสั่งที่แท้จริงของท่านพ่อค่ะ”

“ขนาดในเมืองหลวงก็ยังอันตรายงั้นเหรอ เป็นเจ้าหญิงแท้ๆ แต่ไปที่ไหนก็เจอแต่สัตรูทั้งนั้นเลยนะ เธอเนี่ย”

ใช่ว่า พอเข้าเมืองหลวงไปไม่ทันไรก็ถูกลอบสังหารเลยซักหน่อย คิดว่านะ ว่าแต่ มีแต่คนเกลียดเต็มไปหมดจนไม่คิดว่าเป็นเจ้าหญิงเลยนะเนี่ย 

โรสกับอาร์โนลด์ยิ้มอย่างข่มขื่นให้กับความรู้สึกอันใสซื่อของฉัน กับแอนนาที่สีหน้าถูกย้อมไปด้วยความโกรธ

“หยุดแสดงพฤติกรรมเสียมารยาทแบบนั้นต่อองค์หญิงซักที！”

พร้อมกับยืนขึ้นและเริ่มตะโกน

“ครับๆ แล้ว？มีไอเดียดีๆบ้างรึเปล่า？”

แน่นอน หนึ่งในสมาชิกราชวงศ์อย่างโรสการจะออกเงินจ่ายน่ะ เรื่องขี้ปะติ๋ว แต่เงินของราชวงศ์ก็เท่ากับภาษีของประชาชน ถ้าใช้เงินนั่นซื้อทาส ดีไม่ดี อาจจะถูกตีความว่าราชวงศ์ให้การสนับสนุนการซื้อขายทาสอย่างกระตือรือร้น อย่างน้อยก็เป็นทางเลือกที่โรสรับไม่ได้แน่นอนล่ะนะ

ในทางกลับกัน การเริ่มต้นทำธุรกิจและสร้างรายได้ภายใน20วัน เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง อย่างแรก การเริ่มต้นทำธุรกิจจำเป็นต้องมีเงิน ถึงคิดจะทำ แต่พวกเราในตอนนี้ก็ทำไม่ได้

“แน่นอน เบิ้มๆเลยค่ะ”

รอยยิ้มไร้เดียงสาของโรส เหมือนกับตอนที่เรน่าคิดเรื่องพิเรนออกอย่างกับแกะ บอกตามตรงว่า น่าขนลุก

“ต้องเป็นเรื่องที่ฉันพอทำได้ด้วยนะเฮ้ย？”

มีความเป็นไปได้ว่า โรสจะสั่งให้ทำสิ่งที่ทำไม่ได้เพื่อรั้งตัวไว้นานกว่ากำหนด นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากหลีกเลี่ยงมากที่สุดในตอนนี้

“ค่ะ ถ้าเป็นคุณล่ะก็ไม่มีปัญหาค่ะ”

“แล้ว อะไรล่ะ？”

“งานประลองยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจะจัดขึ้นที่เมืองลูเซฮัลค่ะ ถ้าหากผ่านเข้าสู่ทัวร์นาเมนต์รอบสุดท้ายได้ เท่ากับสามารถบรรลุเป้าหมายของพวกเราได้อย่างง่ายดายเลยค่ะ”

งานประลองยุทธ์ศักดิ์สิทธิ์เนี่ย ถ้าจำไม่ผิดคือการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในราชอาณาจักรอเมเลียที่จัดขึ้นสี่ปีครั้งรึเปล่านะ แค่ชนะเลิศในการแข่งขันก็จะได้รับยศขุนนางกิตติมาศักดิ์ ซึ่งปกติแล้วเป็นตำแหน่งที่จะมอบให้กับอัศวินเท่านั้น ทำให้ผู้เข้าร่วมในแต่ละรอบมีจำนวนเกินพันคน 

ถ้าเป็นฉันที่ครอบครองพลังระดับแนวหน้าของโลกอย่างตอนนี้ล่ะก็ การผ่านเข้าสู่ทัวร์นาเมนต์รอบสุดท้ายน่าจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ ถึงยังไงก็เป็นถึงการแข่งขันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในราชอาณาจักรอเมเลีย ถ้าผ่านเข้ารอบสุดท้ายไม่พลาดตกเป็นเป้าสนใจแน่ สำหรับฉันที่ไม่อยากจะสดุดตาแล้ว เป็นทางเลือกที่ไม่ว่ายังไงก็อยากเลี่ยงล่ะนะ

แล้วก็—การแข่งขันอะไรนั่นก็เหมือนกับสนามเด็กเล่น ไม่คิดว่าจะแพ้เลยซักนิด แต่ถ้าเป็นการละเล่นที่เรียกว่าการแข่งขันที่มีการแทรกแซงจากบุคคลที่สามที่เรียกว่ากรรมการล่ะก็มันก็อีกเรื่อง มีความเป็นไปได้ว่าจะถูกปรับแพ้ถ้าไม่ทำตามกฎ ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเผลอพลั้งมือฆ่าคนก็น่าจะถูกตัดสิทธิ์ล่ะนะ เท่ากับว่า ยุ่งยากสุดๆเลยยังไงล่ะ

“ฉันไม่ถนัดการแข่งขันที่มีลูกเล่น ไม่มีอะไรรับประกันว่าจะชนะหรอกนะ”

