ตอนที่ 4 เมดสาวกับเจ้านาย

 

…‘ฉะ ฉันเผลอเหรอ?! เผลอเหยียบระเบิดเข้าให้’

 

แรงกดดันที่มองไม่เห็นกำลังนำพาให้สถานการณ์ย่ำแย่

 

“…” บรรยากาศตอนนี้นับได้ว่าหนาวเหน็บไปจนถึงขั้วหัวใจ หนาวเหน็บไปถึงกระดูกจนยากจะขยับร่างกายไปไหน แก้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้สิ่งใดควรกระทำ สิ่งใดไม่ควรกระทำ ทำได้เพียงยิ้มแห้งไหลไปตามสถานการณ์เท่านั้น 

 

สายตาคู่งามจดจ้องมองระหว่างประธานบริษัทผู้มากไปด้วยอำนาจกับเลขาสาวงดงามปานเทพธิดา แม้ว่าใบหน้าจะนิ่งเรียบเฉยไม่แสดงอาการออกมามากนัก แต่ในใจร้อนรนเป็นอย่างมากเพราะตัวเองอาจเผลอปล่อยระเบิดทิ้งเข้ากลางวง

 

ขณะหล่อนกำลังปวดหัวจนแทบอยากล้มลงหมดสติไม่คิดฟื้นตื่นขึ้นมา

 

“ขอน้ำชา?” แกรนกล่าวขึ้นทำลายความเงียบงัน

 

“…”

 

“ขอน้ำชา?” ครั้งแรกไม่ได้ผล หญิงสาวในชุดรัดรูปไม่ได้คิดขยับเนื้อตัวยังคงยืนนิ่งเงียบไร้ซึ่งการตอบสนอง แกรนถอนหายใจเหนื่อยอ่อนจำต้องกล่าวซ้ำสอง

 

แต่ครั้งที่สองก็ยังเหมือนเดิมเสมือนพูดกับความว่างเปล่า

 

“…” แก้วยิ้มแห้งไม่กล้ากระทั่งหายใจกับสถานการณ์เบื้องหน้า

 

“บิว—”

 

“ไปหยิบเองสิ” น้ำเสียงเย็นชาจับใจเหลือเกิน มาแนวนี้คงไม่พ้นต้องโกรธเคืองเรื่องไร้สาระเป็นแท้แน่นอน เพื่อรับมือกับความเอาแต่ใจของหล่อนเขาจำต้องหันไปตักเตือนด้วยตัวเอง

 

โดยไม่สนเลยว่าใครหน้าไหนจะเห็น

 

“ขอเถอะ อย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายจะได้ไหมเนี่ย?”

 

“…” หล่อนก็ยังไม่ฟังอยู่ดี

 

แกรนยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเลขาบิว

 

“เธออยากให้อีกฝ่ายกลับไปไม่ใช่เหรอ? เกิดชักช้าขึ้นมาได้เลิกงานพอดี บอกเอาไว้ก่อนเลยนะถ้าหลังจากเลิกงานข้อตกลงของพวกเราถือว่าสิ้นสุดเลย จะเอามาบีบบังคับให้ฉันทำตามไม่ได้นะ” อาศัยคำพูดอย่างเดียวไม่ได้ผล ก็ต้องอาศัยไม้อื่นเข้าช่วยเหลือ

 

บิวกัดริมฝีปากอวบอิ่มช่างเต็มเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์

 

“…ก็ได้ แต่ครั้งต่อไปห้ามมีความลับกับฉัน หรือต่อให้มีความลับกับฉัน ก็ช่วยบอกกันก่อน” เลขาสาวบิวยินยอมทำตามคำสั่งยังไม่ลืมบ่นเสียงอ่อน หลังจากพูดจบหล่อนก็ก้าวเท้าถอยหลังปล่อยให้แกรนกับหญิงสาวผู้ส่งรายงานได้พูดคุยกันสองคน ส่วนหล่อนตรงเข้าไปเตรียมน้ำชาตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย

 

แกรนเงยหน้ามอง

 

“มาสิ” 

 

แก้วรีบตรงเข้ามายื่นเอกสารให้ทันที เมื่อครู่ตัวเองเผลอเหลือบมองสอดผสานตาเข้ากับเลขาบิวพอดี ทำเอาหล่อนหนาวสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย ตอนนี้ใจมีเพียงอยากรีบยื่นรีบออกจากห้อง

 

“…” ด้วยเพราะรีบร้อนแฟ้มเอกสารเกือบหล่นลงออกจากอ้อมอก

 

“ไม่ต้องรีบ” แกรนเตรียมยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

 

“ค่ะ ไม่เป็นไร” แก้วจับแฟ้มเอกสารเอาไว้แนบแน่น

 

