ตอนที่ 8 งอน

 

หลังจากที่เทพธิดาสาวเอาอาหารมื้อเที่ยงไปให้ท่านประธานแกรน ทุกสิ่งอย่างล้วนเกิดขึ้นตามปกติไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง นั่งทานอาหารตามอารมณ์ พูดคุยกันหลากหลายเรื่องสารพัด แต่มันคงดีกว่านี้อีกหากไม่เกิดเหตุการณ์หนึ่งเข้ามาแทรกแซงเสียก่อน 

 

ซึ่งเหตุการณ์นั้นเองทำให้เลขาสาวบิวเดือดดาลถึงขีดสุดเดือดดาลจนร้องออกมาไม่เป็นภาษา นอกจากร้องออกมาไม่เป็นภาษา หล่อนยังแสดงอาการพร้อมทำร้ายทำลายทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้ากลายเป็นหายะเดินดินที่ไม่มีใครต้องการเข้าใกล้ในระยะ 10 เมตร

 

หากแกรนไม่หักห้ามเอาไว้ ไม่เอาตัวเองเข้ามาขวาง คงวุ่นวายหนักหน่วงกว่านี้ไปหลายเท่าตัว สรุปต้นสายปลายเหตุนั้นของที่มาอารมณ์เดือดดาลพร้อมปะทุมันมาจากตลอดช่วงบ่ายหลังรับประทานอาหารกันระหว่างแกรนกับเลขาบิว จวบจนกระทั่งถึงตอนเย็นลามไปถึงหลังเลิกงานล้วนมีประชุมเร่งด่วนเข้ามาในบริษัท

 

ทำให้สัญญาหอมหวานที่หล่อนรอคอยมาตลอดเป็นอันต้องยกเลิก สัญญาที่จะให้นั่งมองตากันตลอดช่วงบ่าย แลกเปลี่ยนสายตาทำเสมือนกับเป็นคู่รักกัน กลับต้องไปนั่งประชุมปั้นหน้าเคร่งเครียดกันแทน 

 

มันยากจะยอมรับได้จริง ๆ

 

“คนโกหก!”

 

“คนโกหก!!”

 

“คนโกหก!!!”

 

เลขาสาวร้องโวยวายตลอดตั้งแต่ออกจากบริษัท

 

“…” แกรนถอนหายใจออกเป็นครั้งที่ร้อยของวัน เขาหมดหนทางไม่รู้ว่าจะปลอบประโลมหล่อนยังไงดี หากพูดอะไรออกไปนิดหน่อยแล้วมันเกิดไม่เข้าหูหล่อนขึ้นมาเป็นอันต้องโดนด่ากราดกลับตลอด ทั้งแซะกลับ จับแพะชนแกะมั่วไปหมด จนบทสนทนาไม่ไปไหนนอกจากบ่นไปเรื่อยเปื่อย

 

เอาเข้าจริงหากเขาไม่เปิดบอกว่าจะพาหล่อนไปส่งที่บ้านเพื่อเป็นการขอโทษ คงหนักหน่วงกว่านี้หลายเท่าตัว ดีไม่ดีอาจโดนอย่างอื่นเป็นของแถมโทษฐานไม่รับผิดชอบคำพูดตัวเอง แล้วอะไรคือของแถม หมัด เท้า หรือว่าศอก ไม่ว่าอย่างใดอย่างหนึ่งมันก็อันตรายต่อร่างกายบอบบางเขาทั้งนั้นแหละ

 

ซึ่งแกรนยังไม่อยากตายเร็วด้วยจึงเงียบปากตลอดเส้นทาง แต่ด้วยเพราะเงียบงันไม่พูดอะไรออกมาแบบนี้แหละ มันยิ่งกลับให้ผลเสียเพิ่มโทสะในจิตใจหล่อนให้พุ่งทะลวงจนเกือบแทงทะลุสรวงสรรค์

 

จากบ่นยาวเริ่มหันมาใช้กำลัง

 

ตุบ!

