ตอนที่ 7 เก็บกวาดไม่มีหลงเหลือ

 

สถานการณ์พร้อมปะทะกันได้ทุกเมื่อต่อให้อีกฝ่ายเป็นเพียงผู้หญิงที่มีดีตรงหน้าตาและความสามารถในด้านการปรนนิบัติเจ้านาย เหล่านักฆ่าก็ไม่อาจประมาทได้ เพราะยังไงหล่อนก็รับรู้ตัวตนพวกเขาได้โดยที่พวกเขายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าโดนจับตามองอยู่

 

เพื่อไม่ให้ประมาทเกินไปจนแผนการทั้งหมดต้องประสบพบเจอเข้ากับความล้มเหลว หลายคนจึงเริ่มหยิบเอาอาวุธมีดขึ้นมา บางก็หยิบเอาท่อนเหล็กขนาดพกพา หัวหน้าชุดเองก็ไม่น้อยหน้าใครคนอื่นหยิบเอาสนับหนามแหลมขึ้นมาเตรียมพร้อมสู้ศึก

 

สีหน้าตัวใหญ่สุดเคร่งเครียด

 

“อย่าปล่อยให้หล่อนหนีไปได้เด็ดขาด อย่าเห็นเพียงเพราะว่าเป็นผู้หญิงและคิดจะออมมือให้ ถ้าเกิดฉันรู้ภายหลังว่าพวกแกเกิดใจอ่อนไม่คิดลงมือกับหล่อนเต็มที่ ฉันจะเอาพวกแกไปนั่งยางเผามันให้หมด” 

 

“ครับ”

 

“…” เมดสาวยังนิ่งสงบไม่คิดขยับร่างกายไปไหน

 

“เข้ามาเถอะค่ะ”

 

“นับถอยหลัง ลงมือเมื่อฉันให้สัญญาณ” หัวหน้าออกคำสั่งเสียงเรียบ 

 

จากแรกเริ่มเดิมทีพวกเขาไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือว่าอารมณ์ร่วมกับภารกิจครั้งนี้ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของเบื้องบนอย่างเดียว แต่หลังจากเจอถ้อยคำหยาบช้าถูกพูดออกมาจากปากหญิงสาวเทพธิดา อารมณ์ร่วมพวกมันมาเต็ม 

 

ต่อให้เป็นพระสงฆ์องค์เจ้ายังพิโรธไม่ต้องพูดถึงมันที่เป็นนักฆ่าเลือดเย็น

 

…‘ฉันจะทำให้เธอเสียใจที่กล้าท้าท้ายพวกเราทุกคน’

 

“…” เห็นเหล่าชายฉกรรจ์ขยับเข้ามาใกล้เลขาสาวเพียงยิ้มให้

 

“อ้อนวอนตอนนี้มันก็เสียเกินไป จงเสียใจซะเถอะที่กล้าท้าทายพวกเรา” หนึ่งในนั้นกล่าวยิ้มเหี้ยม

 

“ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้พวกโรคจิตที่กล้ากระทั่งเข้ามาในห้องน้ำหญิงได้หน้าตาเฉยไม่รู้จักอาย สุดท้ายมันจะเป็นตัวโรคจิตปกติธรรมดา หรือจะเป็นพวกโรคจิตที่แข็งกร้าวกว่ามดปลวกตัวอื่น” หล่อนกวักมือท้าทายยั่วให้อารมณ์อดกลั้นทั้งหมดมันระเบิดออกมา

 

แล้วมันก็ได้ผลไม่น้อยกับเหยื่อตรงหน้า

 

“นังสารเลว!” กลุ่มทั้งหมดพุ่งเข้าประจำตำแหน่ง

 

ตำแหน่งทั้งหมดถูกเติมเต็มเรียบร้อยปิดช่องว่างทั้งหมดไม่มีหลงเหลือ

 

“…” ร่างใหญ่โตปิดกั้นทุกทิศทางด้วยการประสานงานยอดเยี่ยมของเหล่านักฆ่า คงยากจะบุกทะลวงฝ่าออกไป เว้นเสียแต่ว่าล้มพวกมันทุกตัวให้จบสิ้นในช่วงพริบตา ไม่งั้นศึกต่อสู้มีแต่จะยืดเยื้อยาวนาน ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย 

 

แต่นั้นมันจะเกิดขึ้นได้ในกรณีที่อีกฝ่ายแข็งแกร่งจริง ๆ ไม่ใช่หมากาไก่อ่อนแอปวกเปียกทั้งหลาย

 

“ห้ามลงมือเกินเลยเด็ดขาด จับเป็นเท่านั้นห้ามใจตาย”

 

