ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 168 :ไม่ทันตั้งตัว

    ตอนที่ 168 :ไม่ทันตั้งตัว

    

    เจียงเสี่ยวไป๋เปิดโทรทัศน์ และแน่นอนว่ามันกำลังฉายละครโทรทัศน์เรื่องจอมคนผงาดโลกของเมื่อคืนนี้ซ้ำ

    

    เมื่อได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังขึ้น ทุกคนที่กำลังสนทนาอยู่ในห้องนั่งเล่นต่างตกใจ พวกเขาแต่ละคนต่างมีสีหน้าประหลาดใจ

    

    เพราะหลายวันที่ผ่านมานี้ เจียงเสี่ยวไป๋เปิดโทรทัศน์แค่ตอนหลังเขากลับมาจากในเมืองเท่านั้น ฉะนั้นพวกเขาจึงคิดว่าสถานีโทรทัศน์จะออกอากาศเฉพาะตอน 18.00 – 22.00 น. เท่านั้น

    

    “ชานชาน เรียกลูกพี่ลูกน้องของหนูมาดูโทรทัศน์เร็ว”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋เดินออกจากห้องโถงด้านข้างแล้วตะโกนบอกเจียงชานที่กำลังเล่นอยู่ในลานบ้าน

    

    “ว้าว มีโทรทัศน์ให้ดูตอนกลางวันด้วย ! ”

    

    เจียงชานอุทานอย่างตื่นเต้น จากนั้นจึงหันไปเรียกเจียงถิงและเด็กคนอื่นที่เล่นอยู่กับเธอ “ไปเถอะ ไปดูละครโทรทัศน์กัน”

    

    เจียงซง เจียงเสียน และเด็กคนอื่นจากเจียงวานเคยดูละครโทรทัศน์ที่บ้านของเจียงเสี่ยวไป๋มาแล้ว เมื่อพวกเขาได้ยิน เจียงเสี่ยวไป๋เรียกเจียงชาน พวกเขาก็วิ่งไปที่ห้องโถงด้านข้างอย่างรู้งาน มีเพียงเฉินปิงและเฉินหงเท่านั้นที่ยังไม่ได้ดูโทรทัศน์ ทั้งสองจึงไม่รู้ว่าโทรทัศน์คืออะไร

    

    “ชานชาน โทรทัศน์คืออะไรหรือ ? ” เฉินปิงถาม

    

    เจียงชานกล่าวว่า “โทรทัศน์มีไว้สำหรับฉายละคร มีผู้คนอยู่ในนั้นมากมาย พวกเขายังสามารถต่อสู้และบินได้ด้วยนะ…..”

    

    “คนบินได้ด้วยหรือ ? ” เฉินปิงอ้าปากค้าง พูดด้วยความเหลือเชื่อ

    

    “อื้อ……”

    

    เจียงชานพยักหน้าซ้ำ แล้วพูดว่า “ฉันเองก็บอกได้ไม่ชัดเจน แต่มันสนุกและน่าทึ่งมาก พวกเธอมาดูด้วยกันสิ แล้วจะรู้ว่ามันเป็นอย่างไร”

    

    ขณะที่เธอพูดอยู่นั้น เธอก็จับมือของเฉินหงที่ขี้อายแล้วพาวิ่งไปที่ห้องโถงด้านข้างด้วยกัน

    

    ในไม่ช้า ห้องโถงเล็ก ๆ ด้านข้างก็เต็มไปด้วยเด็กเจ็ดถึงแปดคน ทุกคนดูโทรทัศน์ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กลับไปที่ห้องนั่งเล่น เจียงไห่หยางจึงพูดว่า “ตอนกลางวันมีละครโทรทัศน์ให้ดูได้อย่างไร ? ”

    

    เมื่อคืนเขายังเป็นหนึ่งคนที่มายืนรอเจียงเสี่ยวไป๋เพื่อดูละครจอมคนผงาดโลกตอนจบ แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับมาช้า เขาจึงไม่ได้ดู

    

    ในขณะนี้ ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังทะลุผนังเข้ามา ละครเรื่องจอมคนผงาดโลกกำลังฉายอยู่บนโทรทัศน์

    

    อีกทั้งยังเป็นตอนจบด้วย !

    

    เขารู้สึกตื่นเต้นอยู่ในใจ และอยากจะเดินเข้าไปดูทันที

    

    แต่ดูจะไม่เหมาะสม

    

    วันนี้เขาเป็นเจ้าบ้าน อีกทั้งตอนนี้ยังมีแขกเต็มห้องโถง ถ้าทิ้งพวกเขาไว้ ส่วนตัวเองหนีไปดูละคร มันจะดูไม่มีกาลเทศะไปหน่อย

    

    เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “ตั้งแต่เที่ยงถึงบ่ายในระหว่างวัน สถานีโทรทัศน์มักจะออกอากาศซ้ำรายการของรอบดึก หากพวกพ่ออยากดูก็ไปดูได้เลย”

    

    ทันใดนั้น แขกก็ต่างแยกย้ายไปที่ห้องโถงด้านข้าง

    

