ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 287 :สิ่งสุดท้ายที่จะมอบให้แก่ลูกชาย

    ตอนที่ 287 :สิ่งสุดท้ายที่จะมอบให้แก่ลูกชาย

    

    เสียงร้องไห้ของครอบครัวเจี่ยงดังระงมได้ยินไปถึงครอบครัวเฉินที่ปลูกบ้านใกล้เคียงกัน

    

    “ชุ่ยซาน เกิดอะไรขึ้น ? ”

    

    เฉินซื่อสงเอ่ยถามทันทีที่เดินเข้ามาดู

    

    ก่อนที่เจี่ยงชุ่ยซานจะทันตอบ เขาก็เหลือบไปเห็นเฉินชวนพอดี

    

    “เกิดอะไรขึ้น ? ”

    

    เฉินซื่อสงไม่ถามเจี่ยงชุ่ยซานแล้ว เขาหันกลับมาถามลูกชายด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแทน

    

    จงหงเหมยที่ตามหลังเขาเข้ามาก็ถามด้วยความสงสัยเช่นกัน “เสี่ยวชวน กลับมาแล้วทำไมถึงไม่เข้าบ้านล่ะ ? แล้วเกิดอะไรขึ้นที่บ้านของลุงเจี่ยง ? ”

    

    “พ่อ ! แม่ ! ”

    

    เฉินชวนเรียกพวกเขา แล้วเล่าเรื่องที่เจี่ยงจงฉือถูกน้ำพัดไปเพราะช่วยชีวิตคน

    

    ตระกูลเจี่ยงและตระกูลเฉินเป็นทั้งเพื่อนบ้านและสนิทกันเหมือนคนในครอบครัว พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีมาก เจี่ยงจงฉือเป็นคนที่สองสามีภรรยาเฉินซื่อสงและจงหงเหมยเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต ทั้งสองต่างไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาทั้งตกใจทั้งเศร้าใจ แต่ละคนต่างรีบแยกกันไปปลอบใจเจี่ยงชุ่ยซานและวังผิง

    

    ไม่นาน เฉาหยุนฟาง ภรรยาของเฉินชวน เฉินซานน้องชายและน้องสะใภ้เผิงเหล่ยก็ตามมา

    

    หลังจากที่ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วต่างก็โศกเศร้าใจ และพยายามเกลี้ยกล่อมและปลอบโยนครอบครัวเจี่ยง

    

    แต่คนเราก็เป็นแบบนี้ บ่อยครั้งยิ่งคุณพยายามโน้มน้าวและปลอบโยนคนอื่นมากเท่าไร คุณก็ยิ่งรู้สึกเศร้ามากขึ้นเท่านั้น

    

    ทั้งคนปลอบทั้งคนถูกปลอบล้วนไม่ต่างกัน

    

    ไม่นาน ภายในบ้านที่ทรุดโทรมของครอบครัวเจี่ยงก็อบอวลไปด้วยบรรยากาศที่โศกเศร้า พร้อมกับกลิ่นไหม้ที่ลอยตามลมเข้ามา

    

    “อะไรไหม้น่ะ ? ”

    

    เฉาหยุนฟางสูดจมูกพลางเอ่ยถาม

    

    เฉินชวนถึงนึกได้ว่าก่อนหน้านี้วังผิงกำลังทำอาหารอยู่ เขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “หยุนฟาง รีบไปดูในครัวเร็ว ก่อนหน้านี้วังผิงทำอาหารในครัวไว้ ! ”

    

    “อื้ม ! ”

    

    เฉาหยุนฟางรีบวิ่งไปในครัว เธอเห็นทัพพีหล่นอยู่ที่พื้น ผักในหม้อกลายเป็นสีดำไหม้และมีควันดำลอยขึ้นมา

    

    เฉาหยุนฟางหยิบทัพพีขึ้นมาจากพื้น จากนั้นเธอก็รีบไปที่หน้าเตาเพื่อดึงฟืนออกมาดับไฟ แล้วตักน้ำใส่หม้อที่ไหม้

    

    “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้ว ยิ่งไม่ยอมกินข้าวกินปลา มันจะยิ่งดึงร่างกายให้แย่ลงไปใหญ่ ! ” เฉาหยุนฟางถอนหายใจ เธอมองดูในครัวแต่ก็เห็นว่าไม่มีอาหาร จึงเดินออกจากประตูหลังกลับบ้านครอบครัวเฉิน

    