“หัวหน้าก่อนพวกเราจะจับหล่อนไปส่งให้กับลูกค้า ขอเล่นสนุกหน่อยเถอะ เห็นแล้วแม่งยั่วน้ำลายชิบ”

 

“เห็นด้วย ถ้าจับมาแล้วไม่ได้ทำอะไรคงเสียดายแย่ อะ เวลาลงมือ อย่าทำให้หล่อนมีแผลละ เดี๋ยวเสียของหมด”

 

ต่อให้โดนแรงกดดันของอีกฝ่ายเล่นงานมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ด้วยสันดานหัวแข็งคนไร้สมองจึงยากจะมองออกว่าสถานการณ์ตอนนี้ใครกำลังได้เปรียบ ใครกำลังเสียเปรียบ อีกทั้งหัวหน้าชุดปฏิบัติงานยังไม่ได้เข้ามาแทรกแซงเพียงจ้องมองอย่างเดียว จ้องมองประเมินความสามารถของหล่อน

 

เลขาสาวขมวดคิ้วเห็นสายตาหยาบโลน

 

“…สวะ” หล่อนขมวดคิ้วแน่น

 

เรือนร่างงดงามปานเทพธิดาไม่ว่าใครเห็นล้วนไม่คิดปล่อยผ่าน ไม่คิดรั้งสายตากลับ ตอนนี้ได้เลือนลางหายไปในที่สุดทั้งยังหายไปท่ามกลางสายตาคนทุกคน

 

หัวหน้าชุดไหวตัวทันคนแรก

 

“ลงมือเลย!” กล่าวตะโกนสุดเสียง

 

“…”

 

ตูม!

 

แต่ก็ยังช้าเกินไปอยู่

 

“…” เพราะการลงมือของหล่อน ของเทพธิดาสาวมันรวดเร็วเกินไป รวดเร็วเกินตอบสนองได้ทันท่วงที หมัดเล็กไม่น่ามีอานุภาพทำลายล้างอัดกระแทกเข้ากลางหน้าอกของหนึ่งในนักฆ่าทั้งห้า คนที่ใช้สายตาหยาบโลนลวนลามร่างกายอันบริสุทธิ์ของหล่อน

 

พริบตาเดียวที่หมัดเล็กสัมผัสเข้ากับร่างกาย เสียงกระแทกดังลั่นบ่งบอกว่ามันรุนแรงขนาดไหน ยังไม่ต้องพูดถึงคนที่โดนกระทำ การจู่โจมครั้งนี้เสมือนไม่ใช่มาจากหมัดหญิงสาวเบื้องหน้า

 

แต่มาจากรถคันเล็กขับมาด้วยความเร็วสูงชนกระแทกเต็มแรง

 

“อ๊ากกกกกกก!”

 

ปัง!

 

พลังทำลายล้างของมันยังไม่หมดสิ้น ส่งร่างใหญ่ลอยกระเด็นถอยหลังไปหลายต่อหลายเมตรกระแทกประตูหมดสติทันที ดวงตาพวกที่เหลือจ้องมองเบิกกว้างไม่เข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรบ้าขึ้นกันแน่

 

หัวหน้าชุดปฏิบัติงานเองก็มึนงงเหมือนกันจนเผลอกล่าวโง่งมออกไป

 

“ปะ เป็นไปไม่ได้! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่”

 

“…หมัดเดียวเองเหรอ?!” 

 

“ลงมือเต็มกำลัง ไม่ต้องสนใจว่ามันจะบาดเจ็บ หรือว่าตาย ไม่สิ รีบฆ่ามันเร็วเข้า! ก่อนมันจะลงมืออีกครั้ง ลงมือเลย!” การลงมือเพียงครั้งเดียวก็มากพอบอกกล่าวแล้วว่าเทพธิดาสาวไม่ใช่คนที่พวกมันจะจับเป็นได้ หากไม่จับตาย พวกมันต่างหากที่จะกลายเป็นฝ่ายต้องทิ้งชีวิตตัวเองไว้

 

เพราะฉะนั้นต่อให้ต้องผิดกฎก็ต้องทำเพื่อเอาชีวิตรอดไปจากจังหวะช่วงเวลานี้

 

“คะ ครับ” พวกมันก็เข้าใจดีจึงปฏิบัติตามคำสั่งทันทีไม่คิดบ่ายเบี่ยง

 

“…” เทพธิดาสาวยืนนิ่งรอให้เหล่านักฆ่าบุกเข้ามา

 

“ตาย!”

 

ทุกการจู่โจมล้วนโดนหลบเลี่ยงได้หมด ต่อให้พวกมันอาศัยจังหวะผสานงาน เติมเข้าหาช่องว่าง อาศัยเข้าจู่โจมด้านหลังก็ไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย ราวกับหญิงสาวไร้ตัวตนจับต้องไม่ได้

 

เหตุการณ์ตรงหน้ามันช่างชวนให้รู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน

 

“ทำไม ถึงไม่โดนวะ!”

