—–เมืองป้อมปราการรามูล์  เป็นเมืองระดับกลางที่มีประชากรราวๆ5หมื่นคน ซึ่งเป็นเมืองที่พบเห็นได้ทั่วไปในอณาจักรศักดิ์สิทธิ์อเมเลีย

 

 

 

อย่างไรก็ตาม ในรามูล์แห่งนี้มีข้อแตกต่าง ที่แม้แต่ทั่วทั้งโลกยังไม่มี นั่นก็คือ การถือกำเนิดของเหล่าเด็กที่ได้รับ กิฟท์ ที่สามารถกำหนดจุดเปลี่ยนของยุคสมัยได้นั่นเอง

เนื่องจาก การรุกรานของ หนึ่งใน4 จอมมารผู้ยิ่งใหญ่ แอสเมเดีย ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ทำให้อณาจักอเมเลียประสบวิกฤติอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เพื่อตอบสนองวิกกฤตนั้น ทำให้นักบุญ หรือก็คือ โรสเมรี่ โลโต อเมเลีย เจ้าหญิงองค์แรกของอณาจักอเมเลีย ได้ทำการอัญเชิญ เหล่าผู้กล้า และ นักปราชญ์ อย่างต่อเนื่อง และแล้วราวกลับตอบสนองความต้องการนั้น 【ราชาหอก】  【นักบุญดาบ】  【มหาจอมเวทย์】  เด็กที่ได้รับ กิฟท์ เหล่านั้นได้ถือกำเนิดขึ้นใน รามูล์ แห่งนี้

และเด็กที่ได้รับกิฟท์【ราชาหอก】 คนนั้นก็คือคู่ซ้อมของฉันในวันนี้

“โอร่า โอร่า เป็นอะไรไป!  ไอ่คุณ 【หนึ่งในคนที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก】”

ฉันพยายามหลบหลีกการโจมตีจากไม้ของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่เล็ง ไปยัง ส่วนหัว หน้าอก  และ บริเวณหน้าท้อง อย่างหวุดหวิด อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะพยายามป้องกันซักแค่ไหน เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลก็โจมตีโดยการควบคุมไม้ด้วยมือข้างเดียว ราวกลับกำลังเล่นสนุก แต่สำหลับฉันแค่ป้องกันก็เต็มกลืนแล้ว

“ผิดแล้ว โรมัน หมอนี่ ไม่ใช่แค่ 【หนึ่งในคนไร้ความสามารถที่สุดในโลก】  แต่ 【เป็นไร้ความสามารถที่สุดในโลก】 เลยต่างหาก”

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาล โรมันและเด็กหนุ่มผมบลอนด์หนึ่งในพวกพ้องของเขา ตะโกนโต้ตอบกัน ตามมาด้วยเสียงเยาะเย้ยจากเหล่าเด็กหนุ่มในโรงฝึกเดียวกัน

“โอร่า!! เสร็จฉันล่ะ”

ทันทีหลังจากที่โรมัน เปล่งเสียงออกมา ท่อนไม้ก็ฟาดโดนหน้าผากของฉันอย่างจัง ทำให้สติของฉันก็ค่อยๆหลุดลอย

————————————————————————————————————————————–

ฉันรู้สึกตัวอีกทีจากการโดนสายลมโชยมากระทบแก้มพร้อมกับความเจ็บที่หน้าผาก พอลืมตาตื่นก็เห็นเด็กสาวผมบลอนด์มองลงมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ไลล่า”

ฉันขยับคอเพื่อยืนยัน ตรงนี้คือใต้ร่มของต้นไม้ที่อยู่ตรงมุมหนึ่งของสนามฝึกซ้อม จะได้ยินฝึกซ้อมดังออกมาจากโรงฝึกที่อยู่ใกล้ๆ

“ไค เป็นอะไรไหม ดูเหมือนจะโดนหน้าอย่างจังเลย”