 

“เงียบทำไม! ไอ้คนโกหก”

 

“ฉันบอกให้นายพูด พูดออกมาสิ คนน่าตาย” ฝ่ามือตบเข้าที่ไหล่หลายครั้ง จนเขาเกือบพารถทั้งคันลงข้างถนน ร้อนต้องออกปากห้ามไม่ให้ทำอะไรเสี่ยงอันตรายอีก

 

“นี่อย่ากวนได้ไหมเวลาขับรถน่ะ”

 

“ก็นายโกหก ไหนบอกว่าจะทำตามสัญญาไง สัญญาอะ จะทำตามสัญญา” กว่าจะทำให้แกรนยอมสัญญากระทำเสมือนพวกตนเป็นคู่รักกันมันช่างยากลำบาก พอมีโอกาสกลับต้องเจอแทรกด้วยเหตุการณ์น่ารำคาญราวกับฟ้ากลั่นแกล้ง

 

…‘ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้คงไม่สัญญาหรอก น่าจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทน’

 

“…” แกรนพยายามยิ้มเข้าไว้

 

“นาย! ห้ามเมินฉันนะ”

 

“บิวอย่าดื้อสิ ใครจะไปคิดว่าช่วงบ่ายมีประชุมเร่งด่วนตลอดจนถึงตอนเย็น หากไม่มีประชุมเข้ามาแทรกยังไงฉันก็ทำตามสัญญาอยู่แล้ว ฉันไม่เคยผิดสัญญากับเธอสักหน่อย” แกรนพยายามอธิบายใจเย็นที่สุดขณะประคองรถไปด้วยพร้อมทั้งหวาดระแวงท่าทีของหล่อน

 

เกิดหล่อนพุ่งมือเข้ามาจับไม่รู้ที่ทางแทนที่จะได้ไปหล่อนไปส่งบ้าน อาจไปจบที่โรงพยาบาลแทน

 

“…”

 

“นายเคยผิดสัญญา บ่อยด้วย” บิวกล่าวเสียงเบาน้อยใจ

 

“…จริงเหรอ?” พอรู้ตัวว่าตัวเองพ่นอะไรออกมา

 

อยากจะตบปากเหลือเกินน่าเสียดายมันช้าเกินไป คำพูดของตนไหลผ่านเข้าไปในสมองหญิงสาวที่กำลังงอนเรียบร้อย ไม่ต้องบอกเลยก็รู้ว่าอีกฝ่ายจะแสดงท่าทีอย่างไรกลับมา

 

เลขาบิวฝาดฝ่ามือเข้าที่ประตูรถ

 

ปัง!

 

“กระทั่งเรื่องนี้นายก็ยังกล้าลืม! พระเจ้าช่วย นายต้องการให้ฉันโกรธนายจนตายใช่ไหม ไอ้ผู้ชายไม่ได้เรื่อง” แกรนยิ้มแห้งไม่ตอบโต้ เอาเข้าจริงเขายังจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยผิดสัญญารึเปล่า ต่อให้เคยผิดจริงแต่มันตั้งแต่ตอนไหนกัน ทำไมเขาจำไม่เห็นได้ แล้วสำคัญที่สุดทำไมหล่อนถึงจดจำแม่นยำขนาดนั้น

 

ตอนนี้แกรนยอมรับเลยว่าทำอะไรไม่ถูกแท้จริง

 

เพี๊ยะ!