    แม้ว่าฐานะของครอบครัวเฉินจะไม่ได้ดีมากอะไร แต่ก็ดีกว่าครอบครัวเจี่ยงเล็กน้อย ที่บ้านยังมีสามชั้นแห้งอยู่ครึ่งชิ้น เธอจึงตั้งใจว่าจะนำมาผัด

    

    ภายในห้องโถงของบ้านครอบครัวเจี่ยง หลังจากที่ทุกคนช่วยกันโน้มน้าวและปลอบใจ เจี่ยงชุ่ยซานและวังผิงจึงผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

    

    “แม่อันอัน แม้ว่าจะยังไม่เจอร่างของจงฉือ แต่เราต้องจัดงานศพให้เขา” เจี่ยงชุ่ยซานกล่าวอย่างเศร้าใจ

    

    วังผิงสะอึกสะอื้นขณะพูด “พ่อ พ่อตัดสินใจได้เลย ฉันเป็นผู้หญิง ไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย”

    

    เจี่ยงชุ่ยซานมองไปยังห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถง ที่ห้องนั้นมีโลงศพที่เขาเตรียมไว้ให้สำหรับตัวเอง เขาพูดทั้งที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม “ใช้โลงศพของพ่อก่อนแล้วกัน ! ”

    

    วังผิงตกใจมาก เธอพูดขึ้นว่า “พ่อ แต่นั่นมันของพ่อนะ ! ”

    

    เจี่ยงชุ่ยซานยิ้มเศร้า ๆ “ให้จงฉือใช้เถอะ แม้ว่าเราจะหาร่างของเขาไม่พบ แต่เราต้องฝังศพเขา เธอไปหาเสื้อผ้าเก่า ๆ ของเขามาใส่ไว้ในโลงศพเถอะ……”

    

    เจียงไห่โป เฉินซื่อสง และคนอื่นได้ยินต่างก็รู้ว่าเจี่ยงชุ่ยซานตั้งใจจะฝังเสื้อผ้าของเจี่ยงจงฉือแทนศพของเขา ทำให้ทุกคนหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเวทนา

    

    เจียงไห่โปจึงพูดว่า “พี่ พี่เก็บโลงศพนี้ไว้ดีกว่า ผมเตรียมเงินมาแล้ว เดี๋ยวผมซื้อให้จงฉือแทน ! ”

    

    เจี่ยงชุ่ยซานโบกมือปฏิเสธ “จงฉือสูญเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก ฉันเลี้ยงดูเขาจนเติบใหญ่ เขาอยู่กับฉันมาตลอดชีวิต แต่ฉันไม่เคยให้อะไรดี ๆ กับเขาเลย”

    

    “โลงศพนี้ทำมาจากไม้ชิงกังที่ฉันตัดมาเองกับมือ แล้วขอให้ช่างไม้ถานช่วยประกอบให้ มันค่อนข้างหนา ! ฉะนั้นฉันจะมอบมันให้กับเขา ! ”

    

    นี่คือสิ่งสุดท้ายที่พ่อคนหนึ่งจะมอบมันให้แก่ลูกชาย เจียงไห่โป เฉินซื่อสง และคนอื่นจึงไม่ได้พูดอะไรอีก

    

    เจี่ยงชุ่ยซานหันไปพูดกับวังผิงอีกครั้ง “เธอพาอันอันไปในหมู่บ้าน ไปบอกข่าวให้ชาวบ้านรู้ แล้วขอให้เขามาช่วยงาน เราจะร่วมส่งจงฉือเป็นครั้งสุดท้ายกัน”

    

    “ค่ะพ่อ ! ”

    

    วังผิงปาดน้ำตาแล้วพยักหน้ารับ

    

    เจี่ยงชุ่ยซานยังกำชับอีกว่า “เมื่อไปถึงประตูบ้านแต่ละหลังอย่าเข้าไป ถ้าเห็นใครก็แค่บอกพวกเขาและขอความช่วยเหลือจากพวกเขา ! ”

    

    “อืม ฉันรู้แล้ว ! ”

    

    วังผิงน้ำตาไหล เธอจำคำกำชับของพ่อสามีขึ้นใจ แล้วพาเจี่ยงจืออันออกไปบอกข่าวชาวบ้าน

    

    เจียงไห่โป เฉินซื่อสง และเฉินชวนช่วยกันเก็บกวาดห้องโถง พวกเขาจัดม้านั่งสูงสองตัววางห่างกันให้พอตั้งโลงศพได้ จากนั้นก็ไปช่วยกันยกโลงศพออกมาจากห้องข้าง ๆ และนำไปวางไว้บนม้านั่งสูง นอกจากนี้ยังมีโต๊ะแปดเซียนวางอยู่หน้าโลงศพด้วย