เธอถามพร้อมกับจับผมสีบลอนด์สลวยของเธอที่ปลิวไสวไปตามสายลม

เธอคือ ไลล่า เฮลเนอร์ อตีตคู่หมั้นของฉัน ไค ไฮเนมัน ตอนอายุ13ปี หลังจากรับการอวยพรที่วิหาร และรู้ว่า กิฟท์ ที่ฉันได้รับ คือ【 ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก】 ทำให้การหมั้นของพวกเราถูกยกเลิก

“อืม ดูเหมือนจะบวมนิดหน่อย”

ยิ่งไปกว่านั้น เพื่อนสมัยเด็กที่ชะเง้อลงมามองหน้าผากของฉันทำให้หน้าอกทั้งสองลูกที่เด่นออกมาจากเสื้อผ้าสีดำสนิทของเธอค่อยๆกระชั้นชิดเข้ามา พอรู้สึกตัวหน้าของฉันก็เริ่มแดง เพื่อไม่ให้เธอรู้สึกตัวฉันรีบร้อนดีดตัวขึ้น พอเอามือขวาไปแตะที่หน้าผาก ก็สัมผัสถึงได้ก้อนเล็กๆที่พองออกมา

ตั้งแต่ที่ได้รับ กิฟท์ 【 ผู้ที่ไร้ความสามารถที่สุดในโลก】ดูเหมือน ความสามารถทางกายภาพของฉันก็จะลดลงอย่างมาก ไม่ว่าจะฝึกซักแค่ไหน มันก็ไม่ดีขึ้น ฉันในตอนนี้อ่อนแอยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงที่ไม่ได้รับการฝึกด้วยซ้ำ มีก้อนเนื้อบนหน้าผากแค่ก้อนเดียวถือว่าโชคดีด้วยซ้ำ

ไลล่าแตะหน้าผากฉันเบาๆและถอนหายใจ ดูเหมือนจะทำให้เธอเป็นห่วงซะแล้ว

“ไค หลังจากนี้จะไปเมืองหลวงไช่ไหม”

“อืม ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกแล้วหละ”

ดินแดน ลามูล์ แห่งนี้ จนถึงตอนนี้ ให้กำเนิดเด็กผู้ถือครองกิฟท์ที่สร้างประโยชน์ให้แก่โลกมากมาย ตัวตนของฉันก็เปรียบเสมือนตัวทำลายความภาคภูมิใจนั้น ในอณาจักรอเมเลียที่ให้ความสำคัญกับ กิฟท์ เป็นที่สุดนั้น พวกเขาจะปฏิบัติต่อผู้ที่ได้รับกิฟท์ขยะ อย่างโหดร้ายและเย็นชาเป็นพิเศษ ทุกวันนี้มีคนเริ่มปฏิบัติกับฉันเหมือนอย่างที่โรมันทำเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่ง ถูกคนที่ไม่รู้จักด้วยซ้ำตะโกนด่า ขว่างหินใส่ 

คงเป็นเพราะเธอทนเห็นลูกชายตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ไหว แม่ของฉันจึงบังคับให้ไปหาเธอที่เมืองหลวง 

“ถ้างั้น ไค จะหางานทำที่เมืองหลวงเหรอ”

“ดูเหมือนคุณแม่อยากจะให้ฉันทำแบบนั้น แต่ฉันว่าจะไป 【 สถาบันเวทมนต์โลก(บาเบล)】ที่ตั้งอยู่ข้างๆ และเริ่มต้นจากที่นั่น นั่นไง ที่นั่นมีสถาณะเป็นกลาง คนที่มี กิฟท์ขยะ อย่างฉันก็คงพอจะหางานทำได้แหละ”

เมืองแห่งสถาบันที่ดำรงสถาณะเป็นกลาง ――【 สถาบันเวทมนต์โลก(บาเบล)】เป็นเมืองแห่งการศึกษาขนาดใหญ่ซึ่งประกอบด้วยสถาบันการศึกษาหลายแห่ง เหล่าลูกของบุคคลสำคัญทั่วโลกเข้าเรียนที่นั่น แม้แต่เผ่าพันธุ์เก่าแก่ที่ไม่ได้รับพร ยังมารวมตัวกัน ดังนั้นคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรที่ ผู้ถือครอง กิฟท์ขยะ อย่างฉันจะไปหางานทำที่นั่น

“งั้นเหรอ ที่บาเบล………..”

