ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น - ตอนที่ 53

บทที่ 53 – โรสกับความจริงอันโหดร้ายของลิลิซ

 

ชั้น ลิลิซ.. เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นชั้นจำไม่ค่อยได้แล้ว อาจจะเพราะตอนนั้นหลับแบบรุนแรงเกินไปเลยทำให้เลอะเลือน

แต่ที่ชั้นจำได้คือ.. ใช่ โรสจังกลายร่างเป็นสตรีสุดสวยและเย้ายวน… ชั้นจะเบิกตากว้างลุกขึ้นมาทันที

“โอ้ว พี่สาวตื่นแล้วเหรอ?”

“อืม…”

ชั้นตอบกลับไปแบบเบลอๆ สายตาที่พร่ามัวก็เริ่มชัดขึ้นจับจ้องไปที่คนที่นั่งข้างๆชั้น เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก

เอ่อ.. นี่มัน.. ในตอนนั้นความทรงจำชั้นแล่นกลับคืนสู่สมองราวกับสายฟ้าแลบ นี่มัน.. ผู้หญิงที่นำกองทัพอะไรนั่นไม่ใช่เหรอ!!

ชั้นตกใจไม่รู้เพราะอะไรเหมือนสัญชาตญาณจะสั่งร่างกายชั้นกระโดดกลับหลังถอยห่างไปไกลหอกสีฟ้าปรากฏขึ้นในมือของชั้น

“เธอ…”

แต่ก่อนที่ชั้นจะพูดอะไร ก็ตกใจต่อการตอบสนองของตัวชั้นเอง… เอ่อ.. นี่ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย ยังกับนักรบเลยแฮะ

“พี่สาวเป็นอะไรอ่ะ ? ถือหอกทำไมมม~~”

“….”

เสียงของเด็กผมสีแดงคนนี้ดูไม่ต่างจากเด็กทั่วไปเลย แต่ชั้นรู้นะว่าเธอคล้ายว่าจะเป็นผู้นำพวกปีศาจ!

อ๊า แล้วโรสจัง ไปอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย —?

“มะม๊าๆ พี่สาวเป็นไรไม่รู้เหมือนโดนผีเข้า”

“เดี๋ยว ชั้นไม่ได้ถูกผีเข้าสักหน่อย เธอมันผู้นำพวกปีศาจนั่นไม่ใช่เรอะ!?”

“เอ๋.. พี่สาวพูดเรื่องอะไร สมองเลอะเลือนไหมเนี่ย”

“ไม่ใช่สักหน่อย!!”

ชั้นรู้สึกบทสนทนามันแปลกๆ ว่าแต่เมื่อกี้เรียกมะม๊าสินะ.. แสดงว่าตอนนี้ชั้นถูกจับมาสินะ สถานที่รอบๆชั้นเต็มไปด้วยป่า

ห่างไกลออกไปไม่มากเห็นมีเสียงเหล็กกระทบเหล็กเป็นครั้งคราด้วย นี่มันที่ทรมานหรือเปล่า ?

ชั้นเตรียมตัวที่จะปลดปล่อยพลังยิ่งทำให้ เด็กหญิงผมแดงมองมาที่ชั้นเหมือนสายตาที่มองคนบ้า

เดี๋ยวชั้นไม่ได้บ้าสักหน่อย แล้วสถานการณ์นี่มันอะไรกัน!? มีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่ในตอนนั้นเองก็มีคนเดินออกมาจากป่าอีกด้านที่เคยมีเสียงเหล็กกระทบกัน

“…..”

นั่นมันโรสนี่… เอ๊ะ.. เอ๋!!!!!!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!

แต่ชั้นที่กำลังตกใจว่าโรสจังมาอยู่กับศัตรูได้ไงยังไม่จบหมด เด็กหญิงผมแดงก็วิ่งไปหาโรสจังแล้วฟ้อง

“มะม๊าๆ พี่สาวเป็นอะไรไม่รู้ตั้งแต่เมื่อกี้ชี้หอกมาที่ริต้าตลอดเวลาเลยน่ะ”

“โอ้… มันคงธรรมดามั้ง”

โรสจังหัวเราะแห้งๆ ปากชั้นอ้าแทบจะติดพื้น “นะ…. นี่มันอะไรกันคะ !!?”

ชั้นพูดออกมาด้วยความตกใจ แทบจะวิ่งเข้าไปซักถามใกล้ๆ โรสจังทำหน้าเหมือนเอือมระอาและเดจาวูตอนนู้น..

“ก็แค่มีตัวปัญหาเพิ่มมานอกจากเธอนั่นแหละ..”

“… เดี๋ยวก่อนค่ะ ก่อนอื่นเด็กคนนั้นไม่ใช่ผู้นำปีศาจเหรอคะ!? แล้วอีกอย่างชั้นไม่ได้นำปัญหาสักหน่อยนะคะ!!”

ชั้นไม่พอใจต่อคำตอบของโรสจัง เด็กหญิงผมสีแดงจ้องไปมาระหว่างชั้นกับโรสจัง.. 

แต่เหมือนโรสจังจะขี้เกียจ.. แต่ด้วยความพยายามของชั้นเซ้าซี้จนได้เรื่อง

“ก็ได้ๆ เซ้าซี้จัง”

พอว่าแบบนั้นก็อธิบายตั้งแต่ต้นจนจบ..

….

…

..

.

(ผ่านไป 5 นาที ลิลิซย่อยข้อมูลทั้งหมด)

สรุปคือ.. เด็กคนนี้คือจอมมาร.. ใช่จอมมาร.. จอมมาร!!!!