ถึงอีกฝ่ายคิดช่วยเหลือแต่หล่อนกลับไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา ล้อเล่นกันรึเปล่า เลขาสาวจ้องมองตาเป็นมันเกิดเผลอตอบรับขึ้นมา ช่วงชีวิตการทำงานต่อจากนี้อาจแปรเปลี่ยนมหาศาลจนอยากหวนคืนกลับสู่เส้นเดิมอีก

 

แก้วไม่ต้องการแบบนั้น

 

…‘หะ ห้ามจับฉันเด็ดขาดนะ เดี๋ยวหล่อนก็เล่นงานฉันหรอก! ฉันยังมีครอบครัวต้องดูแล มีพ่อแม่ มีพี่สาว น้องสาว ยังมีคนอยากจะพบเจออีกมาก เกิดเลขาบิวเล่นงานฉันขึ้นมา ฉันคงทำอะไรไม่ได้นอกจากยิ้มไร้กำลัง’

 

“…” แกรนเสมือนเข้าใจว่าแก้วกำลังครุ่นคิดสิ่งใด

 

เลยถอดมือกลับมาเฝ้ารอแฟ้มเอกสารจากมือหญิงสาวผู้ส่งรายงาน

 

“นี่ค่ะท่านประธาน รายงานเกี่ยวกับการประชุมครั้งที่แล้ว” บันทึกรายงานถูกบรรจุในแฟ้มเอกสารอย่างดี แกรนรับมาเปิดดูทีละหน้าทีละหน้าตรวจทานไม่ปล่อยผ่านให้เกิดข้อผิดพลาด 

 

หลังจากยืนยันว่านี่คือสิ่งที่เขาต้องการไม่มีผิดเพี้ยน

 

“ขอบคุณ ลำบากคุณต้องเอามาส่งแล้วละ” เขากล่าวขอบคุณไปตามมารยาท

 

“ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉัน”

 

“ตั้งใจทำงานเข้าละ”

 

“ค่ะ” จบหน้าที่ของตน หญิงสาวผู้ส่งรายงานรีบเดินออกจากห้องไป ไม่คิดหันหลังไปมองใครคนอื่นอีก ปล่อยให้หนุ่มสาวระดับสูงอยู่กันเพียงสองต่อสอง ในใจหล่อนเกิดโล่งอกขึ้นมาจนแทบอยากกระโดดโลนเต้นพอได้ทำหน้าที่ตัวเองสิ้นเสร็จ

 

เขาหยิบรายงานมาเปิดดูระหว่างรอน้ำชา

 

“…” ระหว่างกำลังมองกวาดสายตาไล่เรียงทีละตัวอักษร ข้างกายเขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวตามสะดวกกลิ่นหอมสุขสบายช่วยให้หัวสมองโล่งโปร่ง มันอดไม่ได้ที่จะสูดดมบางจังหวะ

 

ร่างบางจับจ้องสายตาสังเกตพฤติกรรมเพียงแต่ว่าไม่ได้กล่าวต่อว่าอย่างไร

 

“น้ำชาค่ะ” แก้วน้ำชาวางบนโต๊ะ

 

“ยังต้องการอะไรเพิ่มเติมอีกไหมคะ?”

 

“ไม่ต้อง” แกรนส่ายหน้าหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบผ่อนคลายอารมณ์

 

“…” จิบแรกพาน้ำชาไหลเข้าลงคอ สัมผัสถึงรสชาติทั่วทั้งปากเสมือนกำลังอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ต้องบอกว่าฝีมือในการชงชาของหล่อนมันเข้าขั้นยอดเยี่ยมเกินกว่าจะหาใครมาต้านทาน ชายหนุ่มยิ้มอ่อนพลางถอนหายใจอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

 

ทำเอาหญิงสาวอดยิ้มแย้มไม่ได้

 

“อร่อย”

 

“…” เลขาบิวกลับไปนั่งทำงานตามเดิม

 

“…” เห็นหญิงสาวนิ่งเงียบไม่คิดกล่าวอะไรเพิ่มเติมออกมา มันชวนให้รู้สึกอึดอัดใจเหลือเกิน เขานึกว่าบิวจะตรงเข้ามาร้องถามเกี่ยวกับเรื่องสัญญาเมื่อครู่เสียอีก แต่เลขาบิวก็ยังคงนิ่งเงียบหลังจากส่งน้ำชาให้เสร็จก็ตรงกลับไปทำงานตามเดิม

 

“มองอะไรเหรอคะ?”