ไล่ล่า พยักหน้าอย่างว่าง่ายเกินคาด

ในตอนแรก เธอรับไม่ได้ด้วยซ้ำที่ต้องแยกจากฉันและเรน่า แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว

“แล้วจะเขียนจดหมายให้นะ”

“ไม่จำเป็นหรอก เพราะว่า——-”

เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วเธอก็ปิดปากและยืนขึ้น

“ขอโทษนะ ดูเหมือนฉันจะต้องไปสะสองพวกสัมภาระที่ยังเหลืออยู่ในห้อง ไว้เจอกันใหม่นะ ไค  “

“อะ อืม ไว้เจอกัน”

ฉันเอียงหัวให้กับท่าทางแปลกๆของเธอ พร้อมกับยกมือลาและลุกขึ้น

ดูเหมือนฉันเองก็ต้องไปกล่าวคำอำลาครั้งสุดท้ายกับคุณปู่เหมือนกัน พอคิดแบบนั้น—

“โอ้ย!!”

โรมัน เข้ามาหาฉันแทบทันทีหลังจากที่ ไลล่า จากไป พร้อมกับตะโกน

“หืม มีอะไร”

“ฉันคือ ผู้ถือครอง กิฟท์ 【ราชาหอก】”

กะทันหันจังนะ แต่ก็เอาเถอะ คงจะเหมือนอย่างทุกที

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น”

“ไลล่าซัง ไม่ใช่คู่หมั้นของแกอีกต่อไปแล้ว ถึงจะเป็นแค่ตระกูลสาขา แต่ฉันก็เป็น ไฮเนมัน เหมือนกัน ฉันมีสิทธิ์ที่จะอยู่เคียงข้างเธอ ไม่สิ ต้องเป็นฉันเท่านั้น!! ”

ฉันกับโรมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน และดูเหมือนว่าเขาจะสนใจไล่ล่า มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว

กิฟท์ ของโรมัน คือ【ราชาหอก】 เขาคือกำลังหลักของประเทศในอนาคตไม่ผิดแน่ อย่างเดียวกับ เรน่าและคีส  เขาถูกทางอณาจักรอเมเลียทาบทามให้ไปฝึกฝนที่เมืองหลวง

แต่ดูเหมือนเขาจะปฏิเสธและเลือกที่จะอยู่ ลามูล์ แห่งนี้ต่อ ในตอนแรกดูเหมือนทางรัฐบาล จะไม่ยินยอม แต่เมื่อเห็นท่าทางของโรมัน พวกเขาจึงยอมอ่อนข้อให้โดยมีข้อแม้ว่า เขาจะต้องฝึกฝนกับ ตระกูลไฮเนมัน จนบรรลุเป้าหมายสูงสุด 

บางทีที่เขาทำแบบนั้นคงเพราะ เห็นไลล่าปฏิเสธและคิดว่าเธอจะใช้ชีวิตอยู่ในลามูล์ แห่งนี้แหละมั้ง

“เรื่องนั้น ให้ไลล่าเป็นคนตัดสินใจ”

ดูเมือนว่าไม่นานหลังจากการหมั้นของฉันกับไลล่าถูกยกเลิก เขาก็บุกไปยังตระกูลเฮลเนอร์ เพื่อขอหมั้นกับเธอ แต่ดูเหมือนเธอจะปฏิเสธเพราะแต่เดิมมันก็เป็นแค่ธรรมเนียมปฏิบัติคล่ำคลึ ก็สมเป็นไลล่าแหละ เอาเถอะการถอนหมั้นครั้งนี้ มันก็ทำให้ฉันปลีกตัวออกมาจากทางตระกูลได้เหมือนกัน

“มั่นใจในตัวเองพอตัวเลยนะ!! คิดว่าไลล่าซังจะเลือกคนไร้ความสามารถอย่างแกเหรอ”

