ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 21 :นี่นายกะโหลกร้าวหรือว่าสมองบวม

    ตอนที่ 21 :นี่นายกะโหลกร้าวหรือว่าสมองบวม

    

    “ฉันอยากร่วมหุ้นกับนาย”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ไม่อ้อมค้อมเช่นกัน

    

    ร่วมหุ้น ?

    

    หวังผิงชะงักไปเล็กน้อย ร้านน้ำชาเล็ก ๆ ของเขาหากธุรกิจดีหน่อยก็ทำเงินได้เดือนละประมาณ 30 กว่าหยวน แต่ถ้าช่วงไหนแย่หน่อยก็ได้ไม่ถึง 20 หยวนด้วยซ้ำไป

    

    แค่เลี้ยงดูครอบครัวของเขาได้ก็ดีมากแล้ว

    

    หากมีคนร่วมหุ้นเพิ่มมาอีกคน รายได้จะต้องน้อยลงไปมากแน่นอน

    

    “ทำไมจู่ ๆ นายถึงได้คิดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ ? ”

    

    หวังผิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ แต่เอ่ยถามแทน

    

    “นายเองก็รู้ว่าเมื่อก่อนฉันทำตัวเหลวแหลกเกินไป ตอนนี้ฉันอยากทำอะไรที่มันเป็นการเป็นงาน จะได้มีเงินเลี้ยงดูครอบครัวให้มีชีวิตที่ดีขึ้น” เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างสบาย ๆ

    

    หวังผิงมองเจียงเสี่ยวไป๋อย่างแปลกใจแล้วพยักหน้า

    

    เป็นสิ่งดีที่เจียงเสี่ยวไป๋สำนึกผิดและอยากแก้ไขความผิดพลาดของตนเอง

    

    “ได้ งั้นนายก็มาทำที่ร้านแล้วกัน”

    

    “อืม ฉันจะให้เงินนายเดือนละ 10 หยวน” หวังผิงพูด

    

    เงินเดือนละ 10 หยวนเป็นรายได้ที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้เท่ากับตอนทำงานเป็นครูที่โรงเรียนประถมชิงซาน

    

    ร้านน้ำชาเล็กขนาดนี้ หวังผิงยอมควักเงินเดือนให้เขาเดือนละ 10 หยวนก็ถือว่าไม่น้อยแล้ว

    

    

    เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ ฉันไม่เอาเงิน 10 หยวนของนายหรอก ตรงกันข้ามฉันจะให้เงินนายเดือนละ 30 หยวนด้วย”

    

    “นายล้อเล่นแบบนี้มันไม่ตลกเลยนะ” หวังผิงขมวดคิ้ว

    

    “ฉันไม่ได้ล้อนายเล่น”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือแล้วพูดว่า “นายช่วยฉันทำเพิงบังฝนตรงพื้นที่โล่งหน้าโรงน้ำชา ให้ฉันเช่าที่โล่งก็พอแล้ว ฉันจะเอามาเปิดร้าน ส่วนตอนกลางคืนค่อยเอาของเก็บในร้านของนาย”

    

    หา ?

    

    หวังผิงชะงักไป

    

    เมื่อเห็นว่าเจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างจริงใจ ไม่เหมือนคนที่พูดจาแบบส่งเดช เขาจึงถามด้วยความสงสัยว่า “นายคิดจะขายอะไร ? ”

    

    “ฉันจะขายของกินเล่น ว่าจะเริ่มด้วยการขายผัดมันฝรั่ง”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดอย่างจริงจัง

    

    “ฮ่าฮ่า ! ”

    

    คราวนี้ถึงตาที่หวังผิงหัวเราะบ้างแล้ว “ฉันว่านะเจียงเสี่ยวไป๋ นี่นายกะโหลกร้าวหรือว่าสมองบวมกันแน่ ? ”

    

    “มีใครบ้างที่ไม่เคยกินผัดมันฝรั่ง ? ”

    

    “มันเอามาขายทำเงินได้ด้วยหรือไง ? ”

    

    หวังผิงส่ายหน้าจนหัวจะหลุดอยู่แล้ว ถ้าบอกว่ามันฝรั่งสามารถนำมาขายเป็นเงินได้ ต่อให้ตีเขาให้ตาย เขาก็ไม่เชื่อหรอก