    อย่างไรก็ตาม ห้องโถงด้านข้างไม่ได้กว้างขวางมาก ถ้าผู้คนไปกันจนหมด ก็จะไม่มีพื้นที่ว่างให้ผู้อาวุโสบางคนนั่ง แม้จะรู้สึกตื่นเต้นและอยากดูเมื่อได้ยินเสียงละครในโทรทัศน์ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่ลุกออกจากห้องนั่งเล่นไปจนหมด บางคนก็ยังอยู่ห้องนั่งเล่นแล้วสนทนากันต่อ

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พูดคุยกับทุกคนอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงไปที่ห้องครัว

    

    วันนี้เขามีแขก จึงทำอาหารเยอะเป็นพิเศษ หวังซิ่วจวี๋และหลินเจียอินมาช่วยทำอาหารเช่นกัน

    

    พวกเขาทั้งสามกำลังทำอาหารและพูดคุยกันอยู่ในครัว

    

    “เสี่ยวไป๋ ตอนนี้ลูกได้ช่วยเหลือทุกคนทั้งที่บ้านและในเจียงวานหมดแล้ว พี่สาวของลูกและพี่เขยดีกับลูกมาโดยตลอด แต่ตอนนี้พวกเขาต้องส่งเสียลูก ๆ ทั้งสองเข้าโรงเรียน ซึ่งมันไม่ง่ายสำหรับพวกเขาเลย ถ้าลูกช่วยได้โปรดช่วยพี่สาวของลูกด้วย” หวังซิ่วจวี๋กล่าวขณะจุดไฟที่เตา

    

    “แม่ ผมรู้”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและกล่าวว่า “ผมอยากไปหาพี่กับพี่เขยของผมมานานแล้ว แต่จังหวะมันยังไม่ลงตัว หาโอกาสไปไม่ได้ ดังนั้นผมเลยยังไม่ได้ไป”

    

    หวังซิ่วจวี๋กล่าวว่า “แม่แค่บอกให้ลูกรู้เท่านั้น ถ้าลูกรู้ดีอยู่ในใจเป็นสิ่งที่ดีแล้ว”

    

    หลินเจียอินกล่าวว่า “ทำไมคุณไม่บอกหวังผิงให้ไปรับซื้อกุ้งจากพี่เขยของคุณที่หมู่บ้านไป๋หยางล่ะ ? ”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหน้า แล้วพูดว่า “หมู่บ้านไป๋หยางแตกต่างจากหมู่บ้านอื่น ทุ่งนาที่นั่นส่วนใหญ่เป็นพื้นที่แห้งแล้ง ไม่ค่อยมีน้ำ ผมว่าน่าจะมีกุ้งเครย์ฟิชไม่เยอะ”

    

    หลินเจียอินเหลือบมองเขาด้วยความประหลาดใจ “คุณที่ไม่เคยทำนาเลยจะรู้ได้อย่างไรว่าในหมู่บ้านไป๋หยางเป็นพื้นที่แห้งแล้ง ? ”

    

    เธอไม่รู้สถานการณ์ที่ไป๋หยาง

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มเจื่อย ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อก่อนเขาไปบ้านพี่สาวคนโตบ่อย ๆ เขาก็คงไม่รู้เรื่องนี้

    

    ทว่าหวังซิ่วจวี๋พูดเสริมว่า “เจ้ารองพูดถูก ที่หมู่บ้านไป๋หยางเป็นนาแห้ง ไม่ค่อยมีน้ำ ทุ่งแห้งแล้งส่วนใหญ่เป็นพื้นที่หิน ที่ดินแต่ละหมู่ถูกปกคลุมไปด้วยหินกว่าครึ่ง ผลผลิตของพืชผลจึงน้อยลงกว่าที่อื่นราว 20 เปอร์เซ็นต์”

    

    เธอถอนหายใจ แล้วพูดว่า “แต่พวกเขาปลูกถั่วเหลืองได้ผลผลิตค่อนข้างดีเลยทีเดียว”

    

    หลินเจียอินกล่าวว่า “ถั่วเหลืองขายได้เงินไม่มาก นอกจากบดเป็นกากถั่วเหลืองและทำเต้าหู้ขาย ดูเหมือนมันจะทำอย่างอื่นไม่ได้แล้ว”

    

    กากถั่วเหลือง !

    

    เต้าหู้ !

    

    เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋ได้ยิน ดวงตาของเขาเปล่งประกายขึ้น เดิมทีเขาคิดจะรอให้โรงงานผลิตเครื่องปรุงรสสำเร็จรูปสร้างเสร็จก่อน แล้วค่อยให้พี่สาวกับพี่เขยไปทำงานในโรงงานของเขา แต่ตอนนี้เขามีความคิดใหม่

    

    แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาถามว่า “แม่ครับ ไป๋หยางผลิตถั่วเหลืองได้เยอะไหม ? ”

    

    หวังซิ่วจวี๋กล่าวว่า “แม่ได้ยินจากพี่สาวของลูกว่าทุกครัวเรือนปลูกมัน แต่แม่ไม่รู้ว่าผลผลิตของพวกเขาได้มากน้อยแค่ไหน ลองถามพี่เขยของลูกดูสิ เขาเป็นผู้ใหญ่บ้านไป๋หยาง เขาน่าจะรู้”