 

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

 

ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้อยากหาเรื่องใส่ตัวเองจึงหันมานั่งทำงานตัวเองรวมถึงเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการประชุมครั้งต่อไป จวบจนกระทั่งเกือบได้ระยะเวลารับประทานอาหารมื้อเที่ยง แกรนวางปากกาในมือก่อนเหยียดตัวบิดขี้เกียจ

 

พร้อมถอนหายใจเหน็ดเหนื่อยกับงานตรงหน้า

 

“…?”

 

“ฉันช่วยค่ะ” เห็นว่าในห้องไม่มีใครคนอื่นอยู่ด้วย สำเนียง น้ำเสียง เริ่มปรับเปลี่ยนไปอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งเป็นรูปแบบเอาไว้สำหรับคนสำคัญ คนใกล้ชิด สนิทสนม มากไปด้วยความรู้สึกเชิงบวก

 

หล่อนตรงเข้ามาวางมือทั้งสองไว้บนไหล่ทั้งสองข้างของชายหนุ่มเตรียมนวดคลายเคลียด

 

“ตรงนั้นแหละ” แกรนหลับตา

 

“อือ~”

 

“เดี๋ยวฉันช่วยถอดเสื้อนอก” บิวยิ้มแย้มช่วยถอดเสื้อนอกออก แน่นอนว่าแกรนให้ความร่วมมือโดยดีไม่มีขัดขืนปล่อยให้หญิงสาวถอดเสื้อชั้นนอกตัวเก่งราคาแพง

 

สัมผัสแปรเปลี่ยนจากเสื้อหนามาเป็นผ้าบาง

 

“…” เนื้อตัวปล่อยตามสบาย หากบิวไม่จับเอาไว้คงล้มลงไปนอนกองกับพื้น 

 

“เป็นยังไงบ้างคะ?”

 

“สบาย~ ถ้านวดแบบนี้ต่อไปอีกสัก 5 – 10 นาที ฉันคงหลับยาวไปถึงเย็น”

 

“คุณคงไม่คิดแบบนั้นจริง ๆ หรอกใช่ไหม?” เลขาบิวยังคงนวดต่อไป

 

“งานการกองเท่าภูเขา เกิดหลับขึ้นมาคงไม่พ้นต้องโดนเล่นงานถึงตาย เอาเข้าจริงถึงฉันอยากจะนอนยังไง ก็ไม่ได้สิ้นคิดขนาดมาพูดต่อหน้าเธอ” แกรนตอบกลับ

 

บิวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหูกระซิบถามเสียงเบา

 

“โดนใครเล่นงานละคะ? ใครกันที่ทำให้คุณต้องหวาดกลัวขนาดนี้”

 

“จะมีใครได้นอกจากเธอ” สัมผัสได้ถึงลมหายใจผ่านเข้ามาในใบหู

 

“เป็นฉันไปได้ยังไงกัน? เข้าใจอะไรผิดรึเปล่าคะ?” หล่อนแนบแก้มขาวเนียนของตัวเองสัมผัสเข้ากับใบหูเขาเบาบางแต่มันก็มากพอทำให้ผู้ชายคนหนึ่งสติหลุดจนเผลอขยับตัวถอยห่างได้เลย

 

ใบหน้าคุณชายหนุ่มแดงขึ้นมาเล็กน้อย

 

…‘หัวใจจะวายตาย’

 

“หยุดมากระซิบตรงหูสักที มันจั๊กจี้นะ” แกรนถอยหายใจเบี่ยงหน้าหลบไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ แต่พื้นที่เก้าอี้ไหนมันจะมีให้มากพอหลบเลี่ยง กลายเป็นว่าเขาเบี่ยงหลบก็หลบไม่พ้นโดนหล่อนตามติดต่อไม่ปล่อยให้หลุดเงื้อมมือไปได้

 

“คุณชาย~ นั่งนิ่ง ๆ สิ ขยับมากระวังเกิดอุบัติเหตุนะ” เห็นปฏิกิริยาจากชายหนุ่มมันอดหัวเราะไม่ได้จริง ๆ ใครใช้ให้เขาน่าแกล้งละ สีหน้าตื่นตระหนกเสมือนกำลังมองสิ่งแปลกปลอมมันช่างชวนให้หัวเราะสุดขีด

 

หญิงสาวกลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่

 

“คึ” 

 

“ยังจะมาขำอีก เกิดพนักงานในบริษัทมาเห็นเข้า เกิดข่าวลือเสีย ๆ หาย ๆ ฉันไม่เกี่ยวนะ เธอทำของเธอเอง”

 

“ไม่เป็นไรค่ะ กระจกห้องหนาดำมองไม่เห็นจากภายนอก เว้นแต่ว่าคนอื่นจะเปิดประตูยื่นหน้าเข้ามาในห้อง กล้องวงจรยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ เพราะห้องคุณไม่มีติด เพราะฉะนั้นการที่มีคนนอกเข้ามาเห็นฉันกับคุณทำอะไรมันมีโอกาสน้อยเสียยิ่งกว่าน้อยอีก” บิวไม่สนรอยคิ้วขมวดของแกรนหล่อนยังกล่าวต่อ