 

“โดนสิวะ!”

 

“รีบลงมือเร็วเข้า!”

 

“เปล่าประโยชน์ อาศัยฝีมือเพียงเท่านั้น สุดท้ายมันก็แค่ยื้อเวลาตายมากขึ้นเท่านั้นเอง” เลขาบิวเหลือบมองเย็นชากระชับฝ่ามือเล็กน้อยก่อนพุ่งเข้าเล่นงานพวกมันทุกตัวไม่มียกเว้น

 

หนึ่งหมัด หนึ่งเท้า หากหล่อนมั่นหมายเล่นงานใครหน้าไหน ล้วนไม่มีใครต้านทานเอาไว้ได้ เรือนร่างงดงามเลือนหายไปจากสายตาพวกมันอีกครั้ง มีเพียงเงามืดเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูง

 

พุ่งเข้ามาลอบจู่โจม

 

“…อ๊าาากก!”

 

“น้องสี่!” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นไม่ขาดสาย

 

ก่อนจะหมดลงในระยะเวลาเพียงไม่กี่วินาที

 

“หะ หัวหน้า” ร่างลูกน้องคนสุดท้ายเหลือบหันมามองหัวหน้าชุด ด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ไร้เรี่ยวแรง ต้องการขอความช่วยเหลืออย่างแรงกล้าติดตรงไม่อาจหลีกหนีโชคชะตาตรงหน้าได้

 

ร่างเมดสาวมาปรากฎเบื้องหน้าทันที

 

ตูม!

 

พร้อมส่งหมัดอดกระแทกเข้าเต็มคาง

 

“…” ปลายคางสัมผัสได้ถึงเรี่ยวแรงมหาศาลก่อนส่งร่างลอยขึ้นเหนือพื้นไปหลายก้าวพร้อมหมดสติกลางอากาศไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับหัวหน้าคนที่ตนเคารพนับถืออีก

 

ใช้เวลาเพียงกี่นาทีเท่านั้นส่งนักฆ่าเกือบทั้งหมดลงไปนอนกองกับพื้นไร้สติ

 

“ยะ อย่าเข้ามานะ” ภาพตรงหน้าช่างมันรุนแรงเหลือเกิน

 

“น่าสมเพชเวทนา ท่าทีอวดดีเมื่อกี้มันหายไปไหนหมดค่ะ” เห็นหัวหน้านักฆ่าพยายามก้าวถอยหลังทำตัวราวกับพวกหมาขี้แพ้มันยิ่งน่าสมเพชหนักหน่วงเข้าไปใหญ่ อาศัยฝีมือแมวสามขา เอาอะไรมามั่นใจว่าจะจับหล่อนได้

 

ช่างไม่รู้จักประมาณตนเสียจริง

 

…‘อาหารของคุณชายคงเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว’

 

“…” เมดสาวเหลือบมองร่างลูกน้องทั้งหมดที่นอนหมดสติด้วยแววตาเย็นชา ราวกับสิ่งที่กำลังกระทำอยู่มันช่างเล็กน้อยเสมือนใช้กำลังบี้มดบี้ปลวกทั้งหลาย เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก่อนอาหารคุณชายจะถูกจัดเตรียมเรียบร้อย

 

ถึงเวลาต้องปิดบัญชีทั้งหมด

 

“มะ ไม่ขอร้อง อย่าทำอะไรฉัน ฉันขอโทษ ฉะ ฉันจะ—”

 

“ลาขาดค่ะ” ฝ่ามือกระแทกเข้าที่กลางใบหน้าเต็มแรง

 

“อ๊ากกก!”

 

“…” ก่อนหล่อนจะกระโดดขึ้นพร้อมหมุนตัวเตะเข้าลำคอเต็มแรง จนร่างชายฉกรรจ์น้ำหนักร่วมร้อยกระเด็นอัดกระแทกเข้ากับกระจกห้องน้ำ เรียกได้ว่าการลงมือของหล่อนครั้งเดียวก็ทำเอาพวกมันหมดสติทันที

 

ฝีมือมันห่างชั้นเกินไป ห่างชั้นจนไม่อาจเอามาเปรียบได้เลยแม้แต่นิดเดียว

 

“เหลืออีก 5 นาที” หล่อนกล่าวพึมพำก่อนเหลือบมองเหล่าผู้ชายตัวเหม็นเน่าในห้องน้ำ

 

สีหน้าพวกมันหวาดกลัวจนน่าขยะแขยง

 