เพราะไม่ว่ายังไงก็ ไม่รู้ว่าพลังของคู่ต่อสู้มีมากแค่ไหนด้วยละนะ ถ้าถูกบังคับให้อยู่ในสภาพที่ต้องถอด【ถุงมือผนึกเทพ】ขึ้นมาล่ะก็ ไอ้เราก็ไม่มั่นใจด้วยว่าจะคุมพลังที่แท้จริงของตัวเองได้มากน้อยแค่ไหน ดีไม่ดี อาจจะเผลอฆ่าคนโดยไม่ได้ตั้งใจเลยก็ได้

“ถ้างั้น ขอถามอีกอย่างนะคะ มีวิธีอื่นที่จะหาเงินจำนวนมหาศาลในระยะเวลาอันสั้นได้เหมือนกับวิธีนี้รึเปล่าคะ？”

“อืม——ไม่มีล่ะนะ”

ก็เพราะไม่มีวิธีหาเงินก้อนโตได้นั่นแหละ ถึงได้กลุ้มใจอยู่แบบนี้ไงเล่า

“โปรดวางใจเถอะค่ะ ถึงจะเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าคุณเกิดตกรอบแรกขึ้นมาจริงล่ะก็ ฉันจะขายสิ่งนี้และเปลี่ยนมันเป็นเงินเองค่ะ”

โรส วางแหวนลงบนโต๊ะ

“ไหนขอยืมหน่อย”

พร้อมกับถือมันด้วยมือขวาและประเมิน

—————————

★【แหวนแห่งการหวนคืน】แหวนที่สามารถฟื้นฟูบาดแผลถึงตายได้สามครั้ง 

จำนวนคงเหลือ—3/3

ระดับ:สูง

—————————

แหวนแห่งการหวนคืนงั้นเหรอ ถึงจะมีจำกัดครั้งการใช้งานแต่ เจ้านี่น่ะ ค่อนข้างมีค่าเลยไม่ใช่เหรอ？ไม่ว่ายังไง ก็มีผลเหมือนกับโพชั่นระดับสูงที่ช่วยพื้นฟูบาดแผลถึงตายได้สามครั้งเลยนี่นะ

“แหวนวงนั้น เป็นของที่ท่านลุงผู้เป็นฮันเตอร์ที่ล่วงลับไปแล้ว มอบให้เป็นของขวัญวันเกิดค่ะ แน่นอน ตัวท่านลุงเองได้มันมาจากเขาวงกต ไม่ใช่จากภาษีของประชาชนค่ะ”

“นั่นไม่ใช่ปัญหา เอาของดูต่างหน้าคุณลุงไปจำนอง เธอคิดดีแล้วเหรอ？”

รู้เลยว่า การให้แหวนที่ล้ำค่าขนาดนี้กับโรสมีความหมายยังไง ลุงคนนั้นคงคาดคะเนไว้แล้วว่าโรสจะถูกเล็กเอาชีวิตจากคนในราชวงศ์ด้วยกันเอง เพราะแบบนั้นถึงได้เสี่ยงชีวิตไปเอาแหวนวงนี้มา

การกระทำของยัยนี่ก็เท่ากับถ่มน้ำลายรดความปรารถนาของลุงคนนั้น

“แน่นอนค่ะ เพราะไม่ว่ายังไงคุณก็ไม่แพ้”

สีหน้าแบบนั้น โรสเอาจริง แต่ก็ถามจริงยัยนี่ไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหนกัน

“หลักฐานก็ไม่มี เชื่อมั่นไปก็เปล่าประโยชน์ล่ะนะ”

ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองที่ไม่อาจบรรยายได้

“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้พวกเราจะมุ่งหน้าไปลูเซฮัลตั้งแต่เช้า แอนนา เตรียมรถม้ากับอาหารให้พร้อม！”

โรส ยืนขึ้นพร้อมกับออกคำสั่งแอนนา

“รับทราบเพคะ！”

แอนนาทำความเคารพแบบอัศวินด้วยใบหน้าเข้มขึม จากนั้นก็ออกจากโรงแรมไป

“ฉันเองก็จะไปกับพวกไคด้วย อาร์โนลด์ ขอฝากเรื่องลอร์ดแฟรคตันด้วยค่ะ”

“รับทราบพะยะค่ะ”

อาร์โนลด์ลุกขึ้นจากที่นั่ง มือทาบอก และทำความเคารพแบบอัศวิน

ยัยนี่ชอบทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้ตลอดเลยรึเปล่าเนี่ย？ดูเหมือนลุงของโรสจะคิดถูกแล้วล่ะที่มอบแหวนนั่นให้ 

ฉันก็ไม่ได้ตกต่ำถึงขั้นย่ำยีความรู้สึกของผู้ตาย แต่ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาก็ขอขายแหวนนั่นอย่างไม่ลังเลล่ะนะ

ไม่ว่ายังไง ขอแค่ผ่านเข้ารอบสุดท้ายก็พอแล้วนิ เอาเถอะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาจริง ค่อยไปคิดเอาตอนนั้นเอาก็ได้ 

“ให้มันได้อย่างงี้สิน่า”

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่และมุ่งหน้ากลับห้องพักของตัวเองที่อยู่ชั้นสามของโรงแรมเพื่อเตรียมอาหารให้ ฟาฟ กับ แอสต้า