ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 4273 แยกแยะ
บทที่ 4273 แยกแยะ
รู้ว่าเย่เฉินจะมา เฉินตัวตัวก็ไปคอยอยู่นอกประตูฮอลล์ตั้งนานแล้ว พอเห็นว่าเย่เฉินมาแล้ว จึงเดินไปข้างหน้าพร้อมเอ่ยอย่างสุภาพ : “คุณเย่คุณมาแล้ว ! ชิวอี๋กำลังซ้อมใหญ่อยู่ จึงให้ฉันมาต้อนรับคุณค่ะ !”
เย่เฉินมองเฉินตัวตัว พร้อมกับเอ่ยถามอย่างแปลกใจ : “คุณตัวตัว พวกเราก็นับว่ารู้จักมากันเป็นเวลานานแล้ว ทำไมจู่ ๆวันนี้คุณถึงได้เปลี่ยนไปเกรงใจขนาดนี้เล่า ?”
เฉินตัวตัวหัวเราะคิกคักพร้อมกับเอ่ย : “ดูคุณเย่พูดสิ ฉันเฉินตัวตัวปฏิบัติต่อคุณอย่างเกรงใจมากมาตลอดเลยอยู่แล้วนะคะ”
เย่เฉินจึงพูดอย่างหยอกล้อ : “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาให้คุณมาด่าหาว่าฉันเป็นผู้ชายไร้หัวใจหรอกนะ”
เฉินตัวตัวเอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม : “ไม่ ๆ ๆ คนหนุ่มคนสาวน่ะ ต้องรู้จักแยกแยะ ในแง่การจัดการปัญหาของชิวอี๋ คุณแสดงได้เหมือนผู้ชายไร้หัวใจจริง ๆ ทว่าในด้านอื่น ๆ ยังคงยอดเยี่ยม”
พูดจบ เธอไม่สนใจสีหน้ากลัดกลุ้มของเย่เฉินเลย พลันชี้ไปที่ฮอลล์แสดงที่ใหญ่มากด้านหลัง หัวเราะคิดคักแล้วเอ่ย : “คุณดูสิ นี่เป็นฮอลล์แสดงที่ดีที่สุดของนครนิวยอร์ก ก่อนหน้าเรายังกังวลอยู่ว่า จะถูกคนตระกูลเฟ่ยใส่ร้าย อาจจะไม่มีโอกาสจะได้ใช้มันซะแล้ว แต่ใครจะไปนึกว่า ตอนนี้ฮอลล์แห่งนี้ได้กลายเป็นของพวกเราแล้ว……”
พูดถึงตรงนี้ เธอก็เอ่ยกับเย่เฉินด้วยใบหน้าเลื่อมใส : “คุณเย่ เป็นได้แค่คุณเท่านั้น !”
เย่เฉินในตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เฉินตัวตัวเป็นคนหลักแหลมและซุกซน บางครั้งพูดจากออกแนวถากถาง แต่บางครั้งก็ให้ความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาอย่างหาได้ยาก
ดังนั้นเธอตบหัวแล้วลูบหลัง ตัวเองเลยไม่รู้ว่าจริง ๆ ว่าควรตอบอย่างไรดี
ครั้นแล้ว เขาจึงทำได้แต่เปลี่ยนหัวข้อสนทนาพลันเอ่ย :
“จริงสิ ด้านในฮอลล์นี้เป็นรูปแบบอะไรเหรอ
? มีห้อง VIP ไหม ?”
“มีสิ”
เฉินตัวตัวเอ่ยตอบทันที จากนั้นก็เอ่ยถาม : “คุณเย่
คุณคงจะไม่ได้อยากชมการแสดงพรุ่งนี้ในห้องหรอกนะ ?”