 

“ดะ เดี๋ยวสิ อย่าตีฉันสิ ฉันเป็นคุณชายของเธอนะ”

 

“เป็นคุณชายของฉันแล้วยังไงกัน! ไม่ใช่พ่อฉันสักหน่อย”

 

“…” แกรนสะดุ้งสุดตัวเห็นทีครั้งนี้หล่อนไม่คิดเลิกรา

 

“ใช่ นายเป็นคุณชายของฉัน ในเวลางานฉันมีหน้าที่คอยรับใช้นาย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลางาน ฉันไม่จำเป็นต้องรับคำสั่งจากนาย แถมนายยังทำฉันโกรธมากด้วย จะให้ฉันปฏิบัติแบบเดียวกับที่เคยทำฝันไปเลย ฝันไปเถอะ ไม่สิ ไปตายเถอะไป ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!” เลขาสาวบิวร้องเสียงดังเริ่มส่งหมัดเล็กเข้าตามต้นแขน ด้วยหมัดที่หนักยิ่งกว่าคนปกติธรรมดาหลายเท่าทำเอาใบหน้าแกรนเขียวดำไปหมด หากแกรนยินยอมชดใช้ด้วยเรื่องอื่นคงดีกว่านี้ แต่นี่เล่นไม่พูดอะไรออกมาเลยนอกจากจะพาไปส่งบ้านเขายังเห็นหล่อนสำคัญอยู่ไหมเนี่ย

 

ยิ่งคิดยิ่งโมโห

 

…‘ตี ตี ฉันจะตีนายให้ตาย!’

 

“ครั้งต่อไป พรุ่งนี้—” แกรนรีบเสนอทันที

 

“ต้องวันนี้เท่านั้น”

 

“…” แกรนเลิ่กลั่กเล็กน้อย

 

“วันนี้เท่านั้นห้ามเปลี่ยนเป็นวันอื่นเด็ดขาด!” เลขาสาวไม่เปิดช่องให้ หล่อนยื่นคำขาดต้องวันนี้เท่านั้นห้ามเปลี่ยน ห้ามผลัดเด็ดขาด ด้วยนิสัยเจ้าเล่ห์บวกกับมัดสมองชาญฉลาดเป็นกรดหากปล่อยเอาไว้

 

เดี๋ยวได้มีลูกไม้เพิ่มเติมเต็มไปหมดไม่ว่ายังไงหล่อนจะไม่มีทางปล่อยผ่าน

 

“เธออยากจะ—”

 

“ไปหาอะไรกินกัน”

 

“ร้านอาหารข้างทาง?”

 

แววตาหล่อนเปล่งประกาย

 

“ไม่ ต้องเป็นโรงแรมหรู เอาเป็นประกายดาว หรือจะเป็นร้านปะการังทองคำ” เตรียมการมาเรียบร้อยพร้อมมีตัวเลือกให้ชายหนุ่มได้ปวดหัวปวดกระบาล สองตัวเลือกล้วนเป็นร้านอาหารหรูหรากินทีหมดกระเป๋า

 

แกรนเห็นดวงตาวาวโรจน์หากไม่พูดอะไรออกไปอาจซวยหนักกว่านี้

 

“ประกายดาว…”

 

“สามารถมองเห็นท้องฟ้าชัดเจนเวลากลางดึกเข้าใจเลือกนิ” เลขาสาวพยักหน้าชอบใจกับการตัดสินใจครั้งนี้ แน่นอนแกรนไม่ได้เลือกเพราะตัวเองชอบแต่รับรู้รสนิยมของหล่อนไม่น้อย

 

“…” ชายหนุ่มถอนหายใจโล่งอกที่รอดพ้นด่านแรกไปได้

 

“มองอะไร? ขับรถต่อไป!”