    

    ในความมืด ชาวบ้านในหมู่บ้านอิงซานทยอยออกมาช่วยงานที่บ้านครอบครัวเจี่ยงทีละคน

    

    “ลุงเจียง ขอแสดงความเสียใจด้วย ! ”

    

    “พี่ชุ่ยซาน รักษาสุขภาพตัวเองด้วย ! ”

    

    “ชุ่ยซาน……”

    

    “……”

    

    คนที่มาช่วยงานต่างรู้ว่าเจี่ยงจงฉือตายเพราะช่วยชีวิตคน ในใจของพวกเขาทั้งรู้สึกนับถือและเศร้าใจ ต่างคนต่างช่วยกันให้กำลังใจเจี่ยงชุ่ยซาน

    

    แม้ว่าการปลอบใจเช่นนี้จะเต็มไปด้วยความเซื่องซึม แต่ก็ถือว่าเป็นการปลอบใจอย่างหนึ่งเหมือนกัน

    

    เจียงไห่โปให้เงินเฉินชวนไปซื้อของในตัวอำเภอ โดยส่วนใหญ่จะซื้อประทัด กระดาษแดง กระดาษขาว กระดาษเหลือง ฯลฯ และกระดาษฟางเป็นหลัก

    

    หลังจากซื้อของเสร็จแล้ว เฉินซานก็ไปจุดประทัดก่อน จากนั้นผู้ที่มาช่วยงานก็แบ่งหน้าที่ของตน ทั้งเขียนโคลงกลอนไว้อาลัย ทั้งทำพิธีผูกดวงวิญญาณ ทั้งทำพวงหรีดและแต่งห้องโถง……

    

    ทุกคนเริ่มช่วยกันตกแต่งห้องโถงไว้ทุกข์

    

    ……

    

    ทางด้านเจียงเสี่ยวไป๋ หลังจากที่เขาพาเจี่ยงชุ่ยหยูกลับบ้าน ทั้งครอบครัวก็คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอ

    

    จนกระทั่งช่วงเที่ยงคืนของวันเดียวกัน เจียงไห่โปก็กลับมา

    

    “พี่ใหญ่กับวังผิงเป็นอย่างไรบ้าง ? ” เจี่ยงชุ่ยหยูถามอย่างเป็นกังวล

    

    เจียงไห่โปเล่าสถานการณ์คร่าว ๆ ให้ฟังแล้วกล่าวว่า “เรื่องทางด้านนั้นจัดเตรียมเสร็จแล้ว ผมเลยกลับมาบอกคุณ คุณกับเสี่ยวเฟิ่ง เสี่ยวผิงและเสี่ยวอันก็ไปที่นั่นในวันพรุ่งนี้เถอะ ! ”

    

    “เข้าใจแล้ว ! ” เจี่ยงชุ่ยหยูพยักหน้า

    

    หลังจากที่เจียงไห่โปอธิบายเสร็จแล้ว เขาก็รีบกลับไปที่อิงซานต่อ

    

    หลังจากนั้น ค่ำคืนนี้ก็ผ่านพ้นไปอย่างเงียบงัน

    

    วันต่อมา เจียงเสี่ยวไป๋มาถึงห้องทำงาน และพบว่าเหรินฉางเซี่ยมารอเขาอยู่ก่อนแล้ว เขาจึงถามว่า “อธิบดีเหริน คุณมาได้อย่างไร ? ”

    

    เหรินฉางเซี่ยกล่าวว่า “เมื่อเช้าฉันได้จัดกำลังคนไปค้นหาร่างของเจี่ยงจงฉือต่อ คุณไม่ต้องไปแล้ว ไปที่บ้านของเจี่ยงจงฉือกับฉันเถอะ ! ”

    

    เข้าสู่วันที่สามแล้ว สำนักงานความมั่นคงสาธารณะก็ยังไม่ละทิ้งภารกิจค้นหาร่างของเจี่ยงจงฉือ ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ซาบซึ้งใจมาก เขากล่าวขอบคุณแล้วถามว่า: “คุณจะไปบ้านของเจี่ยงจงฉือทำไม ? ”

    