    

    เจียงเสี่ยวไป๋รู้อยู่แล้วว่าเฉินหยวนเฉาเป็นผู้ใหญ่บ้านไป๋หยาง

    

    หากไม่ใช่เพราะความสามารถที่โดดเด่นของเฉินหยวนเฉาและตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านไป๋หยางของเขา ทำให้สภาพความเป็นอยู่ในครอบครัวของเขาค่อนข้างดี เมื่อก่อนเจียงเสี่ยวไป๋ก็คงไม่สามารถหลอกเอาเงินจากพี่สาวมาใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายได้

    

    “อืม เดี๋ยวผมจะไปถามเขาดู”

    

    เมื่อหลินเจียอินได้ยินแบบนี้ เธอตระหนักได้ถึงบางอย่างจึงถามเขา “คุณวางแผนที่จะรับซื้อถั่วเหลืองใช่ไหม ? ”

    

    เธอรู้ดีว่าปกติแล้วเขาจะไม่ถามเกี่ยวกับสิ่งที่เขาไม่สนใจ ในเมื่อเขาถาม เขาจะต้องมีแผนในใจอย่างแน่นอน

    

    เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้ม เขาไม่คิดว่าภรรยาของเขาจะความรู้สึกไวเช่นนี้ เขาจึงพูดว่า “ผมแค่อยากเข้าใจสถานการณ์ก่อน ส่วนเรื่องรายละเอียดว่าจะทำอะไรนั้น ผมยังไม่ได้คิด”

    

    หลินเจียอินมองบน ดูเหมือนว่าเธอไม่เชื่อเขา

    

    เมื่อถูกภรรยาของเขาตั้งคำถาม เจียงเสี่ยวไป๋ก็ทำหน้ามุ่ย

    

    หวังซิ่วจวี๋เห็นท่าทางของลูกชายและลูกสะใภ้ เธอก็ดีใจที่เห็นว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นมากแล้ว

    

    มีความคิดหนึ่งติดอยู่ในใจของเธอมานาน และตอนนี้เธอจึงถือโอกาสพูดมันออกมา

    

    “เสี่ยวไป๋ เจียอิน ตอนนี้พวกลูกสร้างบ้านหลังใหม่แล้ว อาชีพการงานของพวกลูกดำเนินไปอย่างราบรื่น ไม่คิดที่จะมีลูกเพิ่มอีกสักคนหรือ ! ”

    

    ห๊ะ ?

    

    คำพูดของหวังซิ่วจวี๋ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋และหลินเจียอินไม่ทันได้ตั้งตัว ทั้งคู่ต่างตกตะลึงในเวลาเดียวกัน

    

    แน่นอนว่าเจียงเสี่ยวไป๋อยากมีลูกเพิ่มอยู่แล้ว !

    

    ทว่าตั้งแต่เขาเกิดใหม่ แม้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับหลินเจียอินจะอบอุ่นขึ้นทุกวัน แต่เขาก็ยังไม่ได้พิชิตเธอเลย

    

    แล้วจะเอาลูกที่ไหนมาเกิด ?

    

    ใบหน้าของหลินเจียอินเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เธอพูดอย่างเขินอายว่า “แม่ ทำไมจู่ ๆ แม่ถึงพูดแบบนั้นล่ะ ? ”

    

    หวังซิ่วจวี๋พูดว่า “พวกลูกก็ดูสิ ทั้งเสี่ยวจี๋ เสี่ยวโจว และพี่สาวคนโตของลูกต่างก็มีลูกสองคนทั้งนั้นไม่ใช่หรือ ? ”

    

    แต่มีอีกประโยคหนึ่งที่เธอไม่ได้พูด

    

    เจียงเสี่ยวจี๋ เจียงเสี่ยวโจว และเจียงเสี่ยวเยว่ต่างมีทั้งลูกชายและลูกสาว มีแค่เจียงเสี่ยวไป๋และเจียงเสี่ยวเฟิงเท่านั้นที่มีแต่ลูกสาวแค่คนเดียว

    

    ทั้งเธอและเจียงไห่หยางต่างรอคอยที่จะได้อุ้มหลานชายเพิ่ม

    

    เมื่อก่อนเป็นเพราะแยกบ้านกันอยู่ อีกทั้งเสี่ยวไป๋ก็ยังทำตัวไม่เอาไหน เธอจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้

    

    ตอนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋มีกิจการใหญ่โต และเมื่อธุรกิจขยับขยายไปได้ไกล จะไม่มีผู้สืบทอดได้อย่างไร เธอจึงอยากให้พวกเขามีลูกชายโดยเร็ว

    

    หากเจียงเสี่ยวไป๋รู้ว่าแม่ของเขามีความคิดนี้ เขาจะต้องหาเต้าหู้มายัดปิดปากเธอแน่นอน

    

    แต่อย่างไรก็ตาม เขาเห็นด้วยที่แม่ของเขาอยากให้มีลูกเพิ่ม !