ผมย้อนอดีตมาเปลี่ยนชะตายุค 80 (นิยายแปล) - ตอนที่ 157 :ค่ารักษาพยาบาลเจ้าปัญหา
ตอนที่ 157 :ค่ารักษาพยาบาลเจ้าปัญหา
โรงพยาบาลประชาชนชิงโจว
จูเยี่ยนผิงถูกส่งไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อรับการรักษาฉุกเฉิน หวังผิง เจียงไห่เทียน เฉินหยวนเซิ่ง หลิวซือกั๋ว และหลิวซือหมิงต่างรออยู่นอกห้องผ่าตัดด้วยความกังวล
เจียงไห่เทียนในฐานะผู้ใหญ่บ้านเจียงวาน สีหน้าของเขาดูจะตึงเครียดกว่าใคร
เป็นเรื่องดีที่เจียงเสี่ยวไป๋รับซื้อกุ้งเครย์ฟิชในเจียงวาน ทำให้ชาวบ้านมีรายได้เป็นกอบเป็นกำ
แต่มีคนได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องรับซื้อกุ้ง ทำให้เรื่องดี ๆ กลายเป็นเรื่องแย่
หากเจียงเสี่ยวเฟิงอยู่ที่นี่ เขาจะต้องปั้นหน้าบึ้งตึงแน่นอน
“หยวนเซิ่ง ไม่ใช่ว่าฉันว่านายนะ แต่นายจะไปลงมือกับเธอทำไม ? ” เจียงไห่เทียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “นายเองก็รู้ว่าเธอเป็นคนยังไง ! ”
เฉินหยวนเซิ่งเกือบจะร้องไห้เต็มทนแล้ว เขาพูดอย่างคับข้องใจว่า “ผมแค่จะกันไม่ให้เธอเข้ามา เลยผลักเธอออกไป ใครจะไปรู้ว่าหัวของเธอจะไปกระแทกกับก้อนกรวดเต็มแรง ! ”
หลิวซือกั๋วพูดด้วยความโกรธจากด้านข้าง “นายจงใจ นายจงใจฆ่าเมียฉัน ! ฉันจะบอกนายให้นะ ถ้าเยี่ยนผิงเป็นอะไรขึ้นมา นายก็รอกินลูกปืนได้เลย ! ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ! ” เฉินหยวนเซิ่งโต้กลับทันที
“ฉันเห็นนายผลักพี่สะใภ้ด้วยตาของฉันเอง ! ” หลิวซือหมิงพูดเสียงดัง เขาไม่ลังเลที่จะเข้าข้างพี่ชายของเขา
“เธอจะมาคว่ำถังกุ้งของฉัน หรือฉันไม่ควรขวางเธองั้นหรือ ? ” เฉินหยวนเซิ่งแย้งกลับ
“นายจะขวางเธอก็ทำไป แต่ทำไมต้องผลักด้วย ? ”
“ถูกต้อง ยังไงซะนายก็ผลักเธอจนล้มหัวฟาดพื้น ! ”
“นายต้องรับผิดชอบต่อเรื่องนี้ ! ”
“ถ้านายไม่กล้ายอมรับ ต่อให้ตำรวจไม่ตามตัวนาย ฉันก็จะไม่ปล่อยนายไปแน่นอน”
“……”
สองพี่น้องหลิวซือกั๋วและหลิวซือหมิงผสมโรงโจมตีเฉินหยวนเซิ่ง
“พอได้แล้ว ! ”
เจียงไห่เทียนหยุดพวกเขา แล้วพูดว่า “ที่นี่คือโรงพยาบาล จะทะเลาะกันให้ได้อะไรขึ้นมา ! ”
เขาเป็นที่นับถือในเจียงวาน ดังนั้นหลิวซือกั๋วและหลิวซือหมิงจึงหุบปากทันที ส่วนเฉินหยวนเซิ่งก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ
เจียงไห่เทียนจ้องมองทั้งสามอย่างดุเดือด เขาถอนหายใจแล้วหันไปพูดกับหวังผิงว่า “เสี่ยวหวัง นายกลับไปก่อน ฉันจะเฝ้าอยู่ที่นี่เอง”
หวังผิงพยักหน้า เขาช่วยมาส่งจูเยี่ยนผิงที่โรงพยาบาลแล้ว การรออยู่ที่นี่ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นเขาจึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปที่เจียงวานก่อน ดูท่าว่าการขนส่งกุ้งเครย์ฟิชของวันนี้จะต้องล่าช้าแล้ว”
หลังจากพูดแล้ว เขาก็รีบออกไป
เมื่อหวังผิงขับรถบรรทุไปที่ร้านกุ้งอบน้ำมันชิงเจียง หลินเจียอินก็รออย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้ว
“เกิดอะไรขึ้น ? วันนี้นายสายไปเกือบชั่วโมงเลย”
ขณะที่ให้คนขนกุ้งลง หวังผิงก็เล่าให้ฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในเจียงวาน
หลินเจียอินผงะเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และถามอย่างเป็นกังวลว่า “แล้วตอนนี้จูเยี่ยนผิงเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