 

“…ได้” 

 

ต้องขอบคุณอาหารมื้อเย็นราคาแพงหูฉีกที่ทำให้อารมณ์หล่อนกลับมาอยู่ในจุดปลอดภัยสำหรับเขาอีกครั้ง แกรนยิ้มออกเมื่อจ้องมองหญิงสาวเผยยิ้มหัวเราะขณะตักเค้กเข้าปากอย่างมีความสุข

 

ในเมื่อหล่อนมีความสุขเขาเองก็มีความสุขเช่นเดียวกัน

 

“ยังอร่อยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน”

 

“โทรศัพท์?” โทรศัพท์ดังขึ้นมาเข้ามารบกวนเวลาของทั้งสอง

 

“…” อารมณ์ยินดีเริ่มจางหายไปจากใบหน้าหญิงสาว

 

“เดี๋ยวปิดให้นะ ช่วงเวลานี้เป็นของพวกเราสองคน คนอื่นไม่มีเกี่ยวข้องแน่นอน” แกรนรีบพูดขึ้นแสดงความจริงใจของตัวเองว่ากำลังให้ค่าหญิงสาวมากกว่าใครคนอื่น

 

บิวหรี่ตามอง

 

“แน่ใจนะว่าพูดออกมาจากใจจริง”

 

“แน่นอน”

 

“…” หล่อนตักเค้กเข้าปากตามเดิม

 

ดูท่าจะอารมณ์ดีไม่น้อยหลังจากได้ฟังคำพูดของตนเข้าไป

 

“ใครโทรมาวะ เกือบทำฉันตายเลยเห็นไหม?” คำพูดทั้งหมดถูกเก็บกลับไป

 

สีหน้าเขากลับมาราบเรียบแฝงไปด้วยแรงกดดันที่มองไม่เห็น

 

“…” แกรนหัวคิ้วขมวดเล็กน้อยพอได้เห็นชื่อว่าใครกำลังโทรเข้ามา ซึ่งแน่นอนว่าในเมื่อชายหนุ่มแสดงออกมาให้เห็นชัดเจนขนาดนี้ ย่อมเป็นไปไม่ได้เลยที่หล่อนจะไม่ยื่นมือเข้าไปแทรกกลางกล่าวถาม

 

บิวถามเบาบาง

 

…‘เกิดอะไรขึ้นกับเขา?’

 

“นายจะไม่รับเหรอ?”

 

“ไม่มีความจำเป็น แค่สายไม่สำคัญ”

 

“…” เลขาบิวขมวดคิ้วหล่อนพอมองออกว่ามันมีอะไรมากมายกว่านั้นแฝงอยู่ เพียงแต่ว่าไม่กล้าเข้าไปยุ่งย่ามก้าวล้ำข้ามเส้นมากเกินจนทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจแทน

 

แกรนปั้นหน้ายิ้มหยอกล้อ

 

“ยังอยากให้ฉันออกไปรับโทรศัพท์—” 

 

“ไม่ต้องหรอก เอาไว้รับทีหลังก็ได้ถ้ามันเป็นเรื่องไม่สำคัญ วางสายเสร็จก็มานั่งกินเล่นกับฉันเถอะ เดี๋ยวฉันป้อนเค้กให้นายกินเอง นายจะได้เลิกทำหน้าตายเบื่อโลกสักที” บิวส่ายหน้าก่อนเก็บรอยยิ้มขี้เล่นตัวเองพร้อมกล่าวจริงจัง 

 

“แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจำเป็น เรื่องสำคัญ นายรับก่อนได้เลยนะ ฉันไม่ถือหรอก ถ้าเทียบระหว่างเรื่องของฉันกับคนอื่น เรื่องของคนอื่นมันอาจสำคัญมากกว่าฉันไปหลายเท่าตัว เพราะฉะนั้นนายจะปล่อยให้ความเอาแต่ใจของฉันมาทำให้งานการเสียไม่ได้เด็ดขาด” หากเขาต้องผิดพลาดสูญเสียโอกาสเพียงเพราะไม่รับโทรศัพท์สายนี้ตามความเอาแต่ใจของตัวเองเธอคงโทษตัวเองน่าดู

 

“ขอบคุณนะ” แกรนกล่าวจริงจัง 

 