    

    “นายอย่าทำให้มันเจ๊งก็แล้วกัน”

    

    หวังผิงพูดอย่างเป็นห่วง

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กลับไม่กังวลอะไร “วางใจได้ ไม่ขาดทุนหรอก” จากนั้นเขาก็พูดกลั้วหัวเราะไปว่า “เงินค่าเช่า 30 หยวนของนายก็จะไม่ขาดไม่เกินเช่นเดียวกัน”

    

    หวังผิงเกาหัวแล้วพูดว่า “พวกเราเป็นพี่น้องกัน จะพูดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ทำไม นายยอมออกมาทำงานทำการก็ถือว่าดีที่สุดแล้ว”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นตกลง งั้นวันนี้นายช่วยตอกตะปูทำเพิงให้ฉันหน่อยสิ พรุ่งนี้ฉันจะมาเริ่มงานเลย”

    

    “ได้”

    

    หวังผิงตอบรับอย่างไม่ลังเล

    

    “งั้นฉันไปก่อนนะ ฉันต้องไปซื้อของต่อ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดแล้วก็เดินตรงไปที่ตลาดขายผัก

    

    ที่เขาไปตลาดผักเพราะหลัก ๆ แล้วเขาต้องการซื้อพริกแห้ง เขาซื้อพริกช่อไป 10 ชั่ง ราคาชั่งละ 5 เจี่ยว พริกเสฉวน 10 ชั่ง ราคาชั่งละ 4 เจี่ยว เขาไม่ได้ซื้อพริกแจว เพราะที่บ้านมีเยอะมาก

    

    ในยุคสมัยนี้ราคาพริกแห้งถูกมาก เขาซื้อพริกแห้งทั้งหมด 20 ชั่ง ใช้เงินไปแค่ 9 เหมาเท่านั้น

    

    ต่อมา เขาอยากรู้ว่าเขาพอจะหาซื้อเครื่องเทศได้เพิ่มหรือไม่ ผลปรากฏว่าหาอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เจอกานพลู พริกไทย และยี่หร่า

    

    เมื่อรวมกับเปลือกอบเชย โป๊ยกั๊ก และใบกระวานที่ซื้อมาเมื่อวานนี้ ตอนนี้เขามีเครื่องเทศ 6 อย่างแล้ว

    

    แต่มันยังไม่พอ เขาต้องการรวบรวมเครื่องเทศให้ได้อย่างน้อย 13 อย่าง

    

    อย่างไรก็ตาม หลังจากซื้อน้ำมันพืชไป 2 ชั่งแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ออกจากตลาดผักพร้อมพริกแห้งสองถุงใหญ่และเริ่มมองหาร้านขายยาจีนทั่วเมือง

    

    เครื่องเทศหลายชนิดใช้ปรุงเป็นยาได้ ยุคนี้คนไม่ค่อยใช้เครื่องเทศปรุงอาหาร ดังนั้นในตลาดผักจึงไม่ค่อยมีเครื่องเทศขาย

    

    แต่เครื่องเทศส่วนใหญ่ยังหาซื้อได้ตามร้านขายยาจีน

    

    เป็นอย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด เจียงเสี่ยวไป๋ไปร้านขายยาจีนอยู่สองสามแห่ง และซื้อเปลือกส้ม เปราะหอม แปะจี้ ข่า ชะเอมเทศ ลูกจันทน์เทศ ซาเหริน หล่อฮั้งก้วย และอื่น ๆ รวม 20 กว่าอย่าง

    

    เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

    

    อีกทั้งเครื่องเทศเหล่านี้ยังมีราคาไม่แพง เขาจ่ายไปทั้งหมดแค่ 16.2 หยวนเท่านั้น

    

    เจียงเสี่ยวไป๋อารมณ์ดีมาก เขาไปที่สหกรณ์จำหน่ายเครื่องบริโภคอุปโภคต่อ

    

    หากจะทำผัดมันฝรั่ง จำเป็นต้องซื้อกระทะก้นแบน เตาถ่าน เขียง มีดทำครัวและที่ขูดมันฝรั่ง

    

    กระทะก้นแบนราคา 4.2 หยวน เตาถ่านราคา 3.6 หยวน เขียงราคา 1.2 หยวน เขาซื้อมาอย่างละอัน

    