หวังผิงส่ายหัว “ตอนที่ฉันกลับมา เธอยังอยู่ในห้องผ่าตัด”
หลินเจียอินคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “นายรีบไปส่งกุ้งให้แต่ละร้านเถอะ ฉันจะไปโรงพยาบาลหน่อย”
แม้ว่าจูเยี่ยนผิงจะไม่ถูกกับเธอมาโดยตลอด แต่พวกเธอก็ถือเป็นคนที่อาศัยอยู่ในเจียงวานเหมือนกัน อีกทั้งอาการบาดเจ็บของจูเยี่ยนผิงยังเกิดมาจากเรื่องรับซื้อกุ้งเครย์ฟิช ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถเพิกเฉยได้
แน่นอนว่าเธอต้องบอกเจียงเสี่ยวไป๋เกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อน
หลินเจียอินรีบไปที่ครัวหลังร้านเก่า ซึ่งเจียงเสี่ยวไป๋กำลังผสมเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสำเร็จรูปอยู่
ตอนนี้มีร้านเพิ่มมากขึ้น ปริมาณเครื่องปรุงรสกุ้งอบน้ำมันสำเร็จรูปที่ต้องใช้ในแต่ละวันเพิ่มสูงขึ้นมาก เขาต้องทำตั้งแต่เช้าถึงบ่ายโมงบ่ายสองของทุกวัน เพื่อให้มีปริมาณเพียงพอสำหรับวันถัดไป
“เมียจ๋า คุณมาแล้ว ! ”
เมื่อเห็นหลินเจียอินเดินเข้ามา เจียงเสี่ยวไป๋ก็ทักทายด้วยรอยยิ้ม
หลินเจียอินชินชากับท่าทีแบบนี้ของเขาแล้ว ไม่ว่าเขาจะพบเธอกี่ครั้ง เขาก็มักจะกระตือรือร้นเหมือนพบกับเธอวันแรกเสมอ
ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ค่อยตอบโต้อยู่แล้ว
เธอไม่ได้หน้าหนาเหมือนกับเจียงเสี่ยวไป๋
“ชีวิตคนเรามันสวยงามขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ยิ้มเยอะ ๆ หน่อยล่ะ ? ”
หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวทักทายแล้ว เขาก็พบว่าหลินเจียอินมีสีหน้าที่จริงจัง ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดแซวเธอด้วยรอยยิ้ม
หลินเจียอินไม่มีอารมณ์มาล้อเล่นกับเขา ดังนั้นเธอจึงเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับเรื่องที่จูเยี่ยนผิงบาดเจ็บนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลด้วยคำพูดไม่กี่คำ
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้คาดหวังว่าเรื่องเช่นนี้จะเกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้กังวลเท่ากับหลินเจียอิน
หลังจากคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดว่า “เมียจ๋า คุณไปโรงพยาบาลเพื่อดูสถานการณ์เถอะ ตอนนี้ผมยังปลีกตัวออกจากที่นี่ไม่ได้”
หลินเจียอินชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “คุณจะไม่ไปด้วยหรือ ? ”
เจียงเสี่ยวไป๋กล่าวว่า “เธออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ผมไปจะได้ประโยชน์อะไร ? รอผลตรวจออกมาแล้ว ผมค่อยแวะไปเยี่ยม”
หลินเจียอินกล่าวว่า “งั้นก็ไม่เป็นไร ฉันจะไปดูสถานการณ์ก่อน”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าและพูดว่า “คุณอย่าลืมนำเงินติดตัวไปด้วย การช่วยชีวิตผู้คนถือเป็นเรื่องใหญ่ ถ้าพวกเขาไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาล คุณก็ช่วยพวกเขาไปก่อน”
“อื้ม ! ”
จากนั้น หลินเจียอินจึงหยิบกุญแจรถจี๊ปของเจียงเสี่ยวไป๋แล้วรีบขับไปที่โรงพยาบาลประชาชนชิงโจว
แม้ว่าทักษะการขับรถของเธอจะอยู่ในระดับปานกลาง แต่ในยุคนี้มีรถไม่มากนัก ดังนั้นเธอจึงไม่มีปัญหาในการขับรถไปที่นั่น
ตั้งแต่เจียงเสี่ยวไป๋ให้เธอขับรถไปตรวจดูร้านแฟรนไชส์กุ้งอบน้ำมันหลายแห่งในเมือง เธอก็คุ้นเคยกับการขับรถแล้ว
มันสะดวก !
