ผมแค่อยากอ่านหนังสือ แต่ดันกลายเป็นหญิงในต่างโลกซะงั้น - ตอนที่ 40

บทที่ 40 – โรสกับชัยชนะ (จบภาค)

 

ชั้นต้องยอมรับจริงๆ ว่าเธอแข็งแกร่งมาก ถึงขั้นพอๆ กับลิลิซด้วยซ้ำ แต่เพราะทักษะติดตัวแข็งแกร่งมากมาย เธอจึงเก่งกว่าลิลิซตอนคลั่งซะอีก

แต่ว่าเธอยังเป็นแค่เด็กอยู่อายุไม่ถึงสามร้อยปีด้วยซ้ำละมั้ง ชั้นคิดว่าเธอจึงไม่ค่อยมีวิธีพลิกแพลงการต่อสู้อย่างมาก

และความเป็นจริงภายในโครอสเซี่ยมต่างเงียบกริบซะอย่างกับป่าช้า ชั้นหันไปมองอัศวินโนตมที่เธอติดอยู่ในมิติที่สอง

ความเป็นจริงความสามารถนี้เกิดจากการที่ชั้นควบคุมชั้นมิติ แล้วแยกผลมุมออกจากสิ่งมีชีวิตที่เป็นสามมิติและเอากระดาษเป็นตัวแทนของสองมิติ

และทำให้เธอกลายเป็นสิ่งมีชีวิตเพียงหนึ่งเดียวในสองมิติ ที่มีการเข้าใจถึงมุมของมิติที่สาม…

ย้อนกลับไปที่อัศวินโนตม

ข้าคือมังกรแก้วนภา.. ข้าออกมาหาประสบการณ์หลังจากอายุครบหนึ่งร้อยปี แต่ความจริงในอดีตคือประเทศนี้ได้เคยให้ถิ่นฐานท่านแม่ของข้า

ท่านแม่เลยให้ข้ามาหาประสบการณ์และปกป้องสถานที่แห่งนี้ไว้เช่นกัน.. รวมถึงพิทักษ์ของชิ้นหนึ่งซึ่งข้าไม่รู้ว่ามันคืออะไรและอยู่ที่ไหน

แต่ท่านแม่บอกว่า ปีศาจจ้องจะขโมยมัน เมื่อไหร่ที่สายเลือดปีศาจแตะสัมผัสกับอาวุธนั้นไม่ว่าจะเผ่าไหนๆ ในเผ่าปีศาจ

ข้าจะสามารถรับรู้ถึงมัน แต่ก็ไม่มีตลอดเวลาชั้นรู้สึกเบื่อหน่าย มนุษย์อ่อนแอจนเกินไป อ่อนแอมากชั้นไม่เคยใช้พลังถึงหนึ่งในสิบก็พ่ายแพ้

มันไม่เรียกว่าประสบการณ์เลยแม้แต่น้อยจนเวลาผ่านมาเกือบร้อยปี ชั้นเห็นผู้หญิงผมสีแดงคนหนึ่ง

เธอมีรูปร่างสมสัดส่วน ดูงดงามมีราศีเป็นอย่างยิ่ง.. และบรรยากาศรอบตัวเธอไม่มีใครมองออกนอกจากหนึ่งในสิบเผ่ามังกร

กลิ่นอายอันเก่าแก่โบราณของเธอราวกับหลุดรอดมาจากยุคดึกดำบรรพ์.. และยังมีกลิ่นอายของบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ดำรงอยู่ในโลกนี้

เป็นกลิ่นอายสะกดข่มข้าโดยสิ้นเชิง.. เหมือนเธอเป็นสายเลือดราชันย์แห่งสายพันธุ์มังกร! ข้าเลยอยากลองต่อสู้ด้วย

อย่างที่คาดเธอแข็งแกร่งมาก แต่ดูซื่อบื้อ ซื่อบื้อจนราวกับเป็นคนที่อยู่ในดินแดนตัดขาดจากโลกภายนอกมานานพึ่งได้ออกมา