“…น่าขยะแขยงสิ้นดี” หล่อนยกโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมติดต่อไปหาคนผู้หนึ่งที่จะคอยเก็บกวาดขยะทั้งหลายให้ โดยไม่เกี่ยงเวลาและสถานที่ซึ่งช่วยอำนวยความสะดวกให้หล่อนได้มากมายเลยทีเดียว

 

“ฉันจะส่งตำแหน่งไปให้ คุณก็มาเก็บกวาดให้เรียบร้อย” หลังจากบอกกล่าวเสร็จสิ้นก็ถึงเวลาต้องจากกัน

 

“ขอตัวก่อนนะคะ คุณสุภาพบุรุษทั้งหลาย ฉันยังมีงานการต้องไปทำอีกเพียบ คงอยู่เล่นกับพวกคุณไม่ได้อีก” เมดสาวยิ้มหัวเราะถอนสายบัวให้เบาบางยังไม่ลืมหยอกล้อไปตามอารมณ์อีก

 

น่าเสียดายที่พวกมันทั้งหมดหมดสติเลยไม่อาจรับฟังถ้อยคำของหล่อนได้ ไม่งั้นอาจกระอักเลือดหากได้รับฟัง เมดสาวทำความสะอาดเรือนร่างตัวเองพร้อมจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย

 

ก่อนเดินออกจากห้องน้ำไปทิ้งให้กลุ่มชายฉกรรจ์ทั้งหลายนอนกองกับพื้น

 

“…” ป้ายปิดปรับปรุงถูกนำมาติดหน้าห้องน้ำ

 

ระหว่างทางกำลังเดินไปยังห้องอาหารล้วนมีคนเข้ามาทักทายเต็มไปหมด

 

“สวัสดีค่ะ”

 

“ค่ะ สวัสดีค่ะ” แม้ว่าหล่อนจะเย็นชาแต่ก็ไม่ได้ถือยศถือฐานะจนแข็งกร้าวไม่คิดเคารพผู้อื่น หากคิดกล่าวสวัสดีทักทายหญิงสาวก็พร้อมตอบสนองด้วยคำกล่าวเฉกเช่นเดียวกันกลับ

 

เรียกได้ว่าเคารพเราเคารพเขาไม่มีหยิ่งยโสกระดูกแข็ง

 

“เลขาบิว?”

 

“เตรียมอาหารให้เสร็จรึยังคะ?” พอมาถึงตำแหน่งห้องครัว หล่อนร้องถามเกี่ยวกับอาหารมื้อเที่ยงของแกรนทันที พ่อครัวผมยาวยิ้มหวานก่อนหยิบถาดอาหารส่งต่อให้โดยไม่คิดเสียเวลาเปล่า

 

ยังไม่ลืมโปรยยิ้มแถมให้อีก

 

“เรียบร้อยครับ”

 

แต่หล่อนหาได้สนใจไม่

 

…‘เรียบร้อยครบถ้วน’

 

“…” เลขาบิวรับถาดอาหารเดินกลับทันที ในถาดอาหารมีทั้งส่วนของแกรนและส่วนของหล่อนรวมอยู่ในนั้นด้วย เห็นได้ชัดเลยว่าจุดประสงค์ของหล่อนคือการกลับไปทานอาหารร่วมกันไม่คิดเสียเวลาให้กับคนอื่น

 

พ่อครัวผมยาวยิ้มหวานมองเรือนร่างเทพธิดาจากโดยไม่คิดละสายตาเลยแม้แต่น้อย

 

“หัวหน้า?”

 

“สวยโคตรเลย ถ้าได้ทานอาหารร่วมกันคงดีไม่น้อย”

 

“ฝัน ทำไมเธอต้องมากินข้าวกับแกด้วยวะ” เพื่อนชายเดินเข้ามายิ้มแห้งพลางถอนหายใจกล่าวแข็งค้าง กล่าวตามตรงไม่คิดเบี่ยงหลบ ไม่คิดรักษาน้ำใจ แต่มันก็เป็นข้อเท็จจริงที่ไม่อาจหลีกหนีได้

 

เจ้าตัวเผลอถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

 

“นั้นสิ”

 

“…” ก่อนสีหน้าจะแปรเปลี่ยนมหาศาลพร้อมตะโกนด่าอัดหน้าเข้าให้ไม่มีลังเล ไอ้เจ้าคนที่บังอาจเข้ามายุ่งวุ่นวายเรื่องคนอื่นได้หน้าตาเฉย ซึ่งไอ้คนที่กล้าเข้ามายุ่งมันก็ปั้นหน้ายิ้มหัวเราะสะใจไม่เลิกรา

 

ไม่ได้มีท่าทีสำนึกเลยแม้แต่น้อย

 

“เชี่ย!”