“ไม่หนิ ไม่ต้องกังวลแต่เดิมแล้วความรู้สึกของฉันกับนายที่มีให้ ไลล่า มันคนละอย่างกัน”

ฉันกับไลล่า เติบโตมาด้วยกันเหมือนพี่น้อง เรื่องแต่งานอะไรนั่นรังแต่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายกระอักกระอ่วนเท่านั้น

“หมายความว่ายัง——–”

“โรมัน หยุดพูดกับไอ่คนพรรค์แล้วรีบกลับมา เขาจะเริ่มฝึกต่อกันแล้ว”

หนึ่งในครูผู้ช่วย ชายหัวโล้น คางแยก ร่างกายใหญ่ยักษ์ นามว่าชิกะตะโกนเรียกโรมัน พร้อมกับเหลือบมองฉันด้วยใบหน้าเหยียดหยาม เมื่อก่อน ก่อนที่จะได้รับกิฟท์ เขาเคยมองฉันอย่างเป็นมิตรมาก่อน เอาเถอะ มนุษย์ย่อมเปลี่ยนแปลงกันได้

“อย่างที่ครูผู้ช่วยชิกะพูด คุยกับขยะพรรค์นั้นรังแต่จะเสียเวลาเปล่าๆ”

ริคุ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่ยืนอยู่ข้างครูผู้ช่วยชิกะพูดเยาะเย้ยฉันพร้อมกับตักเตือนโรมัน

“บัดซบ!! เข้าใจแล้วใช่ไหม อย่าเข้าใกล้ ไลล่าซัง ไปมากกว่านีอีก!!”

โรมัน เดาะลิ้นพร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา และเดินจากไป

ฉันถอนหายใจเบาๆ แล้วมุ่งไปยังบ้านหลังใหญ่ที่คุณปู่อาศัย 

————————————————————————————————————

 

“ขอบคุณสำหรับการดูแลผมมาจนถึงตอนนี้”

ฉันนั่งหลังตรงแล้วก้มคำนับ

“ข้าต้องขอโทษด้วยที่ทำให้เจ้ามาตกอยู่ในสภาพนี้”

ปู่กล่าวคำขอโทษออกมา

“เรื่องอะไรเหรอครับ”

“ความจริงที่การหมั้นของเจ้ากับไลล่าถูกยกเลิกและกลายเป็นว่าราวกับจะขับไล่เจ้าออกจากที่แห่งนี้”

“ความสัมพันธ์ของผมกับไลล่าก็เหมือนพี่น้อง แล้วอีกอย่าง ผมฝันว่าอยากจะไปเยือนเมืองหลวงกับบาเบลซักครั้งในชีวิตเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น”

มันคือใจจริง ฉันเคยฝันอยากจะไป บาเบล เมืองที่ให้กำเนิดเหล่านักล่า เพื่อที่จะขอสิทธิ์ในการเป็นนักล่าให้แก่ตัวเอง ถึงแม้โอกาสสำเร็จมันจะน้อยก็เถอะ แต่ฉันก็รู้สึกดีใจจริงๆ

ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ครั้งนี้จะทำให้   ไลล่า เปลี่ยนไปเหมือนกัน

“เจ้ากลับมาที่นี่ได้ทุกเมื่อเลยนะ”

“ไม่ครับ ที่นี่ไม่มีที่อยู่สำหรับผมอีกต่อไปแล้ว——”

“เอาน่า นานๆที่ก็กลับมาให้ข้าเห็นหน้าบ้าง”

ก่อนที่ฉันจะพูดจบ คุณปู่ก็พูดแทรงโดยแสดงท่าทางโมโหและลุกออกจากห้องไป

——นั่นสินะ ท่านคอยดูแลฉันในฐานะผู้สืบทอดมาโดยตลอด ไม่ว่าฉันจะล้มเหลวซักกี่ครั้ง ความรักของเขาที่มีต่อฉันในฐานะครอบครัวก็ไม่เคยจางหาย

——ฉันก้มคำนับอีกครั้ง หลังจากคุณปู่ออกห้องไปแล้ว