    ส่วนที่ขูดมันฝรั่งราคาอันละ 3 เจี่ยว เขาเลยซื้อมา 3 อัน

    

    นอกจากนี้เขายังซื้อกะละมังพลาสติกใบใหญ่อีก 2 ใบ ราคาใบละ 2.6 หยวน กะละมังเคลือบอีก 2 ใบ ราคาใบละ 1.6 หยวน

    

    เนื่องจากเจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีตั๋วซื้อของ เขาจึงต่อรองราคาของทั้งหมดได้ รวมแล้วเขาจ่ายเงินไปทั้งหมด 18.3 หยวน

    

    เขาเอาของพวกนี้ไปฝากไว้ที่ร้านน้ำชาของหวังผิง จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็ออกไปซื้อของอีกรอบ

    

    เขาบอกลูกไว้แล้วว่าจะซื้อของอร่อยไปให้ เขาจะผิดคำพูดไม่ได้

    

    เขาไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อกระดาษชำระ ต่อไปนี้เขาจะไม่ใช้กาบข้าวโพดเช็ดก้นแล้ว

    

    นอกจากนี้เขายังต้องซื้อแปรงสีฟันและยาสีฟันด้วย

    

    เขาอยากซื้อขนมให้ลูกสาว แต่ขนมในยุคนี้มีน้อยมาก สุดท้ายเขาจึงซื้อมาแค่บิสกิต 1 ห่อและแอปเปิ้ลอีก 3 ชั่ง

    

    จริงด้วย หวังกังลูกชายของหวังผิงอายุ 4 ขวบเหมือนกัน ซื้อเผื่อเขาสักหน่อยแล้วกัน

    

    ดังนั้นเขาจึงซื้อแอปเปิ้ลและบิสกิตเพิ่มอีกชุด

    

    สุดท้ายเขาซื้อบะหมี่เพิ่มอีก 1 ห่อ เจียงเสี่ยวไป๋ออกจากห้างสรรพสินค้าแล้วก็ไปยังโรงขายเนื้อต่อ

    

    ยังคงเป็นแผงขายเนื้อร้านเมื่อวาน

    

    “อ้าว น้องชายคนนี้มาอีกแล้ว วันนี้จะซื้ออะไรล่ะ ? ”

    

    เจ้าของแผงเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ก็จำได้ว่าเมื่อวานเขาคือลูกค้าคนสุดท้ายของร้าน จึงกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้ม

    

    เนื่องจากตอนนี้ยังเช้าอยู่ เนื้อบนเขียงจึงยังมีค่อนข้างเยอะ

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ดูแล้ว ที่นี่ยังมีมันหมูอยู่หนึ่งแผ่นด้วย ดังนั้นเขาจึงซื้อมันอย่างไม่ลังเล

    

    “ชั่งมันหมูให้ผมเลย แล้วก็เอาสามชั้นมา 4 ชั่ง หั่นเป็นชิ้นละ 2 ชั่ง เอาเนื้อแดงมาให้ผมอีก 1 ชั่งด้วย” เจียงเสี่ยวไป๋บอก

    

    “ได้”

    

    “แล้วตับหมูขายยังไง ? ”

    

    “คู่ละ 6 เหมา”

    

    “ผมเอา”

    

    “ได้”

    

    เจ้าของแผงรีบหั่นหมูสามชั้น ชั่งเนื้อแดง ชั่งมันหมู และห่อตับหมู ยื่นให้เจียงเสี่ยวไป๋

    

    “ทั้งหมด 11.8 เหมา น้องชายลองนับดูว่าคิดผิดไหม”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋นับในใจ มันคือราคานี้ไม่ขาดไม่เกินจึงพยักหน้ารับ แต่ก่อนที่เขาจะจ่ายเงิน เขายังถามอีกว่า “ยังมีกระดูกหมูอยู่ไหม ? ”

    

    “มี”

    

    เจ้าของแผงหยิบกระดูกชิ้นใหญ่ที่วางอยู่ในตะกร้าไม้ไผ่ใต้แผง เหมือนกับเมื่อวาน วันนี้มันมีสองชิ้นเช่นกัน

    

    “ไม่ต้องชั่งแล้ว คิดแค่ 9 เหมาพอ”

    

    “ได้”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋รับของมาแล้วจ่ายเงินให้เจ้าของแผงไป 12.7 หยวน