 

“ต่อให้พนักงานทั้งหลายจะเข้ามาเห็น ใช่ว่าฉันต้องแคร์สายตาคนอื่น เห็นแล้วทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่เอาไปนินทาลับหลัง เอาไปพูดคุยกันระหว่างทานมื้อเย็น สุดท้ายทำได้เพียงเท่านี้ เว้นเสียแต่ว่าคุณจะหน้าบางขี้อายกระทั่งคำพูดคนอื่นยังเก็บมาคิดใส่ใจ” บิวกล่าวเฉยเมยเธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ต่อให้คนอื่นมาเห็นหล่อนกำลังเล่นสนุกกับประธานบริษัทเธอคงเพียงยิ้มหัวเราะไปตามอารมณ์

 

“อีกอย่างพวกเราเป็นอะไรกัน คนอื่นเขารู้หมดแล้ว ไม่เห็นต้องไปใส่ใจเลยสักนิด”

 

“…คนรับใช้เมดสาวกับเจ้านาย”

 

“ไม่พูดคงดีกว่านี้” นี่ไม่ใช่คำตอบที่หล่อนต้องการเลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้ทั้งที่รู้ว่าคำพูดแบบไหนจะทำให้หล่อนรู้สึกดีจนอยากมอบรางวัลให้ ยังจะมาบ่ายเบี่ยงด้วยท่าทีเย็นชาจืดชืดอีก

 

ไม่สมอารมณ์เอาเสียเลย

 

“…” แรงบีบตรงไหล่เพิ่มขึ้นอีกหลายระดับ

 

“แรงไปรึเปล่า?”

 

“เหรอคะ?” เมดสาวทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ยังคงบีบไหล่เขาต่อไป ทิ้งให้แกรนส่ายหน้าหมดหนทาง มีเหรอว่าเขาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังส่งสัญญาณบางสิ่งอย่างมาให้กับตน

 

แกรนเปลี่ยนเรื่องวนกลับมาเรื่องเดิม

 

“ฉันว่าแคร์หน่อยก็ดีเหมือนกัน” เขาพูดต่อไม่ว่าหล่อนจะรับฟังหรือไม่

 

“อย่างน้อยมันก็ทำให้คนเขม่งเธอน้อยลง โดยเฉพาะกับเหล่าผู้หญิงมากหน้าหลายตาเกือบทั้งบริษัท ข่าวลือ เสียงซุบซิบเยอะแยะเต็มไปหมด ยังไม่รวมถึงดวงตาแทบลุกเป็นไฟเวลาเห็นเธอเดินมากับฉัน”

 

“แค่นึกถึงก็ปวดหัวจนนอนไม่หลับแล้ว” ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่า แต่เหมือนว่าผู้หญิงในบริษัทค่อนข้างแข็งกร้าวกับหญิงสาวข้างกายเขาไม่น้อยหากไม่มีตำแหน่งคอยค้ำยันคงไม่พ้นโดนดักตบเล่นงาน

 

ตบเช้า ตบเย็น ตบก่อนนอน

 

“…” คิดทีขนลุกไปถึงกระบาล

 

“เขม่งน้อยลง?” เมดสาวไม่นึกว่าคำพูดพวกนี้จะหลุดออกมากจากปากแกรน

 

“ที่ดวงตาพวกหล่อนลุกเป็นไฟ ไม่ใช่เพราะฉันไม่แคร์พวกหล่อน เพียงแต่ว่า~”

 

“…” ดวงตาแกรนหดแคบ

 

“นี่ต่างหากที่ทำให้ดวงตาพวกเธอลุกเป็นไฟระหว่างเห็นฉันเดินไปพร้อมกับคุณ” จากบีบไหล่นวดไปตามอารมณ์ นวดผ่อนคลายร่างกาย พริบตาเดียวการจู่โจมของหญิงสาวเรือนร่างงดงามก็เริ่มต้นขึ้น

 

หล่อนพุ่งเข้ามากอดเขาทันทีแถมยังใช้ใบหน้าแนบชิดติดกันอีกต่างหาก

 

…‘ใกล้เกิน!’

 

“อย่าเล่นสิ เวลางานนะ”

 

“แสดงว่านอกเวลางานเล่นได้” แก้มนิ่มทั้งสองประชิดติดกันจนรู้สึกใจเต้นไม่น้อย

 

“ไม่ได้! ห้ามเล่น ไม่ว่าเวลาไหนทั้งนั้น”