ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5478 โชคร้ายของอาจารย์(2)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5478 โชคร้ายของอาจารย์(2)
หลงซือฉีรีบตอบกลับ“คุณเย่ อาจารย์ท่านแก่แล้วต่อหน้คุณยังแทนตัวเองว่าผม ฉันเป็นศิษย์สายตรงของเขา ต่อหน้าคุณเป็นผู้น้อยนั้นถูกต้องแล้ว ……”
เย่เฉินยกยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดติดตลก“เจอกันครั้งนี้ ดูเหมือนคุณหลงจะสุภาพกว่าครั้งก่อนมาก”
หลงซือฉีพูดอย่างขัดเขิน“ครั้งก่อนผู้น้อยเสียมารยาท ขอได้โปรดคุณเย่อย่าถือสา……”
เย่เฉินพยักหน้ารับ และพูดอย่างสบายๆว่า“ได้ยินว่าคุณหลงได้พาคนทั้งหมดของเต๋าไท่เจินมาที่เมืองจินหลิงแล้ว ?”
“ใช่ค่ะ……”หลงซือฉีพูดอย่างเคารพ“คุณเย่ คนของเต๋าไท่เจินทั้งหมดสองร้อยสิบเจ็ดคน วันนี้ได้มาถึงที่เมืองจินหลิงทั้งหมดแล้ว……”
พูดจบ หลงซือฉีก็ไม่ปิดบัง พูดตรงเข้าประเด็น“คุณเย่ ที่ผู้น้อยมาเมืองจินหลิงในครั้งนี้ อยากจะขอร้องคุณเห็นแก่อาจารย์ผู้เฒ่าชรา รับเต๋าไท่เจินเข้าร่วมสำนักด้วย……”
เย่เฉินถามด้วยความสงสัย“ทำไมต้องเห็นแก่คนเป็นอาจารย์?เขาได้ส่งมอบตำแหน่งหัวหน้าสำนักให้คุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลงซือฉีพูดโพล่งออกมาอย่างไม่ต้องคิด“เรียนคุณเย่ ผู้น้อยกลับไปแล้วได้ขบคิดเรื่องนี้อย่างละเอียดรอบคอบ ไม่ว่ายังไงก็รับตำแหน่งหัวหน้าสำนักเต๋าไท่เจินนี้ไม่ได้ ดังนั้นก็จึงสละสิทธิ์นี้ด้วยตัวเองแล้ว”
“สละสิทธิ์แล้ว?”ใบหน้าเย่เฉินประหลาดใจ จ้องมองหลงซือฉี แล้วหันมองหงฉางชิงที่ใบหน้ากลัดกลุ้ม เอ่ยถามอย่างสงสัย“มันสละสิทธิ์ได้ด้วยเหรอ?พวกคุณได้ผ่านขั้นตอนการส่งมอบตำแหน่งกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลงซือฉีพูดอย่างจริงจัง“คุณเย่ ครั้งนั้นที่มีการส่งมอบตำแหน่งเป็นเพราะสิ่งที่ยึดเป็นหลักฐานยืนยันไม่สมบูรณ์ ดังนั้นที่ทำไปก็ถือเป็นโมฆะ”
เย่เฉินพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม“ผมเข้าใจแล้ว ครั้งที่แล้วถึงแม้อาจารย์หงจะยกมอบตำแหน่งหัวหน้าสำนักให้คุณไป แต่พอคุณกลับไปก็รู้สึกเสียใจที่ตัดสินใจผิด”
หลงซือฉี“ใช่ค่ะ”
เย่เฉินถามเธอ“อย่างนั้นแล้วพอคุณกลับไป พูดอธิบายกับลูกศิษย์ของเต๋าไท่เจินยังไง ?”
หลงซือฉีกล่าว“เรียนคุณเย่ หลังจากที่ผู้น้อยกลับไปแล้ว เอาหลักฐานยืนยันการเป็นหัวหน้าสำนักที่อาจารย์ให้มา แสดงให้กับสมาชิกหลักของเต๋าไท่เจิน จากนั้นก็บอกพวกเขาว่าเป็นคำสั่งของอาจารย์ ให้เต๋าไท่เจินทุกคนเร่งรีบเดินทางไปเมืองจินหลิง……พวกเขาเห็นหลักฐานยืนยันของหัวหน้าสำนัก ก็จึงไม่มีข้อสงสัยใดๆกับคำพูดของผู้น้อย……”
เย่เฉินชื่นชมไม่น้อยกับการกระทำที่ประหลาดนี้ของหลงซือฉี จากนั้นก็หันไปหาหงฉางชิง พูดด้วยใบหน้าที่จริงจัง“อาจารย์หง คุณอยากจะยกตำแหน่งให้คุณหลง แต่คุณหลงเธอไม่ยอมรับมัน หากดูจากมุมมองตรรกะพื้นฐานของการสืบทอดแล้ว ตอนนี้คุณก็ยังเป็นหัวหน้าสำนักของเต๋าไท่เจินอยู่”
หงฉางชิงที่อยู่ข้างๆพูดอย่างจนใจ“อาจารย์เย่ เดิมทีผมคิดว่าส่งมอบตำแหน่งให้หลงซือฉีแล้ว ก็สามารถทำงานรับใช้ท่านได้อย่างสบายใจ แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ช่างเป็นความโชคร้ายของสำนักจริงๆ……”
พูดมาถึงตรงนี้ เขาทอดถอนใจไปทีหนึ่ง แล้วกล่าว“สิ่งสำคัญคือตอนที่ส่งมอบตำแหน่งในตอนนั้น ผมเองก็เพราะเชื่อใจในตัวซือฉี ไม่คิดจะทิ้งหลักฐานอะไรไว้ให้ มาตอนนี้เจ้าซือฉีจู่ๆก็กลับมารู้สึกเสียใจ ทำเอาผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี……”
เย่เฉินยกยิ้ม แล้วมองไปยังหลงซือฉี เอ่ยถามเธอ“ในเมื่อคุณหลงไม่คิดจะรับตำแหน่งหัวหน้าสำนัก แล้วทำไมถึงยังโยกย้ายเต๋าไท่เจินทั้งหมดมาที่เมืองจินหลิงตามแต่ใจตัวเองแบบนี้ด้วยล่ะ ?”
ท่าทีหลงซือฉีแข็งค้างไป แล้วรีบพูดตอบกลับ“เรียนคุณเย่ ผู้น้อยรู้ว่าคุณมีพลังอภินิหาร หลายปีมานี้เต๋าไท่เจินไม่มีการพัฒนาที่ก้าวหน้ามากนัก ผู้น้อยหวังเพียงว่า ภายใต้การช่วยเหลือของคุณเต๋าไท่เจินจะก้าวไปอีกขั้นหนึ่งได้ ดังนั้นก็จึงโยกย้ายเต๋าไท่เจินมาตามอำเภอใจ……หากคุณยินยอมรับเต๋าไท่เจินเข้าร่วมด้วย เต๋าไท่เจินของเราทุกคนจะต้องจดจำพระคุณนี้ของคุณอย่างแน่นอน และในภายภาคหน้าอาจได้มีโอกาสรับใช้คุณ !”