    

    หลังจากซื้อของล็อตใหญ่แล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็กลับไปที่ร้านน้ำชาของหวังผิง

    

    ในตอนนี้ หวังผิงฉวยโอกาสในช่วงเวลาที่ไม่มีลูกค้า พาดบันไดเพื่อช่วยเจียงเสี่ยวไป๋ตอกตะปูทำเพิงหน้าร้าน

    

    เขาทำโครงไว้ก่อน จากนั้นก็วัดขนาดและซื้อผ้าใบกันฝนตามที่ต้องการ แล้วขึงผ้าใบกันฝนกับโครงที่ทำเอาไว้ เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

    

    หวังผิงเป็นคนทำอะไรจริงจัง เจียงเสี่ยวไป๋ก็วางใจเช่นกัน เขาพูดขึ้นว่า “ฉันซื้อแอปเปิ้ลกับขนมมาฝากเสี่ยวกังด้วย เอาวางไว้บนเคาน์เตอร์นะ แล้วก็อย่าลืมเอากลับบ้านไปให้เขากินด้วยล่ะ”

    

    หวังผิงพูดอย่างเกรงใจ “นายจะซื้อแอปเปิ้ลให้เขาทำไม มันสิ้นเปลืองนะ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ แต่ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ “ฉันไม่ช่วยทำต่อแล้วนะ ฉันต้องกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อซื้อมันฝรั่ง และพรุ่งนี้จะมาเปิดร้าน”

    

    “เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ฉันทำคนเดียวสบายมาก รับประกันเลยว่าต่อให้พรุ่งนี้ฝนตกก็จะไม่ทำให้นายเปียกแน่นอน” หวังผิงพูดด้วยรอยยิ้ม และดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบพูด “เฮ้ย ๆ พรุ่งนี้ต้องท้องฟ้าแจ่มใสต่างหาก”

    

    ถ้าหากฝนตก คนก็จะไม่ค่อยออกมาเดินซื้อของ ทำให้ค้าขายลำบาก

    

    ดังนั้นหวังผิงถึงได้รีบเปลี่ยนคำพูด

    

    เจียงเสี่ยวไป๋หัวเราะ ถึงอย่างไรคติของคนจีนย่อมมีที่มาที่ไปอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ฝนตกก็ดีเลยสิ ฝนตกทำให้มีน้ำ และน้ำหมายถึงความมั่งคั่ง”

    

    “แต่ตอนนี้แดดจ้าเลยนะ”

    

    หวังผิงพูดติดตลก

    

    ทั้งสองคุยเล่นกันสักพัก เจียงเสี่ยวไป๋ก็ให้เงินหวังผิง 3 หยวน ขอให้เขาช่วยซื้ออิฐ 100 ก้อน

    

    หวังผิงพยักหน้าเป็นเชิงว่าไว้ใจได้

    

    เดิมทีเจียงเสี่ยวไป๋อยากซื้ออิฐเยอะกว่านี้ แต่หลังจากที่เขาให้เงินหวังผิงไป 3 หยวนแล้ว ทั้งตัวของเขาเหลือเงินเพียงแค่ 1 เหมาเท่านั้น

    

    หลังจากฝากฝังเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เก็บของกลับบ้าน

    

    เขาใส่พริกแห้ง เครื่องเทศ และเนื้อสัตว์ในถุงกระสอบขนาดใหญ่สามถุง ซึ่งรวมกันได้ถึง 40-50 ชั่ง

    

    มือของเขามีแค่สองมือเท่านั้น ถุงกระสอบ 3 ใบถือว่าเอาไปยากจริง ๆ

    

    หวังผิงเห็นแบบนั้นจึงพูดว่า “ไม่อย่างนั้นนายปั่นจักรยานฉันไปก่อนไหม พรุ่งนี้นายจะได้เอามันฝรั่งมาด้วยไง”

    

    “ได้ ขอบคุณมาก”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้ปฏิเสธ เพราะการมีจักรยานมันสะดวกมากจริง ๆ

    

    “นายจะเกรงใจฉันไปทำไม ? ”

    

    “ฉันน่ะอยากเห็นว่านายจะขายผัดมันฝรั่งอย่างไรต่างหาก”

    

    หวังผิงพูดด้วยรอยยิ้ม