มันใช่เรื่องไหมที่บอกว่าเอาจอมมารมาติดสอยห้อยตาม แล้วยังเรียกโรสจว่ามะม๊าอีก!!

ต่อมาเลยต่อมาคือ ต่อยจอมมารหมัดเดียว.. ความทรงจำหาย.. เอ่อ… ใครบ้างล่ะที่ตบจอมมารทีเดียวตาย

ชั้นเคยได้ยินนะการต่อสู้ระหว่างผู้กล้ากับจอมมาร แต่นั่นมันในตำนานปรัมปรา แต่ในความจริงชั้นไม่เคยเห็นว่ามีผู้กล้าหมายถึงผู้กล้าจริงๆที่สู้กับจอมมารเลย

แต่จอมมารนั้นมีประวัติมาตลอดเวลา รุกรานมนุษย์และมีพลังเก่งกาจ เพียงแค่ลูกน้องของจอมมารก็สยบอาณาจักรหนึ่งได้สบายๆ

หากไม่ติดที่ว่าโดนคำสาปเทพธิดาห้ามไม่ให้ออกจากแดนปีศาจเป็นเวลานาน ไม่เช่นนั้นจะตกตาย ปีศาจคงครองทวีปไปแล้ว

อันที่จริงส่วนหนึ่งก็เพราะมีศาสนจักร นี่เห็นชัดว่าจอมมารคือสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้ายและน่าหวาดกลัว..

แต่ถูกโรสจังทำให้เชื่อม..

อ่า.. ความทรงจำมากมายเกี่ยวกับโรสไหลเข้ามาในหัวชั้น.. อืม.. คงปกติละมั้ง

แล้วโรสจังยังตั้งชื่อให้จอมมารน้อย ว่าริต้า แถมเธอยังดูมีปฏิสัมพันธ์ดีกว่าโรสจังอีก

“พอใจหรือยัง ?”

“ค่ะ…”

ชั้นตอบแบบรู้สึกยอมแพ้ และรู้สึกว่าได้รับทักษะต้านทานโรคหลุดสามัญสำนึกของโรสจังมาแล้วด้วยแหละ

ชั้นคิดว่าจะเจอกับอะไรก็คงไม่ตกใจแล้ว.. ใช่ไม่ตกใจแล้ว

“เอาล่ะ ไปกันต่อเถอะ”

“เอ๊ะ ไปไหนคะ ?”

“เดินทางไงล่ะ!!”

โรสจังก็เดินนำไปมาถึงตัวไรสักอย่างเป็นเหล็กขนาดไม่ใหญ่มากสูงประมาณสองตัวคน ยาวพอสมควร..

เอ่อ.. นี่มัน.. ก่อนที่ชั้นจะได้ถามริต้าก็ถามขึ้นมาก่อน..

“มันคืออะไรอ่ะมะม๊า ?”

“มันคือเครื่องที่ไว้ใช้เดินทางไงล่ะ!”

“โอ้.. มันคือม้าสินะ!”

“อืม.. คงคล้ายๆแบบนั้น แต่มันบินได้ด้วยนะ!!”

“สุดยอด! มันทำไรได้อีกอ่ะ”

“ล่องหน มีอาวุธ แล้วก็ความปลอดภัย มันน่าจะป้องกันมังกรได้ด้วยนะ”

“เอ๋.. ริต้าก็ฆ่าได้นะมังกรน่ะ”

“โอ้…”

ชั้นที่ยืนฟังอยู่ก็รู้สึกอ่อนระทวยไปทั้งตัว.. ม้าบินได้.. กริฟฟอนหรือไงกันคะ!? แล้วไอ้ระบบความปลอดภัยนี่มันจะสุดยอดเกินไปไหมฆ่าได้กระทั่งมังกรนี่มันคืออะไรเหรอคะ !?

ใครก็ได้บอกชั้นทีว่ามันไม่ปกติ ไม่ปกติใช่ไหม!? ใช่ไหม..

เอ๋.. หรือว่ามันปกติหว่า (ลิลิซกำลังถูกกัดกิน)

ไม่ๆ.. ชั้นจะไม่ตกใจ.. ไม่ตกใจอีกแล้ว.. ชั้นสูดลมหายใจรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้สำหรับคนอย่างโรสจังกับจอมมาร

ไม่สิ.. เคยเป็นจอมมารคงจะปกติ ใช่คนพวกนี้ล้วนไม่ปกติเมื่อทำสิ่งไม่ปกติด้วยกันจึงกลายเป็นเรื่องปกติ…

ใช่.. 

……

แต่ยังพูดไม่ขาดคำริต้าเหมือนจะโชว์ให้โรสจังดูว่าตัวเองทำได้จริงๆ เลยต่อยขึ้นไปบนฟ้าจนอากาศยุบตัวกลายเป็นรอยแตกระแหงของอากาศ

“….”

ชั้นเห็นจริงๆ.. ว่ามิติมันแตกพังทลายลง โรสจังจึงทำท่าดุแบบ ดุจริงๆ

“ฟังนะ ริต้าไม่ควรทำเรื่องแบบนี้เล่นนะ!”

“ค่าาาา”

ริต้าพยักหน้า.. แต่โรสจังก็ชี้ไปที่มิติที่แตกเวลาเหมือนไหลย้อนทวนมิติถูกย้อนกลับไปตอนที่ไม่ถูกทำลาย..

“… อืม.. อ่า..”

ชั้นพูดไม่ออก.. บางที… ทักษะต้านทานจะมีเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผลสินะ..

 

…..