ข้าได้มองดูเธอต่อสู้ทุกครั้ง.. ข้าเริ่มตระหนักว่าเธอไม่เคยโจมตีสักครั้งแต่ให้ทักษะวิชาการต่อสู้ของอีกฝ่ายโจมตีอีกฝ่ายเอง

ราวกับเธอรู้จักวิชาการต่อสู้ทุกชนิด ข้าจึงไม่คิดจะใช้วิชาการต่อสู้กับเธอ ใช้ทักษะอย่างเต็มกำลัง

แต่เธอไม่ยอมต่อยหรือใช้ความสามารถทักษะเลยแม้แต่น้อย.. นอกจากการฟื้นฟูที่น่าตกใจของเธอ.. แต่ที่เธอใช้คืออักษรรูนโบราณ

อักษรรูนที่กลายเป็นเวทกรรมเหมือน การจัดการกรรมของข้า! ต่อมาเธอได้ย้ายผลกระทบอย่างน่าตกใจกลับคืนมาที่ข้า

นี่ยังพอนับแต่เธอได้ทำอะไรบางอย่างกับข้าตอนนี้ข้ากลายเป็นสองมิติ.. ไม่มีมุมมันทำให้ข้ารู้สึกไม่ดีเหมือนกับข้ากลายเป็นกระดาษไป

แถมโลกแห่งนี้มองดูเป็นเหมือนกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ข้ารู้สึกว่าความกว้างของพื้นที่ในกระดาษนี้คือไร้ที่สิ้นสุด

ต่อให้ฝ่าทะลวงออกไปจึงไม่มีทางเป็นไปได้.. ข้ายิ้มออกมานี่คือการต่อสู้ที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของข้า…

“สองมิติ… เรื่องนี้เคยมีทฤษฎีเกี่ยวกับชั้นเชิงของมิติในความเป็นไปได้นี้ทั้งหมด..”

ถ้าหากข้าเปลี่ยนกลายเป็นสองมิติ ข้าเพียงสร้างมุมกลับคืนให้ร่างกายข้าก็เพียงพอเท่านั้น แม้จะเป็นการแหกกฎของคนสร้างสองมิติขึ้นมาก็ตามที

ข้าตบไปที่หน้าอกตัวเองพลังเวททั้งหมดของข้าระเบิดออกจากร่าง ตัวตนของข้าพ ลันถูกก่อสร้างขึ้นมาสองมิติไม่อาจก้าวเข้าสู่สามมิติ

ดั่งเช่นที่ว่าสองมิติเป็นแค่กระดาษที่แม้แต่คนพิการในสามมิติยังฉีกกระดาษสองมิติได้ แต่ทว่าตอนนี้ข้ากำลังแหกกฎของคนสร้างสองมิตินี้ขึ้นมา!

ตู้มมมม!!!

ร่างกายของข้าเปลี่ยนไป โลกทั้งใบที่เห็นเป็นเพียงมุมมองของสองมิติถูกเปลี่ยนไป ด้วยพลังของข้าสถานที่อันไร้ขอบเขตที่เห็นเป็นสองมิติก็เปลี่ยนไปเป็นสามมิติราวกับว่านี่คือความจริง!

แต่… นี่มันแปลกทำไมข้าถึงไม่กลับไปในสามมิติที่เป็นความเป็นจริง.. แต่กลับเปลี่ยนโลกสองมิติให้กลายเป็นสามมิติ?

…….

กลับมาที่ฝั่งโรส.. ถูกคนเห็นจากสองดีที่เคลื่อนไหวอยู่ในกลางอากาศที่ชั้นสร้างไว้ แต่ตอนนี้สองมิติถูกเปลี่ยนไปกลายเป็นสามมิติอย่างน่าตกใจ

ถ้าจะมองเห็นในตอนนี้ก็เหมือนกำลังดูอนิเมะแต่จู่ๆ อนิเมะก็กลายเป็นหนังขึ้นมาจริงๆ นั่นล่ะ ทุกคนตกใจ..