ไม่นาน หลินเจียอินก็มาถึงโรงพยาบาล และหลังจากสอบถามแผนกพยาบาล เธอก็รู้ข่าวคราวของจูเยี่ยนผิง
ในเวลานี้ เธอได้ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว และถูกส่งไปอยู่ห้องผู้ป่วยชั้นสอง
“เจียอิน ทำไมถึงมาที่นี่ได้ล่ะ”
เมื่อเห็นหลินเจียอินเข้ามาในห้องผู้ป่วย เจียงไห่เทียนจึงเอ่ยถาม
“ลุงใหญ่ ! ”
หลินเจียอินทักทายเขาก่อน แล้วจึงพูดว่า “ฉันได้ยินจากหวังผิงบอกว่าจูเยี่ยนผิงได้รับบาดเจ็บ จึงมาเยี่ยมสักหน่อย ตอนนี้อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้าง ? ”
“ที่หัวเย็บไปหลายเข็มอยู่ ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร” เจียงไห่เทียนกล่าว “หมอบอกว่าที่หัวได้รับความกระทบกระเทือนและเสียเลือดมาก อาจต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลสักสองสามวัน”
หลินเจียอินถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีที่ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร ! ”
เมื่อมองไปในห้องผู้ป่วยและเห็นว่าลุงเจียงไห่เทียนเป็นคนเดียวที่เฝ้าจูเยี่ยนผิง เธออดไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจว่า “หลิวซือกั๋วและคนอื่นอยู่ที่ไหน ? ”
เจียงไห่เทียนกล่าวว่า “หลิวซือกั๋วและเฉินหยวนเซิ่งกลับไปรวบรวมเงิน ฉันให้หลิวซือหมิงไปซื้ออาหาร หมอบอกว่าเมื่อเยี่ยนผิงตื่นขึ้นมา ให้เธอกินอะไรเสริมโภชนาการหน่อย”
หลินเจียอินพยักหน้าและพูดว่า “ค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่ ? ฉันมีเงินติดตัวมาด้วย เผื่อจะจ่ายเงินไปก่อน”
เจียงไห่เทียนโบกมือแล้วพูดว่า “ค่ารักษา 400 หยวน อย่าเพิ่งเข้ามายุ่งเลย”
หลินเจียอินผงะไปครู่หนึ่ง ส่วนเจียงไห่เทียนได้พูดต่อ “ถ้าเป็นเมื่อก่อน หลิวซือกั๋วและเฉินหยวนเซิ่งคงไม่สามารถรวมเงิน 400 หยวนได้ แต่ตอนนี้เสี่ยวไป๋รับซื้อกุ้งเครย์ฟิชในเจียงวานมาเป็นเวลานาน ทุกครัวเรือนในเจียงวานน่าจะมีเงินอยู่ในมือหลายร้อยหยวน”
“มันเป็นความผิดของพวกเขา ฉะนั้นก็ปล่อยให้พวกเขาแก้ปัญหาเอง”
“หากเธอจ่ายเงินให้เขา ต่อไปนี้เวลาเกิดเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ขึ้นตอนรับซื้อกุ้ง พวกเขาก็จะเอาแต่มาพึ่งเธอ”
หลินเจียอินพยักหน้ารับ “อ้อ”
เจียงไห่เทียนถอนหายใจและพูดว่า “ถ้าพวกเขาหาไม่ได้ ค่อยมาคุยกันทีหลัง”
แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ในขณะนี้จูเยี่ยนผิงจะตื่นขึ้นมาและได้ยินคำพูดของเจียงไห่เทียนอย่างชัดเจน
“เจียงไห่เทียน เสียแรงที่คุณเป็นผู้ใหญ่บ้าน ฉันถูกเฉินหยวนเซิ่งทำร้าย แล้วทำไมคุณถึงต้องให้หลิวซือกั๋วออกเงินค่ารักษาด้วยล่ะ ? ”
จูเยี่ยนผิงพยายามลุกขึ้นและพูดโวยวายบนเตียงคนไข้
เจียงไห่เทียนไม่คิดว่าจูเยี่ยนผิงจะตื่นขึ้นมาในเวลานี้ เขาจึงรีบปรามเธอ “เยี่ยนผิง นอนลงก่อน อย่าเพิ่งขยับ”
แต่จูเยี่ยนผิงไม่ฟัง ทั้งยังพูดเสียงดังว่า “เจียงไห่เทียน ฉันบาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมไม่ให้พวกเขารับผิดชอบ ถ้าฉันไม่ตื่นตอนนี้ ฉันก็คงไม่รู้ว่าคุณเลวขนาดไหน”
จากนั้น เธอก็หันมาพูดกับหลินเจียอินต่อ “ฉันถูกทำร้ายเพราะการรับซื้อกุ้งของพวกเธอ ถ้ามีอะไรผิดพลาด พวกเธอก็ควรรับผิดชอบ”
“หลินเจียอิน เธอรีบไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ฉันเดี๋ยวนี้ ! ”
YOU MAY ALSO LIKE