    เหรินฉางเซี่ยกล่าวว่า “เจี่ยงจงฉือเสียชีวิตขณะพยายามช่วยชีวิตผู้อื่น ฉันได้เขียนประกาศเกียรติคุณว่าเขาได้กระทำการอันชอบธรรมอย่างกล้าหาญ ในนามของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ ฉันจะไปที่บ้านของเขาเพื่อแสดงความเสียใจต่อสมาชิกในครอบครัวของเขา”

    

    หลังจากพูดจบ เขาก็ถอนหายใจ “ฉันรู้มาว่าครอบครัวของเจี่ยงจงฉือค่อนข้างลำบาก หากเขียนประกาศเกียรติคุณถึงความกล้าหาญของเขา เช่นนี้เราก็จะได้เงินรางวัลมาให้ครอบครัวของเขา และสำนักงานความมั่นคงสาธารณะก็จะมอบเงินเพื่อแสดงความเสียใจให้ครอบครัวของเขาด้วย ฉันหวังว่ามันจะช่วยครอบครัวของเขาได้ในระดับหนึ่ง ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าแล้วพูดว่า “ได้ ผมจะไปกับคุณ ! ”

    

    เพราะต่อให้เหรินฉางเซี่ยไม่ไป ตัวเขาเองตั้งใจจะไปอยู่แล้ว

    

    “จริงสิ แล้วสำนักงานความมั่นคงสาธารณะของคุณมอบเงินให้ครอบครัวของเขาเท่าไหร่ ? ” เจียงเสี่ยวไป๋ถาม

    

    เหรินฉางเซี่ยชะงักไปเล็กน้อยแล้วถามกลับ “คุณถามไปทำไม ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ตอบ “ผมก็จะมอบให้พวกเขาเหมือนกัน”

    

    เหรินฉางเซี่ยกล่าวว่า “เงินทุนของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะของเรามีน้อย เลยตั้งใจจะมอบให้ 200 หยวน”

    

    ทุกวันนี้ เงิน 200 หยวนไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ ก็จริง แต่สำหรับผู้ที่เสียสละชีวิตตัวเองเพื่อความชอบธรรม เงินจำนวนนี้ไม่เพียงพอต่อคุณงามความดีของเขาเลย

    

    หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เจียงเสี่ยวไป๋ก็กล่าวว่า “เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะมอบเงินให้ครอบครัวเขา 2,000 หยวน ให้มอบในนามเงินแสดงความเสียใจต่อครอบครัวเจี่ยงจากสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ ! ”

    

    เหรินฉางเซี่ยพูดอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมไม่มอบให้ในนามของตัวเอง ทำไมต้องมอบในนามสำนักงานความมั่นคงสาธารณะล่ะ มันไม่จำเป็นเลย”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “”ถ้าผมให้ในนามตัวเอง มันจะเป็นการให้โดยไม่มีเหตุผล คนในครอบครัวเจี่ยงจะรู้สึกไม่สบายใจเมื่อรับเงินจำนวนนี้ไป และพวกเขาอาจคิดว่าต้องตอบแทนผมในภายหลัง แต่ถ้าให้ในนามของสำนักงานความมั่นคงสาธารณะของคุณ มันจะแตกต่างออกไป”

    

    เหรินฉางเซี่ยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วพูดว่า “คุณคิดได้รอบคอบมาก ตกลงตามนี้แล้วกัน ! ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ไปขอเงิน 2,000 หยวนจากหลินเจียอินเพื่อนำไปให้เหรินฉางเซี่ย

    

    เขาไม่กล้าให้ทีเดียวเป็นจำนวนเยอะ เพราะสำหรับครอบครัวที่มีฐานะยากจน การที่จู่ ๆ มีเงินมากมายจนใช้ไม่หวาดไม่ไหวก็ไม่ใช่เรื่องดี

    

    เงิน 2,000 หยวนนี้ไม่มากไม่น้อยเกินไป สามารถจุนเจือครอบครัวเจี่ยงได้ก็พอแล้ว

    

    ส่วนที่เหลือก็รอจนกว่าพิธีศพของเจี่ยงจงฉือจะเสร็จสิ้น

    

    “ไปกันเถอะ ! ”

    

    หลังจากเก็บเงินแล้ว เหรินฉางเซี่ยก็ชวนเขาไปอิงซานด้วยกัน

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ไม่ต้องรีบ พวกเราไปเชิญอีกคนหนึ่งไปกับเรากันเถอะ ! ”

    

    เหรินฉางเซี่ยถามด้วยความสงสัยว่า “คุณจะเชิญใครไปด้วย ? ”