“ไม่เป็นไร” บิวกลับไปทานอาหารต่อ โดยมีสายตาอบอุ่นจ้องมองจากแกรนไม่ขาดสาย ในมือเขากำลังกำโทรศัพท์จนเครื่องสี่เหลี่ยมเริ่มบิดงอไปตามเรี่ยวแรง เพื่อทำตามคำขอของหญิงสาว เขายินยอมออกมาจากช่วงเวลาแสนสุข 

 

มาเข้าห้องน้ำเพื่อติดต่อปลายสายโดยเฉพาะ

 

“ต้องการอะไร?” แกรนกล่าวเสียงเรียบ

 

“ฉันต้องการให้แกกลับบ้าน” ในเมื่อไม่คิดนอกประเด็นตัดเข้าเรื่องอีกฝ่ายก็เล่นไม้เดียวกัน น้ำเสียงเย็นชาดูสั่งการบีบบังคับให้เขาต้องทำตาม ไม่เปิดช่องให้เจรจา

 

แกรนขมวดคิ้วแน่น

 

“ทำไมฉันต้องกลับไปยังสถานที่แห่งนั้นอีก”

 

“อีกเดือนจะมีการประชุมครั้งใหญ่ของตระกูลประจำปี ในฐานะที่แกเป็นลูกชายฉัน แกต้องกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองให้เรียบร้อย” ผู้เป็นพ่อต้องการให้เขากลับมายังตระกูล หากเป็นกรณีปกติธรรมดาระหว่างพ่อลูกคงน่ายินดีกว่านี้ถ้าได้พบเจอหน้ากันหลังไม่ได้พบเจอนยาวนา ติดตรงแกรนไม่ได้มีความคิดเหล่านั้นในหัวสมองเลยแม้แต่น้อย

 

ตลอดการพูดคุยเขายังเย็นชาเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

 

“…” หลังจากนิ่งเงียบอยู่นาน

 

“มีอย่างอื่นอีกไหม?” แกรนถามขึ้นอีกครั้ง

 

“ไม่มี”

 

“จะพยายามจัดตารางให้ว่างช่วงนั้นก็แล้วกัน”

 

“ห้ามพยายาม แกต้องมาให้ได้ ถ้ามาไม่ได้ฉันจะส่งคนไปพาตัวแกมาเอง—” แกรนตัดสายทิ้งทันทีไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายได้พูดจบหรือต่อให้พูดจบมันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่ดี

 

เพราะยังไงเขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

 

“…” แกรนกลับเข้ามาในร้าน

 

“มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” บิวถามทันที

 

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่คุยธุระนิดหน่อยกับลูกค้าน่ะ” รอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้ากลบเกลื่อนทุกสิ่งอย่างหมดสิ้นไม่มีหลงเหลือ ช่างเป็นรอยยิ้มยอดเยี่ยมอะไรขนาดนี้กระทั่งเลขาสาวยังค้นหาร่องรอยอะไรไม่ได้

 

เพียงแต่ว่าด้วยความที่อยู่กันมายาวนานจึงพอคาดเดาได้บางส่วนถึงต้นสายปลายทางที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ หลังจากทานอาหารหรูเสร็จสิ้นบิวยังไม่ขอตัวกลับบ้าน

 

“ไปเดินเล่นกันไหม?”

 

“เดินเล่น? ช่วงเวลาแบบนี้เนี่ยนะ”

 

“ก็เพราะว่าช่วงเวลาแบบนี้ไม่ใช่เหรอ พวกเราถึงต้องเดินเล่นด้วยกันน่ะ” แววตาอ้อนวอนขอให้เขายินยอมโอนอ่อนให้กับหล่อนช่างทรงอานุภาพเหลือเกิน มากเกินจะต้านทาน

 

แกรนถอนหายใจยอมไปในที่สุด

 

“…แปบเดียวนะ”

 

“ไม่มีปัญหา รับรองว่าไม่รบกวนเวลานอนของนายแน่นอน” รอยยิ้มหวานปรากฎขึ้น

 

“ใครเขาสนเรื่องนั้นกัน”