ชั้นปาดเหงื่อเล็กน้อย.. นี่คือเวทมนตร์ที่ชั้นสร้างขึ้นมาเล่นๆ ความจริงชั้นเคยใฝ่ฝันจะเป็นนักเขียนเพราะชอบหนังสือ

แต่การเป็นนักเขียนทำให้ชั้นไม่มีเวลาอ่านหนังสือ เลยเขียนแค่บทความความรู้แทน.. ดังนั้นชั้นเลยสร้างเวทมนตร์นี้ขึ้นมามันชื่อว่า

‘เรื่องราวของชั้น’ (My story)

เป็นท่าที่โกงที่สุดของชั้นในตอนนี้ก็ว่าได้ จากความรู้ของชั้นทั้งหมดตลอดสองพันปีกับหนังสือ ชั้นว่าน่าจะมีน้อยคนที่หลบท่านี้ของชั้นได้

“ต่อให้เธอก้าวเข้าสู่ สี่มิติ.. หรือสูงกว่านั้นระดับไร้ที่สิ้นสุด เธอก็ไม่มีทางออกมาจาก My story ได้”

“เพราะในตอนนี้… เธอก็เป็นหนึ่งในตัวละครที่ชั้นสร้าง เหมือนตัวละครในนิทานหลอกเด็ก!”

ชั้นพูดและเสียงของชั้นดังเข้าไปในหูของอัศวินโนตม.. เมื่อเธอได้ยินชั้นเห็นสีหน้าเธอเปลี่ยนสีอย่างชัดเจน

แน่นอนว่า.. ตราบใดเธออยู่ในเรื่องราวของชั้น ต่อให้เธอข้ามเวลา หรือแม้แต่เหนือทุกๆ แนวคิด ชั้นก็ยังเป็นที่หนึ่ง นำหน้าเธอเสมอ

และสามารถควบคุมทุกอย่างภายในนั้นเพียงแค่คิด!

“ข้า..ขอยอมแพ้!”

……….

ในที่สุดอัศวินโนตมก็ส่ายหน้าและพูดออกมาอย่างหมดหนทาง.. ในสนามตกในความเงียบ!

นี่ไม่ใช่การต่อสู้ทำลายภูเขาเผากระท่อมแบบผู้กล้า ที่หวังพึ่งแต่ความแข็งแกร่ง ไม่ใช่การใช้เวทมนตร์อย่างปล่อยพลังระเบิดตูมตาม!

แต่เป็นการต่อสู้เวทมนตร์ของความรู้ ซึ่งสร้างสรรค์เวทมนตร์ที่น่ากลัวออกมา ชิงไหวพริบและความแข็งแกร่งของเวทมนตร์

และใช้ความรู้หาทางแก้ไขสถานการณ์ ทุกคนในสนามมั่นใจว่า.. หากเป็นตัวเองในชั่วระยะเวลาการต่อสู้ก็หาทางแก้ไขได้ไม่ทันเป็นแน่แท้

นี่คือความน่ากลัวอย่างแท้จริง ถึงขั้นว่าบางคนที่ได้ยินที่โรสกับอัศวินคนนั้นคุยกัน ได้เข้าใจการใช้เวทมนตร์ลึกซึ้งขึ้นมา

นี่คือชัยชนะอันเบ็ดเสร็จ! ไม่มีใครสามารถกล่าวได้ว่าพวกมันแกร่งกว่า หากไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่เริ่มจนจบได้ทั้งหมด

 

…….

[ว่าแต่.. หนูโรสจับคนอื่นยัดมังงะตัวเองงี้ มันละเมิดทั้งลิขสิทธิ์และสิทธิส่วนบุคคลเลยรึเปล่านะ ?]

จบภาค 1 ลาก่อนความสงบสุขของโรส

.

..

ภาคต่อไปคือ ภาค 2 สวัสดีความวุ่นวายในชีวิตโรส