เย่เฉินพยักหน้า
: “ใช่แล้ว ห้อง
VIP น่าจะไม่เป็นการทำตัวเด่นหน่อย”
เฉินตัวตัวกล่าว
อยู่บนสุดของแถวท้ายสุด ถึงตอนที่ชิวอี๋อยู่บนเวที คาดว่าจะไม่เห็นคุณเอานะ”
: “ไม่เป็นการทำตัวเด่นก็จริง แต่ว่าระยะห่างก็ไกลมากที่สุดเหมือนกัน
เย่เฉินเอ่ยอย่างจริงจัง : “สถานการณ์พิเศษ ครั้งนี้ผมไม่ปรากฏตัวแล้วกัน”
สำหรับเย่เฉินแล้ว สิ่งที่เขากังวลที่สุดคือ
พรุ่งนี้ที่บ้านคุณยายจะมีคนมาให้กำลังใจ แบบนั้นละก็ หากเห็นตัวเองเข้า
มีความเป็นไปได้มากว่าจะจำตัวเองได้
เฉินตัวตัวก็ค่อนข้างเข้าใจความต้องการของเย่เฉินอยู่
“งั้นฉันพาคุณเข้าไปเดินเล่นแล้วกัน คุณลองดูสถานที่ก่อนสักหน่อย”
จึงเอ่ยปาก :
“ครับ”
ไม่นานนัก เย่เฉินก็เข้าไปถึงภายในฮอลล์ ภายใต้การนำของเฉินตัวตัว
กู้ชิวอี๋ในตอนนี้ กำลังยุ่งอยู่กับการซ้อมใหญ่บนเวที
ครั้นแล้ว เฉินตัวตัวจึงกลายเป็นผู้นำทางของเย่เฉิน พาเย่เฉินเดินทั่วทั้งฮอลล์แสดงหนึ่งรอบ
นี่เป็นฮอลล์แสดงขนาดใหญ่ที่บรรจุได้นับหมื่นคน ที่นั่งผู้ชมปรากฏเป็นการกระจายแบบขั้นบันได ห่างจากเวทียิ่งใกล้ก็ยิ่งต่ำ ยิ่งไกลก็ยิ่งสูง
ส่วนด้านบนสุดที่เป็นแถวที่นั่งผู้ชมที่สูงสุด ท้ายที่สุดของฮอลล์นั่น ก็เป็นห้อง VIP ที่ดีมากและมีความเป็นส่วนตัวมากแถวหนึ่ง ห้อง VIP พวกนี้ ปกติจะเตรียมให้แขก VIP โดยเฉพาะ ในตอนที่จัดการแข่งขันกีฬาสำคัญที่ฮอลล์
เมื่อเป็นแบบนี้ แขก VIP สามารถดื่มเหล้าพูดคุยสัพเพเหระกับเพื่อนด้วยกันไปได้ และมองการของแข่งขันทั้งหมดจากที่สูงลงมาได้ไปด้วย ในขณะเดียวกันยังสามารถรับรองความเป็นส่วนตัวที่ดีที่สุดได้อีกด้วย
บางสนามฟุตบอลที่ยุโรป พวกผู้ดีในสังคมจำนวนมากต่างมีห้องเฉพาะของตัวเอง พอมีการแข่งขัน ก็จะนัดเพื่อนมาดื่มเหล้าดูบอลอยู่ด้วยกันในห้อง
มองปราดเดียวเย่เฉินก็ถูกใจตำแหน่งนี้แล้ว ครั้นแล้วจึงถามเฉินตัวตัวผู้ช่วยของกู้ชิวอี๋ : “ตัวตัว คอนเสิร์ตครั้งนี้ ขายห้อง VIP ไปแล้วหรือยัง ?”
“ยัง” เฉินตัวตัวเอ่ย : “คอนเสิร์ตของชิวอี๋ขายเพียงตั๋วผู้ชมที่พื้นที่แตกต่าง ไม่ขายห้องVIP ปกติห้องVIP ไม่ได้เปิดใช้”
เย่เฉินพยักหน้า ชี้ไปห้องนั้นที่อยู่กลางสุด พร้อมกับเอ่ย : “งั้นก็เก็บห้องนี้ไว้ให้ฉันแล้วกัน”